Op zaterdag 2 oktober gaat de wekker om 06:00. Onze bus van Shangri La naar Daocheng vertrekt om 07.00. We maken ons op voor een busreis van 250km die 12 uur gaat duren. Ja het klopt dat dit maar 21 km gemiddeld per uur is. Bij het zien van de bus weten we al dat dit geen makkelijke busreis wordt. Zoals we al gewend zijn, is de bus gemaakt voor de korte benen van de chinezen. Nadat alle bagage op het dak van de bus is gebonden zijn we klaar om te vertrekken. Tot onze verbazing worden er nadat we het busstation hebben verlaten nog een vijftal locals met baggage in de bus geladen die in het gangpad en voorin de bus gaan zitten. Zij betalen direct aan de chauffeur, lekker ali illigalie.

Het eerste gedeelte van de busreis is goed te doen. De weg is geasfalteerd en is niet al te hobbelig. Wel gaat de weg van de ene in de andere bocht over waardoor we niet echt opschieten. Doordat de weg zo bochtig is, hebben vooral de localen last van wagenziekte met als gevolg dat we regelmatig moeten stoppen omdat iemand moet overgeven. Nadat de meeste maaginhoud eruit is bij de locals hoeft de bus niet meer te stoppen en besluiten de locals gewoon uit het raam te spugen als ze toch nog moeten kotsen. Vooral leuk voor de passagiers achterin de bus bij het raam.

Om 11 uur stoppen we voor de lunch bij een klein gehucht. We vragen ons af waarom we in hemelsnaam zo vroeg gaan lunchen. Als we de weg verder vervolgen weten we wel waarom. De geasfalteerde weg heeft plaatsgemaakt voor een zandweg met diepe kuilen en restanten van aardverschuivingen. De bus gaat zo heftig heen en weer dat we het idee hebben dat hij elke moment om kan kiepen. Met een ravijn naast je is dit niet echt ontspannend rijden. Gelukkig wordt de weg na 2 uur hobbelen weer een beetje beter (lees verharde zandweg). We rijden nu door prachtige landschappen en stijgen flink. We zien de hoge bergen om ons heen, echt fantastisch! Onze chauffeur is zo aardig om op een aantal uitzicht punten te stoppen zodat we foto's kunnen maken. De hoogste pas die we doorkruizen is 4850 meter. We merken dat we hoog zitten want de lucht is ijl en elke stap die we zetten zorgt ervoor dat we buitenadem raken.

Als we de grens overkomen van Yunnan naar Sichuan hebben we voor de eerste keer een paspoort controle (allerlei formulieren invullen en een ondervraging van de politie wat we komen doen in Sichuan). Zelfs onze chauffeur lijkt hier verbaasd over te zijn. Later blijkt dat we nog vier keer een paspoortcontrole voor de kiezen krijgen en dat dit bewust is gedaan omdat Tibet gesloten is. Ze zijn als de dood dat er rellen ontstaan omdat China 60 jaar bestaat. De voorzorgsmaatregelen zijn dan ook niet te min; jonge chineze soldaten staan met shotguns te zwaaien bij de controleposten.

12 en een half uur later komen we eindelijk aan in Daocheng! Na een uur zoeken hebben we het hostel nog steeds niet gevonden en zijn we het helemaal zat. Eenmaal bij het hostel aangekomen blijkt deze ook nog eens overboekt. Nadat we twee uur in strijd geweest zijn met de eigenaar en zelfs met de politie gedreigen, hebben we er helemaal genoeg van en accepteren we een kamer in een huis vol chinezen achter het hotel. We zijn te moe hier tegenin te gaan. Om 22.00 liggen we eindelijk in bed zonder te eten.

De volgende dag staan we weer om 05.30 op het station in Daocheng om naar Litang te gaan. Litang is de hoogstgelegen streek (waar mensen wonen) ter wereld. De stad staat bekend als Tibetaans ondanks dat hij in niet officieel in Tibet ligt. We hebben geen buskaartjes aangezien er geen rechtstreekse bus naar Litang gaat. We hopen met een andere bus mee te gaan die onderweg stopt in Litang. Eindelijk is het geluk met ons want we worden aangesproken door een man die ons voor 5 euro pp met een minibusje naar Litang wil brengen. We rijden in het donker naar Litang over de hoogvlaktes van het Tibetaans Plateau en zien de zon opkomen boven de bergen. Helemaal super! De reis zou normaal 3 uur duren maar onze chauffeur heeft de vaart er aardig in en we zijn in 2.5 uur in Litang.

We vinden al gauw een acceptable hostel (eigenlijk zijn er geen goede hostels hier) met een normaal toilet! Na een paar uur slapen gaan we in de middag een rondje doen in Litang. Het is hier helemaal geweldig!! Wat zijn de mensen hier anders! Ze zien er een beetje uit als Indianen. Omdat Litang zo geissoleerd ligt zijn hier weinig tot geen Han chinezen. Terwijl de rest van China helemaal vol zit met touristen beperkt het zich hier tot een vijfigtal waarvan de meeste westers. Helemaal goed! We vermaken ons een hele middag door een beetje rond te lopen (langzaam want we zitten op 4100 meter) en mensen te kijken. De locals staren ons hier aan alsof we van een andere planeet komen. Het leuke is dat als je Tashadele zegt (goedendag in Tibetaans) en erbij vrolijk bij lacht, meestal het dubbele terugkrijgt. De mensen zijn hier zoo vriendelijk, echt niet te beschijven.

We kopen een zak snoep en lopen door de oude wijk. Ondertussen komen er allerlei kleine kinderen naar ons kijken en Vincent deelt wat snoepjes uit. Onvoorstelbaar hoe blij ze daar mee zijn. Halverwege worden we uitgenodigd thee te komen drinken bij een familie. Dat slaan we natuurlijk niet af want we willen graag zien hoe het dagelijkse leven van de mensen eruit ziet. Onze eindbestemming van de dag is het klooster van Litang. Dit grote klooster heeft een aanhang van 800 monikken en is prachtig! De eerste twee gebouwen zijn de locals aan het renoveren. We kijken hoe alles muurschilderingen met de hand geschilderd worden en we krijgen allebei een geluks touwtje van een monnik.. Als we via een binnendoorpaadje in het derde gebouw aankomen horen we een heel apart geluid. Het blijkt dat er een vijftigtal monikken aan het bidden zijn en we worden uitgenodigd hierbij te zijn. Wat bijzonder om mee te maken! We klimmen nog even boven op het klooster voor een prachtig uitzicht over Litang en de bergen voordat we terug gaan naar ons hostel.

De tweede dag in Litang doen we weinig, op de een of andere manier zorgt de hoogte ervoor dat we ons niet heel erg fit voelen. In de middag lopen we nog een rondje door de stad en over de markt. Vincent krijgt bijna ruzie met een erg grote brede tibetaan als hij een foto van hem wil maken. De man laat duidelijk weten hierniet van gediend te zijn haha!

De volgende ochtend staat er iets heel speciaals op het programma. We mogen namelijk een skyburial bijwonen. Een skyburial is de Tibetaanse manier om mensen de ‘begraven'. Dit gaat er alleen iets anders aan toe als in westerse landen. De overleden persoon wordt naakt op een heilige berg gelegd (hoe hoger op de berg hoe belangrijker je bent). De cutter snijd met een mes de overleden persoon in stukken. Ondertussen zitten er al tientallen gieren te wachten. Als de cutter klaar is met snijden, vallen de gieren aan op het dode lichaam en na 10 minuten is er alleen nog maar een skelet over. De cutter hakt vervolgens alle botten incl schedel in stukken met suiker waarna dit ook weer aan de gieren wordt gegeven. Er blijft uiteindelijk niets over van het lichaam. Het idee achter de skyburial is dat het lichaam terugwordt gegeven aan de natuur en vooral aan de lucht. Tijdens dit proces is de ‘hoofd lama' bezig met zijn gebeden. Bij de skyburial zijn alleen vrienden, buren en verre familie aanwezig, directe familie is niet bij het proces aanwezig. Wij hadden het ‘geluk' dat er 10 overledenen waren dus de skyburial nam nogal wat tijd in beslag. Er was een autoongeluk geweest waarbij 7 vrouwen waren omgekomen. Hadden wij even ‘geluk' dat we het ongeluk vrijdag gezien hebben toen we naar Daocheng gingen. Het maakte het heel erg bizar dat we dit beiden meemaakten. Nadat drie lijken ‘opgeruimd' zijn houden we het voor gexzien. Met een beetje raar gevoel in de maag gaan we terug naar het hostel waar we eerst uitgebreid douchen.

Yes we gaan de bus weer in! En dit keer maar 7 uur (denken we). De bus die we nu nemen van Litang naar Kanding is een stuk ruimer dan de vorige bussen. We kunnen onze benen goed kwijt en we zitten achterin met wat meer toeristen wat het een stuk gezelliger maakt.

Wat we totaal niet verwacht hadden is dat de weg hier megaslecht is. Doordat er grote kuilen in de weg zitten worden we om de haverklap gelanseerd. De busreis is wederom prachtig en de landsschappen die we doorkruizen zijn niet te min. Alles gaat voorspoedig totdat we een bergpas gehad hebben en netjes vanaf 4600 meter naar beneden rijden. In in keer horen we luid gesis en een boel rook. Ja hoor, een lekke band! Alle mannen naar buiten om de band te verwisselen. Vincent wordt aangesteld om al het zware werk te doen. Ivm zijn postuur denken de chinezen ook meteen dat hij heel sterk is. Vincent blijkt iets te sterk voor de atributen die er waren om de moeren los te krijgen. Na moer 6 van de 8 breekt namelijk de stok af waarmee de moeren losgedraaid moeten worden. Gelukkig stopt er na een tijdje een truck die beter gereedschap heeft en na 2 en een half uur wachten kunnen we eindelijk de tocht vervolgen.

Om drie uur gaan we dan ook verlaat lunchen. We horen daar van onze medereigers uit een andere bus dat er wegwerkzaamheden zijn en dat de weg is afgesloten tot 17.00 en dat het daarna nog 2 en een half uur naar Kanding rijden is. Fijn, hier worden we blij van. Om kwart over vijf gaan we dan eindelijk weer verder. Gelukkig zijn er nog honderden andere bussen, auto's en trucks die dezelfde weg moeten hebben. We rijden in een grote colonne en schieten voor geen meter op. Iedereen probeert elkaar in te halen (alsof het enige zin heeft), van een eenbaansweg wordt een driebaaans weggemaakt en de weg is megaslecht. Dit is echt onvoorstelbaar! Ondertussen begint het te regenen, wordt het donker en hebben we zulke dikke mist dat er in Nederland een weeralarm voor afgegeven zou worden. We zien maar 4 ongelukken in het laatste stuk (en we zitten voorin de colonne) en zitten met kromme tenen in de bus. Eindelijk, 7 uur later dan verwacht komen we met een hele zere kont aan in Kanding. Na wat zoekwerk vinden we een goed hostel en kunnen we een paar uurtjes slapen.

De volgende dag hebben we weer een busdag, dit keer weer maar 7 uur.. De rit brengt ons naar Chengu de vijf na grootste stad van China met 4,1 miljoen inwoners. Gelukkig voor ons is de busrit dit keer ook echt maar 7,5 uur over veel betere wegen. We hebben een super hostel met veel faciliteiten waar we twee dagen gaan relaxen van de afgelopen week. We vergissen ons in de vluchttijden (7pm blijkt 7am te zijn). Gelukkig komen we hier de avond voor de vlucht achter. Helaas missen we hierdoor wel de Panda's, snik (en hierdoor hebben we geen I love my familie t-shirt foto in China want die wilden we voor de panda's doen)!

Liefs Vincent & Elke

PS: we lopen een paar weken achter met achter met de reisverhalen ivm het slechte internet in Nepal. Over een paar dagen in Bangkok zullen we de achterstand weer inhalen..