De volgende treinreis brengt ons in twee dagen van Irkoetsk naar Ulaan Bator. Hier komen we Paula ook weer tegen die heel toevallig bij ons in de coupe zit. Voor dit gedeelte hebben we een 2^e klas coupe geboekt. Dit betekent dat we met zijn vieren de coupe delen. In dit geval is de vierde persoon Duitse Antje. Antje is vreselijk irritant (ze weet alles beter), houdt totaal geen rekening met anderen en ze stinkt ook nog eens. Gelukkig gaat ze op tijd slapen zodat we geen last van haar hebben. Paula en Elke zitten 's avonds gezellig aan de Wodka-jus en Vincent dient als barkeeper.

De volgende ochtend worden we wakker met de meest prachtige uitzichten. Om twaalf uur komt de melding dat we de trein uitmoeten aangezien we bij de grenspost zijn. Dit zou ongeveer 4 uur in beslag nemen. Wij snel alle spullen bij elkaar gezocht en om half een de trein uit. Het grensplaatsje blijkt een gat te zijn (of zeg maar een enorm gat). Tjonge wat gaan we hier vier uur doen? Na een beetje lezen en rondlopen mogen we om half vier de coupe weer in. In die vier uur heeft de trein alleen maar op het station gestaan en is er niets gebeurd (behalve dan dat twee treinstellen zijn ontkoppeld). In hemelsnaam waar wachten we toch op? De grenscontrole blijkt nog tot half zeven te duren. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze cabine wordt gechecked (zeg maar gerust even snel bekeken). Dit proces duurde uiteindelijk maar een half uur. Tjonge wat een bureaucratie.

Op naar de volgende controle post, die van Mongolie. Weer hetzelfde riedeltje alleen mogen we nu in de coupe blijven en gaat het iets sneller (‘maar' twee uur).

Op woensdag 9 september om half zeven 's morgens komen we dan eindelijk aan in Ulaan Bator, de hoofdstad van Mongolie. Ook nu worden we opgehaald en dit keer worden we naar het Terelj NP gebracht. Hier verblijven we twee nachten in een ger kamp. Alleen de rit naar het park is al betoverend mooi! Wat een prachtige landschappen heb je hier!

We worden ontzetten vriendelijk ontvangen door de familie die dit kleine gerkamp (8 gers) beheerd. We merken al meteen dat de Mongolen zoveel gastvrijer zijn dan de Russen, wat een verademing!

Onze ger is fantastisch! Al die mooie kleuren! We zijn blij met ons onderkomen. We hebben de ger ook nog eens voor ons tweeen want we blijken de enige gasten te zijn de komende twee nachten. We hebben volpensioen en inderdaad om 13.00 staat er een lunch voor ons klaar naar Europse maatstaven. Omdat wij de enige twee personen zijn in het gerkamp krijgen we volledige aandacht van de hele familie die het kamp runt. Ook als we aan het eten zijn wordt er van alle kanten gekeken (eigenlijk gestaard) of het eten wel in de smaak valt. Vincent wordt na de lunch uitgenodigd bij een van de hulpjes in zijn hut. De man wil graag Engels leren en vraagt of Vincent hem wil helpen in ruil voor een biertje. Terwijl Vincent zijn biertje drinkt neemt Elke een kijkje in de Ger van de familie zelf. Elke wordt meteen naar binnengevraagd en moet plaatsnemen. Ze krijgt een heerlijk kopje warme paardenmelk aangeboden en slaat deze (heel onbeschoft) af. Vervolgens krijgt ze ook een keihard op steen lijkend paardenkaas hapje. Om niet helemaal ombeschoft te zijn neemt ze deze wel aan. Echter krijgt ze er zelfs geen hapje vanaf omdat het echt keihard is! Bleh wat vies.

's Middags maken we een fantastische wandeling door de heuvels. Wat een prachtige uitzichten wederom! We genieten volop! Als de zon achter de bergen zakt wordt het al gauw kouder. Ook begint het in één keer keihard te waaien. Dit belooft wat voor de nacht in onze gertent! Na het eten doen we doen nog een spelletje Yahtzee en gaan we gauw slapen in onze ger!

Gelukkig we hebben de nacht overleefd! Om 06.00 word netjes bij ons in de ger de houtkachel aangestoken en hebben we het iets minder koud. Helaas is het weer niet veranderd en gaan we een gure dag tegemoed. Op het programma vandaag staan een ochtendwandeling en een uurtje paardrijden. Het paardrijden is 1 grote grap hahah! We worden allebei op een pony gezet en zijn allebei veel te groot voor de pony. We lopen drie kwartier in de kou een rondje rondom het gerkamp en dat was het! Hahah we hebben in ieder geval lol gehad.

De volgende dag gaan we terug naar Ulaan Bator om daar nog een dagje door te brengen voordat we op de trein naar Beijing gaan. In Ulaan Bator doen we wat praktische dingen zoals wassen, internetten en boodschappen. Aan het einde van de middag bezoeken we nog een oude boeddistische tempel.

Het laatste gedeelte van de treinreis brengt ons van Ulaan Bator naar Beijing. We vertrekken om 8 uur 's morgens en komen de volgende dag om 14.00 aan. Dit keer zitten bij ons in de coupe twee Noorse jongens. Op de een of andere manier belanden we wederom met een aantal mensen in de coupe waar we gezellig wijn, wodka en wiskey drinken. Een van de Noren heeft een gitaar mee en het duurt niet lang voordat we net z'n allen aan het zingen zijn. Voor we het weten zijn we bij de grensovergang van Mongolie naar China. Daar worden alle formaliteiten weer afgehandeld. De treinrails in China is iets kleiner dan in Mongolie. De onderstellen van de trein moeten daarom verwisseld worden. We worden met de wagon in de lucht getakeld waarna de treinstellen omgewisseld worden. Echt heel bizar om mee te maken.

Na een korte nacht slapen worden we brak wakker en krijgen we van een van de Mongoolse medereizigers een concert op een Mongoolse instrument. Helemaal geweldig om dit soort dingen mee te maken. Dan zijn we na 17 dagen eindelijk in Beijing!

Later meer hierover......