Na het rustige Laos, is onze volgende bestemming Vietnam. We vliegen vanuit Luang Prabang naar Hanoi. Het vliegveld van Luang Prabang is echt wat je van een vliegveld van een relatieve kleine stad kunt verwachten. Eén landingsbaan, 2 incheck balie's, tickets die uitgeprint worden op een ouderwetse ratelprinter en bagage wordt met de hand in een kruiwagen gestopt die naar het vliegtuig wordt gebracht. Onze vlucht is redelijk, in een klein vliegtuig verneem je toch meer van het stijgen en landen..Ook is het vluchtschema niet echt belangrijk. Als iedereen er is, gaan we gewoon 45 minuten voor op schema weg.

Na 45 minuten komen we op Hanoi Airport aan. Omdat we een pickup hebben die uitgaat van een normale aankomsttijd moeten we ruim een uur wachten. Uitendelijk na een aantal telefoontjes komt iemand ons ophalen. Dat wil zeggen, hij geeft aan in welk busje we moeten gaan zitten die ons naar het hotel brengt. Een tip voor iedereen die naar het buitenland gaat, koop gelijk een simkaart op het vliegveld, dat maakt het regelen van vervoer, controleren van hostels op beschikbaarheid een stuk makkelijker en goedkoper. Helaas zitten we midden in de spits en doen we over 35km ruim drie en half uur. Inmiddels zijn we gewend aan vertragingen en verbazen we ons achteraf dat we niet één keer klagen en er alleen maar om lachen.

Hanoi is een gigantische stad met ruim 3,7 miljoen inwoners. We verblijven 2 dagen in het oude gedeeltje (old quarter) dat bestaat uit smalle straatjes vol met shops, restaurantjes en heel heel veel scooters. Ze kunnen hier eenvoudig op een tweebaans weg met ruim 15 scooters naast elkaar rijden. Elke straat heeft een eigen naam en daarmee zijn eigen handel. Zo zijn er straten met alleen maar schoenen of alleen maar vis, suiker, ijzerwaren, kruidengeneesmiddelen etc. Beide dagen dwalen we een beetje door het oude gedeelte en boeken we een boottrip voor de komende 3 dagen naar Halong bay.

Halong Bay lijkt op het karstgebergte in Yangshuo, maar dan in de zee. Halong bay bestaat uit meer dan 2000 kleine eilanden wat een spectaculair uitzicht oplevert. We maken een driedaagse boottrip om een aantal eilanden van dichterbij te bekijken. Het weer is inmiddels ook weer beter geworden. Van 20 graden gaan we weer richting de 26, wat het heerlijk vertoeven maakt op onze boot. Aan boort hebben we het gezellig met een stel uit Zwitserland, een tweeling uit Engeland, een broer en zus uit Australie, een verwend Duits stel en een Franse familie. Al het eten is inbegrepen en is bovenverwachting goed en uitgebreid. De eerste dag bezoeken we vismarkt op het water, een prachtige grot (surprise cave) en maken we een kayak tocht rond een aantal eilandjes.

Gelukkig is het water erg rustig (het lijkt op een biljartlaken in vergelijking met de golven tijdens de heltrip in Thailand) en kunnen we heerlijk slapen op de boot. De volgende dag gaan wij samen met de tweeling uit Engeland door naar Cat Ba Island. Dit is het grootste eiland van Halong Bay. Op dit eiland maken we een korte maar pittige hiking trip in het Cat Ba National Park. In de middag gaan we naar een verlaten, prachtig strand waar Elke de rest van de middag blijft relaxen. Vincent gaat met de tweeling naar Monkey Island waar ruim 70 apen leven die inmiddels 'gewend' geraakt zijn aan toeristen. We worden vooraf gewaarschuwd om niet te dicht bij te komen, niet zichtbaar voor de apen te eten en ze zeker niet van dichtbij in de ogen te kijken. Sommige apen kunnen namelijk agressief worden en gaan bijten (rabies is wel het laatste wat je wilt oplopen) Maar ja toeristen blijven toeristen en binnen 5 minuten wordt een dame aangevallen door een aap, gelukkig wordt ze niet gebeten. Een paar minuten later gaat een aap ervan door met een blik pringels, een andere aap drinkt de restjes uit een blikje cola light, terwijl een ongezonde aap een halve liter bier naar binnen werkt. Het levert wel lachende reacties op, maar waarschijnlijk zal er binnen een aantal jaar geen toerist meer komen zonder aangevallen te worden....zonde.......

's Avonds hebben we een gezellige avond in een lokale kroeg met de tweeling uit Engeland waar we een shotje slangenwijn te drinken krijgen (een rijstwijn waarin slangen en schorpioenen in zitten met een alcohol% van 60%). De volgende ochtend gaan we terug met de boot naar Halong City om daar met de bus terug naar Hanoi te gaan. Dezelfde dag vertrekken we met de nachttrein naar Danang, wat in de buurt ligt van Hoi An, onze volgende bestemming. De nachttrein is wel de minste tot nu toe, niet echt schoon en heel ouderwets....een beetje Oost Europees....de lakens worden niet verschoond maar recht getrokken of omgedraaid wanneer er nieuwe reizigers in komen. De Vietnamezen zijn maar een vies volk, waar wij netjes onze vuilnis van een nacht in de trein in een zak stoppen, gooit de conducteur deze bij het opruimen van de coupe gewoon uit de rijdende trein in de rivier die er langs koopt.

Hoi An staat bekend om zijn oude woningen en kledingszaken. Drie weken geleden stond deze stad nog volledig onderwater door een typhoon. Wij hebben geluk want we zien hier niets meer van terug. Volgens reizigers die we onderweg zijn tegengekomen, is dit de plaats voor het maken van pakken, schoenen etc.En inderdaad als we in Hoi An aankomen stikt het van de kledingzaken. Wat ons opvalt in Azië is als er één winkel een goed idee heeft en winstmakend is, er binnen een mum van tijd de hele stad het concept overneemt en er nog maar één soort handel wordt gedreven. S middags laten we na lang zoeken kleding maken. Het resultaat is uiteindelijk 2 winterjassen, een smoking voor Vincent en een galajurk voor Elke. Alles voor nog geen 150 euro, geen slechte deal vinden wij.. Ook halen we nog zelfgemaakte schoenen voor Lieke en Vincent. De schoenen voor Lieke kunnen we zelf samenstellen, het model, de kleuren, de stof ,en de veters,. De volgende dag gebruiken we om de jassen en pakken te passen en hier en daar is een aanpassing nodig. Het resultaat mag er zijn! We sturen alles in een pakketje naar Nederland. Nu maar hopen dat het aankomt!

Daarnaast huren we twee fietsen waarmee we naar het strand van Hoi An gaan. Helaas is het niet heel erg mooi weer en houden we het snel voorgezien. Als we terug komen gaan we maar weer eens naar de bakkerij (met heerlijke taartjes) waar we te vaak komen.

Vanuit Hoi An vliegen we op 27 november naar Nha Trang, liggend aan de kust in het zuid-westen van Vietnam. Hier vertoeven we 3 dagen aan zee met een lekker zonnetje en gaan we een middag naar een waterpark. Dit park is gebouwd op een eiland en bestaat uit een waterpark (20 verschillende glijbanen), een soort Sea World en een indoor videogames ruimte. Normaal gesproken kunnen hier wel 10.000 mensen terecht, maar als wij er zijn, zien we maximaal 50 toeristen. Heel bizar,dat dit uit kan.....

De volgende bestemming is Dalat, wat midden in de Central Highlands ligt. Volgens de Lonely Planet lijkt Dalat op de franse Alpen, deze vergelijking vinden wij niet helemaal terecht. De stad op zich is niet zo speciaal, maar vanuit Dalat kun je excursies boeken met de Easy Riders. Dit zijn lokale motorrijders, die er om bekend staan het echte Vietnam te laten zien. We boeken een 3 daagse trip door de Central Highlands met dezelfde Easy riders, waar Sjoerd en Esmee ook mee geweest zijn. In 3 dagen tijd doen we heel veel indrukken op en krijgen we inderdaad het echte Vietnam te zien. Een korte opsomming:

- een zijde fabriek, waar we zien hoe ze van de cocons zijde maken

- rupskwekerij, waar de zijde rupsen worden vetgemest

- bakstenenfabriek

- werkplaats waar bezems met de hand worden gemaakt

- bij lokale thuis waar rijstwijn wordt gemaakt

- houtsnijwerk

- rijstpapier

- koffie plantage

- katoen plantage, ja hier zitten de wattensbolletjes gewoon aan een plant

- peper plantage

- rubber plantage

- een bezoek aan een oorlogsveteraan

- een bezoek aan een minority village, waar we een stel van 98 en 103 bezoeken in hun traditionele huis

Al met al een hele ervaring en we komen eindelijk te weten hoe en waar alles wordt gemaakt of wordt verbouwd. Tijdens de 3 dagen vertelt een van de easy riders de historie over de oorlog met Amerika. We rijden over de Ho Chi Minh Trail, de route die gebruikt werd door de Vietcong voor aanvoer van voedsel en wapens vanuit het noorden naar het zuiden. Vanaf de motor zien we de gevolgen van de oorlog. Oorspronkelijk bestond Vietnam voor het grootste gedeeltje uit jungle. Na de oorlog is hier weinig meer van over gebleven. Door de grote hoeveelheid bombardementen zijn complete bossen weggevaagd (ook door het gebruik van chemische wapens). Op sommige plaatsen zie je de kraters van de bombardementen nog, echt een bizar gezicht. Nu wordt de grond gebuikt voor landbouw en groenteteelt. Na 3 dagen nemen we afscheid van Mui en Tanh, onze easy riders en gaan we met de bus verder naar Ho Chi Minh City (vroeger Saigon).

HCMC is de grootste stad van Vietnam met ruim 10 miljoen inwoners en (nog erger) ruim 6 miljoen scooters. Overal rijden die krengen en dat maakt oversteken knap lastig. Uiteindelijk werkt maar één ding, verstand op nul, blik op oneindig en dom doorlopen. De scooters gaan wel om je heen (hoop je). Stil staan moet je zeker niet doen, want dan weten zij ook niet wat te doen.In HCMC komen we nog meer over de oorlog te weten door een bezoek aan het War Museum en de Cu Chi Tunnels. Alles wat hier over de oorlog wordt verteld komt vanuit één kant. Constant hoor je hoe slecht Amerika was, wat voor een gruwelijke daden ze hebben gedaan en welke ‘knappe' technieken de Vietcong hebben bedacht om dit tegen te gaan.In tegenstelling tot vele mensen vinden wij HCMC wel een leuke en levendige stad. Misschien komt dit ook wel omdat we voor het eerst in Vietnam een rustig hotel waar we niet wakker worden gemaakt door:

- een lokaal orkest dat om 4.30 uur begint te spelen

- een stel honden dat ruzie maakt voor ons raam

- een nieuw te bouwen hotel, waar ze in het drill stadium zijn

- houtwormen die in de nacht de binnenkant van een stoel leegvreten

- anders bouwwerkzaamheden.

De Cu Chi tunnels bezoeken we de tweede dag. Dit ondergrondse tunnelstelsel was een van de redenen dat Amerika de oorlog nooit heeft kunnen winnen. De VietCong (VC) hebben dit stelsel op zo'n manier gebouwd dat ze in drie verschillende lagen konden verblijven, werken (munitie maken), gewonden verplegen en ook nog eens grote afstanden afleggen. De tunnels werden gebruikt om overdag in te verblijven en om dan 's nachts de Amerikanen aan te vallen (die geen idee hadden waar de VC vandaan kwamen). Pas aan het einde van de oorlog hebben ze de tunnels gevonden en daarna kapot gebombardeerd. Nog maar een klein gedeelte is overgebleven en dient nu als toeristische attractie. Het is wel erg indrukwekkend om de tunnels te zien. De tunnel die wij zien is 100 meter lang en begint met een toeristische afmeting, dat wil zeggen 1 meter hoog, halve meter breed en 2 meter onder de grond. Na 30 meter kun je eruit of doorgaan naar de volgende 30. De laatste 40 meter van de tunnel is nog volgens de oorspronkelijk afmeting (halve meter hoog, minder dag een halve meter breed en 5 meter onder de grond). Vincent heeft het met een andere toerist tot einde volgehouden, maar het werd wel knap krap aan het einde.Voordat we de tunnels ingaan heeft Vincent zich nog uitgeleeft met schieten. Hij kiest voor een AK47 (kent hij nog uit Counterstrike) en schiet 10 kogels. Tijdens het schieten heb je het gevoel dat je midden in de oorlog waant, wat een lawaai.

De volgende dag sluiten we Vietnam af met een tweedaagse trip door de Mekong Delta met als eindbestemming Phom Penh Cambodja. Hierover meer in het volgende verhaal.

O ja het is trouwens wel apart om geen pepernoot te hebben gezien.