Midden in de stille oceaan tussen Australie en Zuid Amerika liggen de Frans Polynesische eilanden. Erg populair bij pas getrouwde stellen en jetsetters, wij weten nu waarom!

Vanuit Melbourne kunnen we niet rechtstreeks naar Tahiti, het grootste eiland van Frans Polynesie, vliegen. We moeten eerst een tussenstop maken in Auckland, Nieuw Zeeland. Omdat we in 2007 al in Nieuw Zeeland zijn geweest bezoeken we dit prachtige land niet nog een keer. In Auckland moeten we bijna vijf uur wachten voordat we met Air Tahiti verder kunnen vliegen naar Tahiti. Dit vinden we niet zo erg want we kunnen precies de herhaling van de 5km schaatsen kijken en zien Sven Kramer winnen. Vliegen met Air Tahiti is een heel aparte ervaring kunnen we zeggen. De stewardessen wisselen na het opstijgen van kleding en als ze in hun tropische jurk met bloemen in het haar ons een menukaart uitdelen kijken we elkaar lachend aan! Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt! De vijf uur durende vlucht verloopt verder rustig en om 22:30 op 13 februari komen we aan op Tahiti. We hebben de internationale tijdszone gepasseerd en daarom is het 21 uur eerder in Tahiti dan in Melbourne. Dit betekent voor ons dat we twee keer valentijnsdag kunnen vieren; 1x in Melbourne en 1x in Tahiti. Eenmaal uit het vliegtuig staan twee mannetjes met een bloemenkrans om, gezellige Frans Polynesische liedjes te spelen op hun gitaar. Daarnaast staat een dame bloemen uit te delen aan alle passagiers. Ondanks dat het donker is en we nog weinig van het eiland kunnen zien vinden we het nu al geweldig!!

De eerste nacht verblijven we op Tahiti en we hebben van te voren al accommodatie geregeld. We worden dan ook netjes opgehaald en naar ons guesthouse gebracht. De volgende ochtend gaan we eerst maar eens naar de Champion supermarkt om eten en drinken in te slaan. We hebben namelijk van verschillende mensen gehoord dat het ontzettend duur is op Frans Polynesie en helemaal op Moorea. Het is net alsof we in Frankrijk in de supermarkt lopen, heerlijk!! Dit keer hebben ze ECHT frans stokbrood, franse worst, madeleines etc etc! De prijzen vinden wij honderd procent meevallen! Ze zijn namelijk gelijk aan Australie en ach ja daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Met twee tassen vol boodschappen en onze backpacks en rugzakken nemen we dan de ferry naar het naastgelegen eiland Moorea. We weten niet wat we zien als we dichterbij Moorea komen! Dit is een droomeiland! Het water is zo blauw dat het zeer doet aan de ogen. Het eiland is zo groen en met stijle bergtoppen dat we niet zeker weten of het wel echt is.

De bus staat al netjes klaar om ons naar het InterContinental Moorea Spa & Resort te brengen. Ondertussen zijn we al helemaal bezweet door de hoge luchtvochtigheid en de bus heeft geen airco... sterker nog we zijn allang blij dat de bus vooruit komt want bij een kleine helling trekt de bus het al niet meer.. Een uur later en 25 km verder worden we afgezet bij het hotel. We hebben dit hotel wederom geregeld via Elke haar werk en in dit vijf sterren resort betalen we dit keer 25 euro per nacht (normaal gesproken is dit hotel 400 euro per nacht). We moeten hierbij wel eerlijk zeggen dat het hotel het zwembad aan het verbouwen is en daarom een lage bezetting heeft. Wij zijn alleen maar blij want anders hadden we hier nooit kunnen verblijven. Helaas kunnen we nog niet inchecken maar dat maakt ons allemaal niets uit. We krijgen een heerlijke welkoms cocktail, lopen alvast een rondje over het resort en moeten elkaar soms even in de handen knijpen of het wel echt is. Elke maakt even een praatje met de concierge en hij regelt met flinke korting een stel fietsen voor een week en nog eens 20% korting op alle activiteiten die er op het eiland te doen zijn omdat Elke voor de keten werkt(e). Verder geeft hij ons een upgrade naar een overwater bungalow vanaf de tweede nacht (eerste nacht zijn ze allemaal volgeboekt).

Jippie! We kunnen wel een gat in de lucht springen, een overwater bungalow!! Eerst checken we in, in onze ‘normale' kamer die al meer dan luxe is! Dan regelen we meteen even een aantal dingen zoals, vier duiken voor Elke en stinger rays voeren voor ons beiden. Na alle formaliteiten is het tijd om ..... te genieten! We trekken de zwemkleding aan, nemen de snorkelspullen mee en gaan het huisrif maar eens ontdekken. Wow, we zien meteen al een scorpioen vis (zeer giftig), een stingerray en allerlei velgekleurde rif vissen.

Het grote nadeel van het hotel is dat we niet zelf kunnen koken. Hierdoor moeten we verplicht buiten de deur eten en dit brengt natuurlijk extra kosten met zich mee. We komen al snel tot de ontdekking dat we niet goedkoper dan 40 euro met zijn tweeen kunnen eten en dit slaat een aardig gat in ons budget. Voordat we wat gaan eten worden we door het hotel uitgenodigd voor een glaasje champagne en een aantal amuses ter ere van valentijnsdag (wat vervelend). Daarna eten we wat bij Le Tipanniers 10 min lopen van het hotel en sluiten moe en voldaan onze tweede valentijnsdag af.

Omdat het zwembad wordt verbouwd, heeft het hotel een gratis bootshuttle naar een dichtbij liggende ‘motu' ofwel klein zandeilandje geregeld. Bij deze motu schijn je erg goed te kunnen snorkelen en dat willen we natuurlijk uitproberen. We moeten onderweg wederom flink met de ogen knipperen om te beseffen of dit allemaal wel echt is. Er staat vandaag een stevige wind en met snorkelen hebben we dan ook een erg sterke stroming. We hebben ook het idee dat de vissen zich een beetje verstopt hebben want we zien niet zoveel als bij ons eigen huisrif. Ach wat zijn we toch ook aan het zeuren! We luieren lekker in de zon en gaan om half vier weer terug naar het prive strand van InterContinental waar we tot de conclusie komen dat we de enigen zijn! We zijn een beetje bang dat ze ons vergeten zijn en dat we vastzitten op het eiland. Gelukkig komt de boot ons een half uur later netjes ophalen.

Dan is het tijd om te verhuizen naar onze overwater bungalow! Met een golfbuggy worden we naar onze bungalow gebracht en als we de deur opdoen maken we een dansje! Onze bungalow bestaat uit een aparte woon en slaapkamer, een badkamer met apart toilet, aparte douche, bad en dubbele wastafel. Buiten is een ruim balkon over het water met twee stoelen, tafel en twee ligbedden. Alsof dat niet genoeg kunnen we met een trapje rechtstreeks het water in en uit en tja dat zoute water is natuurlijk erg vervelend en daarom hebben we op het balkon een douche zodat we ons eerst even af kunnen spoelen. Met andere woorden we hebben een luxe huis, voor een week!! Met onze mountainbikes fietsen we die avond naar een restaurantje waar we lekker pizza eten en daarna kijken we lekker een film in bed.

De volgende dag staan Elke haar eerste twee duiken op het programma. De eerste duiksite is de Canyons waar volgens de duikinstructeur veel haaien te zien zijn. Eenmaal in het toch wel ruige water en in de sterke stroming vindt Elke het voor de eerste keer eng om te duiken. Er cirkelen meteen een aantal black reef tipped haaien om haar en de instucteur, dood eng! Na de eerste 10 minuten al de helft van haar zuurstof te hebben opgemaakt, wordt Elke eindelijk rustig. De volgende 40 minuten geniet ze dan ook volop van al het groots en moois! Naast de black reef tipped haaien van een meter tot anderhalve meter, zijn er lemonsharks van 3 tot 4 meter, barraccuda's, tonijn en allerlei koraal vissen zoals clown fish en nemo, wat fantastisch!! Vincent is mee om te snorkelen en ziet het moois van bovenaf. Hij wordt na een half uur op de hoge golfen dobberen echter zo misselijk dat hij helemaal groen ziet. De volgende duik bij de Coral wall om 10.00 gaat hij dan ook maar niet meer mee. Elke is gelukkig veel relaxter en heeft door dat de haaien echt niets doen en is helemaal klaar voor een volgende duik. Ook deze is helemaal geweldig en eindelijk na 13 duiken ziet Elke haar eerste schildpad! Natuurlijk zijn ook de bovengenoemde haaien en vissen weer aanwezig en als extraatje komen ze nog een giant moray tegen. De rest van de dag doen we niet veel anders dan snorkelen en luieren! 's Avonds gaan we weer met ons fietsje op pad om een pizza te eten bij Le Coco d'Ille.

Woensdag besluiten we na ons dagelijkse ritueel van baquette halen bij de winkel, snorkelen, zwemmen en boekje lezen maar eens wat actiefs te doen. We moeten geld pinnen en de dichtsbijzijnde pinautomaat zit 20 km verderop. Goede reden om onze mountainbikes te pakken en een ‘stukje' te gaan fietsen. Het idee is ook om meteen ergens in Cooks Bay te gaan eten en daarna terug te gaan. Valt dat fietsen even tegen! De weg gaat alleen maar omhoog en naar beneden en vooral Elke (die al zo'n fan is van fietsen) heeft er halverwege al helemaal genoeg van. Een anderhalf uur later komen we aan bij de pinautomaat en op de terugweg eten we wat bij Restaurant Kaveka. Het is inmiddels al donker als we nog eens 18 km terug moeten fietsen en de mensen in het restaurant verklaren dat we gek zijn. We leggen netjes uit dat we uit Nederland komen en gewend zijn om te fietsen! De eerste km is nog verlicht, helaas voor ons de volgende 17km niet. Dat we toch zijn doorgefietst is (kunnen we achteraf zeggen) het aller gevaarlijkste wat we gedaan hebben tijdens onze reis. We zien geen hand voor ogen en de verlichting op de fiets geeft lang niet voldoende licht. Het erge is dat tegemoed komend verkeer ons ook slecht kan zien. Als we dan ook nog een achtervolgt worden door agressieve straathonden is het helemaal feest! Eenmaal in het hotel aangekomen zijn we dan ook erg blij dat we het gehaald hebben en besluiten we dit nooit meer te doen.

Met spierpijn en een zere kont wordt we de volgende ochtend wakker. Elke gaat haar volgende twee duiken maken waarvan 1 een drift duik bij duiksite Tiki. Een driftduik is een duik waarbij je je door de stroming mee laat voeren en de boot komt je dan op een andere plek oppikken dan waar je gestart bent. De duikinstructeur vertelt dat hij dit persoonlijk de mooiste duikplek vindt van Moorea en dit blijkt! Dit keer wordt Elke omringt door een stuk of 20 black reef tipped haaien en ongeveer hetzelfde aantal grijze haaien (2,5 meter). Daarnaast is het net of je door een aquarium zwemt, goed zicht, megaveel vis in alle soorten en maten. En ja hoor daar is ie weer de schildpad! Deze keer komt hij zo dichtbij dat we hem kunnen voeren en aanraken, wat fantastisch!! De tweede duik wordt Elke voor de eerste keer vergezeld door twee andere beginnende duikers (de andere duiken was er niemand anders dan de duikinstructeur). We gaan dan ook niet naar een al te moeilijke duikplek (Toatoi) en gaan niet dieper dan 16 meter. Maakt allemaal niets uit want dit keer zijn er naast de usual haaien en vissen, twee eagle rays! De duikervaringen op Moorea hebben voor Elke, het niet kunnen duiken op de great barrier reef, weer helemaal goed gemaakt!

We hebben nog niet genoeg van de onderwater wereld en voor de volgende dag hebben we Stinger Ray voeren op de planning staan. Ja het klopt inderdaad dat Steve Irwin is overleden door een steek in zijn hart met de staart van een stinger ray. Zijn deze stinger rays gevaarlijk? Met zegt van niet omdat ze mensen gewend zijn en ‘oh ja, als je er maar niet op gaat staan'. Onze gids heeft sardientjes meegenomen om de stingerrays te voeren. Eenmaal in het water komen de rays letterlijk op ons af! Wow, wat een onbeschrijfelijke ervaring. De rays zijn heel zacht en helemaal niet bang. Wij zijn wel een beetje bang voor hun en zeker als er een stuk of tien om je heen cirkelen en het niet meer kunt overzien is toch wel eng! Om ons heen cirkelen ook nog een stuk of 20 black reef tipped haaien die ook wel een hapje mee willen pikken. Wat ontzettend gaaf is dit! Na het voeren gaan we richting de motu om nog een keer te snorkelen. Dit keer is er geen harde wind en is fantastisch mooi onderwater. We zien mooi koraal, stingerrays, giant moray en superveel vissen!

De overige dagen brengen we door in onze bungalow met lezen, zonnen, snorkelen, luieren en olympische spelen kijken (in het Frans en we zijn nu gewend aan Swen Krameer & Marc Tuteert) We hebben drie dagen niet zo'n mooi weer maar dat vinden we niet erg. Wij hebben in ieder geval een paar dagen kunnen genieten van Moorea met zon! Vincent krijgt ook flink last van zijn maag en daarom ondernemen we eigenlijk niet zoveel meer. Na acht dagen op Moorea is het voor ons tijd om de spullen weer in te pakken en het eiland jammer genoeg weer te verlaten. In Papeete eten we wat bij een zogenaamde Roulette; een busje met een keuken erin en plastic tafels en stoelen daaromheen. We ontmoeten daar een Franse mevrouw die ons aanbiedt om naar het vliegveld te brengen. We zijn wel vier uur te vroeg op het vliegveld maar het maakt ons allemaal niets meer uit. Onze volle week op Moorea is helemaal geslaagd!