Paaseiland ligt zo’n 4000km voor de westkust van Chili in de stille oceaan en is daarmee het meest afgezondere, bewoonde eiland ter wereld. Paaseiland is net zo groot als Texel en wordt ook wel Rapa Nui genoemd, Ruige rots.

Met een flinke jetlag van vijf uur komen we ’s morgens aan op Paaseiland. We hebben geen hostel van te voren geboekt. Dit hadden we beter wel kunnen doen want zonder lonely planet en geen aanbod op het vliegveld, hebben we geen idee waar we naartoe moeten. Duidelijk is dat we in ieder geval in Hanga Roa ,de enige plaats, op Paaseiland moeten zijn. Na een uur lopen, een lift van locals en een wat hulp van het touristen info center vinden we eindelijk (knap chagerijnig) een hostel. We logeren bij Cecilia en haar fam die een extra huis achter in de tuin hebben, prima! Door de jetlag ondernemen we niet zoveel die dag. Wel regelen we een scooter voor de komende twee dagen. Aan verzekeringen doen ze niet op paaseiland, het motto is ‘wat je kapot maakt moet je betalen’. Het aanbod van etenswaar blijkt na een bezoekje aan de supermarkt (bestaande uit vier schappen) erg minimaal. Onze kookkunsten worden op de proef gesteld en het resultaat is niet echt denderend: spagetti met tonijn en tomatensaus. ’S Avonds staat de speelfilm Rapa Nui op de planning die wordt gedraaid in een zaaltje bij een hotel. Een leuke enigszins voorspelbare romantische film die ook wat van de historie van Paaseiland laat zien. Met de jetlag kunnen we wel wat nachtrust gebruiken en daarom gaan we direct naar de film richting bed. Helaas wordt deze ruig verstoord door de lokale honden die de nacht een wedstrijdje blaffen houden, wat een hel.

Met de slaap nog in de ogen stappen we ’s morgens op de scooter om het eiland te verkennen. Paaseiland staat bekend om de Moai’s, gigantische beelden met gezichten. Tot op heden is nog steeds niet exact duidelijk waarom deze Moai’s gemaakt zijn. Nog een leuk weetje is dat Paaseiland door een Nederlander, Jacob Roggeveen, is herondekt in 1722 op, jullie raden het al, paaszondag. Leuk al die historie maar wij zien liever de beelden. Met de scooter rijden we langs de ruige en donkere kustlijn. Her en der staan verschillende omgevallen Moai’s die we vluchtig bekijken. We vinden het veel interessanter de rechtopstaande beelden te bekijken bij Rano Raraku/ Eerst bezoeken we de krater via een pad die officieel alleen met een gids bewandeld mag worden. Wij kunnen natuurlijk geen Spaans en hebben het bord lekker niet gezien. We komen bij een prachtig mooi kratermeer waar allemaal wilde paarden staan te drinken. Rondom het meer staan tientallen beelden en belangrijker; geen andere toeristen! Geweldig! We volgen onze wandeling langs de andere kant van de vulkaan waar nog meer beelden staan en waar je ook goed kunt zien hoe de beelden uit de rosten werden gehakt, mooi!

De volgende bestemming is Tongariki, een plek met vijftien Moai’s op een rijtje bij de zee. Ook hier schieten we weer heel veel foto’s en genieten we van het mooie uitzicht. De rest van onze tocht gaat via het strand van Anakena via de binnenlanden terug naar de stad Hanga Roa waar we het museum bezoeken. Hier krijgen we een boel informatie over de historie en geografie van Paaseiland. ’s Avonds kijken we nog de zonsondergang bij Tahai, waar ook weer een aantal beelden bij zee staan, en dan zijn we moe en voldaan van alle indrukken van de dag!

De volgende dag pakken we onze scooter weer en gaan dit keer richting de vulkaan Rano Kau. Wat we daar zien overtreft onze verwachting totaal! We komen bij een gigantische krater die aan een kant door erosie een soort uitkijkluik geeft naar de zee, wow! We maken een mooie wandeling rondom de krater richting Orongo waar we nog wat historische dingen bekijken en een mooi uitzicht hebben op Motu Iti en Motu Nui. De middag brengen we door op het strand van Anakena en ’s avonds doen we het lekker rustig aan.

Op 25 februari is het alweer tijd om Paaseiland te verlaten. Na de standaard beslommeringen bij het inchecken (geen enkele vliegmaatschappij weet precies hoe een around-the-world-ticket werkt en doordat wij alle data hebben aangepast, staan we nergens correct in het systeem)vliegen we via Santiago naar Buenos Aires. We verblijven de komende 5 nachten in het Holiday Inn Express in het centrum van Buenos Aires.

De eerste echte dag staat in het teken van shoppen en het concert van Coldplay. We hebben kaarten geboekt via het internet en moeten deze nog ergens zien op te halen. Gelukkig blijkt een locatie van de Argentijnse Ticketbox om de hoek te liggen en krijgen we zonder moeite onze kaartjes. Vincent is echter wel erg teleurgesteld bij terugkomst, volgens het internet zou Boca Juniors op de 28^steste te zijn en precies tegelijk met het concert van Coldplay. Balen, vloeken, tieren, maar niets aan te doen. Na wat googlen blijkt er een derby plaats te vinden op de 27^ste en volgens de concergie moet ook erg spectaculair zijn, maar of er kaarten voor zijn is nog maar de vraag. thuis moeten voetballen, maar dit blijkt de 26. Eerst moet er nog geshopt worden. Na zes maanden reizen zijn de shirtjes (vooral van Elke) niet meer zo goed (Elke noemt het aftans) en kan zelfs een backpakker dit niet meer dragen..Gelukkig komen we al snel bij de Zara terecht! Met vijf nieuw shirtjes en een korte broek loopt Elke moet een grote smile door de stad terug naar het hotel. In het hotel hebben we gratis internet en kunnen we eindelijk contact leggen met het thuisfront. Ook spreken we Joost & Aafke eindelijk weer. Beide zijn erg ongeduldig en hebben een smile van hier tot Tokyo op hun gezicht, blijkbaar willen ze wat vertellen...Ze zijn Zwanger!!..........en wij zijn beide behoorlijk verbijsterd......

Dan is het tijd om naar Coldplay te gaan. Met de lokale bus, 150 verschillende lijndiensten, die 24 uur per dag rijden voor nog geen 25 eurocent per rit, gaan we in de richting van het River Plate stadion. Dit stadion is met ruim 65000 het grootste van de stad en is helemaal uitverkocht voor het concert. We zijn rond 6 uur bij het stadion en worden eerst nog even aangehouden door de lokale krant. Ze maken foto’s van ons en vragen waar we onze kleding hebben gekocht. Dit zal 2 weken later in de zondag editie worden geplaatst en waarschijnlijk met een cijfer voor onze kledingkeuze (Elke ff balen dat ze met de lompe bergschoenen op stap was, hahahaha).

De stadions in Buenos Aires zijn nog allemaal van de oude stempel en staan (zoals het hoort) midden in een woonwijk. Het concert begint pas om 9 uur, wat betekent dat we nog 3 uur moeten wachten. Tegen 8 uur stroomt het stadion vol en wat ons opvalt is dat er meer mensen op het veld worden toegelaten dan in Nederland. Om 9 uur begint het publiek zich te roeren en begint het spektakel.Gelijk blijkt dat een concert in Argentinie iets anders is dan in Nederland. Iedereen begint te springen en naar voren te dringen. We gaan eerst helemaal mee in het geduw, getrek, gespring, maar hierdoor kunnen we minder genieten van het concert. We besluiten dan ook om iets naar achteren te gaan, waar het gelukkig rustiger is. Het concert is super, veel bekende nummers, prachtige show. Ook luisteren naar het Engels van de Argentijnen is erg humoristisch...........Na 2,5 uur is het concert afgelopen en moeten we weer terug naar het centrum, samen met nog eens 60000 anderen. Alle bussen zitten propvol en er zit voor ons niets anders op dan te gaan lopen. Na ruim een uur zijn we het zat en hopen we op een bus. Het is inmiddels al 1 uur ’s nachts en onze benen zijn op. Gelukkig stopt vrijwel direct een bus en zijn we met 15 minuten in ons hotel.

De dag erna staat in het teken van voetbal, tenminste voor Vincent, Elke blijft relaxen in het hotel. Via de concierge weet ik welke bus hij moet nemen en gelukkig zit er iemand met een Independiente shirt in de bus, zodat hij weet waar hij eruit moet. De jongen spreekt geen engels en bij het woord ‘boletas’(tickets) maakt hij een gebaar dat deze moeilijk te krijgen zijn. Na 20 minuten zijn we in de juiste buurt en stappen we uit. De supporter van Independientes maakt een gebaar dat ik mee kan lopen. De hele buurt staat in het teken van de wedstrijd. Independiente speelt die middag tegen Racing Club, de rivaal uit dezelfde buurt, waarvan elkaars stadions nog geen honderd meter uit elkaar liggen. Overal zijn kraampjes met shirtjes, barbeques en drankjes. In de straat worden we aangehouden door een man die tickets heeft. Ik geef aan dat ik graag staanplaatsen wil hebben en voor 15 euro (in plaats van de standaar 8) weet ik een kaart te bemachtigen, alleen waar is nog de vraag. Na wat rondvraag blijkt het ticket voor het vak van de socio’s te zijn, de meest fanatieke aanhang van een club. Dan blijk ik er niet in te kunnen aangezien ik geen socio ben (geen kaart heeft van) en de steward maakt een gebaar dat hij er niet in komt......Ook als ik zeg dat ik uit Nederland kom en geen weet heb van de socio kaart maakt dit geen verschil.....balen.....Een paar andere stewards zien dit en verwijzen mij door naar de hoofdsteward. Gelukkig mag ik nu wel doorlopen.....pfffff......wat een opluchting. Ruim 2,5 uur voor de wedstrijd stroomt het stadion al behoorlijk vol. Net buiten het vak lijkt het wel carnaval. Supporters met trommels maken er werkelijk een feest van. Iedereen is aan het zingen en springen, dit heb ik nog nooit eerder gezien. Het stadion van Independientes is nieuw, nou ja, het is eigenlijk een betonnen barak, die nog maar voor driekwart af is. Een uur voor de wedstrijd zit het vak vol en werkelijk iedereen aan het zingen en springen, het stadion trilt onder mijn voeten. Het vak zit zo vol dat bij bepaalde liederen er een golfbeweging naar voren is waardoor iedereen overelkaar heen gaat. Wat een spektakel. De wedstrijd begint met een schitterende sfeeractie (zie ook het filmpje) en ik zit met kippevel in het vak. In eerste instantie kijken de mensen mij wel een beetje aan. Maar nadat ik aangeef uit Nederland te komen, alleen ben en het prachtig vind, wordt ik meegenomen in het feest. Na 2 uur springen duwen zingen (althans spaans mee bleren) op de grond liggen (vooral na het doelpunt) is de wedstrijd afgelopen. Einduitslag 1-0 voor Independiente, 2 rode kaarten, 6 gele kaarten en een corrupte scheidsrechter, maar een belevenis om nooit meer te vergeten.

’s Avonds gaan we aan de steak, waar Argentinië bekend om staat. De lokalen eten hier pas laat en als we om 11 uur in een restaurant komen, zijn we nog een van de eersten. Het eten is hier erg goedkoop, voor 11 euro heb je een steak van een halve kilo en voor 5 euro een goede fles wijn. Dat is ff genieten en voldaan gaan ’s nachts weer terug naar het hotel.

Zondag staat in het teken van sight seeing. We beginnen op de zondagsmarkt van San Telmo, een sfeervolle gezellige straat vol met kraampjes. Daarna gaan we op zoek naar de opname locatie van Julia’s Tango. Een serie die in Buenos Aires is opgenomen en waar we beide graag naar keken. Naar wat googlen hadden we het adres gevonden (Soler 4579) in de wijk Palermo. Het huis staat nu helemaal leeg, maar lijkt nog sprekend op casa Boquero uit de serie. We lunchen daarna wat in het park en gaan dan moe van alle indrukken en zere benen van de vorige dagen terug naar het hotel.

Maandag, de laatste dag in Buenos Aires, bezoeken we de wijk Boca, bekend vanwege de voetbalclub Boca Juniors. Vincent is helemaal gelukkig bij het zien van het stadion en we boeken een tour. In eerste instantie is Elke nog wel geinteresseerd maar als blijkt dat de tour anderhalf uur duurt en langs de verschillende vakken, kleedkamers, persruimtes, vip lodges gaat, weet Elke weer waarom voetbal afschuwelijk is. Vincent kijkt zijn ogen uit hoe een stadion hier is ingericht om de tegenstander angstig te maken:

-een aparte tunnel voor de tegenstander, waarvan de ingang precies voor het fanatieke vak van Boca ligt

-de kleedkamer van de tegenstander heeft geen airco, geen fan en geen warm water

-warming up vindt plaats in het stadion en de tegenstander heeft een kleine betonnen vloer tot zijn beschikking

De kleedkamer van Boca (volgens de guide erg luxe), maar Vincent vindt een kleedkamer van een gemiddelde amateurclub in Nederland luxer......Na anderhalf uur is Elke het zat en gaan we maar weg. We eten wat bij een lokale tent, hygenisch is het er niet en vooral Elke kijkt haar ogen uit. We lopen nog even naar de toeristische straat (Cominoto), maar dit blijkt niet veel te zijn. Aan het eind van de middag staan nog andere bezienswaardigheden op het programma, maar Vincent voelt zich niet top (griepje) en we besluiten terug te gaan naar het hotel en alvast wat uit te zoeken voor Zuid Amerika en de trip naar Antartica.

In 4 dagen 3 stadions gezien, een concert bezocht, derby gezien, het was gewoon helemaal top! Over een uur vertrekken we naar Antarctica! Wens ons geluk!