We hopen maar dat jullie extra van dit verhaal en deze foto's genietenwant hetheeft werkelijk waar een hele dag geduurd om het eropte zetten. Internet is zoootraag en valt iedere keer uit grrrr.. Defoto's staan er nu allemaal op in goede volgorde!

In Santiago aangekomen is het net alsof we niet weg zijn geweest. We ontmoeten Ilona & Carola weer die we in Nepal hebben ontmoet en daarna weer in Sydney hebben gezien. Ze laten ons in een sneltreinvaart de stad zien terwijl we gezellig bijkletsen. We bezoeken onder andere de vis en groentemarkt, we gaan als ramptoeristen een huis bekijken die door de aardbeving door de helft is geknakt, en we drinken het lokale drankje Vulcano, een zure wijn met citroenijs erin. Helaas is onze ontmoeting met Carola & Ilona maar van korte duur en we moeten dan ook dezelfde avond weer afscheid nemen. Wij nemen namelijk de volgende dag een 30 uur durende bus naar Iquique in Noord Chili. Deze stad is op zich niet zoveel bijzonders, een soort Zandvoort aan Zee op zijn Chileens. We kunnen in deze stad echter wel iets heel leuks doen namelijk Paragliden. Vincent verbaast zich nogal dat Elke dit ook wel wil doen want zij heeft nogal hoogtevrees. We boeken de dag van aankomst, moederdag, het paragliden voor de volgende dag. Moederdag wordt ook in Chili gevierd en in alle restaurantjes is het bomvol en hangen overal rode hartjes ballonnen.

De volgende dag is het dan zover, we gaan paragliden. Iquique staat bekend als een van de beste plekken ter wereld om te gaan paragliden. Het constante klimaat en de ligging maken dit de ideale plek. Het bijzondere is ook dat je van een 500 meter hoge berg afspringt in de woestijn,over de stad vliegt en op het strand land. Eenmaal op de berg krijgen we duidelijke instructies wat te doen bij de start en op het moment als je in de lucht bent. Elke krijgt het inmiddels hondsbenauwd want die afgrond waar we af moeten springen is toch wel hoog. Veel tijd om er over na te denken is er niet want voor we het weten hangen we beiden in de lucht. Wow, wat een apart gevoel om te zweven. We vliegen 35 minuten voordat we onze landing maken op het strand. Vincent vindt het helemaal geweldig en onderweg zingt hij nog even 1x ‘Wij zijn kampioen jah wij zijn kampioen'. Elke is daarentegen de hele vlucht mega gespannen geweest en heeft er niet echt relaxed van kunnen genieten.

Op dinsdag pakken we de backpacks weer in om door te reizen naar San Pedro de Atacama. Deze plaats ligt op 2600 meter hoogte in het midden van de Atacama woestijn. De reis ernaartoe is nogal een rare gewaarwording. We rijden namelijk 7 uur lang door niemandsland en het is echt een kale rotsachtige bedoening. Na een korte overstap in Calama rijden we bij zonsondergang richting San Pedro. De kleuren in de bergen en vulkanen zijn onvoorstelbaarmooi! We waren al gewaarschuwd dat San Pedro een echte toeristen plaats zou zijn en daarom ook 4x zo duur. Wij vinden het allemaal wel meevallen en vinden het eigenlijk wel een charmant dorpje. De gepleisterde huisjes van leem en de kleinschaligheid vinden we leuk! Al snel vinden we een redelijk geprijst en basic hostel waar het gezellig is. In San Pedro kan je als toerist ontzettend veel tours boeken, die naar onze mening veel te duur zijn. We besluiten dan ook niet om naar de Teito geiser te gaan. Wel boeken we voor de volgende dag sandboarding voor Vincent. Vincent gaat met een snowboard de zandduinen af terwijl Elke toekijkt en foto's maakt. Een heel aparte ervaring dat sandboarding, de techniek is toch echt anders met snowboarden (je moet meer naar achteren hangen) en helaas is er geen stoeltjes lift die je naar boven brengt. Daarentegen moet je wel 10 minuten in het mulle zand naar boven lopen op 2600 meter en ben je in 20 seconden weer beneden, leuk!

We zijn in San Pedro gekomen om via deze stad naar Bolivia te reizen via de zoutvlaktes van Uyuni. Het aanbod van tours is gigantisch en het kost even moeite om de juiste touroperator te kiezen. Uiteindelijk valt onze keuze op Estrella del Sur (vanwege de goede reviews) wat achteraf absoluut de juiste beslissing blijkt te zijn. Op donderdagochtend staan we netjes in de kou om 8 uur bij de touroperator. In een klein busje worden we naar de grens van Bolivia gebracht om vanuit daar per 4x4 verder te reizen. Maar allereerst moeten we ‘uitchecken' bij de Chileense douane. Gelukkig is het daar helemaal niet druk (stuk of honderd mensen) en is er maarliefst 1 medewerker om de paspoorten te checken. Ach in de tussentijd kunnen we mooi onze medereizigers leren kennen. In totaal zijn we met 12 man; 4 Nederlanders, 2 Fransen, 2 Belgen, 1 Israelier, 1 Canadese, 1 Japanse en 1 Amerikaanse. Een leuke groep bij elkaar! Bij de douane komen we Barry & Aagje weer tegen die we ook al in Bariloche ontmoet hebben, leuk! Na een uurtje zijn wij gelukkig aan de beurt om een stempel te halen in ons paspoort en nog een uurtje later zijn we bij de Boliviaanse immigratie. Nou zo'n krakkemikkige immigratie hebben we nog nooit gezien, welkom in Bolivia. Bij de grens staan onze jeeps klaar en krijgen we een lekker ontbijtje. Dan kan onze tour echt beginnen! We bezoeken de eerste dag laguna Blanco, Laguna Verde, een hotspring, de geisers en als afsluiting Laguna Colorado met de flamingo's en wat is het allemaal geweldig mooi! We reizen op enorme hoogte, zien de mooiste landschappen en het mooie is, er woont niemand. We reizen van 2600 meter over een pas van 4900 meter om te overnachten bij Lake Colorado op 4200 meter. Ivm de snelle stijging is de kans op hoogteziekte groot. Gelukkig worden we niet echt ziek maar topfit is anders. We hebben allebei last van knallende koppijn, moeite met ademhalen en een enorm droge neus en keel. We overnachten in het meest basic hostal tot nu toe en wat is het erorm koud!!'s Nachts tot onder het vriespunt en in de kamer niet warmer dan een graag of 5. Inmiddels hebben we zo ongeveer alle kleren die we hebben over elkaar aangetrokken om warm te worden. Helaas geen lekkere kachel of verwarming en daarom zijn we om negen uur 's avonds tot op het bot verkleumd. We liggen dan ook zeer op tijd in bed en proberen onder vier dekens warm met alle kleren aan warm te worden.

Wonder boven wonder slapen we redelijk die nacht. De wolken die de vorige avond onze zonsondergang over het Lake Colorado hebben verpest, hebben zich vandaag nog meer uitgebreid en het zonnetje is helaas niet te zien. Na ons ontbijt vertrekken we naar de Antiplanes, bergmeertjes, midden in het Andes gebergte. Onderweg stoppen we regelmatig bij verschillende uitzichtpunten om foto's te maken. Omdat de zon niet schijnt en het hard waait is het megakoud en zijn de stops maar van korte duur. Onze overnachtingsplek ligt gelukkig iets lager namelijk op 3800 meter en het is er iets minder koud. Ondanks dat we een eigen kamer hebben dit keer, slapen we slecht. Onze neuzen en keel zijn zo droog dat we niet fatsoenlijk adem kunnen halen en daarom niet goed kunnen slapen. Je moet er wat voor over hebben!

De wekker gaat de volgende ochtend vroeg. Het vertrek naar de zoutvlakte van Uyuni om de zonsopgang te kijken staat om half zes gepland. De zoutvlakte is de grootste ter wereld en is net zo groot als de hele provincie Drenthe. In het donker rijden we richting de zoutvlaktes en als we eenmaal op de zoutvlaktes rijden, doet onze gids de lichten van de auto uit en rijdt vol gas dwars over de vlaktes. Ergens middenop stoppen we om de zon op te zien komen en ondertussen vriezen onze tenen en vingers er zo ongeveer af. We houden het dan ook snel voorgezien en rijden door naar Isla Huan...voor ons ontbijt. Het ligt midden in de zoutvlaktes en staat vol met gigantische duizende jaren oude cactussen. We lopen eerst een rondje over het eiland met vele andere toeristen voordat we ook nog even met zijn tweeen rondom het eiland lopen. Wat voel je je dan klein, geweldig!!

Dan is het voor ons tijd om gekke foto's te maken op de vlakte. Doordat er niets aan de horizon te zien is, is er geen perspectief. Wat zo makkelijk lijkt, is zooo moeilijk!! Samen met Eva & Tanne proberen we allerlei poses en voorwerpen maar het resultaat is niet naar onze tevredenheid. Onze camera's stellen niet goed scherp en we hebben te laat door dat we de horizon moeten gebruiken in de foto's. Het helpt ook niet echt mee dat onze gidsen ons maar een klein uurtje geven. Eenmaal in de auto weten we wat we fout hebben gedaan maar gelukkig hebben we bij onze volgende stop, het zoutmuseum nog even tijd om het nog een keer te proberen. Wil het nou net zo zijn dat het op dat moment bewolkt wordt, grrrrr. Wolken betekent ook kou en na onze lunch bij het zoutmuseum gaan we direct door richting Uyuni. Onderweg zien we nog mensen met het zout werken. Bijna alle zout in Bolivia wordt geexporteerd naar Brazilie omdat zij niet zoals Argentinie, Chili en Peru haar eigen zout heeft. Bij Uyuni bezoeken we nog het treinkerkhof, die we absoluut verschikkelijk vinden omdat het net een vuilnisbelt is door het afval. Rond een uur of twee zit onze tour erop en worden we netjes afgezet bij Hostel Avenida (30 bolivianos pp = 3,5 euro pp!!) waar ons een heeerlijke warme douche te wachten staat!! Een korte wandeling doet ons besluiten dat Uyuni niet echt een leuke plaats is maar dat de mensen daarentegen super interessant zijn. Eindelijk weer cultuur!! We kunnen ons uren vermaken door te kijken naar al die mooie Boliviaanse mensen met hun gekleurde doeken met inhoud, rokken en hoedjes. We regelen nog even de bustickets voor de volgende dag naar Potosi en eten (bovenverwachting goed) samen met de Japanse (naam niet de onthouden, iets met oki...??) voordat we wederom een ijskoude nacht in gaan.

Als we gordijnen de volgende ochtend opendoen weten we niet wat we zien!!! Het sneeuwt!! En niet een klein beetje.... Eenmaal op de straat, op zoek naar een ontbijtje, lijkt iedereen uit zijn doen.Het komt niet zo vaak voor dat het sneeuwt in de woestijn. Het fijne is dat we een zes uur durende busrit te gaan hebben door de bergen en ze hier natuurlijk geen profiel op de banden en zeker geen sneeuwkettingen hebben... De bus zelf is ook weer even wennen want het is een niet al te beste bus, hij wordt geheel volgestouwd en de bagage wordt bovenop de bus geknoopt. Het gezellige is dat we wel bij Barry & Aagje en nog wat anderen van hun tour in de bus zitten. Het eerste uur gaat tergend langszaam want onze chauffeur neemt de sneeuw gelukkig serieus. Als we een bergpas over zijn houdt de sneeuw in 1x op en komen we maar een half uur later aan in Potosi. Deze stad is ooit de rijkste van Zuid Amerika geweest door de zilvermijnen. Inmiddels wordt er bijna geen zilver meer gevonden maar zijn er nog 60.000 mensen in de mijnen aan het werk om teer en zink te delven. De rijkdom is nu ver te zoeken in deze stad en het centrum is aardig vervallen. We proberen met 8 man een hostel te vinden en dit is nog niet zo makkelijk omdat iedereen wat anders wil. Na een uur vinden we eindelijk een hostel die iedereen bevalt en in de avond gaan we met zijn allen de stad in om een tour naar de mijnen te boeken en daarna wat te eten, gezellig! En oh wat is Bolivia goedkoop...ons zeer goede vier gangendiner kost maarliefst 35 bolivianos pp = 4 euro pp.

De volgende dag is een spannende dag, we gaan met zijn allen de mijnen in. Nou ja Elke & Aagje besluiten niet mee naar binnen te gaan. De rest wordt omgetoverd tot echte mijnwerkers. Allereerst krijgen we een rondleiding over de mijnersmarkt. Hier kunnen we dynamiet inclusief ontsteking, coca bladeren, alcohol, sigaretten en andere items voor de mijnwerkers kopen als presentje. Ook krijgen we een uitleg van de gids waarvoor wat dient en waarom. Alle mijnwerkers zijn bijv verslaafd aan coca bladeren waarop ze op kauwen. Dit heeft als effect dat ze de hele dag ‘helder' blijven. De mijnen zijn cooperatief wat inhoud dat iedereen voor zichzelf werkt. De mijners moeten dan ook zelf voor materiaal zorgen.. Ach dan ga je even naar de markt voor een staaf dynamiet. De tour wordt een stuk serieuzer als we richting de mijnen rijden. De omstandigheden waaronder de mijnwerkers leven/werken is verschikkelijk. Allereerst verdient een mijnwerker gemiddeld 120 Amerikaanse dollar per maand. Ten tweede is de gemiddelde levensverwachting van een mijnwerker maar 40 jaar, de meesten sterven aan stoflongen. Als laatste sterven er nog steeds 200 mensen per jaar aan bedrijfsongevallen zoals instortingen, gifgassen etc. Elke & Aagje nemen afscheid als iedereen de mijn daadwerkelijk ingaat en worden netjes terug gebracht naar de stad waar ze de stadsmarkt bezoeken. De rest gaat een indrukwekkende 2 uur durende tour tegemoed in de mijnen. De eerste hinderlaag is een electriciteit kabel die bovenin de eerste gang loopt. Deze is niet beschermd en als je deze aanraakt ben je gewoon dood. Goed oppassen dus voor mensen van 1.90 meter (Vincent). Een wandeling van 1km in de mijn brengt ons naar een lift van 17 verdiepingen (elke 25 meter) die bestaat uit een plateau zonder zijkanten en die veel te hard gaat. We gaan vier verdiepingen, 100 meter naar beneden om wat mijnwerkers op te zoeken en te zien hoe zij werken, heel erg indrukwekkend en warm! Na twee uur is het ook echt genoeg in de mijn.Er wordt nog een halve dynamiet staaf buiten de mijn afgestoken zodat we kunnen zien hoe hard het gaat, wow!

In de middag pakken we met Barry & Aagje een taxi naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. De drie uur durende rit, 170km, kost ons maarliefst 3,60 euro pp. De meeste rijke mensen uit Potosi wonen inmiddels in Sucre en dat is wel te zien. De stad is veel moderner en rijker dan we tot nu toe hebben gezien in Bolivia. We hebben een B&B op het oog in het centrum in Sucre en deze blijkt perfect te zijn, eindelijk een beetje luxe. Het reistempo is weer vrij hoog geweest de afgelopen weken en daarom hebben we wat relax dagen gepland in het mooie Sucre, totaal geen slechte keuze!! Behalve dat Vincent de eerste avond door de huishond in zijn kuit wordt gebeten (gelukkig niet tot bloedens toe, wel een mooie schaaf/knijpplek) en Elke de derde nacht ziek wordt (hele nacht op de badkamer doorgebracht) hebben we een paar heerlijke dagen in Sucre. We proberen allerlei restaurants uit met Barry & Aagje, de een nog beter dan de ander (Elke wordt ziek als we zelf koken?!) en slenteren regelmatig door de koloniale stad. Na vijf dagen moeten we ons er echt toe zetten om verder te reizen... maar ach er is nog zoveel moois te zien in Bolivia!! Waar het in Bolivia en Peru ten zeerste wordt afgeraden om niet met de nachtbus te gaan, blijkt dat we voor onze volgende bestemming Cochabamba alleen maar een nachtbus kunnen boeken... hoe dit nou weer afloopt? Tot de volgende keer maar weer.....