Oost West Thuis Best, of toch niet??

Ons allerlaatste verhaal... en we moeten eerlijk zeggen, dit is toch wel een beetje slikken. Onze wereldreis is ten einde gekomen en we staan weer met beide benen in de echte wereld.

De thuiskomst
Van te voren fantaseerden we er wel eens overhoe het zou zijn om terug te komen op Schiphol en wie er allemaal zou zijn. Onze thuiskomst heeft onze verwachtingen totaal overtroffen!

Tjee, we zijn toch wel een beetje zenuwachtig als we op Schiphol op onze bagage staan te wachten. Een man ziet ons een beetje ongeduldig worden en vraagt of we lang weg zijn geweest. Ja! We zijn bijna een jaar weggeweest en zien er ontzettend naar uit om onze familie en vrienden te zien. Tijdens het wachten horen we in de verte een paar keer een luid gejuich. We kijken elkaar aan met het idee wat zijn dat nou voor een idioten, een voetbalteam of dispuut ofzo. Eindelijk, is daar dan, als een van de laatste, onze bagage! Voor de laatste keer backpacks op de rug en hup door de douane. De schuifdeuren gaan open en dan een luid gejuich, spanddoeken, vlaggen en heeeeel veel mensen. Uhmm, is dit voor ons?? Jaaaa! Een groot deel van onze familie en vrienden staat ons op te wachten. We hebben echt geen idee waar we moeten kijken!! Wat is dit LEUK! We vliegen de ouders na lange tijd weer in de armen en begroeten alle andere mensen een beetje in een waas. Het vreemde is ook dat we hup meteen met zijn allen naar de uitgang lopen. Opmerkingen als ‘tja bij wie moet je nu in de auto gaan zitten' en ‘nou dit was leuk nu gaan we weer naar huis' doet ons toch wel vermoeden dat er nog meer komt. Buiten voor de ingang van Schiphol staat een grote KNVB bus waar iedereen vrolijk inloopt?! Huh, van wie is deze bus? Van ons, is het antwoord. Ach ja dat kan er ook nog wel bij!! Gerard Morsink onze chauffeur en Aniek Morsink onze hostess staan al klaar in de bus. Dit is super geregeld allemaal! De familie Heijmer (oom Vincent) & Ivar gaan met eigen vervoer terug en we nemen afscheid van hun. Met de rest van ons welkoms commitee gaan we in de bus richting Lochem. Een bus vol met bier, wijn en hapjes en zelfs de eerste wedstrijd van Fc Twente kan live vanuit de bus bekeken worden. De reis is voor ons eigenlijk veel te kort! We hebben eigenlijk geen tijd genoeg om met iedereen bij te kletsen. In Lochem wordt het feestje nog even doorgezet in de tuin waar alles mooi versierd is! Wat een geweldige dag en een onbeschrijvelijke thuiskomst hebben we gehad! Ontzettend bedankt iedereen!!

Eenmaal thuis
Tja en dan ben je eenmaal thuis! Het besef dat de reis er echt op zit moet voor ons allebei nog een beetje doordringen. De eerste week in Nederland is niet erg makkelijk, er komt zoveel op ons af. Alleen het feit dat je niet meer uit een backpack leeft is al onwennig. De mobiele telefoon gaat weer 10x per dag, alles draait weer om plannen en tijd en het ergste is dat dingen weer moeten. Daarbij komt dat het leven in Nederland erg voorspelbaar is. Het besef komt ook nu pas dat we echt een jaar alles hebben gemogen. Gelukkig zijn er ook heel erg fijne kanten om weer thuis te zijn. Alle familie & vrienden weer zien, heerlijk Nederlands eten en een kledingkast om uit te kiezen.

Een jaar weg
Het is bijna niet te omschrijven hoe het is om een jaar weg te gaan op reis. Het is een hele nieuwe levensstijl die je aanneemt die niet te vergelijken is met een vakantie. Natuurlijk is het totaal genieten van alle bezienswaardigheden, natuur & cultuur. Maar het is ook iedere dag plannen waar je gaat slapen, eten, wat je gaat zien, hoe je er gaat komen en wat je erna gaat doen. Wij vonden het een geweldige uitdaging om iedere keer weer iets goeds te vinden voor een goede prijs. Het allerfijnste van reizen is toch wel dat je alles doet waar je zin in hebt, geen verplichtingen, tegenover niemand, en lekker zelf een plan trekken. Met zijn tweeen erop uittrekken om de mooie dingen van een land te ontdekken. 24 uur per dag/350 dagen zijn we bijna non stop bij elkaar geweest! Dit zorgt natuurlijk voor de nodige ruzies en irritaties.... Maar we hebben het vooral geweldig leuk gehad met elkaar!

Een kleine optelsom van een jaar:

• 21 Landen bezocht
• 27 keer een grensovergang gepasseerd
• In meer dan 200 verschillende bedden geslapen
• 26 Keer in een vliegtuig gezeten en meer dan 40.000 vliegmijlen afgelegd
• Van het zuidelijkse puntje van Zuid Amerika naar het Noordelijkste puntje van Zuid Amerika alleen met de bus gereisd, hemelsbreed al meer dan 8000 km!
• In totaal meer dan 500 uur in de bus gezeten!
• 10 dagen op een boot verbleven die 3000km heeft gevaren
• Ontelbare kilometers gelopen

Wat we zullen missen
De absolute vrijheid om te doen en laten wat je wilt gaan wij ontzettend missen! Dat geldt ook voor de WoW momenten als je een top hebt bereikt van een zware beklimming en een geweldig uitzicht hebt zoals bij de beklimming van de Fitz Roy in Argentinie. Of de kippevel momenten omdat iets zoo mooi is dat je het gewoon niet kunt beseffen zoals in Antarctica. Het ontmoeten van medereizigers om ervaringen mee te delen en om veel te gezellige avondjes mee te hebben. De bureaucratie & onbeholpenheid van bepaalde culturen waarbij je de tranen in de ogen schieten van het lachen/of het huilen. En als laatste het heeeerlijke eten op plekken waar je het totaal niet verwacht.

De meest gestelde vraag is toch wel ‘wordt je niet moe van al die impressies tijdens zo'n reis? Nee, totaal niet! Er is niets heerlijker om iedere dag weer nieuwe indrukken op te doen maar alleen wanneer jij dat wilt!! Dagje geen zin, dan doen we toch niets! Wat we wel hebben gedaan is steeds iets langzamer reizen om de indrukken te verwerken.

Wat we totaal niet zullen missen
Natuurlijk vertellen we in alle geuren en kleuren de mooie dingen van onze reis maar reizen heeft ook zeker minder leuke punten. Wat dacht je van de vieze bedden waar we in geslapen hebben, die in Azie ook nog vaak te kort zijn? De slechte matrassen die niet eens matras mogen heten in Nepal! Nachtenlang wakker gemaakt worden door honden, luidruchtige andere toeristen of het lokale verkeer. Dan zullen we het nog maar niet hebben over de ellendig lange busreizen die we op het laatst wel uit konden kotsen in Zuid Amerika. Oh ja, verschikkelijk irritante overheersende medereizigers zoals Israeliers, Amerikanen en de Groenen (onze definititie van maatschappelijk verantwoorde, met dikke bossen okselhaar, alles beterwetende reizigers). De oppervlakkige praatjes met andere reizigers (wie ben je, wat doe je, wat heb je gezien, hoe lang reis is) kunnen we gelukkig weer inruilen voor gesprekken met goede vrienden. Wat we ook totaal niet missen zijn de WC's, die soms zo vies zijn dat je beter in de vrije natuur kunt plassen. Of die koude douche in Bolivia als het buiten al koud is! Het ongezonde eten in Zuid Amerika zullen we ook niet echt missen (m.u.v. Argentinie). Ook niet leuk zijn de zoektochten naar hostels als je al een lange busrit achter de rug hebt en het hostel wat je van te voren hebt uitgzocht zit vol of je kunt het niet vinden. Zeer goed voer voor een ruzie!

Dit klinkt misschien allemaal wel erg dramatisch want de leuke dingen hebben voor ons echt de overhand gehad! Het hoort er gewoon allemaal bij. Wat hebben we vaak achteraf staan lachen als er weer iets geks of minder leuks gebeurde. We zijn allang blij dat we niet ziek zijn geworden, geen verschikkelijke ongelukken hebben meegemaakt en nooit beroofd zijn!

Onze hoogtepunten
Het is moeilijk om te zeggen wat het mooiste is en wat minder mooi. Alle landen hebben wel iets maar toch zijn er een aantal favorieten. Wat ons het meest bijblijft van onze reis is de trip naar Antarctica. Deze trip is absoluut de mooiste ervaring ooit! De stilte, de eindeloze ijsbergen, geen andere mensen, zoveel dieren die totaal niet bang voor je zijn, hebben zoveel indruk op ons gemaakt. Een ander hoogtepunt was onze reis door China en dan in het speciaal the Tibetan Sichuan Highway met zijn bergpassen tot 5000 meter, de skyburial en Tibetaanse cultuur. Wat we ook niet snel vergeten is onze scooterreis over het Bolavenplateau in Laos of onze bountyvakantie in Frans Polynesie. Argentinie, een van onze favoriete landen met zijn prachtige natuur in Patagonie & rondom Salta, de Iguazu watervallen & de topstad Buenos Aires is een land om zeker niet te missen! En dan vergeten we Colombia nog... een heerlijk en super vriendelijk land om in te reizen. Ach en zo kunnen we nog wel even doorgaan.... Laten we onze top maar eens op een rijtje zetten!

Top 5 landen:

1. Antarctica (continent)
2. China
3. Argentinie
4. Laos
5. Frans Polynesie

Top 10 mooiste plekken:

1. Gerlach Channel, Antarctica
2. Perito Moreno Gletsjer, Argentinie
3. Fitzroy piek, Argentinie
4. Monkey Island Koh Phi Phi, Thailand
5. De Iguazu watervallen, Argentinie
6. Angkor Wat, Cambodja
7. De hoogvlaktes & zoutvlaktes in Bolivia
8. Beelden op Paaseiland, Chile
9. Macchu Picchu, Peru
10. Hermitage St Petersburg, Rusland

Top 10 mooiste ervaringen:

1. Zwemmen in Antarctica
2. In de luchtballon de zonsopgang zien tussen de karstbergen in Yangshuo, China
3. Klooster bezoeken en skyburial in Litang, China
4. Met de scooter over het Bolaven Plateau crossen in Pakse, Laos
5. 4x4 rijden op Fraser Island, Australie
6. Oud en Nieuw vieren in Sydney
7. Voeren van pijlstaartroggen op Moorea, Frans Polynesie
8. Kruipen door de Chu Chi Tunnels in Vietnam
9. Salsa dansen met de lokalen in Villa de Leyva, Colombia
10. 'S morgens wakker worden in een Ger, Mongolie

Top 6 sportieve activiteiten:

1. 6-daagse trekking in de Himalaya
2. De 4500 meter bereikt bij Laguna 69, Huaraz Peru
3. Golfen in tussen de kangoeroe's in Australie (Vincent)
4. Voetbalderby zien in Buenos Aires (Vincent)
5. Duiken met een Whale shark op Koh Thao (Elke) of snorkelend (Vincent)
6. Mountainbiken van de Death Road in Bolivia

Wat de toekomst ons brengt...
Door onze wereldreis is onze passie voor reizen eigelijk alleen maar groter geworden en ons verlanglijstje alleen maar langer. Of we weer een jaar weg gaan? Nee, waarschijnlijk niet! Wat we wel op de planning hebben is om nog eens twee of drie maanden gaan omdat dit domweg makkelijker praktisch te regelen valt. We hebben geen ambities om in het buitenland te gaan werken en wonen omdat we zeker na dit jaar beseffen dat familie & vrienden erg belangrijk voor ons zijn. Zo erg zelfs dat we besloten hebben terug te gaan naar twente. Vincent begint 1 september weer voor zijn oude werkgever Accenture en zal weer in Den Haag bij het CBG aan het werk gaan. Elke daarentegen is op zoek naar een nieuwe uitdaging in de hotelwereld in het oosten des lands. Zo gauw Elke een baan heeft hopen we ergens een leuk huis te vinden in Hengelo zodat we Elke haar ouders weer in alle rust met zijn tweeen kunnen laten.

Er rest ons niets anders dan iedereen die ons heeft gevolgd op deze site, via de email en via de skype, ontzettend te bedanken voor alles! Voor de lieve mailtjes met de updates vanuit Nederland over het dagelijkse leven, de verrassende skypebelletjes en de grappige en onverwachte berichtjes op de site! We hebben er ontzettend van genoten!

Tot de volgende reis;)

Vincent & Elke

De laatste loodjes: Colombia & Riooo de Janeiro

Ga er maar eens goed voor zitten want dit is ons allerlaatste echte reisverhaal (natuurlijk schrijven we nog wel een verhaal met de thuiskomst). We kunnen het bijna niet geloven dat de ruim 11 maanden er alweer op zitten. Met een beetje gemengd gevoel schrijven we dan ook dit reisverhaal.

Na de verloren finale vertrekken we naar Villa de Leyva ten noorden van Bogota. In plaats van de directe bus te nemen vanaf het busstation, kiezen wij voor een alternatieve route. Eerst met de bus naar het uiterste puntje van de stad. Bij het uitstappen vragen we een lokale waar we de volgende bus moeten nemen en hij wijst ons naar het naast gelegen perron. Wij door de poortjes en vragen opnieuw waar de bus vertrekt. We moeten echter buiten het busstation zijn. Oke dit lijkt geen probleem, maar wanneer we dezelfde poortjes door willen om het station uit te gaan, zegt de dame dat we opnieuw moeten betalen. Nu gaat het maar om 1400 pesos (0,60 cent), maar Elke weigert ook maar een cent hiervoor uit te geven. Eerst wordt de discussie aangegaan met de dame, geen resultaat, dan naar het loket, geen resultaat, dan wordt Elke nog bozer en klimt met de backpack over de poortjes en geeft de dame een blik van 'Wat wil je me maken?'. Vincent bekijkt het vol bewondering aan en besluit ook maar met de backpack over het poortje te klimmen. De rest van reis verloopt voorspoedig en aan het eind van de middag komen we aan in naar Villa de Leyva.

Villa de Leyva is een van de mooiste koloniale steden in Colombia maar als wij er aankomen lijkt het wel een wildwaterbaan. Het heeft zo ontzettend hard geregend dat werkelijk alles is ondergelopen en de straten zijn veranderd in rivieren. Omdat Villa de Leyva heel erg populair is bij de lokalen zijn de accommodaties erg duur. Na acht hostels te hebben gechecked, vinden we eindelijk iets goedkoops. We zijn nog geen paar uur in Villa de Leyva of we horen achter ons Joehoee!! Onze stalkers Richard en Angela... Het fijne van reizen met hun is dat we heel goed samen kunnen zijn maar ook zeker dingen apart van elkaar doen zonder je daar bezwaarlijk over te voelen.

De volgende dag is het weer tijd voor iets sportiefs en besluiten we een drie uur durende wandeling te doen in de omgeving van Villa de Leyva. Een heerlijke wandeling waar we waarempel nog een Nederlands stel ontmoeten. In de avond is de opening van een groot religiues festival del Carmen. Een groot podium op het plein met muziek moet er voor zorgen dat alle lokalen los gaan. Op het terras vinden we het andere stel en we vragen ook Richard & Angela voor een biertje op het terras. Over de avond zelf kunnen we een heel verhaal schrijven maar laten we het als volgt samenvatten: Meer bier dan je lief is, Vincent blijkt in 1 keer wel goed te kunnen dansen (vooral met mooie vrouwen op Salsa muziek), Elke & Angela zijn zeer in trek bij de lokale brandweermannen, als laatste van alle feestgangers veel te laat naar bed en de volgende dag een heerlijke kater.

Omdat we weer dezelfde volgende bestemming hebben, ontbijten we met onze kater, Richard & Angela en pakken we vervolgens samen de bus naar San Gil. De kater laten we maar in Villa de Leyva. De busreis duurt zoals gewend veel langer dan gepland en we zijn pas 's avonds om acht uur in San Gil. Wij kiezen voor een hostel met een zwembad terwijl Richard & Angela een ander hostel hebben geboekt. Uitgebreid ingechecked, tassen op de kamer, komt Angela in 1x naar boven gerend. Een klein probleem met de taxichauffeur. Hij wil meer geld hebben dan we hebben afgesproken en we moeten even getuigen tegenover de politie die al met vijf man is uitgerukt. Uiteindelijk krijgen we gelijk en moet hij met statusverlies die hij overigens afkoopt (hij betaald 1 van de lokalen?!) vertrekken.

Een hostel met zwembad betekent, relaxen! Ook is het hostel uitgerust met een prima keuken en koken we alle dagen zelf. San Gil is de outdoor capital van Colombia, waar je kunt raften, hydro speeden, paragliden etc....Raften en paragliden hebben we al gedaan en Vincent besluit om te gaan hydro speeden (Elke vindt de rivier iets aan de wilde kant). Met een soort van bodyboard wordt je in een wilde rivier losgelaten, met meerdere stroomversnellingen. Echt een super ervaring, die wel eindigt met een stijve nek want tijdens een van de fotomomenten, maakt Vincent een overdreven beweging waardoor hij spiertje in zijn nek verrekt. De andere dagen bezoeken we een natuurlijk zwembad met watervallen en maken we een mooie wandeling van Barichara naar Guana.

Onze volgende bestemming is Cartagena (een soort Saint Tropez van Colombia), waarvan de oude stad is uitgeroepen tot de mooiste koloniale stad van Zuid Amerika. Vlak voordat we naar Cartagena vertrekken krijgen we via deze site een mail dat de Goorse familie Potman woonachtig is in Cartagena en dat we hier mogelijk kunnen overnachten. Nou die kans willen we niet laten schieten, maar eerst moeten we in contact komen met de familie. Gelukkig biedt hyves uitkomst en het contact is snel gelegd. We worden uitgenodigd om te slapen in hun zeer riante appartement met uitzicht op zee. Met dit fijne vooruitzicht nemen we de nachtbus naar Cartagena en 16 uur later komen we aan op het busstation. Het busstation van Cartagena ligt ruim 6 kilometer van de oude stad en is net een vieze sloppenwijk. Dit geeft niet echt een goede indruk van de stad. De stad zit potvast en ruim 2,5 uur later komen we aan in Boca Grande wijk waar het appartementencomplex van de Gerrit & Annet Potman is gelegen. Annet staat ons al op te wachten bij de bushalte en we worden hartelijk ontvangen in het geweldige appartement op de 28^ste, waar je overigens geen hoogtevrees moet hebben. We krijgen een heerlijke kamer met eigen badkamer en kunnen ons geluk niet op als we ook nog eens aan kunnen schuiven bij het eten & de koelkast mogen gebruiken! Oh ja ook niet vervelend, het appartmentencomplex heeft een eigen zwembad. Gerrit & Annet wonen voor minimaal drie jaar in Cartagena voor het werk van Gerrit. Hij werkt bij Thales in Hengelo en is bezig met het ombouwen van Colombiaanse Marineschepen.

Dinsdag 20 juli is een nationale feestdag en daarom trekken we er met zijn vieren op uit. De bestemming is El Volcano, een vulkaan van 20 meter die modderspuwt (of spuwde) en waar je heerlijk in kunt badderen. Voordat het zover is bezoeken we eerst nog de zwarte markt. Nou zwart is ie wel maar meer in de letterlijk zin van het woord. Wat een ontzettend vieze bende!! Het is bovendien snikheet op de half overdekte markt en daarom houden we het snel voorgezien. Het modderbad valt meer in onze smaak! De trap op de vulcaan ‘beklimmen' en dan in de modder waar je overigens op blijft drijven en waar Elke de grootste moeite in heeft ook maar enigzins te bewegen. In de modder staan al wat lokalen klaar die je een massage geven en voor we het weten zitten we met zijn vieren van top tot teen onder de modder. De grootste lol natuurlijk. Als moddermannetjes lopen we vervolgens het nabij gelegen meertje in waar de lokalen weer klaar staan om je te wassen. Wat een geweldige ervaring!!

Op woensdag bezoeken we de oude stad van Cartagena, prachtig mooi om een paar uur in rond te wandelen. De oude stad is compleet ommuurt door een fort en dit doet ons erg denken aan San Juan, Puerto Rico waar Elke heeft stage gelopen. Net op het moment dat we een terrasje willen pakken horen we achter ons, Joehoe...... Ja hoor daar zijn ze weer Richard & Angela. We belanden natuurlijk met zijn vieren op het terras en weten Richard & Angela over te halen om met ons mee te gaan naar Playa Blanca, een bounty strand 2 uurtjes met de boot van Cartagena. We eten nog even een pizza met zijn vieren voordat we lekker naar ‘ons' luxe appartement teruglopen.

We nemen een nachtje afscheid van Gerrit & Annet want we willen graag een ovenachten op Playa Blanca. Playa Blanca is echt een ontzettend mooi bountystrand maar met veel te veel toeristen. Gelukkig komt het merendeel van de toeristen voor een dagtrip en dit zorgt ervoor dat het strand na 16.00 compleet verlaten is. Mooie reden om er een nachtje te blijven slapen. Het is enorm basic op het strand en het vinden van een slaapplek anders dan een tent & hangmat is bijna onmogelijk. Wij belanden in een te vieze tent omdat een hangmat ons niets lijkt. We genieten van het heerlijke strand en drinken een heerlijke Pina Colada. 's Avonds begint (vooral voor Vincent) de ellende: muggen en zandvlooien. Tijdens het eten van super lekkere grote gamba's worden we compleet geterroriseerd door die beesten. Na een potje kaarten liggen we dan ook snel in onze tent. Alles gaat goed tot 02.00 's nachts. Richard & Angela hebben eerst een grote krab in de tent, een half uur later horen we nog meer gestommel en blijken de zandvlooien in de tent te zitten. Resultaat Richard & Angela belanden als nog in de hangmat.

Geratbraakt worden we 's morgens vroeg wakker maar gelukkig maakt het prachtige strand veel goed. Terwijl Richard & Angela nog besluiten te blijven, pakken wij aan het einde van de dag de boot terug naar Cartagena, terug naar de luxe. Met Gerrit & Annet overleggen we dat we zondag verder gaan naar Santa Marta. Eerst hebben we nog 1 dagje samen waar we gaan shoppen! De eerste shoppingmall is niet helemaal naar onze smaak, teveel lokale prut. De tweede, Plaza Caribe is meer wat wij zoeken. Terwijl Elke eigenlijk op zoek is naar een nieuwe bikini, slaagt ze juist voor een nieuwe spijkerbroek! Annet & Elke doen later nog een rondje op Boca Grande op zoek naar een nieuwe bikini maar de broekjes zijn allemaal maat inimini en daar past Elke met haar Nederlandse billen toch echt niet in. 's Avonds sluiten we ons verblijf bij Gerrit & Annet af met een etentje op Plaza Santa Domingo in de oude stad en een bezoekje aan een duitse kroeg, erg gezellig!!

Op zondag nemen we dan echt afscheid van Gerrit & Annet. Wat was het genieten om bij hun te verblijven, nogmaals bedankt!! Een korte busreis brengt ons naar Santa Marta. Onze eerste indruk van Santa Marta is niet heel erg indrukwekkend en daarom kiezen we ervoor om de volgende dag naar een hostel buiten het centrum te verhuizen maar wel met zwembad. Dit hostel gebruiken we de laatste week voor uitstapjes in de omgeving om lekker te relaxen. De grootste attractie van Colombia is het nationaal park Tayrona met zijn bountystranden & regenwoud dat tot aan de zee komt. Aangezien Vincent psychisch allergisch is voor muggen, weigert hij ook maar 1 stap in de richting van regenwoud/strand te zetten waar muggen kunnen zijn. Elke besluit het park niet te willen missen en gaat daarom dinsdag alleen op pad. Een mooie wandeling van een uur over een enorm modderig pad komt uit bij het eerste strand Arrecifes, een prachtig ruig strand. Hier regel ik mijn overmachtingsplek, een hangmat! Heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Vanuit Arrecifes bezoek ik na een wandeling van 20 minuten La Piscina, een mooie baai waar je kunt zwemmen. Helaas is het weer niet al te best en zijn de kleuren in de zee niet te zien. Ook foto's maken met al die wolken valt erg tegen. Ik loop nog 20 minuten verder naar Cabo San Juan de la Guia en ook dit strand is weer prachtig.De overnachting in de hangmat valt me 100% mee, natuurlijk wordt je af en toe wakker omdat er een lichaamsdeel ‘in slaap' is gevallen.

De volgende morgen is het weer helaas nog niet beter geworden en is er geen reden om nog langer in het park te blijven. De wandeling terug is zo mogelijk nog modderiger omdat het 's nacht geregend heeft. Terug in het hostel, zijn Richard & Angela ook weer aangeschoven, gezellig! Zij hebben het plan om naar Palomino een verlaten strand te gaan anderhalf uur van Santa Marta te gaan. Elke weet Vincent uiteindelijk ook over te halen om ook mee te gaan. Niet veel later stappen we vol goede moed in de bus naar Palomino.Twee uur later lopen we over het geweldige strand van Palomino op zoek naar accommodatie. Dit loopt uit op een fiasco want alle! accommodatie blijkt veel te duur voor ons. Bij de laatste hut aan het einde van het strand begint het keihard te regenen en onweren en besluiten we dat dit hem niet gaan worden. Teruglopen is ook geen optie ivm het weer en daarom zitten we een uur onder een rieten dakje te wachten. Na een uur is het nog niets beter en wagen we het er toch maar op. 1 minuut in de regen betekent compleet doorweekt en bij het volgende hutje staan we alweer te schuilen. Gelukkig krijgt Elke een ingeving en regelt met de eigenaar voor 5 euro een ritje in zijn auto terug naar Palomino. Zo zijn we zes uur later en een hele ervaring rijker weer terug in het hostel. Gelukkig kunnen we er achteraf keihard om lachen!!

De laatste dagen in ons hostel relaxen we wat in het hostel en bezoeken we Bahia Concha waar we nog een dagje aan het mooiw strand liggen. Verder steken we veel energie in het uitzoeken van onze route naar Caracas. Op het nieuws is namelijk dat Chavez extra troepen naar de grens heeft gestuurd omdat hij boos is op Colombia. Venezuela staat al niet bekend als een veilig land om te reizen en nu ook dit er nog eens bij. Op zaterdagmorgen nemen we definitief afscheid van Richard & Angela en maken we ons op voor een lange reis naar Caracas. Alles waar we ons druk om hebben gemaakt, is helemaal voor niets geweest!! De reis naar Caracas is ontzettend vlot verlopen en onveilig hebben we ons geen moment gevoeld. Van de extra troepen die Chavez langs de grens zou hebben ingezet hebben we niets gezien. De 3,5 uur durende taxi rit van Maico aan de grens van Colombia naar Maracaibo in Venezuela was wel een hele belevenis. Deze taxi's zijn namelijk 20 jaar oude Caddillac's! Na 7 controleposten in Venezuela waarvan er bij 2 normaal gespoken je bagage wordt doorzocht (behalve als je 1,5 euro betaald, wat wij hebben gedaan. Hoezo corrupt?), begint het te keihard te regenen. Klein probleem want de ramen van de auto kunnen niet dicht en oh ja de ruitenwissers ontbreken!! In Caracas blijven we nog 1 nachtje voordat we via Sao Paulo naar Rio de Janeiro vliegen.

Dan zijn we in ons allerlaatste land aangekomen, Brazilie! We bezoeken hier alleen de fantastisch plaats Riooooo! Het vliegveld ligt 30 km van het hotel en de bus doet er maarliefst anderhalf uur over om ons bij het hotel te brengen in de wijk Sao Dorada. Hier gebruiken we onze allerlaatste employee kaart voor het InterContinental Rio de Janeiro. Als je aan Rio denkt, denk je aan Carnaval, mooie stranden, mooie mensen en mooi weer. We hebben pech want dat laatste is het niet. Ons voornemen om nog drie dagen aan het strand te liggen valt dan ook letterlijk in het water. We hebben de energie niet meer om heel veel te zien en te doen. Drie dagen voor Rio is toch veel te weinig en wellicht komen we nog eens terug in deze gave stad. Tijdens het shoppen komen we stom toevallig een collega tegen van Vincent die 5 weken in Zuid Amerika rondreizen. Hier spreken we de volgende avond nog wat mee af.

Met nog 1 dagje te gaan in Rio zit het erop, onze wereldreis. Het besef dat we weer teruggaan naar het normale leven moet nog een beetje komen. Het was zo heerlijk om ruim 11 maanden alles te mogen en niets te moeten. Dit zal zeker wennen zijn als we terug zijn. Maar we kijken er ook zeker naar uit om terug te gaan naar Nederland. Vooral om iedereen weer te zien! In het speciaal Pim de pasgeboren zoon van Marcel & Lotte.

Lieve familie & vrienden tot heeeeeel gauw!!!

PS: Voor ons welkomscommitee, we landen op vrijdag om 20.10 met Britisch Airways vluchtnummer BA0442

Kilometers maken: van noord Peru, via Ecuador naar Zuid Colombia

Hadden we al gezegd dat we de bussen zat zijn? Gelukkig hebben we de afgelopen weken niet zoveel meer met de bus gereisd pfff! We hebben het even uitgerekend en de teller staat op 60 uur van Huaraz, Peru naar Bogota, Colombia. Tja het leven van een reiziger is ook soms afzien!

Vanuit Huaraz stappen we 22 juni in de nachtbus naar Truijillo, een kustplaatsje in het noorden van Peru bekend om zijn mooie stadscentrum en de Chan Chan ruines. Ook al slapen we redelijk goed in de nachtbussen, we slapen 's morgens toch nog even bij. Na ons dutje verkennen we het koloniale stadscentrum van Truijillo en vinden het mooi maar niet echt bijzonder. De Chan Chan ruines bekijken we de volgende dag, althans dat is de bedoeling. Bij aankomst bij de ruines blijkt deze gesloten want de president is op bezoek. Hebben wij weer!! We hadden een strakke planning gemaakt aangezien we ook nog de wedstrijd Nederland- Denemarken willen zien. De president houdt het om 12.00 gelukkig voor gezien en in de tussentijd hebben we de kans gehad het piepkleine museum te bekijken. De uittocht van de president zorgt voor veel bekijks en ook wij kijken vol bewondering hoe de lange colonne van beveiliging inclusief de grootste geweren langs komt. De Chan Chan ruines zijn, zoals de naam het al zegt, gebouwd in het Chan Chan tijdperk. De huizen/paleizen werden in die tijd gemaakt van verhard zand. Door erosie en de vele sterke El Nino's van de afgelopen jaren is er bijna niets meer over van de ruines. Het totale gebied neemt 28 vierkante km in beslag en daarvan is maar 1 vierkante km gerenoveerd. We nemen een uurtje de tijd dit te bekijken voordat we snel de bus pakken naar Huanchaco, waar we de wedstijd willen kijken. Helaas zijn er weinig andere toeristen in dit gebied en daarom eindigen we met zijn tween in een klein restaurantje (we zijn al blij dat we een tv hebben gevonden). Ach wat maakt het uit, we zijn toch al door! Na de wedstijd lopen we wat langs het strand en bekijken daar de orginele vissersbootjes.

Op 26 juni pakken we maar weer eens de nachtbus, dit keer 9,5 uur naar Mancora waar we heerlijk een paar dagen willen bijkomen aan het strand. Toch vreemd dat we 2 uur eerder aankomen dan gepland, die bussen rijden hier gewoon veel sneller dan de toegestane snelheid. Resultaat is wel dat we om 5 uur midden in de nacht bij het hostel aankomen en natuurlijk de kamer nog niet in kunnen. We proberen nog wat te slapen in de TV kamer maar ideaal is het natuurlijk niet. Mancora is niet voor niets de strand bestemming van Peru, het klimaat is het hele jaar door heerlijk warm en als het zonnetje door komt belanden we dan ook heerlijk op het strandbedje bij het zwembad. Hier gaan we ons de komende dagen wel vermaken! In totaal verblijven we drie nachten in het Loki Hostel wat vooral overdag ideaal is. Heerlijk relaxed sfeertje, goed eten & drinken en een lekker zwembad. Helaas zijn onze Israelische vrienden weer in overdaad aanwezig en wordt onze nachtrust flink verstoord door keiharde muziek waar onze oordoppen niet tegen kunnen. De heerlijke slush puppies met wodka zorgen er in ieder geval voor dat we in slaap vallen en dromen over een Goors School & Volksfeest (voor in de insiders bekend).

Op maandag kijken we met een grote groep toeristen en nog wat andere Nederlanders de wedstrijd Nederland-Slowakije, gezellig! 's Avonds willen we de overwinning vieren met de lokale lekkernij Ceviche, rauwe vis met citroen dressing. Omdat we vinden dat we dan ook goede Ceviche moeten eten vragen we naar het beste en ook meteen het duurste restaurant. We hebben nog nooit zo'n flop meegemaakt! Als eerste krijgen we garnalen die oke zijn. Daarna krijgen we de officiele ceviche en Elke begint ongeveer te kokhalsen als ze het gerecht ziet. Over de Ceviche liggen namelijk leverachtige, bloederige, slijmerige dingen. Vincent probeert nog dapper een paar happen terwijl Elke het idee heeft in het programma fear factor te zijn terecht gekomen en geen hap eet, gadver!!! Blijkt dat we Ceviche met een heel speciaal schelpdier hebben besteld dat eruit ziet als kippenlevertjes ofzo.... Omdat we de enige zijn in het restaurant kijkt iedereen hoe wij proberen te eten. Super lullig natuurlijk om je bord niet leeg te eten en daarom vragen we netjes om een doosje om het meenemen want we zitten super vol. Later geven we de overheerlijke ceviche weg aan een lokale die er super blij mee is.

Bijgebruind en uitgerust nemen we op 29 juni in de middag de bus naar Tumbes de grensplaats bij Ecuador. Omdat we helaas geen tijd genoeg hebben om Ecuador te zien, willen we zo snel mogelijk naar Colombia. Ons motto is nog steeds beter 1 land goed zien dan 2 maar half en het idee hebben nog een keer terug te moeten. Na vijf uur in de bus moeten we de grens over bij Tulcan. Voor het eerst hebben we een heel naar gevoel bij het hele gedoe bij de grens. We zijn er in het donker en het is allemaal nogal dodgy. De geboekte semi cama bus voor de nacht is ook niet de bus die we op het plaatje gezien hebben en ook krijgen we de plaatsen met extra beenruimte niet. Resultaat is dat we in een crappy bus geen oog dicht doen die nacht. Helemaal gesloopt komen we in de ochtend aan in Quito, de hoofstad van Ecuador. De taxichauffeurs die al te wachten staan bij het busstation vragen zoals altijd een veel te hoge prijs en doordat het regent en spits is hebben we niet echt een andere keuze om in een te dure taxi stappen. Het vooruit geboekte hostel bevalt ons ontzettend goed en we hebben in de middag zelfs puf genoeg om het oude centrum van Quito te bekijken. Wat een ontzettend mooie stad zeg!

In Quito hebben we twee nachten voordat we weer een mega lange rit hebben te gaan richting Colombia. De tweede dag slenteren we wat door het nieuwe centrum van Quito en vinden een grote supermarkt waar we inkopen doen om lekker zelf te koken. We hadden nooit gedacht dat we zelf koken ooit leuker zouden vinden dan uit eten gaan. Zuid Amerikanen eten op de een of andere manier weinig groenten en de gemiddelde maaltijd bestaat uit rijst, gefrituurde aardappelen & gefrituurde kip. Een hollandse maaltijd met groenten smaakt dan super goed! Tijdens het eten ontmoeten we de Australische Tim & Nederlands Inge die ook de volgende dag naar Colombia willen. We besluiten met zijn vieren verder te reizen om zo de kosten van de taxi's te delen die we moeten nemen. De rit is naar Colombia is wederom hels. Eerst 30 minuten in de taxi naar het busstation, dan 5 uur in een minibusje naar Tulcan, 20 minuten in een taxi naar de grens, 1 uur grensformaliteiten, 20 minuten taxi naar Ipiales in Colombia, 8 uur Ipiales naar Popayan en 15 minuten taxi naar het hostel. Het mooie is dat sterk wordt afgeraden om deze rit in het donker te doen omdat het niet veilig is. Omdat het allemaal veel langer duurt dan verwacht komen we pas om half 11 's avonds aan in Popayan. Waarom we geen vliegtuig hebben genomen?? Een enkeltje kost ongeveer 350 euro.

Maar goed, we zijn in Colombia!! Het land van de drugs, FARC en Guerilla's! Onveilig? Helemaal niet! De afgelopen drie jaar is door de nieuwe regering een einde gemaakt aan al het bovenstaande en is Colombia 1 van de veiligste landen om te reizen in Zuid Amerika. Colombia is nu het land van de Jungle, koloniale steden, de Caribische kust en de meest vriendelijke mensen ooit! Doordat Colombia pas sinds een paar jaar veilig is voor toeristen, is het meteen een stuk minder toeristisch dan bijvoorbeeld Bolivia & Peru en dat vinden wij helemaal niet erg.

Onze eerste indruk van Colombia is vooral dat de mensen gemeend vriendelijk zijn en je niet als een wandelende portomonnee zien. In Popayan kijken we op 2 Juli de ontzettend spannende wedstijd Nederland- Brazilie met Inge, Amber en Sannah in de lokale bakkerij met 75 Colombianen die allemaal voor Brazilie zijn. Groot feest natuurlijk als Nederland wint. We worden aan alle kanten gefeliciteerd door de Colombianen. Met een Nederlandse calve vlag maken we een ere rondje over het lokale plein waar we een staande ovatie krijgen van de lokalen. Van de vele gemaakte foto's blijkt er de volgende dag 1 in de lokale krant te staan. Na alle busreizen vinden we dat we wel even wat relaxed verdiend hebben. Samen met Amber & Sannah nemen we een busje naar de hotsprings. Het laatste gedeelte worden we met de motortaxi vervoerd. Het grappige van Colombia is dat het veel ontwikkelder is dan de overige Zuid Amerikaanse landen die we gezien hebben. Colombianen houden dan ook erg van vakantie vieren & leuke dingen doen. In de hotsprings is het druk met lokalen die ondanks ons slechte Spaans gezellig een praatje met ons aangaan. De tweede dag in Popayan doen we het rustig aan en bekijken het witte stadscentrum. In de avond ontmoeten we de Nederlander Jan en eten we samen wat bij de mexicaan.

In Popayan is er verder niet zoveel te doen en daarom pakken we op zondag de bus naar Salento. Na 5 uur komen we in Armenia aan en nemen het minibusje naar Salento, voor de Colombianen een bekend vakantieplaatsje. In Salento aangekomen weten we niet wat we zien. Een schattig klein dorpje met allemaal witte huizen met gekleude balkonnetjes in het midden van de groene bergen. Verder is het hele plein volgebouwd met standjes waar honderden Colombianen aan het eten & drinken zijn. Gezellige boel hier! De sfeer is zo ontzettend leuk in dit dorpje, dat we meteen verliefd zijn! Op aanraden van een ander koppel belanden we bij Casons de la Lili, bij de meest gastvrije persoon ooit, Lili. Onze kamer heeft een balkon midden op de hoofdstraat en vanuit hier kunnen we het feestgedruis mooi zien.

Naast het mooie centrum is er in de omgeving nog meer moois te zien. We trekken de wandelschoenen maar weer eens aan om naar een koffieboerderij te lopen. In een uur tijd zien zoveel bloemen die we nooit eerder hebben gezien, prachtig! Bij de koffieboerderij krijgen we een rondleiding van een uur en zien we ook hoe verschilllende fruitsoorten verbouwd worden. Zo weten we nu eindelijk hoe de ananas groeit, niet aan een boom zoals we dachten maar in een lage struik...

Wederom een voetbal wedstrijd voor de boeg ditmaal Nederland - Uruguay. Drie maal raden waar alle Colombianen dit keer voor zijn?! Juist, Uruguay! Om Nederland aan te moedigen kopen we oranje smink die later geel blijkt te zijn en totaal niet meer van het gezicht af wil. Alhoewel er heel weinig buitenlandse toeristen in Salento zijn, zitten we toch met 10 Nederlanders in de kroeg. Het klikt meteen met Richard & Angela en met z'n allen hebben we en gezellig middagje in de kroeg! Weer een overwinning en daarom tijd voor nog meer biertjes... alleen dit keer de krant niet gehaald.

Nog geel van de smink maken we de volgende dag samen met Richard & Angela een dagtrek naar Valle de Cocora. Deze vallei staat bij de Colombianen bekend als een van de mooiste valleien ter wereld en staat vol met palmbomen die 60 meter kunnen worden. De trek is vooral blubber, blubber en nog eens blubber.... We klotsen letterlijk zes uur door de vallei en in het bos en hebben de grootste lol. Het oh zo mooie uitzicht punt ligt bij ons in een dik wolkenpak en de beloning van de zware klim omhoog hebben we dan ook niet. Een stukje verder naar beneden trekt het gelukkig open en zien we de prachtige vallei met zijn palmbomen. Een mooie wandeling! De calorien vullen we weer aan met de lokale lekkernij, fresas con crema oftewel aardbeien met slagroom mmmmhh.

Na vier dagen in Salento is het echt tijd om verder te gaan en nemen we de bus naar Bogota. Tijdsbesef hebben ze niet in Colombia want een 7 uur durend busritje worden er 9,5.. In Bogota aangekomen moeten we nog eens een uur wachten op de taxi die ons natuurlijk weer afzet. Bogota geeft ons in eerste instantie geen warm gevoel... Het doet ons erg denken aan de lelijke steden in Peru. De volgende ochtend kijken we al weer heel anders tegen de stad aan want we verhuizen naar een iets beter hostel in een iets beter gedeelte en bovendien regent het niet meer. We bekijken het oude stadsgedeelte ‘la Candaleria' en bezoeken zelfs twee museums. Een ding is duidelijk Vincent & Elke en museums werken niet. We worden er zooooo moe van. Bij het eerste museum, een kunstmuseum staan we vijf minuten buiten en bij het goudmuseum (de grootste goudvoorraad ter wereld) hebben we het na vijftien minuten ook wel gezien.

De volgende dag willen we in de ochtend de Montserrat oplopen, een bedevaartsoort boven op de berg met uitzicht over Bogota. Ivm vallende rotsten is het pad met 1500 tredes omhoog helaas gesloten. Daarom nemen we het treintje omhoog voor het mooie uitzicht over Bogota. De middag staat in het teken van VOETBAL! De hele middag zijn we bezig met het shoppen van oranje shirtjes, smink en slingers en we zijn goed geslaagd! Midden in de stad voelt Elke wat aan haar rugzak en probeert een vrouwtje Elke te beroven. De rits zit al los maar gelukkig zijn we er op tijd bij! En natuurlijk zijn we niet zo stom om waardevolle spullen in de rugzak te stoppen... Verder dan een zonnebril van 2 euro & een busje deo zou ze niet zijn gekomen.

D-DAY! The grand Finale Nederland - Spanje. Via de website van de Nederlandse Embassade is een oproep gedaan aan alle Nederlanders in Bogota om naar Parque 93 te gaan. Richard & Angela zijn ook de vorige avond in Bogota aangekomen en samen met hun en twee andere Nederlanders uit ons hostel begeven we ons naar het park. In het park staat een groot scherm en is het MEGA druk, niet alleen met Nederlanders maar ook met Spanjaarden. Het sfeertje is super en oranje is goed vertegenwoordigd. Helaas heeft het niet mogen baten en gaan we na het verlies meteen terug naar het hostel terwijl de Spanjaarden naast ons groot feest vieren.

Op maandag 12 juli laten we Bogota achter ons om aan het laatste gedeelte van onze reis te beginnen. Nog ‘maar' drie ½ week te gaan!

De Inca Cultuur in Peru; Cusco, Macchu Picchu, Arequipa, Ica & Huaraz

We zijn alweer in het 14^e land aangekomen van onze wereldreis. Met nog minder dan 2 maanden te gaan, beginnen we inmiddels een beetje aan onze thuiskomst te denken. Elke houdt zich vooral bezig met het updaten van haar CV en is voorzichtig aan het zoeken naar een nieuwe baan. Vincent daarentegen heeft zijn baan behouden en vindt het veel leuker om op funda te kijken naar een nieuw huis. Ook hebben we de tickets geboekt van Londen naar Amsterdam. Op 6 augustus landen we om 20.10 op Schiphol. Omdat we in eerste instantie naar Brazilie wilden is onze terugvlucht van Rio de Janeiro naar Londen. We hebben ontzettend goede verhalen gehoord over Colombia en hebben daarom onze plannen gewijzigd. Een vlucht van Colombia naar Rio blijkt echter enorm duur en we hebben een goedkoper ticket kunnen vinden vanuit Caracas, Venuezuela. Die hebben we dan ook geboekt voor 2 augustus. Ons plan is dan om de komende weken via Equador helemaal naar Caracas te reizen. We hebben er zin in!

Waar waren we gebleven? Vanuit Isla del Sol in Bolivia hebben we de bus gepakt naar Puno in Peru. De grensformaliteiten stellen zoals zovaak niets voor. Stempeltje halen aan de ene kant en stempeltje halen aan de andere kant. Onze paspoorten staan inmiddels stampvol met stempels. We slapen de nacht in Puno, een verschikkelijk lelijke stad, voordat we de volgende dag doorreizen naar Cusco. Cusco ook wel de navel van de aarde genoemd, is de oude hoofd- en heilige stad van de Inca's en het uitgangspunt om naar Macchu Picchu te gaan (de verborgen Inca stad). De stad is ontzettend mooi met heel veel mooie Inca gebouwen. Het jammere is dat we Cusco moeten delen met duizenden andere toeristen. Als we in Cusco aankomen worden we ook meteen belaagd door allerlei verkopers ' massage massage' (zijn we soms in Bangkok?). Ook lopen overal mensen in traditionele kleding met lama's rond en vragen aan toeristen of ze met hun op de foto willen, natuurlijk voor geld. Cusco is meteen ook een stuk duurder dan de rest van Peru en na wat zoeken door de stad vinden we eindelijk een betaalbaar hostel met een heeeeerlijke woonkamer!

Zaterdag 5 juni, Vincent zijn 31^ste verjaardag! Elke staat vroeg op om een ontbijtje te maken en om de ballonen op te blazen om de kamer te versieren. Dan wordt Vincent wakker gemaakt: Happy Birthday! Toch raar een verjaardag in het buitenland! De hele dag staat de skype aan, de smsjes, facebook/hyves berichten komen binnen en dat alles zorgt ervoor dat Vincent zich toch nog een beetje jarig voelt. In de middag regelt Elke nog een taart en deze eten we met zijn tweetjes op. Als we later naar de bakker lopen om een broodje te halen, komen we Janneke & Marleen uit Den Ham tegen. We zijn hun al eerder tegengekomen in Bariloche, Argentinie en zij doen een project in Cusco. Voor de volgende dag spreken we af wat te gaan drinken. De rest van de middag zijn we bezig met het boeken van een tour. De beroemde Inca trail moet maanden van te voren geboekt worden en dit was voor ons geen optie. We zitten ontzettend te twijfelen of we de Salkantay trekking willen doen of de Inca Jungle Trek. Na lang wikken en wegen kiezen we voor de laatste en deze boeken we na wat afdingen bij Reserv Cusco. 's Avonds willen we er een gezellig avondje van maken maar helaas wordt Elke ziek. De volgende dag blijft Elke in bed, terwijl Vincent wat door de stad struint en wat gaat drinken met Janneke & Marleen. We zitten te twijfelen of we de tour van morgen wel door moeten laten gaan omdat Elke nog diep onder de wol ligt. In de avond lijkt het iets beter te gaan en daarom besluiten we het gewoon door te laten gaan.

Op maandag is het dan zover, we gaan met een vier daagse tour naar Macchu Picchu. De eerste dag is mountainbiken, de andere drie dagen hiken. De eerste dag vertrekken we met een minibusje met vier personen en de gids naar de sacred valley. We stoppen in een leuk plaatsje in de sacred valley en kunnen vanaf hier de eerste Inca Ruines bekijken, indrukwekkend! Vervolgens rijden we naar 4800 meter. Vanaf hier lijkt het verdacht veel op de deadroad die we gefietst hebben, alhoewel iets minder steile afgronden. We zijn inmiddels experts met hard van de berg af fietsen en dit doen we dan ook! In drie uurtjes komen we beneden bij onze eerste overnachtingsplek Santa Martha. Daar hebben we genoeg vrije tijd om te relaxen. Elke kruipt het bed maar weer in want die voelt zich nog steeds niet goed, terwijl Vincent het niet zo bijzondere plaatsje bekijkt. Jammer genoeg hebben we een verschikkelijk irritante Amerikaan in de groep zitten die zoo overheersend is dat we het vanaf minuut 1 al helemaal zat zijn. Gelukkig is Monique, een Nederlands meid uit Emmeloord, wel heel aardig. 's Avonds wordt er door een persoonlijke kokin een heerlijke Peruaanse maaltijd voor ons gemaakt, mmmhhh!

De tweede dag van de tour staan 7 uur hiken op het programma. Het eerste uur lopen we langs de rivier om daarna drie uur over de orginele Inca Trail te lopen. Dit pad loopt super steil omhoog langs enorm steile afgronden, ongelofelijk! Door de overstromingen van januari/februari is het tweede gedeelte van het pad langs de rivier compleet weggevaagd. We moeten dan ook de laatste 3 uur over de weglopen, super saai. Als er dan een taxi langskomt, bedenkt Elke, die zich nog steeds niet goed voelt, zich niets en stapt in de taxi. Deze brengt haar samen met Monique naar Santa Martha waar we die nacht overnachten. De tweede dag lopen we wederom 2,5 uur langs de saaie weg. Volgens de gids is de andere route waar de Salkantay ook overgaat (die we graag wilden lopen), gesloten vanwege overstromingen. Achteraf blijkt dit grote onzin te zijn! Dit is helaas niet de eerste keer dat onze gids ons voorliegt en echt blij met hem zijn we niet. Het laatste anderhalf uur lopen we naar Aguas Calientes langs de spoorlijn en kunnen we de Macchu Picchu hoog in de bergen zien liggen, mooi! Aguas Calientes is genoemd naar de hotsprings en daar genieten we in de middag heerlijk van. Daarna gaan we vroeg naar bed want de wekker gaat de dag erna om kwart voor vier. We willen namelijk als een van de eersten bij Macchu Picchu zijn als deze om zes uur opengaat.

Midden in de nacht vertrekken we met honderden andere toeristen de anderhalf durende tocht omhoog naar Macchu Picchu. En omhoog is het, pffff! Om half zes staan we bij de eerste 200 toeristen te wachten voor de toegangspoort en ook hebben we tickets weten te bemachtigen voor Wayna Picchu (er zijn maar 200 tickets), de steile berg bekend van de foto's. Tot onze grote ergenis moeten we nog tot 6.20 wachten tot onze gids de groep van 30! man bij elkaar heeft om de tour door Macchu Picchu te beginnen. Gelukkig is het Macchu Picchu geheel in wolken gehuld en kunnen we toch nog niets zien. De gids laat ons de belangrijkste plekken van Macchu Picchu zien. Als om negen uur de tour eindigd heeft Macchu Picchu zich nog steeds niet in volle glorie laten zien. Om 10.00 komt de zon er eindelijk doorheen en de blik op Macchu Picchu is werkelijk waar magisch!! We kunnen nu de omliggende bergen zien, de grote van Macchu Picchu en de omliggende mega steile kliffen. We zijn onder de indruk!

Vincent beklimt met Monique, Janneke en Marleen de Wayna Picchu terwijl Elke toch maar beneden blijft en nogmaals een rondje loopt (dit keer niet in de wolken). Ondertussen stromen de toeristen binnen en is het vol van de tourgroepen. In het hoogseizoen komen er 3000 toeristen per dag!! De tocht naar Wayna Picchu is een megasteile anderhalf durende tocht omhoog. Vanuit hier heb je een geweldig uitzicht over Macchu Picchu en de omliggende bergen. Ook kun je hier zien dat Macchu Picchu gebouwd is in de vorm van een Condor. Eenmaal beneden relaxen we wat in het gras, lopen we nog een keer een rondje en om 14.00 vinden we het genoeg en lopen we terug naar Aguas Calientes. Hier moeten we ons nog tot 21.00 vermaken want we hebben de laatste trein terug. Aangezien de treinrails grotendeels weggespoeld is door de overstromingen, gaan we eerst een uur met de trein, dan een half uur met bus 1 en vervolgens nog eens 2,5 uur met bus 2. Als we om half drie midden in de nacht aankomen zijn we compleet gesloopt! Terugkijkend kunnen we zeggen dat de Inca Jungle trek niet zoveel indruk op ons heeft gemaakt maar dat Macchu Picchu geweldig was.

In Cusco blijven we nog twee nachten om even bij te komen van de tocht en Elke spendeert die dagen eigenlijk alleen maar in bed om uit te zieken. Op zaterdag 12 juni nemen we de nachtbus naar Arequipa, de tweede grootste stad van Peru. We komen om 5 uur 's nachts aan en laten ons door de taxi naar een hostel brengen. Daar mogen we gelukkig nog een paar uurtjes bijslapen in de TV kamer. Het hostel is een van de beste waar we ingeslapen hebben. Er is een zwembad, hangmatten, playstation 3, mega televisies, grote keuken etc. In de middag horen we dat Janneke en Marleen ook naar Arequipa komen en regelen voor hun een kamer bij de baas aangezien het hostel vol zit. Door wat miscommunicatie lopen we elkaar die avond mis... Maar de volgende ochtend zitten we met zijn vieren om 6.30 voor de TV om de eerste wedstijd te kijken van het Nederlands elftal. Dat we gewonnen hebben, is ook alles mee gezegd! De rest van de dag hangen we lekker bij het zwembad en 's avonds maken we een oerhollandse maaltijd; gekookte aardappels, broccoli, bloemkool, maizena sausje en verse hamburgers!! Arequipa staat bekend om de Colca canyon, de diepste canyon in de wereld maar we kunnen ons er niet toe zetten deze te bezoeken omdat het zo gezellig is in ons hostel.

Op dinsdag zwaaien we Janneke & Marleen uit die richting Bolivia gaan en wij boeken voor de volgende dag de bustickets naar Ica. Die dag lopen we nog een rondje door Arequipa maar we zijn snel uitgekeken want zo bijzonder is het niet. Drie keer raden waar we weer belanden? Juist in de hangmatten bij het zwembad. De busreis naar Ica duurt 10 uur en dit keer hebben we de dag bus. De route is langs de kust van Peru waar het eigenlijk gewoon 1 grote vieze zandbak is. Ook in Peru ligt overal plastic en afval, bah! Vanuit Ica nemen we de taxi naar Huacachina, een oase stadje en belanden we in het donker in een party hostel met zwembad. We drinken snel even een biertje en belanden dan snel in bed want we zijn moet van de busreis.

Als we de volgende ochtend gaan ontbijten schrikken we ons kapot, we zijn omringd door gigantische zandduinen. Het is net of we in de sahara zitten!! We lopen na het ontbijt een rondje door Huacachina en zien inderdaad dat het een oase, compleet met palmbomen, is. In de middag hebben we een buggy/sanboarding tour geboekt. Daar komen we aan de praat met Hugo & Angelle die 5 dagen begonnen zijn met hun wereldreis van 12 maanden, ongeveer dezelfde route als ons maar dan andersom. Tja en dan wordt je weer met de neus op de feiten gedrukt dat onze reis er ‘bijna'opzit. We vinden het ontzettend leuk om Hugo & Angelle tips te geven en volgens ons waren zij er ook wel blij mee! De tour is geweldig! We crossen met de buggy door de zandduinen en het lijkt soms wel een achtbaan... We worden bij een grote duin afgezet om met de sandboard naar beneden te gaan. Vincent natuurlijk als een echte snowboarder en Elke gaat op de kont op het bord naar beneden, lachen! Het zand zit werkelijk waar overal in maar het is het meer dan waard. 'S Avonds eten we wat met Hugo & Angelle en moeten we ook meteen weer afscheid nemen want we vertrekken de volgende dag alweer naar Huaraz. Eerst 5 uur in de local bus naar Lima en vervolgens nog een 10 uur in een luxere bus naar Huaraz. Na deze busrit zijn we het zoooo ontzettend zat om in bussen te reizen!!

In Huaraz belanden we in een hostel vol met Israeliers (onze favoriete vrienden, not) maar we zijn te moe iets anders te zoeken. Huaraz zelf is niet zo'n bijzondere plaats maar de omliggende bergketen de Cordilla Blanca is werkelijk waar prachtig. Op zaterdag zoeken we eerst een ander hostel en regelen we een busje die ons de volgende dag naar het begin punt van de trek naar Laguna 69 brengt. We starten op 3800 meter hoogte met lopen en eindigen 2,5 uur en 8 km later op 4500 meter bij Laguna 69. We kunnen zeggen dat dit 1 van de mooiste wandelingen is die we ooit gedaan hebben. Onderweg zijn we omringt door witte sneeuwtoppen, lopen we door prachtige vegetatie en het eindpunt Laguna 69 is adembenemend!! De tocht is zwaar maar we merken toch dat we al wat aan de hoogte gewend zijn. Er zijn mensen die er twee keer zo lang over doen en compleet buiten adem zijn.

De laatste dag in Huaraz laten we ons verleiden tot een paardrijtocht van vier uur en dit hadden we beter niet kunnen doen. De paarden zijn zo mak dat ze gewoon stom achter elkaar aan lopen en niet in draf willen. De omgeving maakt gelukkig nog wat goed! Met een gigantische zere kont nemen we 's avonds de nachtbus naar Truijillo in het Noorden van Peru.

We willen bij deze alle (oud) Gorenaren een heel gezellig schoolfeest wensen en drink een biertje op ons!

PS1: familie, misschien kunnen jullie je dit jaar een beetje gedragen tijdens de zaterdagmiddag!

PS2: Bert Boers 1 gehaktbal is genoeg dit jaar

PS3: Betsy, dit jaar geen ritje naar Hengelo

PS4: Joost Morsink houdt je het dit jaar zondagavond eindelijk een keer vol?

PS5: Truus, een bak salade van holtmaat graag bewaren voor als we terug zijn

PS6: Wil, geen zorgen over vieze schoenen in huis, deur niet op slot, saxo in de woonkamer, kaas verdwenen uit de koelkast

Megamarkt, Deadroad, Amazone en Isla de Sol in Bolivia

Tja, dan moet je met de nachtbus in Bolivia. Vincent en Barry gaan de dag voor vertrek alvast de kaartjes kopen en moeten de best mogelijke bus zien te boeken. Op de busterminal staan alle bussen die naar Cochabamba gaan klaar en we lopen langs de controle gewoon de terminal op en vragen aan de chauffeurs of we de bussen van binnen mogen controleren. Een aantal bussen wordt bekeken en gechecked op hoever de stoelen naar achteren kunnen, wat de beenruimte is en hoe schoon de bus is. Uiteindelijk wordt de beste gekozen en boeken we hier een ticket voor de volgende dag. Het eerste uur in de bus gaat dwars door de bergen met de ene bocht naar de andere. Daarna kunnen we gelukkig een aantal uren slapen, maar zowel Barry als Vincent doen na de onverwachtige plaspauze om 3.30 uur geen oog meer dicht. Om 5.00 uur wisselen we van bus in Ororu en we komen om 9.00 uur 's ochtends brak in Cochabamba aan.

Dat Bolivia het armste land in Zuid Amerika is merken we heel erg in Cochabamba. Deze grote industrie stad kent heel veel bedelende mensen. Verder zijn de mensen hier ook weinig modern. De traditionele kleding, lees bolhoedjes, rokken tot op de knieen in de meest fantastische fluoriserende kleuren, gekleurde doeken en de zwarte lange vlechten zie je hier overal. Voor een grote stad als deze verwacht je ook minstens een winkelcentrum of iets dergelijks. Het blijkt al snel dat ook hier de mensen alles op de markt kopen en dat winkels bijna niet te vinden zijn. Cochabamba is geen spectaculaire stad, maar we komen hier voor 2 dingen: allereerst vindt een van grootste markten in Zuid Amerika plaats op zaterdag en die wil Elke natuurlijk bezoeken. Daarnaast is het de dag van de Champions League finale en die wil Vincent natuurlijk zien. Samen met Barry en Aagje en 3 zwitsers die we eerder al ontmoet hadden, zien we de wedstrijd onder het genot van een biertje en wat hapjes. De wedstrijd is weinig spectaculair en we besluiten om na de wedstrijd de markt te gaan bezoeken.

Eerst is het nog lastig oriënteren op de markt en lijkt deze niet zo groot als verwacht. Als we echter aangeven dat we opzoek zijn naar wat lokale producten worden we een andere richting opgestuurd. Wat we hier zien is werkelijk erg indrukwekkend. Een inmens doolhof van straten vol met de kraampjes. Elke straat heeft zijn eigen specialiteit, van shampoo, hair extensions, doeken, schoenen tot boliviaanse souvenirs echt alles is te koop. Bij Elke gaan direct alle remmen los en nog geen uur later lopen we met een tas vol spullen van de markt. Elke wil de volgende dag weer, maar gelukkig (volgens Vincent) is de markt dan veel minder uitgebreid. In Cochabamba nemen we tijdelijk afscheid van Barry en Aagje.

We vertrekken naar La Paz, de onofficiële hoofdstad van Bolivia. Deze stad ligt op ruim 3800 meter en is gelegen in een soort vallei. Wat een enorme stad! Eenmaal de bus uit merken we dat iedere stap die we zetten super zwaar is ivm de hoogte. We slapen de komende nachten in het LOKI hostel, geen goede keuze achteraf. Drie dagen geen warm water, wifi doet het niet en super gehorig. Het is er wel gezellig en we komen weer mensen tegen van de Uyuni tour. De tweede dag in La Paz lopen we wat door de stad en zitten we zes uur in een cafe om het vorige verhaal en foto's erop te zetten, grrr. Daarnaast boeken we na wat twijfel de deadroad voor de volgende dag. De naam zegt het al, de meest dodelijke weg ter wereld en wij willen er met een mountainbike vanaf. Sinds 2007 is de nieuwe weg geopenend en gaat er over de oude weg bijna geen verkeer meer met als gevolg veel minder doden. Toch fietsen er gemiddeld per jaar nog twee toeristen het ravijn in.

Op woensdag 26 mei is het dan zover! Vooral Elke is met haar hoogtevrees toch wel een beetje zenuwachtig!! We worden 's morgens opgehaald en met een busje naar het hoogste punt op 4900 meter gebracht. Hier worden we ingepakt met knie en elleboog beschermers, een helm en krijgen we een instructie hoe te fietsen... Nou dat hoef je ons Nederlanders natuurlijk niet te vertellen... Het eerste gedeelte is nog asfaltweg weg en hier is het gewoon het doel zo hard mogelijk naar beneden gaan. Wow wat gaaf!! We halen de 60 km per uur... Ondertussen proberen we nog een beetje om ons heen te kijken want de uitzichten zijn prachtig. Tot grote frustratie van Vincent worden we na de eerste afdalingen met het busje naar het volgende stuk gebracht 8km verderop. Reden is dat dit gedeelte bergopwaarts is. Vincent wil het graag fietsen maar krijgt het niet voor elkaar. Het tweede gedeelte fietsen we de echte deadroad. Gewoon een kiezel zand pad, gemiddeld 3 meter breed, gigantische afgronden tot 600 meter en geen vangrails. Geen wonder dat dit de meest dodelijke weg was! Het naar beneden fietsen is een geweldige kick!! Welliswaar gaan we geen 60km per uur maar we proberen toch het tempo erin te houden voor de adrenaline kick. Ondertussen stoppen we regelmatig voor het maken van foto's en het kijken naar de enorme afgronden. Zes uur later, 60 km gefietst, komen we aan bij het eindpunt op 1600 meter. Dit betekent dat we 3200 meter naar beneden zijn gefietst! Wat een super ervaring! Het was totaal niet eng en we komen tot de conclusie dat je wel heel dom moet zijn wil je het ravijn in fietsen....

De volgende dag zitten we nog vol met energie van de vorige dag! Ons volgende plan is om naar Rurrenabaque, een plaats in de Boliviaanse amazone, te vliegen om daar een pampas tour te gaan doen. Het enige probleem is dat het vliegtuigje maar plek heeft voor 20 personen en de landingsbaan van gras is. Als het teveel geregend heeft kan men niet landen op de grasbaan en worden de vluchten gecancelled. Sinds de dag van aankomst in La Paz waren alle vluchten al gecancelled en hierdoor konden we niets boeken. Als we donderdag bij de touroperator komen om te kijken of we kunnen boeken voor de volgende dag, zijn we stomverbaasd als deze aangeeft dat we vandaag nog mee kunnen. We bedenken ons niets en boeken voor vier uur later de vlucht. We moeten nog haasten en pakken snel de backpacks in, doen nog wat inkopen en skypen nog even met thuis (voor het geval ons vliegtuigje neerstort ;)).Bij het zien van het vliegtuigje zakt Elke de moet in de schoenen. Zo'n klein vliegtuigje met propellors, zal dat wel goed gaan? Om het vliegtuigje in te komen moeten we bukken en als we zitten, raakt ons hoofd het plafond. Het is wel leuk dat de cockpit open is en we gewoon mee kunnen kijken. De vlucht is wonder boven wonder rustig en de 40 minuten durende vlucht is zo om. Het landen op de grasbaan is een belevenis op zich! Gaaf om over de amazone te vliegen en ergens tussen de bomen op het gras te landen.

Rurrenabaque is totaal niet vergelijken met andere plaatsen in Bolivia. Het is er groen, schoon en de mensen zijn er heel anders. Dat ze zichzelf meer Braziliaans voelen dan Boliviaans horen we later als we aanschuiven bij een grote familie die moederdag aan het vieren zijn. In de verte hoorden we muziek en besloten even te kijken. Al gauw krijgen we een biertje in de hand gedrukt en voor we het weten zitten we in de voortuin van oma met haar 14 kinderen en 20 kleinkinderen en een ingehuurd bandje, gezellig! Drie uur en heel wat biertjes later maken we duidelijk dat we toch echt weg moeten nu!

Vanuit Rurrenabaque kun je twee tours boeken, de jungle tour en de pampas tour. Wij kiezen voor de laatse aangezien je tijdens deze tour meer wildlife kunt zien. De pampas zijn de wetlands in de amazone en hebben vooral lage begroeiing. Op vrijdag vertrekken we met 6 personen (met Gabi, Rosanagh, Efe en Neill) voor een drie uur durende jeep tocht naar het startpunt van onze tour. Daar worden we overgezet in een kleine kano/boot en gaan we in drie uur naar onze junglehut. Vanaf minuut 1 zijn we helemaal enthousiast want we zien krokodillen en kaaimannen (we weten dan nog niet dat ze echt overal zitten). Na minuut vijf hebben we al tientallen grote vogels gezien en na minuut 10 denken we dat we in Burgers Zoo zijn afgezet... Echt overal zitten dieren! We zien krokodillen, kaaimannen, schildpadden, apen, zoetwaterdolfijnen, capabari's (de grootste knaagdier ter wereld) en de grote broers van de ooievaar en reiger. De tocht is overweldigend mooi. Als we bij onze juglehut aankomen, hebben we het gevoel op kamp te zien. Er zijn verschillende slaapvertrekken, een eetruimte en een volleybalveld in het midden. Allemaal erg basic maar prima. Ook het eten valt ons alles mee, we krijgen goede maaltijden en tussendoor wat snacks. Na het avondeten gaan we met de boot kaaimannen en krokodillen spotten in het donker. Dat wil zeggen met de zaklamp schijnen en de ogen zien. Ook zien we veel lichtgevende vuurvliegen. Het is allemaal best spannend want wat als onze gammele boot omvalt?! Ondertussen worden we compleet lekgestoken door muggen. Die krengen steken dwars door de kleding heen! 's Avonds slapen we voor het eerst in weken, heerlijk! Waarschijnlijk door de lage ligging en de dieren geluiden om ons heen werken ook zeer rustgevend.

De volgende morgen is het tijd om Annaconda's te gaan zoeken. We lopen twee uur lang door het water tot aan onze knieen op zoek naar de grote slangen. En het stinkt! Beetje eng idee ook dat die beesten in hetzelfde water zitten dan waar jij doorheen loopt. Na een uurtje roept de gids een Annaconda te hebben en ja hoor hij houdt een enorme slang van 1,5 meter de lucht in... Ook Vincent wil dat beest wel even vasthouden.. We vinden er nog twee meer en dan is het ook echt genoeg geweest in dat vieze stink water. Op de terug weg roept een andere gids dat we moeten stoppen want hij ziet een cobra! Lekker dan!

Na een paar uurtjes relaxen en volleyballen gaan we in de middag Piranha's vissen. Op de eerste plek wordt er flink gebeten op onze stukjes rundvlees aan een haak. Het duurt ook niet lang voordat de eersten het water uitgevist worden. De gids vindt ze te klein en daarom varen we door naar een andere plek. Hier vangt ook Vincent zijn eerste Piranha! Ondertussen zwemmen de zoetwaterdolfijnen rustig rond onze boot. Wat is het leven toch vervelend!

De laatste dag gaan we in de ochtend met de Dolfijnen zwemmen. Ehmm ja in hetzelfde water waar ook die krokodillen, kaaimannen en piranha's zitten. Elke lijkt het toch niet echt verstandig om het water in te gaan ivm haar period. Vincent zit daarentegen als eerste in het water maar de dolfijnen zijn een beetje schuw en komen niet echt dichtbij. Ondertussen is onze gids de huiskrokodil aan het voeren die je ook op zijn hoofd kunt aaien. Wij laten dit maar achterwege want de krokodil heeft bijna een van onze groepsgenoten te pakken. Na de lunch is het jammergenoeg tijd om terug te gaan. In de jeep terug kijken we terug op een geweldige drie dagen in de jungle!

Die nacht begint het ontzettend hard te regenen en 's morgens checken we daarom als eerste of onze vlucht wel gaat. De medewerkster weet ons te vertellen dat vanaf het vliegveld in Rurrenabaque sowieso geen vluchten gaan. We kunnen waarschijnlijk wel van een andere grasbaan opstijgen ander half uur verder met de bus. Wonder boven wonder blijkt er inderdaad in the middle of nowhere een andere baan te liggen en kunnen we optijd terug vliegen naar La Paz. Dit keer geen rustige vlucht en ons vliegtuig gaat als een veertje op en neer op de turbulente lucht. Elke zit helemaal verstijft in het vliegtuig en Vincent krijgt zelfs last van zijn maag. Gelukkig is het maar een korte vlucht en voor we het weten staan we op 4000 meter hoogte in La Paz. Hier worden we allebei een beetje dizzie van het hoogte verschil.In La Paz verblijven we nog twee nachten om een beetje bij te komen van ons avontuur. Vincent gaat nog een avondje stappen met de pampas groep, terwijl Elke lekker een nachtje bijslaapt. Barry & Aagje zijn inmiddels ook in La Paz en dit keer eten we echt voor de allerlaatste keer samen.

Op woensdag 2 juni vertrekken we met de bus naar Copacobana aan het Lake Titicana waar we meteen overstappen in de boot naar Isla del Sol. Lake Titicana (3800 meter) is het hoogte te bevaren meer ter wereld. Als we met de boot op Isla del Sol aankomen moeten we eerst 200 meter omhoog lopen om bij de hostels te komen. We kunnen zeggen, dit is echt mega zwaar op die hoogte en met de backpacks op! De adem wordt je letterlijk ontnomen. Eenmaal geinstalleerd in het hostel, kunnen we genieten van het prachtige uitzicht vanaf het terras.

De volgende dag doen we een prachtige wandeling over het inka pad van drie uur over het eiland. Met vlagen is deze ook weer zwaar ivm de hoogte maar de uitzichten maken alles goed. De inka's hebben honderden jaren geleden op het eiland gewoond en dit is ook te zien aan de 80 ruines op het eiland. We lopen van Zuid naar Noord en in Noord pakken we de boot terug naar Zuid waar we de backpacks op halen om de boot terug te nemen naar Copacabana.

Na drie weken zit onze reis door Bolivia er alweer op. Wat een bijzonder land! De komende vier weken reizen we in Peru en we zijn benieuwd wat dat ons brengt..

De hoogte in; Noord Chili & Bolivia

We hopen maar dat jullie extra van dit verhaal en deze foto's genietenwant hetheeft werkelijk waar een hele dag geduurd om het eropte zetten. Internet is zoootraag en valt iedere keer uit grrrr.. Defoto's staan er nu allemaal op in goede volgorde!

In Santiago aangekomen is het net alsof we niet weg zijn geweest. We ontmoeten Ilona & Carola weer die we in Nepal hebben ontmoet en daarna weer in Sydney hebben gezien. Ze laten ons in een sneltreinvaart de stad zien terwijl we gezellig bijkletsen. We bezoeken onder andere de vis en groentemarkt, we gaan als ramptoeristen een huis bekijken die door de aardbeving door de helft is geknakt, en we drinken het lokale drankje Vulcano, een zure wijn met citroenijs erin. Helaas is onze ontmoeting met Carola & Ilona maar van korte duur en we moeten dan ook dezelfde avond weer afscheid nemen. Wij nemen namelijk de volgende dag een 30 uur durende bus naar Iquique in Noord Chili. Deze stad is op zich niet zoveel bijzonders, een soort Zandvoort aan Zee op zijn Chileens. We kunnen in deze stad echter wel iets heel leuks doen namelijk Paragliden. Vincent verbaast zich nogal dat Elke dit ook wel wil doen want zij heeft nogal hoogtevrees. We boeken de dag van aankomst, moederdag, het paragliden voor de volgende dag. Moederdag wordt ook in Chili gevierd en in alle restaurantjes is het bomvol en hangen overal rode hartjes ballonnen.

De volgende dag is het dan zover, we gaan paragliden. Iquique staat bekend als een van de beste plekken ter wereld om te gaan paragliden. Het constante klimaat en de ligging maken dit de ideale plek. Het bijzondere is ook dat je van een 500 meter hoge berg afspringt in de woestijn,over de stad vliegt en op het strand land. Eenmaal op de berg krijgen we duidelijke instructies wat te doen bij de start en op het moment als je in de lucht bent. Elke krijgt het inmiddels hondsbenauwd want die afgrond waar we af moeten springen is toch wel hoog. Veel tijd om er over na te denken is er niet want voor we het weten hangen we beiden in de lucht. Wow, wat een apart gevoel om te zweven. We vliegen 35 minuten voordat we onze landing maken op het strand. Vincent vindt het helemaal geweldig en onderweg zingt hij nog even 1x ‘Wij zijn kampioen jah wij zijn kampioen'. Elke is daarentegen de hele vlucht mega gespannen geweest en heeft er niet echt relaxed van kunnen genieten.

Op dinsdag pakken we de backpacks weer in om door te reizen naar San Pedro de Atacama. Deze plaats ligt op 2600 meter hoogte in het midden van de Atacama woestijn. De reis ernaartoe is nogal een rare gewaarwording. We rijden namelijk 7 uur lang door niemandsland en het is echt een kale rotsachtige bedoening. Na een korte overstap in Calama rijden we bij zonsondergang richting San Pedro. De kleuren in de bergen en vulkanen zijn onvoorstelbaarmooi! We waren al gewaarschuwd dat San Pedro een echte toeristen plaats zou zijn en daarom ook 4x zo duur. Wij vinden het allemaal wel meevallen en vinden het eigenlijk wel een charmant dorpje. De gepleisterde huisjes van leem en de kleinschaligheid vinden we leuk! Al snel vinden we een redelijk geprijst en basic hostel waar het gezellig is. In San Pedro kan je als toerist ontzettend veel tours boeken, die naar onze mening veel te duur zijn. We besluiten dan ook niet om naar de Teito geiser te gaan. Wel boeken we voor de volgende dag sandboarding voor Vincent. Vincent gaat met een snowboard de zandduinen af terwijl Elke toekijkt en foto's maakt. Een heel aparte ervaring dat sandboarding, de techniek is toch echt anders met snowboarden (je moet meer naar achteren hangen) en helaas is er geen stoeltjes lift die je naar boven brengt. Daarentegen moet je wel 10 minuten in het mulle zand naar boven lopen op 2600 meter en ben je in 20 seconden weer beneden, leuk!

We zijn in San Pedro gekomen om via deze stad naar Bolivia te reizen via de zoutvlaktes van Uyuni. Het aanbod van tours is gigantisch en het kost even moeite om de juiste touroperator te kiezen. Uiteindelijk valt onze keuze op Estrella del Sur (vanwege de goede reviews) wat achteraf absoluut de juiste beslissing blijkt te zijn. Op donderdagochtend staan we netjes in de kou om 8 uur bij de touroperator. In een klein busje worden we naar de grens van Bolivia gebracht om vanuit daar per 4x4 verder te reizen. Maar allereerst moeten we ‘uitchecken' bij de Chileense douane. Gelukkig is het daar helemaal niet druk (stuk of honderd mensen) en is er maarliefst 1 medewerker om de paspoorten te checken. Ach in de tussentijd kunnen we mooi onze medereizigers leren kennen. In totaal zijn we met 12 man; 4 Nederlanders, 2 Fransen, 2 Belgen, 1 Israelier, 1 Canadese, 1 Japanse en 1 Amerikaanse. Een leuke groep bij elkaar! Bij de douane komen we Barry & Aagje weer tegen die we ook al in Bariloche ontmoet hebben, leuk! Na een uurtje zijn wij gelukkig aan de beurt om een stempel te halen in ons paspoort en nog een uurtje later zijn we bij de Boliviaanse immigratie. Nou zo'n krakkemikkige immigratie hebben we nog nooit gezien, welkom in Bolivia. Bij de grens staan onze jeeps klaar en krijgen we een lekker ontbijtje. Dan kan onze tour echt beginnen! We bezoeken de eerste dag laguna Blanco, Laguna Verde, een hotspring, de geisers en als afsluiting Laguna Colorado met de flamingo's en wat is het allemaal geweldig mooi! We reizen op enorme hoogte, zien de mooiste landschappen en het mooie is, er woont niemand. We reizen van 2600 meter over een pas van 4900 meter om te overnachten bij Lake Colorado op 4200 meter. Ivm de snelle stijging is de kans op hoogteziekte groot. Gelukkig worden we niet echt ziek maar topfit is anders. We hebben allebei last van knallende koppijn, moeite met ademhalen en een enorm droge neus en keel. We overnachten in het meest basic hostal tot nu toe en wat is het erorm koud!!'s Nachts tot onder het vriespunt en in de kamer niet warmer dan een graag of 5. Inmiddels hebben we zo ongeveer alle kleren die we hebben over elkaar aangetrokken om warm te worden. Helaas geen lekkere kachel of verwarming en daarom zijn we om negen uur 's avonds tot op het bot verkleumd. We liggen dan ook zeer op tijd in bed en proberen onder vier dekens warm met alle kleren aan warm te worden.

Wonder boven wonder slapen we redelijk die nacht. De wolken die de vorige avond onze zonsondergang over het Lake Colorado hebben verpest, hebben zich vandaag nog meer uitgebreid en het zonnetje is helaas niet te zien. Na ons ontbijt vertrekken we naar de Antiplanes, bergmeertjes, midden in het Andes gebergte. Onderweg stoppen we regelmatig bij verschillende uitzichtpunten om foto's te maken. Omdat de zon niet schijnt en het hard waait is het megakoud en zijn de stops maar van korte duur. Onze overnachtingsplek ligt gelukkig iets lager namelijk op 3800 meter en het is er iets minder koud. Ondanks dat we een eigen kamer hebben dit keer, slapen we slecht. Onze neuzen en keel zijn zo droog dat we niet fatsoenlijk adem kunnen halen en daarom niet goed kunnen slapen. Je moet er wat voor over hebben!

De wekker gaat de volgende ochtend vroeg. Het vertrek naar de zoutvlakte van Uyuni om de zonsopgang te kijken staat om half zes gepland. De zoutvlakte is de grootste ter wereld en is net zo groot als de hele provincie Drenthe. In het donker rijden we richting de zoutvlaktes en als we eenmaal op de zoutvlaktes rijden, doet onze gids de lichten van de auto uit en rijdt vol gas dwars over de vlaktes. Ergens middenop stoppen we om de zon op te zien komen en ondertussen vriezen onze tenen en vingers er zo ongeveer af. We houden het dan ook snel voorgezien en rijden door naar Isla Huan...voor ons ontbijt. Het ligt midden in de zoutvlaktes en staat vol met gigantische duizende jaren oude cactussen. We lopen eerst een rondje over het eiland met vele andere toeristen voordat we ook nog even met zijn tweeen rondom het eiland lopen. Wat voel je je dan klein, geweldig!!

Dan is het voor ons tijd om gekke foto's te maken op de vlakte. Doordat er niets aan de horizon te zien is, is er geen perspectief. Wat zo makkelijk lijkt, is zooo moeilijk!! Samen met Eva & Tanne proberen we allerlei poses en voorwerpen maar het resultaat is niet naar onze tevredenheid. Onze camera's stellen niet goed scherp en we hebben te laat door dat we de horizon moeten gebruiken in de foto's. Het helpt ook niet echt mee dat onze gidsen ons maar een klein uurtje geven. Eenmaal in de auto weten we wat we fout hebben gedaan maar gelukkig hebben we bij onze volgende stop, het zoutmuseum nog even tijd om het nog een keer te proberen. Wil het nou net zo zijn dat het op dat moment bewolkt wordt, grrrrr. Wolken betekent ook kou en na onze lunch bij het zoutmuseum gaan we direct door richting Uyuni. Onderweg zien we nog mensen met het zout werken. Bijna alle zout in Bolivia wordt geexporteerd naar Brazilie omdat zij niet zoals Argentinie, Chili en Peru haar eigen zout heeft. Bij Uyuni bezoeken we nog het treinkerkhof, die we absoluut verschikkelijk vinden omdat het net een vuilnisbelt is door het afval. Rond een uur of twee zit onze tour erop en worden we netjes afgezet bij Hostel Avenida (30 bolivianos pp = 3,5 euro pp!!) waar ons een heeerlijke warme douche te wachten staat!! Een korte wandeling doet ons besluiten dat Uyuni niet echt een leuke plaats is maar dat de mensen daarentegen super interessant zijn. Eindelijk weer cultuur!! We kunnen ons uren vermaken door te kijken naar al die mooie Boliviaanse mensen met hun gekleurde doeken met inhoud, rokken en hoedjes. We regelen nog even de bustickets voor de volgende dag naar Potosi en eten (bovenverwachting goed) samen met de Japanse (naam niet de onthouden, iets met oki...??) voordat we wederom een ijskoude nacht in gaan.

Als we gordijnen de volgende ochtend opendoen weten we niet wat we zien!!! Het sneeuwt!! En niet een klein beetje.... Eenmaal op de straat, op zoek naar een ontbijtje, lijkt iedereen uit zijn doen.Het komt niet zo vaak voor dat het sneeuwt in de woestijn. Het fijne is dat we een zes uur durende busrit te gaan hebben door de bergen en ze hier natuurlijk geen profiel op de banden en zeker geen sneeuwkettingen hebben... De bus zelf is ook weer even wennen want het is een niet al te beste bus, hij wordt geheel volgestouwd en de bagage wordt bovenop de bus geknoopt. Het gezellige is dat we wel bij Barry & Aagje en nog wat anderen van hun tour in de bus zitten. Het eerste uur gaat tergend langszaam want onze chauffeur neemt de sneeuw gelukkig serieus. Als we een bergpas over zijn houdt de sneeuw in 1x op en komen we maar een half uur later aan in Potosi. Deze stad is ooit de rijkste van Zuid Amerika geweest door de zilvermijnen. Inmiddels wordt er bijna geen zilver meer gevonden maar zijn er nog 60.000 mensen in de mijnen aan het werk om teer en zink te delven. De rijkdom is nu ver te zoeken in deze stad en het centrum is aardig vervallen. We proberen met 8 man een hostel te vinden en dit is nog niet zo makkelijk omdat iedereen wat anders wil. Na een uur vinden we eindelijk een hostel die iedereen bevalt en in de avond gaan we met zijn allen de stad in om een tour naar de mijnen te boeken en daarna wat te eten, gezellig! En oh wat is Bolivia goedkoop...ons zeer goede vier gangendiner kost maarliefst 35 bolivianos pp = 4 euro pp.

De volgende dag is een spannende dag, we gaan met zijn allen de mijnen in. Nou ja Elke & Aagje besluiten niet mee naar binnen te gaan. De rest wordt omgetoverd tot echte mijnwerkers. Allereerst krijgen we een rondleiding over de mijnersmarkt. Hier kunnen we dynamiet inclusief ontsteking, coca bladeren, alcohol, sigaretten en andere items voor de mijnwerkers kopen als presentje. Ook krijgen we een uitleg van de gids waarvoor wat dient en waarom. Alle mijnwerkers zijn bijv verslaafd aan coca bladeren waarop ze op kauwen. Dit heeft als effect dat ze de hele dag ‘helder' blijven. De mijnen zijn cooperatief wat inhoud dat iedereen voor zichzelf werkt. De mijners moeten dan ook zelf voor materiaal zorgen.. Ach dan ga je even naar de markt voor een staaf dynamiet. De tour wordt een stuk serieuzer als we richting de mijnen rijden. De omstandigheden waaronder de mijnwerkers leven/werken is verschikkelijk. Allereerst verdient een mijnwerker gemiddeld 120 Amerikaanse dollar per maand. Ten tweede is de gemiddelde levensverwachting van een mijnwerker maar 40 jaar, de meesten sterven aan stoflongen. Als laatste sterven er nog steeds 200 mensen per jaar aan bedrijfsongevallen zoals instortingen, gifgassen etc. Elke & Aagje nemen afscheid als iedereen de mijn daadwerkelijk ingaat en worden netjes terug gebracht naar de stad waar ze de stadsmarkt bezoeken. De rest gaat een indrukwekkende 2 uur durende tour tegemoed in de mijnen. De eerste hinderlaag is een electriciteit kabel die bovenin de eerste gang loopt. Deze is niet beschermd en als je deze aanraakt ben je gewoon dood. Goed oppassen dus voor mensen van 1.90 meter (Vincent). Een wandeling van 1km in de mijn brengt ons naar een lift van 17 verdiepingen (elke 25 meter) die bestaat uit een plateau zonder zijkanten en die veel te hard gaat. We gaan vier verdiepingen, 100 meter naar beneden om wat mijnwerkers op te zoeken en te zien hoe zij werken, heel erg indrukwekkend en warm! Na twee uur is het ook echt genoeg in de mijn.Er wordt nog een halve dynamiet staaf buiten de mijn afgestoken zodat we kunnen zien hoe hard het gaat, wow!

In de middag pakken we met Barry & Aagje een taxi naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. De drie uur durende rit, 170km, kost ons maarliefst 3,60 euro pp. De meeste rijke mensen uit Potosi wonen inmiddels in Sucre en dat is wel te zien. De stad is veel moderner en rijker dan we tot nu toe hebben gezien in Bolivia. We hebben een B&B op het oog in het centrum in Sucre en deze blijkt perfect te zijn, eindelijk een beetje luxe. Het reistempo is weer vrij hoog geweest de afgelopen weken en daarom hebben we wat relax dagen gepland in het mooie Sucre, totaal geen slechte keuze!! Behalve dat Vincent de eerste avond door de huishond in zijn kuit wordt gebeten (gelukkig niet tot bloedens toe, wel een mooie schaaf/knijpplek) en Elke de derde nacht ziek wordt (hele nacht op de badkamer doorgebracht) hebben we een paar heerlijke dagen in Sucre. We proberen allerlei restaurants uit met Barry & Aagje, de een nog beter dan de ander (Elke wordt ziek als we zelf koken?!) en slenteren regelmatig door de koloniale stad. Na vijf dagen moeten we ons er echt toe zetten om verder te reizen... maar ach er is nog zoveel moois te zien in Bolivia!! Waar het in Bolivia en Peru ten zeerste wordt afgeraden om niet met de nachtbus te gaan, blijkt dat we voor onze volgende bestemming Cochabamba alleen maar een nachtbus kunnen boeken... hoe dit nou weer afloopt? Tot de volgende keer maar weer.....

Een leugentje om eigen bestwil; terug in Nederland!!

Wij zijn kampioen, jah wij zijn kampioen.... We vallen meteen maar met de deur in huis want, voor de degenen die het nog niet wisten, we zijn terug gegaan naar Nederland voor het kampioenschap van FC Twente. Vincent heeft namelijk wel een ticket voor de uitwedstrijd kunnen regelen (bedankt David) voor de wedstrijd NEC-FC Twente .We blikken even terug op een mega rare maar ontzettend leuke week in ons koude (want dat was het) kikkerlandje.

Op zondag 25 mei zijn we niet zoals in het vorige verhaal richting San Pedro de Atacama gegaan maar richting Santiago in Chili. We konden een redelijk geprijst vliegticket krijgen vanuit deze stad en om onze reis te vervolgen was dit ook een ideaal vertrekpunt naar Nederland. Enige nadeel is wel dat de reis (zelfs voor ons doen) mega lang is. Er staat ons eerst een busreis te wachten van jawel 20 uur naar Mendoza. Hier stappen we over in een bus die ons in 8 uur dwars door de Andes naar Chili brengt. Een prachtige rit door de bergen! Na zes uur krijgen we een lekke band en stappen we een kwartier later over in een andere bus die nog plek heeft. Onvoorstelbaar hoe makkelijk dat hier allemaal gaat. We vinden makkelijk ons hostel en proberen nog even een nachtje goed te slapen in Santiagio. De volgende dag vertrekt ons vliegtuig namelijk naar Atlanta, een vliegreis van 10 uur. In Atlanta moeten we 10 uur wachten voor onze vlucht naar Dusseldorf. We boeken maar een hotel voor die 10 uur zodat we nog een beetje kunnen relaxen. De laatste 10 uur vliegen naar Dusseldorf gaan tergend langzaam en inmiddels zijn we ook best wel zenuwachtig. De enigen die weten dat we terugkomen zijn Fons & Esther de oom en tante van Vincent, Lieke en Joost. Die twee komen ons ook ophalen van het vliegveld. Als we door de douane komen staat ons geen welkomscommitee te wachten.... (we hebben er zelf voor gekozen maar het is toch wel kaal) Joost en Lieke komen later omdat we eerder dan gepland, geland zijn. Gelukkig komen ze ons anderhalf uur later verwelkomen en rijden we met zijn vieren (de toeristische route) terug naar Hengelo. Onderweg hebben we natuurlijk superveel bij te kletsen en zijn we alle vier in spanning hoe de ouders zouden reageren. Voordat we naar het werk van Vincent zijn vader rijden, eten we eerst nog even een broodje Filet Americain. Wat smaakt dat ontzettend lekker na 8 maanden!! Een pak Nederlandse melk en het is helemaal compleet!! Half vermomd rijden we vervolgens naar Evert.... Die arme man krijgt de schrik van zijn leven als daar zijn zoon in 1x in de gang staat. Hij kan het eigenlijk totaal niet beseffen en staat ons een beetje luchtig met enorme pretogen aan te kijken. We drinken even een bakkie koffie voordat we ons naar de verjaardag van Wil, de moeder van Vincent begeven.

In Goor zitten we allebei met muts en zonnebril op, onderin de auto, zodat niemand ons kan herkennen want we willen nog meer mensen verrassen. Wil zit gezellig met de dames buiten koffie te drinken en als Vincent binnen komt lopen horen we minimaal twintig keer achter elkaar Ohhooo. We denken nog even dat we Wil moeten opvangen zo geschrokken is ze! Wat een leuk verjaardadskado!! Ook hier drinken we een bakkie koffie en eten we een stuk taart. Na twee uurtjes op de verjaardag wil Elke ook heel graag haar ouders verrassen. Ria zou eigenlijk moeten werken maar Lieke heeft stiekem haar werk opgebeld zodat ze vrij is deze week. Dit vond Ria al erg raar want het was toch heel druk? Op de ruinelaan aangekomen kruipen we onder de ramen door naar de voordeur. Mam Ria kan het allemaal niet zo beseffen en begint helemaal te trillen. Wat heerlijk om iedereen te verassen!

De vader van Elke is nog op zijn werk en Ria belt Bert op zijn werk met het plan te gaan Barbecuen, zodat hij eeder naar huis komt. Daar is Bert natuurlijk wel voor te porren! Eerst doen we nog even de ogen dicht want eerlijk is eerlijk, we hebben een gigantsiche jetlag en zijn mega moe van het lange reizen. Bert komt eerder thuis dan gepland en Elke staat nog uitgebreid onder de douche als Vincent roept ‘je vader komt eraan'. Shit, snel afdrogen, kleren aan en verstoppen! Bert weet niet wat hij ziet als we hem van achteren besluipen. Hij staart ons ongeveer een minuut aan voordat hij uberhaupt iets zegt. Haha missie geslaagd! 's Avonds eten we met zijn allen andijvie stampot (ja ook al is het 25 graden buiten). Daarna moeten we alweer de auto in voor de verjaardag van Wil. Onderweg hebben we nog net even vijf minuten de tijd om langs de familie Zwiers te rijden. De reactie ‘ik denk dat ik Vincent zie' zegt genoeg! Jelte is jammer genoeg buiten aan het spelen en ziet zijn grote vriend Vincent niet. Tijd voor koffie hebben we niet want we hebben nog meer mensen te verrassen die avond. We rijden wederom undercover door Goor en zien bij de verjaardag van Wil de hele familie van Vincent. Ook ontmoeten we Wendy, de nieuwe vriendin van Joost, leuk! Heel veel tijd om bij te kletsen met iedereen hebben we niet en na een kleine twee uurtjes vertrekken we naar de verjaardag van Joost Morsink. Onze beste vrienden zijn nu 20 weken zwanger en we hebben ze enorm gemist! Joost Heijmer brengt ons met zijn muziek bus naar Joost & Aafke. Wij zitten achterin de laadruimte en we horen Joost de tuin in lopen met de melding ‘Jullie moeten even meelopen, ik heb een kado bij me van Vincent & Elke'. Er wordt nog door Joost M gezegd 'Wat voor een achterlijk kado heeft die Heijmer nu weer geregeld'. Tadaaaa!!! Wij zijn het!! Elke & Aafke vliegen elkaar na de nodige oh's en ah's meteen in de armen maar mannen kunnen dat op de een of andere manier niet. Joost timmert Vincent zo ongeveer in elkaar van de schrik... Wederom missie geslaagd! Ook de overige vrienden uit Goor zijn op de verjaardag en ook met hun is het een leuk weerzien! We hebben een mega gezellige avond maar om twee uur moeten we het toch echt opgeven, we zijn kapot!

Een heerlijke nacht in een zacht groot bed, zorgt ervoor dat we redelijk uitgerust zijn op koninginnedag... Vincent doet 's ochtends een rondje over de rommelmarkt en om half twee nemen we de trein naar Enschede om koninginnedag te vieren. Meteen voelen we een soort van tijdsdruk die we heel lang niet gehad hebben. Op reis mag alles, moet niets en hoeven we geen rekening te houden met anderen. Dat is nu wel heel anders want voor we het weten zijn de dagen alweer volgepland. Helaas is het weer op koninginnedag totaal omgeslagen en regent het eigenlijk de hele dag, jammer! Toch hebben we een gezellige dag en kletsen we gezellig bij met iedereen. 'S Avonds besluiten we nog even bij Henk & Wilmie (oom en tante Elke) langs te gaan. Ook zij staren ons aan alsof we een stel buitenaardse wezens zijn als we binnen komen lopen! Zaterdag doen we het maar eens rustig aan. Vincent zwaait gaat met zijn vader naar de A1 om de spelersbus van FC Twente uit te zwaaien. Wat een spektakel op de A1! Elke brengt in de tussentijd een bezoekje aan de fam Kemper die ook nog van niets weten, heerlijk de verbaasde gezichten! In de avond brengen we een bezoekje aan de oma van Vincent. Daarna gaan we gezellig met Wil, Evert, Joost en Wendy, uiteten. Later staat er iets bijzonders te gebeuren want voor het eerst in ruim acht maanden slapen we een nacht apart, hihi! Elke heeft namelijk geen zin om bij een slecht slapende, zenuwachtige Vincent te slapen...

Zondag 2 mei, de dag waar het om gaat! Natuurlijk vertrekken we op tijd vanuit Goor naar Enschede om helemaal niets van de dag te missen. Nog geen 5 minuten nadat we zijn vertrokken gaat het eerst blikje Grolsh open. Iedereen is erg gespannen en dat is ook te merken als we met de auto bij de parkeerplaats van de ijsbaan komen. Iedereen is ongeduldig en wil zo snel mogelijk de bus in. Ik zit helaas in de derde en laatste cluster met bussen, wat betekent dat we net na 11 uur Enschede verlaten.Ik kan helaas niet bij mijn vrienden in de bus zitten, maar ik maar wat blij dat ik een kaartje heb. In de bus is het erg gezellig en toch ook erg gespannen. Het duurt erg lang voordat we in Breda aankomen en even lijkt het erop dat we het begin van de wedstrijd moeten missen. Gelukkig stappen we 5 minuten voor aanvang van de wedstrijd het vak binnen. Ook daar is de spanning om te snijden, maar de sfeer is werkelijk waar geweldig. Iedereen straalt uit dat het vandaag moet gebeuren, iedereen schreeuwt zijn longen uit zijn lijf en gaat als een wilde tekeer.....Twente is gelijk de betere partij en moet eigenlijk al minimaal 3 keer scoren in het eerste kwartier. Wanneer dit toch niet gebeurt krijgen we het bericht uit Nijmegen dat Ajax met 1-0 voor staat. Na een moment van stilte gaat iedereen nog harder schreeuwen...in de 25^ste minuut een duel....scheidsrechter fluit....heeft Janssen een domme overtreding begaan...er wordt rood getrokken...maar dan voor een speler voor NAC....het vak juicht en als een halve minuut later de 0-1 ook nog eens is gescoort, is het een dolle boel...Iedereen valt over elkaar, valt elkaar in de armen...of slaat de ander (per ongeluk) een kapotte neus....Wat een geweldig gevoel geeft dit, nu moet het zeker gaan gebeuren, we moeten kampioen worden. Tussendoor raken we nog even in de war...Nec zou gelijk hebben gemaakt tegen Ajax, maar dit wordt snel weer tegengesproken....

De tweede helft is toch nog erg spannend omdat Twente verzuimd het 2^e doelpunt te maken en met een doelpunt van NAC is Ajax (staat inmiddels 3-0 voor) kampioen. In de 75^ste minuut komt aan alle spanning een einde als Twente de 2-0 maakt....Nu ontploft het vak en komt het besef dat we kampioen gaan worden. Vincent wordt door Joost (een beetje in de olie) meerdere malen erop geattendeerd dat het geweldig is dat hij er is en we dit met zijn allen kunnen mee maken en vieren. Tot het eindsignaal is het een groot feest in het vak en dan is het zover...we zijn kampioen van Nederland...wie had dat kunnen bedenken toen wij eind Augustus vertrokken, onbeschrijvelijk om hier bij te zijn...Het feest in het vak wordt nu samen gevierd met de spelers die juist de schaal hebben ontvangen.Na een uur gaan we terug naar de bus en gaat het feest verder,de blikjes bier gaan open en binnen een kwartier is de ruime voorraad overal uitverkocht. Elke keer als het journaal/sport op de radio is wordt het stil in de bus en bij het nieuws dat Twente kampioen is begint iedereen weer te schreeuwen.

Onderweg wordt ons verteld dat het centrum van Enschede volledig vol is en dat we niet de stad in kunnen. Iedereen straalt gelijk ‘dat zullen we dan nog wel zien'uit en als we afgezet worden in Enschede lopen we in een kolonne naar de trein en binnen 10 minuten lopen we vanaf het trienstation de stad in. We worden als helden ontvangen en de weg wordt voor ons vrij gemaakt. Het is echter een verschrikkelijke bende in de stad en als het nieuws ons bereikt dat de spelers de stad niet meer in kunnen komen, gaan we na 2 uurtjes feesten terug naar Goor. De bus terug is overvol maar niet minder gezellig!!! Elke heeft de wedstrijd met Aafke, Aniek & Cindy gekeken op de grote markt in Enschede, waar het megadruk maar erg gezellig was!

Na een beetje onwerkelijk nacht wordt ik 's ochtends wakker gebeld dat we om 11 uur al weer richting Enschede gaan, de spelers zullen om 12 uur gehuldigd worden bij het stadhuis. Nou jou opstaan dan maar, snel een beschuitje met vlokken eten, hmmm lekker ook niet verkrijgen in de rest van de wereld....en weer met de trein. Ook hier zijn de blikjes bier gelijk weer aanwezig, zodat we door kunnen gaan met datgene waar we nog geen 10 uur geleden mee zijn gestopt. Bij het stadhuis aangekomen is het nog vrij rustig. Gezien de relatief kleine ruimte was men bang voor te veel bezoekers en is er maar weinig rugbaarheid gegeven aan de huldiging. Dit maakt het niet minder gezellig en als de spelers het bordes op komen, worden de fakkels aangestoken en begint het zingen weer. De spelers worden compleet uitgerookt maar dat maakt de pret er niet minder om. Het massaal toezingen van de broer van Luuk de Jong (Siem is speler van Ajax) terwijl deze aan de telefoon is, is wel een van de hoogtepunten...

Na een half uur gaan de spelers verder en gaan we terug naar het stadion voor de officiële huldiging. Het weer is gezien de verwachting een meevaller, zelfs de zon breekt nog even door. Ook hier is het weer erg gezellig en vooral veel bier drinken. Tegen zes uur komen de spelers tevoorschijn en barst het feest weer helemaal los. Wat een topdag en geweldig om mee te maken. Met 65.000 supporters is het werkelijk een super ervaring om hier bij aanwezig te zijn.

Tegen 8 uur is de dag ten einde en gaat Vincent met een brede grijns en lichtjes aangeschoten terug naar Lochem, waar de twee dagen worden nabesproken met Elke die hij voor het eerst in ruim 250 dagen, twee dagen niet heeft gezien......We komen beide tot de conclusie dat we de juiste keuze hebben gemaakt om hiervoor terug te gaan.Elke heeft die dag niet echt behoefte gehad aan een mannenfeestje en is 's middags op bezoek geweest bij Maren & Rob om hun nieuwe huis te bezichtigen, daarna is ze nog even bij Truus langs geweest om vervolgens nog even bij Wil & Evert de huldiging te kijken.

De ochtend na het feest is Vincent mooi brak! Zijn stem is niet te best en de alcohol heeft hem ook niet zo'n goed gedaan. Toch sleept Elke hem mee de stad in voor zijn grote hobby, winkelen. We moeten namelijk even wat inkopen doen voor het vervolg van de reis en het eten van vanavond. We hebben namelijk afgesproken met de vriendinnen en aanhang van Elke in Amersfoort! Suus is helaas nog met vakantie. Wat een heerlijke avond hebben we gehad en wat was het leuk om Lotte zwanger te zien. Zij is namelijk uitgerekend voordat we terugkomen en het zou toch wel raar zijn geweest als ze in 1x met zijn drieen waren!

Onze laatste hele dag in Nederland komen we nog een beetje in tijdsnood.. Toch te kort zo'n weekje. We krijgen nog even een bezoekje van de familie Zwiers in de middag en nemen daarna afscheid van Ria. Bij Joost & Aafke eten we nog even een hapje mee en dan is het tijd om ook van hun afscheid te nemen. Bij de ouders van Vincent zijn ook Joost & Wendy nog even langsgekomen om doei te zeggen. Vincent moet zijn backpack nog even inpakken en voor we het weten is de dag alweer voorbij. Met een beetje gemengde gevoelens gaan we dan slapen. Het was zo leuk om iedereen te verrassen aan het begin van de week maar zo zuur om nu weer afscheid te nemen. Dit neemt niet weg dat we superveel zin hebben om verder te reizen.

Op donderdag 6 mei vertrekken we om half 10 vanuit Dusseldorf naar Atlanta. We hebben geen zin in een dramatisch afscheid en daarom brengt de vader van Vincent ons met de auto weg. Op het vliegveld blijkt onze vlucht anderhalf uur vertraging te hebben maar het maakt ons niets uit. We hebben namelijk wederom problemen met inchecken. Men vindt het namelijk erg vreemd dat we een retourtje van en naar Chili hebben, we wonen er toch niet? Na een half uur bij de balie te hebben gestaan, zijn de medewerkers eindelijk overtuigd en mogen we toch mee. Lang leve de veiligheidsmaatregelen in de US! De rest van de reis verloopt erg soepeltjes en tijdens de tweede vlucht hebben we zelfs drie stoelen voor ons zelf zodat we lekker kunnen slapen. Als we in Santiago aankomen zijn we dan ook redelijk uitgerust en hebben we geen jetlag. In Santiago voelt het allemaal weer heel vertrouwd en hebben we niet echt het gevoel dat we weg zijn geweest. We merken wel dat we een heleboel extra reisenergie hebben gekregen na een bezoekje Nederland. We kijken elkaar even glimlachend aan... wat een vreemde week hebben we gehad...maar wat was het de moeite waard! Nu nog lekker drie maanden verder reizen voordat we weer gewoon meedraaien in het Nederlandse leventje... We weten na afgelopen week namelijk maar al te goed hoe snel je hier weer inrolt.

Midden en Noord Argentinie & In de ban van FC Twente

Voordat we op reis gingen hebben we het er over gehad wat we zouden doen als er vrienden/familie zouden overlijden, dierbaren ziek zouden worden, een kindje krijgen of gaan trouwen tijdens onze wereldreis. Waar we het nooit over gehad hebben (de kans was immers ook zeer klein) is wat we zouden doen als FC Twente kampioen wordt. In het begin van het seizoen ging het al erg goed met Twente en werd er al voor de gein tegen Vincent gezegd 'haha, heb je 15 jaar een seizoenskaart, zeer fantatieke supporter en net nu jij er niet bent worden ze kampioen'. Vincent zijn eerste reactie was meteen 'Nou dan ga ik toch gewoon terug!'. Waarop Elke ongeveer tegen de kast aanvloog 'Ben je nou helemaal gek geworden, het is maar voetbal'. Na een bijna ruzie besloten we allebei dat het nog lang niet zover is en een ruzie zeker niet waard is... Meer later hierover, eerst even verder met ons verslag.

Eindelijk we zijn weer in een grote stad; Mendoza! In Patagonie hebben we ontzettend genoten van alle natuur maar het is er zoo dunbevolkt dat je af en toe de drukte van een stad om je heen mist! Eenmaal in Mendoza (na weer een busreis van 18 uur) ondervinden we ook meteen een groot nadeel van een stad. Het valt ons nu pas op hoe ontzettend vies de lucht is en hoe erg het stinkt! Het kost ons even moeite om ons hostel te vinden dat buiten het centrum ligt. In verband met het drukke paasweekend hadden we namelijk niet zoveel keuze in accommodatie. Het hostel blijkt in een verbazingwekkend mooie oude villa te liggen (helaas wel naast de snelweg). Gelukkig kunnen we meteen de kamer in want zo best hebben we die nacht niet geslapen. We doen nog even een paar uur de ogen dicht voordat we naar het centrum van Mendoza gaan. Zoals in elke plaats in Argentinie is ook hier een ‘Plaza San Martin', een groot plein/park, (meestal) in het midden van de stad. Een leuke plek om een beetje rond te slenteren, mensen te kijken en te luieren in het gras. Voor het eerst is het ook weer lekker warm weer buiten en kunnen we de trui, jas, muts en handschoenen weer thuis laten. We belanden de middag op het terras in de zon, met tapas en twee flessen wijn (een goede fles kost hier 4 euro), heeeeel vervelend! In de avond speelt Godoz Cruz versus Velez, uitslag 2-0. Vincent wil er natuurlijk bij zijn en via de lokalen regelt hij weer een ticket. De wedstrijd is veel minder druk bezocht en daarom minder spectaculair dan de wedstrijd in Buenos Aires.

De volgende dag staan we allebei op met een zwaar hoofd, teveel wijn gedronken. Beetje jammer dat we voor vandaag twee fietsen hebben gehuurd om een wijntour te doen, slechte planning! Eenmaal bij de fietsenverhuur, komen we tot het geniale besluit een tandem te huren ipv twee fietsen. Mr Hugo, de eigenaar van de fietsenverhuur, is super aardig en we krijgen een plattegrond mee en onze tandem. Laten we nou nog nooit eerder op een tandem hebben gezeten. Lachen, gieren, brullen om uberhaupt al twee meter te fietsen. Op een gegeven moment hebben we de slag te pakken en fietsen we alle buitenlandse toeristen hard voorbij. Het valt ons op hoeveel buitenlanders helemaal niet kunnen fietsen... Tijdens onze wijntour stoppen we bij het wijnmuseum, een chocoladefabriekje, een olijfoliefabriek en twee wijnhuizen. Elke is helemaal in haar sas want met name de Malbec wijnen (specialtiteit van Mendoza) smaken heerlijk. Neem daarbij het heerlijke weer, de prachtige omgeving, tapas en chocola en het plaatje is compleet! Op de terugweg hebben we dikke lol op de fiets want wat gebeurd er natuurlijk op de tandem.... 'fiets jij wel?'...Wat een heerlijke dag!

De derde dag in Mendoza brengen we wederom door in het gezellige centrum van Mendoza. We belanden drie keer op het terras (wat een vervelend leven) en doen een poging tot shoppen. In de avond koken we zelf in ons hostel en daar komen we een zwitsers stel tegen die we al drie keer eerder tegen zijn gekomen (en we weten de namen niet, erg he). 's Avonds vertrekken we alweer uit Mendoza om richting Cordoba, de een na grootste stad van Argentinie, te gaan. Ook dit keer met de bus, een reisje van maar 10 uur. Omdat er eindelijk suites beschikbaar zijn (bedden die 180 graden plat gaan), besluiten we die te boeken en ja dit slaapt nog beter! Het hotel in Cordoba ligt buiten het centrum, ver buiten alles! Blijkt dat de kaart op internet een totaal verkeerde locatie aan heeft gegeven. Gelukkig is er een heeeerlijk zwembad en kunnen we weer even bijkomen van alle activiteiten van de vorige weken. We bezoeken Cordoba in de toeristen bus met redelijke Engelse uitleg. Een uurtje in de bus zorgt er ook meteen voor dat we de stad hebben gezien! Mmm Corboba is niet echt onze stad! De laatste avond sluiten we af met de film Alice in Wondeland in 3D. Als we naar de bioscoop lopen, stuiten we op een indoor kunstijsbaantje waar alle Argentijnen op los gaan. Nou dat willen wij ook wel eens proberen. Dus hup, kunstschaatsen onder en gaan met de banaan. Wij zullen de Argentijnen wel eens laten zien hoe dat schaatsen gaat! Haha, we brengen het er net zo slecht af als de Argentijnen die vol verwachting zitten te kijken hoe die lange Nederlanders schaatsen. De schaatsen zijn zo bot als maar kan en de ijsbaan zo hobbelig dat je niet vooruitkomt. Ach, we hebben in ieder geval lol gehad!

Dan komt het grote dilemma, de voetbal! Vincent heeft Elke inmiddels overtuigd dat als FC Twente zondag 17 april wint hij terug wil voor de kampioenswedstrijd thuis op 22 april. Elke heeft besloten dat dit allemaal prima is maar dat ze wel meegaat. Vincent na acht maanden alle familie en vrienden weerzien terwijl Elke dit via de skype kan volgen, kan natuurlijk niet! Omdat alles in een zeer kort tijdsbestek gebeurd, besluiten we 12 April terug naar Buenos Aires te gaan om vanuit daar een eventuele last minute naar Nederland te boeken. Dit is weer een busreisje van 10 uur (we draaien onze hand er niet meer voor om). In Buenos Aires verblijven we twee nachten en tot Vincent zijn grote vreugde is er maandagavond de wedstijd Boca Juniors versus Arsenal. Het kaartje bij het stadion is snel geboekt! In de middag bezoeken we het cementeria Recoletta, de elite begraafplaats van Buenos Aires. Beetje vreemde toeristen attractie maar zeker de moeite waard. De begraafplaats is meer een soort miniatuur dorpje. Naast elkaar staan allerlei graftombes de een nog mooier dan de ander. Natuurlijk slaan we het graf van Evita niet over.‘s Avonds begeeft Vincent zich weer naar de voetbal. De sfeer is wederom geweldig alhoewel dit keer niet tussen de socio's. Einduitslag 4-0.

Op dinsdag is DE grote wedstijd en Vincent heeft de nacht geen oog dicht gedaan. Drie keer raden wie het slachtoffer wordt van de zenuwen van Vincentà Elke! De grote teleurstelling is er als Twente tegen AZ verliest met 0-2. Drie keer raden wie het slachtoffer wordt à Elke! Mmm duidelijk is wel dat we nu niet teruggaan. Plan B is vanuit Buenos Aires naar de Iguazu watervallen te gaan. De bustickets zijn snel geregeld en op woensdag vertrekken we dan ook weer uit Buenos Aires voor een busreisje van 18 uur. Deze busreis verloopt niet helemaal vlekkeloos want 4 uur voor de bestemming begeeft de bus het. Twee uur later komt er een anders bus en kunnen we onze reis weer voortzetten. De landschappen zijn inmiddels weer totaal anders geworden dan dat we gewend zijn van Argentinie. Van de ruige droge vlaktes en bergen zitten we nu in 1x in het regenwoud! Super mooi! De mensen zien er ook heel anders uit, veel donkerder! Wat ook erg opvalt is de armoede in dit gebied. We zien weer veel kleine aftanse hutjes en zwervende/bedelenden kinderen. Maar goed, we komen natuurlijk voor de Iguazu watervallen, de meest spectaculaire ter wereld! De eerste dag bezoeken we de watervallen aan de Argentijnse zijde. We maken verschillende wandelingen langs en over de watervallen en zijn compleet verpletterd door dit natuur geweld. Wat ontzettend gaaf! De rivier staat flink hoog en dit zorgt ervoor dat we de watervallen in alle glorie zien! We boeken een tripje in een opgevoerde speedboot die ons onder de watervallen brengt. Wat een adrenaline kick! Omdat we letterlijk onder de watervallen zitten worden we kleddersnat en hebben we soms moeite met ademhalen, wat een avontuur! Op het einde van de dag bezoeken we de Devil's Throat, de plek waar het meest water naar beneden komt. Ook hier krijgen we weer een complete douche! Wat gaaf! We zitten de tweede dag een beetje te twijfelen of we de Braziliaanse kant nog wel willen bekijken aangezien deze minder spectaculair zou zijn dan de Argentijnse kant. Gelukkig hebben we besloten ze toch te bekijken. We krijgen een mooi overzicht van de grootte van de watervallen. Verder is er een soort loopbrug gebouwd over een gedeelte van de waterval die dichtbij de Devil's throat uitmond. Wederom krijgen we een volledige douche maar wat ontzettend gaaf!! 'S Avonds is er in een hostel in de stad een Braziliaanse samba avond met barbeque en gratis Caiphrinia's drinken. Een gezellige avond waar we Kim ontmoeten (groooot AZ fan, leuk voor Elke die toch bijna geen voetbal heeft gehoord de afgelopen week J)! Kim & Elke worden nog uitgenodigd voor een demonstratie samba dansen, helemaal leuk!

De volgende ochtend, 22 april, is DE allerbelangrijkste wedstijd voor FC Twente tegen Feyenoord. Voordat we de bus pakken naar Salta kan Vincent net tot de laatste 5 minuten de wedstrijd zien. Een overwinning! Maar nu? Vincent heeft inmiddels al vernomen dat zijn vrienden kaartjes hebben voor de uitwedstrijd en helaas geen kaart voor hem kunnen regelen ivm de strenge regels die NAC heeft opgelegd voor de kampioenswedstrijd op zondag 2 mei. We besluiten het maar even op zijn beloop te laten gaan en eerst maar eens naar Salta te reizen. Ook deze reis begeeft onze bus het! Na vier uur horten en stoten, besluit de buschauffeur dat de koppeling toch echt kapot is en dat we moeten overstappen in een andere bus. Na ruim een uur wachten komt er een andere bus die ons naar Posada brengt waar we weer 2 uur moeten wachten op een cama slaapbus. Door harder te rijden dan toe is gestaan komen we gewoon op de geplande tijd aan in Salta (23 uur later).

In Salta aangekomen regelen we voor 1 nacht een erg brak hostel (we hebben geen zin om verder te zoeken). Het voordeel is wel dat deze midden in de stad ligt. En wat een mooie stad is Salta, groot maar toch erg relaxed. We lopen een rondje door het centrum om de mooie gebouwen en kerken te bekijken. We vinden de mensen ontzettend aardig en er al erg Boliviaans uizien (voor zover we het kunnen beoordelen). 's Avonds zijn we super moe, nog van de busreis, en gaan we lekker vroeg naar bed. De volgende ochtend hebben we namelijk de 1047 traptredes naar de berg San Bernadino op de planning staan. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over Salta, dat precies in een vallei ligt. Na de wandeling besluiten we na lang twijfelen een museum te bezoeken, namelijk het MAAM museum. Hier zijn de drie Inca kinderen, die in de hoogtste vulkaan 6900 meter bij Salta zijn gevonden, tentoongesteld. Door de hoogte, de vochtigheid en temperatuur, zijn de kinderen nog geheel intact teruggevonden. Nu wordt er 1 kind per dag in een speciale ruimte tentoongesteld. Het heeft heel veel indruk op ons gemaakt hoe in ons geval El Nino, het jongetje, er nog uit ziet na iets meer dan 400 jaar. 's Middags pakken we de boel op want we hebben bij een Nederlands stel in San Lorenzo, net buiten Salta, voor drie nachten een kamer geboekt in hun guesthouse. Het huis is helemaal geweldig, buitenaf en mooi ingericht. Nog veel belangrijker is dat Alex & Rijkje super aardige mensen zijn en werkelijk hun hele huis aan de gasten beschikbaar stellen. De drie dagen bij hun, hebben we echt een thuis gevoel. Iets wat we de komende maanden in Nederland in ieder geval niet zullen hebben. We hebben namelijk definitief besloten niet terug te gaan naar Nederland voor de voetbal.Vincent en iedereen om hem heen hebben alles geprobeerd om een kaartje voor de uit wedstrijd te krijgen en het is niet gelukt. We hebben samen besloten dat het, het geld niet waard is om alleen voor een feestje naar Nederland te komen.

De eerste avond in casa Hernandes, komen we tot onze grote verbazing Bas & Jura tegen. Wij hebben hun heel vluchtig ontmoet in Ushuaia in een restaurant. Nu komen ze gewoon even langs bij het guesthouse door een tip van anderen. Bij de pizzaria op de hoek kletsen we gezellig bij. Jammer genoeg is er geen plek meer vrij in het guesthouse en daarom nemen we dezelfde avond ook weer afscheid. De tweede dag in San Lorenzo, maken we een paardrijtocht van 2,5 uur door de bergen rondom Salta en San Lorenzo. De paarden zijn vooral na Vincent zijn smaak, die net doet alsof hij al jaren paardrijd, een beetje te mak. Draven en Galopperen zit er niet in maar onze prive gaucho, de uitzichten en de stilte om ons heen doet veel goed.

Helaas moeten we na drie dagen Casa Hernandez verlaten. Gelukkig staan ons drie leuke dagen te wachten om met de huurauto het rondje Salta-Caichi-Cafayate-Salta te maken. Op vrijdag vertrekken we met erg slecht weer, regen en laaghangende bewolking. We balen als een stekker want de route is vooral mooi om zijn uitzichten. Twee uur lang zien we geen klapvoor ogen, rijden we over modderige wegen en kunnen we nauwelijks 10 meter zien. We merken door de haarspeldbochten dat we gigantisch stijgen maar zien er niets van. Op een gegeven moment wordt de weg vlakker en wat gebeurd er tot onze verbazing. Binnen 30 seconden rijden we van de dichte mist en regen in een straalblauwe lucht. En wat we qua uitzichten zien is onbeschrijvelijk! We rijden door een prachtig landschap met overal gigantische cactussen. Samen met de lemenhuizen, hoge bergen met verschillende kleuren en dorre vlaktes wanen we ons in een heel andere wereld. Onze bestemming is Caichi, een klein dorpje met witte huisjes op 2200 meter gelegen. We vinden al gauw een leuk hostel en lopen de rest van de middag wat door de straatjes en belanden weer op het terras.

De volgende dag vertrekken we vroeg want we hebben 165 km voor de boeg over onverharde wegen naar Cafayate. Wederom zijn de uitzichten spectaculair! Wat misschien nog wel leuker is, is het rijden over de hobbelige zandwegen. Het voelt net of we in de Parijs Dakar zitten met ons Polo. Na vier uur rijden komen we aan in Cafayate, alweer zo'n leuk dorpje. Waar Mendoza bekend is om zijn rode Malbec wijnen, is deze plaats een ideale plaats voor maken van de witte Torronte wijnen. Natuurlijk moeten we deze even proeven en we doen een korte wijntour naar twee wijnhuizen. Dit keer is Vincent meer in zijn sas!

Op 25 april, onze laatste dag in Argentinie (jammer!), rijden we van Cafayate terug naar Salta. Wat een prachtige route weer! We stoppen regelmatig voor het maken van foto's en om te genieten van de mooie kleuren in de bergen. Ook stoppen we even bij het Amphitheater, een grote holte in de bergen. Het wordt nog even penibel (schrijf je dat zo) of we het redden met de benzine! Gelukkig komen we op tijd een benzinestation tegen... Voordat we de auto inleveren gaan we nog even bij Alex (die jarig is) en Rijkje langs, gezellig! Die avond pakken we de nachtbus naar San Arreco de Atacama in het Noorden van Chili en zeggen we gedag tegen het ontzettend mooie en veelzijdige Argentinie, Adios!