Hadden we al gezegd dat we de bussen zat zijn? Gelukkig hebben we de afgelopen weken niet zoveel meer met de bus gereisd pfff! We hebben het even uitgerekend en de teller staat op 60 uur van Huaraz, Peru naar Bogota, Colombia. Tja het leven van een reiziger is ook soms afzien!

Vanuit Huaraz stappen we 22 juni in de nachtbus naar Truijillo, een kustplaatsje in het noorden van Peru bekend om zijn mooie stadscentrum en de Chan Chan ruines. Ook al slapen we redelijk goed in de nachtbussen, we slapen 's morgens toch nog even bij. Na ons dutje verkennen we het koloniale stadscentrum van Truijillo en vinden het mooi maar niet echt bijzonder. De Chan Chan ruines bekijken we de volgende dag, althans dat is de bedoeling. Bij aankomst bij de ruines blijkt deze gesloten want de president is op bezoek. Hebben wij weer!! We hadden een strakke planning gemaakt aangezien we ook nog de wedstrijd Nederland- Denemarken willen zien. De president houdt het om 12.00 gelukkig voor gezien en in de tussentijd hebben we de kans gehad het piepkleine museum te bekijken. De uittocht van de president zorgt voor veel bekijks en ook wij kijken vol bewondering hoe de lange colonne van beveiliging inclusief de grootste geweren langs komt. De Chan Chan ruines zijn, zoals de naam het al zegt, gebouwd in het Chan Chan tijdperk. De huizen/paleizen werden in die tijd gemaakt van verhard zand. Door erosie en de vele sterke El Nino's van de afgelopen jaren is er bijna niets meer over van de ruines. Het totale gebied neemt 28 vierkante km in beslag en daarvan is maar 1 vierkante km gerenoveerd. We nemen een uurtje de tijd dit te bekijken voordat we snel de bus pakken naar Huanchaco, waar we de wedstijd willen kijken. Helaas zijn er weinig andere toeristen in dit gebied en daarom eindigen we met zijn tween in een klein restaurantje (we zijn al blij dat we een tv hebben gevonden). Ach wat maakt het uit, we zijn toch al door! Na de wedstijd lopen we wat langs het strand en bekijken daar de orginele vissersbootjes.

Op 26 juni pakken we maar weer eens de nachtbus, dit keer 9,5 uur naar Mancora waar we heerlijk een paar dagen willen bijkomen aan het strand. Toch vreemd dat we 2 uur eerder aankomen dan gepland, die bussen rijden hier gewoon veel sneller dan de toegestane snelheid. Resultaat is wel dat we om 5 uur midden in de nacht bij het hostel aankomen en natuurlijk de kamer nog niet in kunnen. We proberen nog wat te slapen in de TV kamer maar ideaal is het natuurlijk niet. Mancora is niet voor niets de strand bestemming van Peru, het klimaat is het hele jaar door heerlijk warm en als het zonnetje door komt belanden we dan ook heerlijk op het strandbedje bij het zwembad. Hier gaan we ons de komende dagen wel vermaken! In totaal verblijven we drie nachten in het Loki Hostel wat vooral overdag ideaal is. Heerlijk relaxed sfeertje, goed eten & drinken en een lekker zwembad. Helaas zijn onze Israelische vrienden weer in overdaad aanwezig en wordt onze nachtrust flink verstoord door keiharde muziek waar onze oordoppen niet tegen kunnen. De heerlijke slush puppies met wodka zorgen er in ieder geval voor dat we in slaap vallen en dromen over een Goors School & Volksfeest (voor in de insiders bekend).

Op maandag kijken we met een grote groep toeristen en nog wat andere Nederlanders de wedstrijd Nederland-Slowakije, gezellig! 's Avonds willen we de overwinning vieren met de lokale lekkernij Ceviche, rauwe vis met citroen dressing. Omdat we vinden dat we dan ook goede Ceviche moeten eten vragen we naar het beste en ook meteen het duurste restaurant. We hebben nog nooit zo'n flop meegemaakt! Als eerste krijgen we garnalen die oke zijn. Daarna krijgen we de officiele ceviche en Elke begint ongeveer te kokhalsen als ze het gerecht ziet. Over de Ceviche liggen namelijk leverachtige, bloederige, slijmerige dingen. Vincent probeert nog dapper een paar happen terwijl Elke het idee heeft in het programma fear factor te zijn terecht gekomen en geen hap eet, gadver!!! Blijkt dat we Ceviche met een heel speciaal schelpdier hebben besteld dat eruit ziet als kippenlevertjes ofzo.... Omdat we de enige zijn in het restaurant kijkt iedereen hoe wij proberen te eten. Super lullig natuurlijk om je bord niet leeg te eten en daarom vragen we netjes om een doosje om het meenemen want we zitten super vol. Later geven we de overheerlijke ceviche weg aan een lokale die er super blij mee is.

Bijgebruind en uitgerust nemen we op 29 juni in de middag de bus naar Tumbes de grensplaats bij Ecuador. Omdat we helaas geen tijd genoeg hebben om Ecuador te zien, willen we zo snel mogelijk naar Colombia. Ons motto is nog steeds beter 1 land goed zien dan 2 maar half en het idee hebben nog een keer terug te moeten. Na vijf uur in de bus moeten we de grens over bij Tulcan. Voor het eerst hebben we een heel naar gevoel bij het hele gedoe bij de grens. We zijn er in het donker en het is allemaal nogal dodgy. De geboekte semi cama bus voor de nacht is ook niet de bus die we op het plaatje gezien hebben en ook krijgen we de plaatsen met extra beenruimte niet. Resultaat is dat we in een crappy bus geen oog dicht doen die nacht. Helemaal gesloopt komen we in de ochtend aan in Quito, de hoofstad van Ecuador. De taxichauffeurs die al te wachten staan bij het busstation vragen zoals altijd een veel te hoge prijs en doordat het regent en spits is hebben we niet echt een andere keuze om in een te dure taxi stappen. Het vooruit geboekte hostel bevalt ons ontzettend goed en we hebben in de middag zelfs puf genoeg om het oude centrum van Quito te bekijken. Wat een ontzettend mooie stad zeg!

In Quito hebben we twee nachten voordat we weer een mega lange rit hebben te gaan richting Colombia. De tweede dag slenteren we wat door het nieuwe centrum van Quito en vinden een grote supermarkt waar we inkopen doen om lekker zelf te koken. We hadden nooit gedacht dat we zelf koken ooit leuker zouden vinden dan uit eten gaan. Zuid Amerikanen eten op de een of andere manier weinig groenten en de gemiddelde maaltijd bestaat uit rijst, gefrituurde aardappelen & gefrituurde kip. Een hollandse maaltijd met groenten smaakt dan super goed! Tijdens het eten ontmoeten we de Australische Tim & Nederlands Inge die ook de volgende dag naar Colombia willen. We besluiten met zijn vieren verder te reizen om zo de kosten van de taxi's te delen die we moeten nemen. De rit is naar Colombia is wederom hels. Eerst 30 minuten in de taxi naar het busstation, dan 5 uur in een minibusje naar Tulcan, 20 minuten in een taxi naar de grens, 1 uur grensformaliteiten, 20 minuten taxi naar Ipiales in Colombia, 8 uur Ipiales naar Popayan en 15 minuten taxi naar het hostel. Het mooie is dat sterk wordt afgeraden om deze rit in het donker te doen omdat het niet veilig is. Omdat het allemaal veel langer duurt dan verwacht komen we pas om half 11 's avonds aan in Popayan. Waarom we geen vliegtuig hebben genomen?? Een enkeltje kost ongeveer 350 euro.

Maar goed, we zijn in Colombia!! Het land van de drugs, FARC en Guerilla's! Onveilig? Helemaal niet! De afgelopen drie jaar is door de nieuwe regering een einde gemaakt aan al het bovenstaande en is Colombia 1 van de veiligste landen om te reizen in Zuid Amerika. Colombia is nu het land van de Jungle, koloniale steden, de Caribische kust en de meest vriendelijke mensen ooit! Doordat Colombia pas sinds een paar jaar veilig is voor toeristen, is het meteen een stuk minder toeristisch dan bijvoorbeeld Bolivia & Peru en dat vinden wij helemaal niet erg.

Onze eerste indruk van Colombia is vooral dat de mensen gemeend vriendelijk zijn en je niet als een wandelende portomonnee zien. In Popayan kijken we op 2 Juli de ontzettend spannende wedstijd Nederland- Brazilie met Inge, Amber en Sannah in de lokale bakkerij met 75 Colombianen die allemaal voor Brazilie zijn. Groot feest natuurlijk als Nederland wint. We worden aan alle kanten gefeliciteerd door de Colombianen. Met een Nederlandse calve vlag maken we een ere rondje over het lokale plein waar we een staande ovatie krijgen van de lokalen. Van de vele gemaakte foto's blijkt er de volgende dag 1 in de lokale krant te staan. Na alle busreizen vinden we dat we wel even wat relaxed verdiend hebben. Samen met Amber & Sannah nemen we een busje naar de hotsprings. Het laatste gedeelte worden we met de motortaxi vervoerd. Het grappige van Colombia is dat het veel ontwikkelder is dan de overige Zuid Amerikaanse landen die we gezien hebben. Colombianen houden dan ook erg van vakantie vieren & leuke dingen doen. In de hotsprings is het druk met lokalen die ondanks ons slechte Spaans gezellig een praatje met ons aangaan. De tweede dag in Popayan doen we het rustig aan en bekijken het witte stadscentrum. In de avond ontmoeten we de Nederlander Jan en eten we samen wat bij de mexicaan.

In Popayan is er verder niet zoveel te doen en daarom pakken we op zondag de bus naar Salento. Na 5 uur komen we in Armenia aan en nemen het minibusje naar Salento, voor de Colombianen een bekend vakantieplaatsje. In Salento aangekomen weten we niet wat we zien. Een schattig klein dorpje met allemaal witte huizen met gekleude balkonnetjes in het midden van de groene bergen. Verder is het hele plein volgebouwd met standjes waar honderden Colombianen aan het eten & drinken zijn. Gezellige boel hier! De sfeer is zo ontzettend leuk in dit dorpje, dat we meteen verliefd zijn! Op aanraden van een ander koppel belanden we bij Casons de la Lili, bij de meest gastvrije persoon ooit, Lili. Onze kamer heeft een balkon midden op de hoofdstraat en vanuit hier kunnen we het feestgedruis mooi zien.

Naast het mooie centrum is er in de omgeving nog meer moois te zien. We trekken de wandelschoenen maar weer eens aan om naar een koffieboerderij te lopen. In een uur tijd zien zoveel bloemen die we nooit eerder hebben gezien, prachtig! Bij de koffieboerderij krijgen we een rondleiding van een uur en zien we ook hoe verschilllende fruitsoorten verbouwd worden. Zo weten we nu eindelijk hoe de ananas groeit, niet aan een boom zoals we dachten maar in een lage struik...

Wederom een voetbal wedstrijd voor de boeg ditmaal Nederland - Uruguay. Drie maal raden waar alle Colombianen dit keer voor zijn?! Juist, Uruguay! Om Nederland aan te moedigen kopen we oranje smink die later geel blijkt te zijn en totaal niet meer van het gezicht af wil. Alhoewel er heel weinig buitenlandse toeristen in Salento zijn, zitten we toch met 10 Nederlanders in de kroeg. Het klikt meteen met Richard & Angela en met z'n allen hebben we en gezellig middagje in de kroeg! Weer een overwinning en daarom tijd voor nog meer biertjes... alleen dit keer de krant niet gehaald.

Nog geel van de smink maken we de volgende dag samen met Richard & Angela een dagtrek naar Valle de Cocora. Deze vallei staat bij de Colombianen bekend als een van de mooiste valleien ter wereld en staat vol met palmbomen die 60 meter kunnen worden. De trek is vooral blubber, blubber en nog eens blubber.... We klotsen letterlijk zes uur door de vallei en in het bos en hebben de grootste lol. Het oh zo mooie uitzicht punt ligt bij ons in een dik wolkenpak en de beloning van de zware klim omhoog hebben we dan ook niet. Een stukje verder naar beneden trekt het gelukkig open en zien we de prachtige vallei met zijn palmbomen. Een mooie wandeling! De calorien vullen we weer aan met de lokale lekkernij, fresas con crema oftewel aardbeien met slagroom mmmmhh.

Na vier dagen in Salento is het echt tijd om verder te gaan en nemen we de bus naar Bogota. Tijdsbesef hebben ze niet in Colombia want een 7 uur durend busritje worden er 9,5.. In Bogota aangekomen moeten we nog eens een uur wachten op de taxi die ons natuurlijk weer afzet. Bogota geeft ons in eerste instantie geen warm gevoel... Het doet ons erg denken aan de lelijke steden in Peru. De volgende ochtend kijken we al weer heel anders tegen de stad aan want we verhuizen naar een iets beter hostel in een iets beter gedeelte en bovendien regent het niet meer. We bekijken het oude stadsgedeelte ‘la Candaleria' en bezoeken zelfs twee museums. Een ding is duidelijk Vincent & Elke en museums werken niet. We worden er zooooo moe van. Bij het eerste museum, een kunstmuseum staan we vijf minuten buiten en bij het goudmuseum (de grootste goudvoorraad ter wereld) hebben we het na vijftien minuten ook wel gezien.

De volgende dag willen we in de ochtend de Montserrat oplopen, een bedevaartsoort boven op de berg met uitzicht over Bogota. Ivm vallende rotsten is het pad met 1500 tredes omhoog helaas gesloten. Daarom nemen we het treintje omhoog voor het mooie uitzicht over Bogota. De middag staat in het teken van VOETBAL! De hele middag zijn we bezig met het shoppen van oranje shirtjes, smink en slingers en we zijn goed geslaagd! Midden in de stad voelt Elke wat aan haar rugzak en probeert een vrouwtje Elke te beroven. De rits zit al los maar gelukkig zijn we er op tijd bij! En natuurlijk zijn we niet zo stom om waardevolle spullen in de rugzak te stoppen... Verder dan een zonnebril van 2 euro & een busje deo zou ze niet zijn gekomen.

D-DAY! The grand Finale Nederland - Spanje. Via de website van de Nederlandse Embassade is een oproep gedaan aan alle Nederlanders in Bogota om naar Parque 93 te gaan. Richard & Angela zijn ook de vorige avond in Bogota aangekomen en samen met hun en twee andere Nederlanders uit ons hostel begeven we ons naar het park. In het park staat een groot scherm en is het MEGA druk, niet alleen met Nederlanders maar ook met Spanjaarden. Het sfeertje is super en oranje is goed vertegenwoordigd. Helaas heeft het niet mogen baten en gaan we na het verlies meteen terug naar het hostel terwijl de Spanjaarden naast ons groot feest vieren.

Op maandag 12 juli laten we Bogota achter ons om aan het laatste gedeelte van onze reis te beginnen. Nog ‘maar' drie ½ week te gaan!