Tja, dan moet je met de nachtbus in Bolivia. Vincent en Barry gaan de dag voor vertrek alvast de kaartjes kopen en moeten de best mogelijke bus zien te boeken. Op de busterminal staan alle bussen die naar Cochabamba gaan klaar en we lopen langs de controle gewoon de terminal op en vragen aan de chauffeurs of we de bussen van binnen mogen controleren. Een aantal bussen wordt bekeken en gechecked op hoever de stoelen naar achteren kunnen, wat de beenruimte is en hoe schoon de bus is. Uiteindelijk wordt de beste gekozen en boeken we hier een ticket voor de volgende dag. Het eerste uur in de bus gaat dwars door de bergen met de ene bocht naar de andere. Daarna kunnen we gelukkig een aantal uren slapen, maar zowel Barry als Vincent doen na de onverwachtige plaspauze om 3.30 uur geen oog meer dicht. Om 5.00 uur wisselen we van bus in Ororu en we komen om 9.00 uur 's ochtends brak in Cochabamba aan.

Dat Bolivia het armste land in Zuid Amerika is merken we heel erg in Cochabamba. Deze grote industrie stad kent heel veel bedelende mensen. Verder zijn de mensen hier ook weinig modern. De traditionele kleding, lees bolhoedjes, rokken tot op de knieen in de meest fantastische fluoriserende kleuren, gekleurde doeken en de zwarte lange vlechten zie je hier overal. Voor een grote stad als deze verwacht je ook minstens een winkelcentrum of iets dergelijks. Het blijkt al snel dat ook hier de mensen alles op de markt kopen en dat winkels bijna niet te vinden zijn. Cochabamba is geen spectaculaire stad, maar we komen hier voor 2 dingen: allereerst vindt een van grootste markten in Zuid Amerika plaats op zaterdag en die wil Elke natuurlijk bezoeken. Daarnaast is het de dag van de Champions League finale en die wil Vincent natuurlijk zien. Samen met Barry en Aagje en 3 zwitsers die we eerder al ontmoet hadden, zien we de wedstrijd onder het genot van een biertje en wat hapjes. De wedstrijd is weinig spectaculair en we besluiten om na de wedstrijd de markt te gaan bezoeken.

Eerst is het nog lastig oriënteren op de markt en lijkt deze niet zo groot als verwacht. Als we echter aangeven dat we opzoek zijn naar wat lokale producten worden we een andere richting opgestuurd. Wat we hier zien is werkelijk erg indrukwekkend. Een inmens doolhof van straten vol met de kraampjes. Elke straat heeft zijn eigen specialiteit, van shampoo, hair extensions, doeken, schoenen tot boliviaanse souvenirs echt alles is te koop. Bij Elke gaan direct alle remmen los en nog geen uur later lopen we met een tas vol spullen van de markt. Elke wil de volgende dag weer, maar gelukkig (volgens Vincent) is de markt dan veel minder uitgebreid. In Cochabamba nemen we tijdelijk afscheid van Barry en Aagje.

We vertrekken naar La Paz, de onofficiële hoofdstad van Bolivia. Deze stad ligt op ruim 3800 meter en is gelegen in een soort vallei. Wat een enorme stad! Eenmaal de bus uit merken we dat iedere stap die we zetten super zwaar is ivm de hoogte. We slapen de komende nachten in het LOKI hostel, geen goede keuze achteraf. Drie dagen geen warm water, wifi doet het niet en super gehorig. Het is er wel gezellig en we komen weer mensen tegen van de Uyuni tour. De tweede dag in La Paz lopen we wat door de stad en zitten we zes uur in een cafe om het vorige verhaal en foto's erop te zetten, grrr. Daarnaast boeken we na wat twijfel de deadroad voor de volgende dag. De naam zegt het al, de meest dodelijke weg ter wereld en wij willen er met een mountainbike vanaf. Sinds 2007 is de nieuwe weg geopenend en gaat er over de oude weg bijna geen verkeer meer met als gevolg veel minder doden. Toch fietsen er gemiddeld per jaar nog twee toeristen het ravijn in.

Op woensdag 26 mei is het dan zover! Vooral Elke is met haar hoogtevrees toch wel een beetje zenuwachtig!! We worden 's morgens opgehaald en met een busje naar het hoogste punt op 4900 meter gebracht. Hier worden we ingepakt met knie en elleboog beschermers, een helm en krijgen we een instructie hoe te fietsen... Nou dat hoef je ons Nederlanders natuurlijk niet te vertellen... Het eerste gedeelte is nog asfaltweg weg en hier is het gewoon het doel zo hard mogelijk naar beneden gaan. Wow wat gaaf!! We halen de 60 km per uur... Ondertussen proberen we nog een beetje om ons heen te kijken want de uitzichten zijn prachtig. Tot grote frustratie van Vincent worden we na de eerste afdalingen met het busje naar het volgende stuk gebracht 8km verderop. Reden is dat dit gedeelte bergopwaarts is. Vincent wil het graag fietsen maar krijgt het niet voor elkaar. Het tweede gedeelte fietsen we de echte deadroad. Gewoon een kiezel zand pad, gemiddeld 3 meter breed, gigantische afgronden tot 600 meter en geen vangrails. Geen wonder dat dit de meest dodelijke weg was! Het naar beneden fietsen is een geweldige kick!! Welliswaar gaan we geen 60km per uur maar we proberen toch het tempo erin te houden voor de adrenaline kick. Ondertussen stoppen we regelmatig voor het maken van foto's en het kijken naar de enorme afgronden. Zes uur later, 60 km gefietst, komen we aan bij het eindpunt op 1600 meter. Dit betekent dat we 3200 meter naar beneden zijn gefietst! Wat een super ervaring! Het was totaal niet eng en we komen tot de conclusie dat je wel heel dom moet zijn wil je het ravijn in fietsen....

De volgende dag zitten we nog vol met energie van de vorige dag! Ons volgende plan is om naar Rurrenabaque, een plaats in de Boliviaanse amazone, te vliegen om daar een pampas tour te gaan doen. Het enige probleem is dat het vliegtuigje maar plek heeft voor 20 personen en de landingsbaan van gras is. Als het teveel geregend heeft kan men niet landen op de grasbaan en worden de vluchten gecancelled. Sinds de dag van aankomst in La Paz waren alle vluchten al gecancelled en hierdoor konden we niets boeken. Als we donderdag bij de touroperator komen om te kijken of we kunnen boeken voor de volgende dag, zijn we stomverbaasd als deze aangeeft dat we vandaag nog mee kunnen. We bedenken ons niets en boeken voor vier uur later de vlucht. We moeten nog haasten en pakken snel de backpacks in, doen nog wat inkopen en skypen nog even met thuis (voor het geval ons vliegtuigje neerstort ;)).Bij het zien van het vliegtuigje zakt Elke de moet in de schoenen. Zo'n klein vliegtuigje met propellors, zal dat wel goed gaan? Om het vliegtuigje in te komen moeten we bukken en als we zitten, raakt ons hoofd het plafond. Het is wel leuk dat de cockpit open is en we gewoon mee kunnen kijken. De vlucht is wonder boven wonder rustig en de 40 minuten durende vlucht is zo om. Het landen op de grasbaan is een belevenis op zich! Gaaf om over de amazone te vliegen en ergens tussen de bomen op het gras te landen.

Rurrenabaque is totaal niet vergelijken met andere plaatsen in Bolivia. Het is er groen, schoon en de mensen zijn er heel anders. Dat ze zichzelf meer Braziliaans voelen dan Boliviaans horen we later als we aanschuiven bij een grote familie die moederdag aan het vieren zijn. In de verte hoorden we muziek en besloten even te kijken. Al gauw krijgen we een biertje in de hand gedrukt en voor we het weten zitten we in de voortuin van oma met haar 14 kinderen en 20 kleinkinderen en een ingehuurd bandje, gezellig! Drie uur en heel wat biertjes later maken we duidelijk dat we toch echt weg moeten nu!

Vanuit Rurrenabaque kun je twee tours boeken, de jungle tour en de pampas tour. Wij kiezen voor de laatse aangezien je tijdens deze tour meer wildlife kunt zien. De pampas zijn de wetlands in de amazone en hebben vooral lage begroeiing. Op vrijdag vertrekken we met 6 personen (met Gabi, Rosanagh, Efe en Neill) voor een drie uur durende jeep tocht naar het startpunt van onze tour. Daar worden we overgezet in een kleine kano/boot en gaan we in drie uur naar onze junglehut. Vanaf minuut 1 zijn we helemaal enthousiast want we zien krokodillen en kaaimannen (we weten dan nog niet dat ze echt overal zitten). Na minuut vijf hebben we al tientallen grote vogels gezien en na minuut 10 denken we dat we in Burgers Zoo zijn afgezet... Echt overal zitten dieren! We zien krokodillen, kaaimannen, schildpadden, apen, zoetwaterdolfijnen, capabari's (de grootste knaagdier ter wereld) en de grote broers van de ooievaar en reiger. De tocht is overweldigend mooi. Als we bij onze juglehut aankomen, hebben we het gevoel op kamp te zien. Er zijn verschillende slaapvertrekken, een eetruimte en een volleybalveld in het midden. Allemaal erg basic maar prima. Ook het eten valt ons alles mee, we krijgen goede maaltijden en tussendoor wat snacks. Na het avondeten gaan we met de boot kaaimannen en krokodillen spotten in het donker. Dat wil zeggen met de zaklamp schijnen en de ogen zien. Ook zien we veel lichtgevende vuurvliegen. Het is allemaal best spannend want wat als onze gammele boot omvalt?! Ondertussen worden we compleet lekgestoken door muggen. Die krengen steken dwars door de kleding heen! 's Avonds slapen we voor het eerst in weken, heerlijk! Waarschijnlijk door de lage ligging en de dieren geluiden om ons heen werken ook zeer rustgevend.

De volgende morgen is het tijd om Annaconda's te gaan zoeken. We lopen twee uur lang door het water tot aan onze knieen op zoek naar de grote slangen. En het stinkt! Beetje eng idee ook dat die beesten in hetzelfde water zitten dan waar jij doorheen loopt. Na een uurtje roept de gids een Annaconda te hebben en ja hoor hij houdt een enorme slang van 1,5 meter de lucht in... Ook Vincent wil dat beest wel even vasthouden.. We vinden er nog twee meer en dan is het ook echt genoeg geweest in dat vieze stink water. Op de terug weg roept een andere gids dat we moeten stoppen want hij ziet een cobra! Lekker dan!

Na een paar uurtjes relaxen en volleyballen gaan we in de middag Piranha's vissen. Op de eerste plek wordt er flink gebeten op onze stukjes rundvlees aan een haak. Het duurt ook niet lang voordat de eersten het water uitgevist worden. De gids vindt ze te klein en daarom varen we door naar een andere plek. Hier vangt ook Vincent zijn eerste Piranha! Ondertussen zwemmen de zoetwaterdolfijnen rustig rond onze boot. Wat is het leven toch vervelend!

De laatste dag gaan we in de ochtend met de Dolfijnen zwemmen. Ehmm ja in hetzelfde water waar ook die krokodillen, kaaimannen en piranha's zitten. Elke lijkt het toch niet echt verstandig om het water in te gaan ivm haar period. Vincent zit daarentegen als eerste in het water maar de dolfijnen zijn een beetje schuw en komen niet echt dichtbij. Ondertussen is onze gids de huiskrokodil aan het voeren die je ook op zijn hoofd kunt aaien. Wij laten dit maar achterwege want de krokodil heeft bijna een van onze groepsgenoten te pakken. Na de lunch is het jammergenoeg tijd om terug te gaan. In de jeep terug kijken we terug op een geweldige drie dagen in de jungle!

Die nacht begint het ontzettend hard te regenen en 's morgens checken we daarom als eerste of onze vlucht wel gaat. De medewerkster weet ons te vertellen dat vanaf het vliegveld in Rurrenabaque sowieso geen vluchten gaan. We kunnen waarschijnlijk wel van een andere grasbaan opstijgen ander half uur verder met de bus. Wonder boven wonder blijkt er inderdaad in the middle of nowhere een andere baan te liggen en kunnen we optijd terug vliegen naar La Paz. Dit keer geen rustige vlucht en ons vliegtuig gaat als een veertje op en neer op de turbulente lucht. Elke zit helemaal verstijft in het vliegtuig en Vincent krijgt zelfs last van zijn maag. Gelukkig is het maar een korte vlucht en voor we het weten staan we op 4000 meter hoogte in La Paz. Hier worden we allebei een beetje dizzie van het hoogte verschil.In La Paz verblijven we nog twee nachten om een beetje bij te komen van ons avontuur. Vincent gaat nog een avondje stappen met de pampas groep, terwijl Elke lekker een nachtje bijslaapt. Barry & Aagje zijn inmiddels ook in La Paz en dit keer eten we echt voor de allerlaatste keer samen.

Op woensdag 2 juni vertrekken we met de bus naar Copacobana aan het Lake Titicana waar we meteen overstappen in de boot naar Isla del Sol. Lake Titicana (3800 meter) is het hoogte te bevaren meer ter wereld. Als we met de boot op Isla del Sol aankomen moeten we eerst 200 meter omhoog lopen om bij de hostels te komen. We kunnen zeggen, dit is echt mega zwaar op die hoogte en met de backpacks op! De adem wordt je letterlijk ontnomen. Eenmaal geinstalleerd in het hostel, kunnen we genieten van het prachtige uitzicht vanaf het terras.

De volgende dag doen we een prachtige wandeling over het inka pad van drie uur over het eiland. Met vlagen is deze ook weer zwaar ivm de hoogte maar de uitzichten maken alles goed. De inka's hebben honderden jaren geleden op het eiland gewoond en dit is ook te zien aan de 80 ruines op het eiland. We lopen van Zuid naar Noord en in Noord pakken we de boot terug naar Zuid waar we de backpacks op halen om de boot terug te nemen naar Copacabana.

Na drie weken zit onze reis door Bolivia er alweer op. Wat een bijzonder land! De komende vier weken reizen we in Peru en we zijn benieuwd wat dat ons brengt..