Ga er maar eens goed voor zitten want dit is ons allerlaatste echte reisverhaal (natuurlijk schrijven we nog wel een verhaal met de thuiskomst). We kunnen het bijna niet geloven dat de ruim 11 maanden er alweer op zitten. Met een beetje gemengd gevoel schrijven we dan ook dit reisverhaal.

Na de verloren finale vertrekken we naar Villa de Leyva ten noorden van Bogota. In plaats van de directe bus te nemen vanaf het busstation, kiezen wij voor een alternatieve route. Eerst met de bus naar het uiterste puntje van de stad. Bij het uitstappen vragen we een lokale waar we de volgende bus moeten nemen en hij wijst ons naar het naast gelegen perron. Wij door de poortjes en vragen opnieuw waar de bus vertrekt. We moeten echter buiten het busstation zijn. Oke dit lijkt geen probleem, maar wanneer we dezelfde poortjes door willen om het station uit te gaan, zegt de dame dat we opnieuw moeten betalen. Nu gaat het maar om 1400 pesos (0,60 cent), maar Elke weigert ook maar een cent hiervoor uit te geven. Eerst wordt de discussie aangegaan met de dame, geen resultaat, dan naar het loket, geen resultaat, dan wordt Elke nog bozer en klimt met de backpack over de poortjes en geeft de dame een blik van 'Wat wil je me maken?'. Vincent bekijkt het vol bewondering aan en besluit ook maar met de backpack over het poortje te klimmen. De rest van reis verloopt voorspoedig en aan het eind van de middag komen we aan in naar Villa de Leyva.

Villa de Leyva is een van de mooiste koloniale steden in Colombia maar als wij er aankomen lijkt het wel een wildwaterbaan. Het heeft zo ontzettend hard geregend dat werkelijk alles is ondergelopen en de straten zijn veranderd in rivieren. Omdat Villa de Leyva heel erg populair is bij de lokalen zijn de accommodaties erg duur. Na acht hostels te hebben gechecked, vinden we eindelijk iets goedkoops. We zijn nog geen paar uur in Villa de Leyva of we horen achter ons Joehoee!! Onze stalkers Richard en Angela... Het fijne van reizen met hun is dat we heel goed samen kunnen zijn maar ook zeker dingen apart van elkaar doen zonder je daar bezwaarlijk over te voelen.

De volgende dag is het weer tijd voor iets sportiefs en besluiten we een drie uur durende wandeling te doen in de omgeving van Villa de Leyva. Een heerlijke wandeling waar we waarempel nog een Nederlands stel ontmoeten. In de avond is de opening van een groot religiues festival del Carmen. Een groot podium op het plein met muziek moet er voor zorgen dat alle lokalen los gaan. Op het terras vinden we het andere stel en we vragen ook Richard & Angela voor een biertje op het terras. Over de avond zelf kunnen we een heel verhaal schrijven maar laten we het als volgt samenvatten: Meer bier dan je lief is, Vincent blijkt in 1 keer wel goed te kunnen dansen (vooral met mooie vrouwen op Salsa muziek), Elke & Angela zijn zeer in trek bij de lokale brandweermannen, als laatste van alle feestgangers veel te laat naar bed en de volgende dag een heerlijke kater.

Omdat we weer dezelfde volgende bestemming hebben, ontbijten we met onze kater, Richard & Angela en pakken we vervolgens samen de bus naar San Gil. De kater laten we maar in Villa de Leyva. De busreis duurt zoals gewend veel langer dan gepland en we zijn pas 's avonds om acht uur in San Gil. Wij kiezen voor een hostel met een zwembad terwijl Richard & Angela een ander hostel hebben geboekt. Uitgebreid ingechecked, tassen op de kamer, komt Angela in 1x naar boven gerend. Een klein probleem met de taxichauffeur. Hij wil meer geld hebben dan we hebben afgesproken en we moeten even getuigen tegenover de politie die al met vijf man is uitgerukt. Uiteindelijk krijgen we gelijk en moet hij met statusverlies die hij overigens afkoopt (hij betaald 1 van de lokalen?!) vertrekken.

Een hostel met zwembad betekent, relaxen! Ook is het hostel uitgerust met een prima keuken en koken we alle dagen zelf. San Gil is de outdoor capital van Colombia, waar je kunt raften, hydro speeden, paragliden etc....Raften en paragliden hebben we al gedaan en Vincent besluit om te gaan hydro speeden (Elke vindt de rivier iets aan de wilde kant). Met een soort van bodyboard wordt je in een wilde rivier losgelaten, met meerdere stroomversnellingen. Echt een super ervaring, die wel eindigt met een stijve nek want tijdens een van de fotomomenten, maakt Vincent een overdreven beweging waardoor hij spiertje in zijn nek verrekt. De andere dagen bezoeken we een natuurlijk zwembad met watervallen en maken we een mooie wandeling van Barichara naar Guana.

Onze volgende bestemming is Cartagena (een soort Saint Tropez van Colombia), waarvan de oude stad is uitgeroepen tot de mooiste koloniale stad van Zuid Amerika. Vlak voordat we naar Cartagena vertrekken krijgen we via deze site een mail dat de Goorse familie Potman woonachtig is in Cartagena en dat we hier mogelijk kunnen overnachten. Nou die kans willen we niet laten schieten, maar eerst moeten we in contact komen met de familie. Gelukkig biedt hyves uitkomst en het contact is snel gelegd. We worden uitgenodigd om te slapen in hun zeer riante appartement met uitzicht op zee. Met dit fijne vooruitzicht nemen we de nachtbus naar Cartagena en 16 uur later komen we aan op het busstation. Het busstation van Cartagena ligt ruim 6 kilometer van de oude stad en is net een vieze sloppenwijk. Dit geeft niet echt een goede indruk van de stad. De stad zit potvast en ruim 2,5 uur later komen we aan in Boca Grande wijk waar het appartementencomplex van de Gerrit & Annet Potman is gelegen. Annet staat ons al op te wachten bij de bushalte en we worden hartelijk ontvangen in het geweldige appartement op de 28^ste, waar je overigens geen hoogtevrees moet hebben. We krijgen een heerlijke kamer met eigen badkamer en kunnen ons geluk niet op als we ook nog eens aan kunnen schuiven bij het eten & de koelkast mogen gebruiken! Oh ja ook niet vervelend, het appartmentencomplex heeft een eigen zwembad. Gerrit & Annet wonen voor minimaal drie jaar in Cartagena voor het werk van Gerrit. Hij werkt bij Thales in Hengelo en is bezig met het ombouwen van Colombiaanse Marineschepen.

Dinsdag 20 juli is een nationale feestdag en daarom trekken we er met zijn vieren op uit. De bestemming is El Volcano, een vulkaan van 20 meter die modderspuwt (of spuwde) en waar je heerlijk in kunt badderen. Voordat het zover is bezoeken we eerst nog de zwarte markt. Nou zwart is ie wel maar meer in de letterlijk zin van het woord. Wat een ontzettend vieze bende!! Het is bovendien snikheet op de half overdekte markt en daarom houden we het snel voorgezien. Het modderbad valt meer in onze smaak! De trap op de vulcaan ‘beklimmen' en dan in de modder waar je overigens op blijft drijven en waar Elke de grootste moeite in heeft ook maar enigzins te bewegen. In de modder staan al wat lokalen klaar die je een massage geven en voor we het weten zitten we met zijn vieren van top tot teen onder de modder. De grootste lol natuurlijk. Als moddermannetjes lopen we vervolgens het nabij gelegen meertje in waar de lokalen weer klaar staan om je te wassen. Wat een geweldige ervaring!!

Op woensdag bezoeken we de oude stad van Cartagena, prachtig mooi om een paar uur in rond te wandelen. De oude stad is compleet ommuurt door een fort en dit doet ons erg denken aan San Juan, Puerto Rico waar Elke heeft stage gelopen. Net op het moment dat we een terrasje willen pakken horen we achter ons, Joehoe...... Ja hoor daar zijn ze weer Richard & Angela. We belanden natuurlijk met zijn vieren op het terras en weten Richard & Angela over te halen om met ons mee te gaan naar Playa Blanca, een bounty strand 2 uurtjes met de boot van Cartagena. We eten nog even een pizza met zijn vieren voordat we lekker naar ‘ons' luxe appartement teruglopen.

We nemen een nachtje afscheid van Gerrit & Annet want we willen graag een ovenachten op Playa Blanca. Playa Blanca is echt een ontzettend mooi bountystrand maar met veel te veel toeristen. Gelukkig komt het merendeel van de toeristen voor een dagtrip en dit zorgt ervoor dat het strand na 16.00 compleet verlaten is. Mooie reden om er een nachtje te blijven slapen. Het is enorm basic op het strand en het vinden van een slaapplek anders dan een tent & hangmat is bijna onmogelijk. Wij belanden in een te vieze tent omdat een hangmat ons niets lijkt. We genieten van het heerlijke strand en drinken een heerlijke Pina Colada. 's Avonds begint (vooral voor Vincent) de ellende: muggen en zandvlooien. Tijdens het eten van super lekkere grote gamba's worden we compleet geterroriseerd door die beesten. Na een potje kaarten liggen we dan ook snel in onze tent. Alles gaat goed tot 02.00 's nachts. Richard & Angela hebben eerst een grote krab in de tent, een half uur later horen we nog meer gestommel en blijken de zandvlooien in de tent te zitten. Resultaat Richard & Angela belanden als nog in de hangmat.

Geratbraakt worden we 's morgens vroeg wakker maar gelukkig maakt het prachtige strand veel goed. Terwijl Richard & Angela nog besluiten te blijven, pakken wij aan het einde van de dag de boot terug naar Cartagena, terug naar de luxe. Met Gerrit & Annet overleggen we dat we zondag verder gaan naar Santa Marta. Eerst hebben we nog 1 dagje samen waar we gaan shoppen! De eerste shoppingmall is niet helemaal naar onze smaak, teveel lokale prut. De tweede, Plaza Caribe is meer wat wij zoeken. Terwijl Elke eigenlijk op zoek is naar een nieuwe bikini, slaagt ze juist voor een nieuwe spijkerbroek! Annet & Elke doen later nog een rondje op Boca Grande op zoek naar een nieuwe bikini maar de broekjes zijn allemaal maat inimini en daar past Elke met haar Nederlandse billen toch echt niet in. 's Avonds sluiten we ons verblijf bij Gerrit & Annet af met een etentje op Plaza Santa Domingo in de oude stad en een bezoekje aan een duitse kroeg, erg gezellig!!

Op zondag nemen we dan echt afscheid van Gerrit & Annet. Wat was het genieten om bij hun te verblijven, nogmaals bedankt!! Een korte busreis brengt ons naar Santa Marta. Onze eerste indruk van Santa Marta is niet heel erg indrukwekkend en daarom kiezen we ervoor om de volgende dag naar een hostel buiten het centrum te verhuizen maar wel met zwembad. Dit hostel gebruiken we de laatste week voor uitstapjes in de omgeving om lekker te relaxen. De grootste attractie van Colombia is het nationaal park Tayrona met zijn bountystranden & regenwoud dat tot aan de zee komt. Aangezien Vincent psychisch allergisch is voor muggen, weigert hij ook maar 1 stap in de richting van regenwoud/strand te zetten waar muggen kunnen zijn. Elke besluit het park niet te willen missen en gaat daarom dinsdag alleen op pad. Een mooie wandeling van een uur over een enorm modderig pad komt uit bij het eerste strand Arrecifes, een prachtig ruig strand. Hier regel ik mijn overmachtingsplek, een hangmat! Heel benieuwd hoe dat gaat zijn. Vanuit Arrecifes bezoek ik na een wandeling van 20 minuten La Piscina, een mooie baai waar je kunt zwemmen. Helaas is het weer niet al te best en zijn de kleuren in de zee niet te zien. Ook foto's maken met al die wolken valt erg tegen. Ik loop nog 20 minuten verder naar Cabo San Juan de la Guia en ook dit strand is weer prachtig.De overnachting in de hangmat valt me 100% mee, natuurlijk wordt je af en toe wakker omdat er een lichaamsdeel ‘in slaap' is gevallen.

De volgende morgen is het weer helaas nog niet beter geworden en is er geen reden om nog langer in het park te blijven. De wandeling terug is zo mogelijk nog modderiger omdat het 's nacht geregend heeft. Terug in het hostel, zijn Richard & Angela ook weer aangeschoven, gezellig! Zij hebben het plan om naar Palomino een verlaten strand te gaan anderhalf uur van Santa Marta te gaan. Elke weet Vincent uiteindelijk ook over te halen om ook mee te gaan. Niet veel later stappen we vol goede moed in de bus naar Palomino.Twee uur later lopen we over het geweldige strand van Palomino op zoek naar accommodatie. Dit loopt uit op een fiasco want alle! accommodatie blijkt veel te duur voor ons. Bij de laatste hut aan het einde van het strand begint het keihard te regenen en onweren en besluiten we dat dit hem niet gaan worden. Teruglopen is ook geen optie ivm het weer en daarom zitten we een uur onder een rieten dakje te wachten. Na een uur is het nog niets beter en wagen we het er toch maar op. 1 minuut in de regen betekent compleet doorweekt en bij het volgende hutje staan we alweer te schuilen. Gelukkig krijgt Elke een ingeving en regelt met de eigenaar voor 5 euro een ritje in zijn auto terug naar Palomino. Zo zijn we zes uur later en een hele ervaring rijker weer terug in het hostel. Gelukkig kunnen we er achteraf keihard om lachen!!

De laatste dagen in ons hostel relaxen we wat in het hostel en bezoeken we Bahia Concha waar we nog een dagje aan het mooiw strand liggen. Verder steken we veel energie in het uitzoeken van onze route naar Caracas. Op het nieuws is namelijk dat Chavez extra troepen naar de grens heeft gestuurd omdat hij boos is op Colombia. Venezuela staat al niet bekend als een veilig land om te reizen en nu ook dit er nog eens bij. Op zaterdagmorgen nemen we definitief afscheid van Richard & Angela en maken we ons op voor een lange reis naar Caracas. Alles waar we ons druk om hebben gemaakt, is helemaal voor niets geweest!! De reis naar Caracas is ontzettend vlot verlopen en onveilig hebben we ons geen moment gevoeld. Van de extra troepen die Chavez langs de grens zou hebben ingezet hebben we niets gezien. De 3,5 uur durende taxi rit van Maico aan de grens van Colombia naar Maracaibo in Venezuela was wel een hele belevenis. Deze taxi's zijn namelijk 20 jaar oude Caddillac's! Na 7 controleposten in Venezuela waarvan er bij 2 normaal gespoken je bagage wordt doorzocht (behalve als je 1,5 euro betaald, wat wij hebben gedaan. Hoezo corrupt?), begint het te keihard te regenen. Klein probleem want de ramen van de auto kunnen niet dicht en oh ja de ruitenwissers ontbreken!! In Caracas blijven we nog 1 nachtje voordat we via Sao Paulo naar Rio de Janeiro vliegen.

Dan zijn we in ons allerlaatste land aangekomen, Brazilie! We bezoeken hier alleen de fantastisch plaats Riooooo! Het vliegveld ligt 30 km van het hotel en de bus doet er maarliefst anderhalf uur over om ons bij het hotel te brengen in de wijk Sao Dorada. Hier gebruiken we onze allerlaatste employee kaart voor het InterContinental Rio de Janeiro. Als je aan Rio denkt, denk je aan Carnaval, mooie stranden, mooie mensen en mooi weer. We hebben pech want dat laatste is het niet. Ons voornemen om nog drie dagen aan het strand te liggen valt dan ook letterlijk in het water. We hebben de energie niet meer om heel veel te zien en te doen. Drie dagen voor Rio is toch veel te weinig en wellicht komen we nog eens terug in deze gave stad. Tijdens het shoppen komen we stom toevallig een collega tegen van Vincent die 5 weken in Zuid Amerika rondreizen. Hier spreken we de volgende avond nog wat mee af.

Met nog 1 dagje te gaan in Rio zit het erop, onze wereldreis. Het besef dat we weer teruggaan naar het normale leven moet nog een beetje komen. Het was zo heerlijk om ruim 11 maanden alles te mogen en niets te moeten. Dit zal zeker wennen zijn als we terug zijn. Maar we kijken er ook zeker naar uit om terug te gaan naar Nederland. Vooral om iedereen weer te zien! In het speciaal Pim de pasgeboren zoon van Marcel & Lotte.

Lieve familie & vrienden tot heeeeeel gauw!!!

PS: Voor ons welkomscommitee, we landen op vrijdag om 20.10 met Britisch Airways vluchtnummer BA0442