Nepal: Kathmandu & Chitwan National Park
Het is vroeg als we door onze taxi worden opgehaald op vrijdag 9 oktober. We vliegen om 7 uur in de ochtend vanaf het vliegveld van Chengdu naar Kathmandu. Op de luchthaven is het opvallend rustig en we vragen ons af of we wel goed zijn. Eenmaal in het vliegtuig blijkt dat we maar met 8 passagiers in een grote boeing zitten (de Chinese moeten opgehaald worden uit Kathmandu en op de terugweg zit hij gewoon vol). Hebben wij even geluk want we vliegen over de himalaya en het is helder! We hebben prachtige uitzichten vanuit het vliegtuig en we rennen letterlijk door het vliegtuig om foto's vanuit verschillende positie's van de mt Everest te maken.
Met een uur vertraging komen we uiteindelijk aan op het zeer oude en totaal niet gemoderniseerde vliegveld van Kathmandu. We moeten even wennen aan de nieuwe stad, niet alleen van de warmte maar ook vooral van de drukte in Kathmandu. Ook de guesthouses zijn niet zoals gewend. De kamers zijn basic, harde bedden en niet al te schone badkamers. Maar ja wat kun je ook verwachten voor 3 euro pp per nacht.
In de middag lopen we een rondje door Thamel, de toeristenwijk van Kathmandu. Wat leuk is het hier, overal zijn winkeltjes, restaurantjes en bakery's met heeeerlijk eten (even geen noodles en fried rice). We vervolgen onze weg naar Durbar Square,het oude gedeelte van Kathmandu. De straatjes zijn hier nauw, overal lopen mensen, rijden motors en riksja's en komen we ook regelmatig een auto tegen. Dit bij elkaar zorgt ervoor dat de straatjes gewoon verstopt raken. Het duurt dan ook een eeuwigheid voordat we bij Durbar Square zijn. We zijn de drukte al snel zat en nemen een riksja terug naar het hotel. Daar besluiten we de tijd die we in Nepal hebben besteden aan actieve dingen en de cultuur te laten zitten. We boeken een 2daagse rafting, 4 daagse Chitwan NP en 6 daagse trekking tour.
De volgende dag huurt Vincent een mountainbike en fiets hij naar Kakani. Deze tocht is een stuk zwaarder dan hij gedacht had. De 28 km naar Kakani zijn allemaal berg op en na 2 uur komt hij dan ook helemaal kapot aan in Kakani. Daar ontmoet hij een Nepalese familie die aan het picknicken zijn. Een uitnodiging om mee te eten slaat hij dan ook niet af. De terugweg is gelukkig een stuk makkelijker, lekker afdalen tussen bussen, motoren en andere voertuigen en met een klein uurtje is Vincent weer terug in Kathmandu. Elke heeft een vrouwendag in gedachten en shopt wat souveniertjes in Thamel (afdingen gaat haar niet zo goed af want ze koopt een aantal dingen veel te duur) en ondergaat een 3 uur durende beauty behandeling voor maar liefst 15 euro.
Op zondag gaan we met de bus naar het Riverside Beach Camp waar we een nacht blijven slapen aan de Trisuli rivier. In de middag doen we een rafting tocht van 20km. Omdat de rivier nog erg hoog stond ivm de verlate monsoon, hebben we gelukkig een wilde Trisuli rivier. We hebben een aantal 3+, 4 en 4+ stroomversnellingen die we super vinden. Er tussenin is het wat rustiger en had het van ons wel wat sneller gemogen. Aan de andere kant kunnen we nu zwemmen en ons laten meegaan met de stroming...De avond is gezellig en het eten lekker. De tent wordt gerund door een Nepalees die als eerste de Mout Everest Rivier vanaf de top naar beneden heeft gekayakt. Hij is echt verschikkelijk goed. Aangezien voor de volgende dag niet voldoende mensen zijn om te gaan raften wordt ons aangeboden om een introductie kayakken te doen. Na onze ervaring in Nieuw Zeeland en wat basis kayakken in de Ardennen en Frankrijk moet dit ook wel te doen zijn.Nou kayakken op een wilde rivier blijkt toch wel heel anders dan wat we eerder hebben gedaan. Alleen in de kayak blijven is al lastig genoeg, laat staan vooruit of tegen de rivier in gaan... We leren een T-rescue (kopje onder en dan wachten op een andere kayak om je weer recht te trekken)..Damm wat is dat moeilijk. Na een ochtend houden we het bont en blauw voor gezien.
's Middags gaan we met de lokale bus, althans dat is het plan, naar Chitwan National Park. In geen enkele lokale bus is nog plaats en na een uur worden we in een truck gezet. Nu maar hopen dat iemand deze truck herkend als we bij Chitwan aankomen. Wonder boven wonder worden we 3 uur later in een plaatsje gedropt en staat er een lokale boswachter (eigenaar van onze lodge) op ons te wachten. Met de jeep worden we naar het park gebracht.In het Chitwan National Park verblijven we 3 nachten met een vol programma: Bij het uitleggen van het programma blijkt dat een aantal activiteiten gecombineerd worden. Dat we olifanten gaan zien is wel duidelijk. Door het dorp lopen constant olifanten en zelfs vanuit onze badkamer tijdens het douchen zien we een olifant in het weiland achter onze lodge.
De volgende dag beginnen we met een jungle tour voorafgegaan met een kano tocht. Op de rivier spotten we een aantal krokodillen, ijsvogels (ja Bert we hebben ze nu gezien) en andere vogelsoorten. Voordat we aan de jungle tocht beginnen legt de gids uit wat we moeten doen als we ‘gevaarlijke'dieren tegen komen zoals tijgers, wilde olifanten en neushoorns. We luisteren met een half oor , we verwachten toch niets tegen te komen. De beste tijd om wilde dieren tegen te komen is maart april. We zijn nog geen vijf minuten onderweg als we in 1x iets horen bewegen achter een dichtbegroeid bosje nog geen twee meter voor ons. Als onze gids vanuit het niets roept 'RUN' weten we genoeg. Een grote neushoorn lag lekker te slapen achter het bosje en schrok gelukkig net zo van ons als wij van hem. Hij loopt de andere kant op en we kunnen hem een paar minuten (met het hart nog in de keel) een stukje verderweg bekijken. De rest van de Jungletour blijven we op onze hoede ondanks dat we behalve wat apen helemaal niets meer zien.
Na al een heleboel olifanten te hebben gezien gaan we de volgende ochtend op een rijden. Het is echt mega druk bij het start punt en tientallen olifanten staan klaar om mensen de jungle in te brengen. Iedere olifant wordt geleid door een zogenaamde Mahoet. Deze man is zijn hele leven verbonden met zijn olifant. Helaas worden de olifanten niet altijd zachthandig behandeld. De mahoet heeft een ijzeren staaf met scherpe punt waarmee de olifant een flinke klap mee krijgt als hij niet luistert. Tijdens een anderhalf durende rit (wat trouwens ook genoeg is voor je kont) zien we een aantal herten en nog een neushoorn die lekker licht te badderen. Het gekke is dat als je op een olifant zit andere dieren helemaal niet door hebben dat er mensen op zitten. Ze lopen dan ook niet weg.
Gelukkig staat er daarna iets veel leukers op het programma. We mogen een olifant wassen in de rivier, of eigenlijk wast de olifant ons. Het is zo indrukwekkend om op de olifant te klimmen (zonder zitje), zijn huid te voelen en vervolgens de rivier in te gaan. De mahoet zorgt met verschillende commando's dat we in no time kledder nat zijn. De olifant slurpt het water op en spuit het over ons heen. Vervolgens geeft hij een commando dat de olifant gaan zitten en vliegen we de rivier in. Dit tafereel herhaalt zich een aantal keer en we hebben de grootste lol. Aan het einde van de middag gaan we nog naar het elephant breeding center. Hier wordt er intensief gewerkt aan de voortplanting van de olifant, helaas niet om ze terug te zetten in de natuur. De vastgeketende olifanten maken op ons een niet al te vrolijke indruk (ze zien er verder wel gezond uit enzo). Gelukkig is er een 14 maanden oude olifant tweeling waarmee we veel lol hebben. Deze lopen nog vrij rond en zijn nog net klein genoeg om er mee te spelen. Nadat een olifant twee jaar is geworden, wordt deze vastgeketend en getraind.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van het Chitwan NP en vertrekken we naar Pokhara met de bus.Weet je: In Nepal heb je 30 keer meer kans om te overlijden aan een verkeersongeluk dan in Nederland. We dachten in China al wat gewend te zijn in het verkeer maar hier slaat het alles. Alle voertuigen hebben hier een claxson die dubbel zo hard zijn als in NL en er zijn ongeveer 20 verschillende melodietjes beschikbaar van 10 seconden lang. Op de weg is het dan ook een helskabaal. Verkeersregels zijn er niet en iedereen doet maar wat. Langs een weg van 50 km zien we minimaal 15 voertuigen langs de weg staan met een lekke band. Reden: overbeladen of zulke slechte banden zonder enig profiel. Verder gebeuren er regelmatig ongelukken en zien we heel wat in elkaar gedeukte auto's en bussen langs de weg. We zijn dan ook iedere keer blij als we weer heelhuids op de plaats van bestemming aankomen.
De volgende keer meer over onze trekking in de himalaya
The Sichuan Tibetan Highway
Op zaterdag 2 oktober gaat de wekker om 06:00. Onze bus van Shangri La naar Daocheng vertrekt om 07.00. We maken ons op voor een busreis van 250km die 12 uur gaat duren. Ja het klopt dat dit maar 21 km gemiddeld per uur is. Bij het zien van de bus weten we al dat dit geen makkelijke busreis wordt. Zoals we al gewend zijn, is de bus gemaakt voor de korte benen van de chinezen. Nadat alle bagage op het dak van de bus is gebonden zijn we klaar om te vertrekken. Tot onze verbazing worden er nadat we het busstation hebben verlaten nog een vijftal locals met baggage in de bus geladen die in het gangpad en voorin de bus gaan zitten. Zij betalen direct aan de chauffeur, lekker ali illigalie.
Het eerste gedeelte van de busreis is goed te doen. De weg is geasfalteerd en is niet al te hobbelig. Wel gaat de weg van de ene in de andere bocht over waardoor we niet echt opschieten. Doordat de weg zo bochtig is, hebben vooral de localen last van wagenziekte met als gevolg dat we regelmatig moeten stoppen omdat iemand moet overgeven. Nadat de meeste maaginhoud eruit is bij de locals hoeft de bus niet meer te stoppen en besluiten de locals gewoon uit het raam te spugen als ze toch nog moeten kotsen. Vooral leuk voor de passagiers achterin de bus bij het raam.
Om 11 uur stoppen we voor de lunch bij een klein gehucht. We vragen ons af waarom we in hemelsnaam zo vroeg gaan lunchen. Als we de weg verder vervolgen weten we wel waarom. De geasfalteerde weg heeft plaatsgemaakt voor een zandweg met diepe kuilen en restanten van aardverschuivingen. De bus gaat zo heftig heen en weer dat we het idee hebben dat hij elke moment om kan kiepen. Met een ravijn naast je is dit niet echt ontspannend rijden. Gelukkig wordt de weg na 2 uur hobbelen weer een beetje beter (lees verharde zandweg). We rijden nu door prachtige landschappen en stijgen flink. We zien de hoge bergen om ons heen, echt fantastisch! Onze chauffeur is zo aardig om op een aantal uitzicht punten te stoppen zodat we foto's kunnen maken. De hoogste pas die we doorkruizen is 4850 meter. We merken dat we hoog zitten want de lucht is ijl en elke stap die we zetten zorgt ervoor dat we buitenadem raken.
Als we de grens overkomen van Yunnan naar Sichuan hebben we voor de eerste keer een paspoort controle (allerlei formulieren invullen en een ondervraging van de politie wat we komen doen in Sichuan). Zelfs onze chauffeur lijkt hier verbaasd over te zijn. Later blijkt dat we nog vier keer een paspoortcontrole voor de kiezen krijgen en dat dit bewust is gedaan omdat Tibet gesloten is. Ze zijn als de dood dat er rellen ontstaan omdat China 60 jaar bestaat. De voorzorgsmaatregelen zijn dan ook niet te min; jonge chineze soldaten staan met shotguns te zwaaien bij de controleposten.
12 en een half uur later komen we eindelijk aan in Daocheng! Na een uur zoeken hebben we het hostel nog steeds niet gevonden en zijn we het helemaal zat. Eenmaal bij het hostel aangekomen blijkt deze ook nog eens overboekt. Nadat we twee uur in strijd geweest zijn met de eigenaar en zelfs met de politie gedreigen, hebben we er helemaal genoeg van en accepteren we een kamer in een huis vol chinezen achter het hotel. We zijn te moe hier tegenin te gaan. Om 22.00 liggen we eindelijk in bed zonder te eten.
De volgende dag staan we weer om 05.30 op het station in Daocheng om naar Litang te gaan. Litang is de hoogstgelegen streek (waar mensen wonen) ter wereld. De stad staat bekend als Tibetaans ondanks dat hij in niet officieel in Tibet ligt. We hebben geen buskaartjes aangezien er geen rechtstreekse bus naar Litang gaat. We hopen met een andere bus mee te gaan die onderweg stopt in Litang. Eindelijk is het geluk met ons want we worden aangesproken door een man die ons voor 5 euro pp met een minibusje naar Litang wil brengen. We rijden in het donker naar Litang over de hoogvlaktes van het Tibetaans Plateau en zien de zon opkomen boven de bergen. Helemaal super! De reis zou normaal 3 uur duren maar onze chauffeur heeft de vaart er aardig in en we zijn in 2.5 uur in Litang.
We vinden al gauw een acceptable hostel (eigenlijk zijn er geen goede hostels hier) met een normaal toilet! Na een paar uur slapen gaan we in de middag een rondje doen in Litang. Het is hier helemaal geweldig!! Wat zijn de mensen hier anders! Ze zien er een beetje uit als Indianen. Omdat Litang zo geissoleerd ligt zijn hier weinig tot geen Han chinezen. Terwijl de rest van China helemaal vol zit met touristen beperkt het zich hier tot een vijfigtal waarvan de meeste westers. Helemaal goed! We vermaken ons een hele middag door een beetje rond te lopen (langzaam want we zitten op 4100 meter) en mensen te kijken. De locals staren ons hier aan alsof we van een andere planeet komen. Het leuke is dat als je Tashadele zegt (goedendag in Tibetaans) en erbij vrolijk bij lacht, meestal het dubbele terugkrijgt. De mensen zijn hier zoo vriendelijk, echt niet te beschijven.
We kopen een zak snoep en lopen door de oude wijk. Ondertussen komen er allerlei kleine kinderen naar ons kijken en Vincent deelt wat snoepjes uit. Onvoorstelbaar hoe blij ze daar mee zijn. Halverwege worden we uitgenodigd thee te komen drinken bij een familie. Dat slaan we natuurlijk niet af want we willen graag zien hoe het dagelijkse leven van de mensen eruit ziet. Onze eindbestemming van de dag is het klooster van Litang. Dit grote klooster heeft een aanhang van 800 monikken en is prachtig! De eerste twee gebouwen zijn de locals aan het renoveren. We kijken hoe alles muurschilderingen met de hand geschilderd worden en we krijgen allebei een geluks touwtje van een monnik.. Als we via een binnendoorpaadje in het derde gebouw aankomen horen we een heel apart geluid. Het blijkt dat er een vijftigtal monikken aan het bidden zijn en we worden uitgenodigd hierbij te zijn. Wat bijzonder om mee te maken! We klimmen nog even boven op het klooster voor een prachtig uitzicht over Litang en de bergen voordat we terug gaan naar ons hostel.
De tweede dag in Litang doen we weinig, op de een of andere manier zorgt de hoogte ervoor dat we ons niet heel erg fit voelen. In de middag lopen we nog een rondje door de stad en over de markt. Vincent krijgt bijna ruzie met een erg grote brede tibetaan als hij een foto van hem wil maken. De man laat duidelijk weten hierniet van gediend te zijn haha!
De volgende ochtend staat er iets heel speciaals op het programma. We mogen namelijk een skyburial bijwonen. Een skyburial is de Tibetaanse manier om mensen de ‘begraven'. Dit gaat er alleen iets anders aan toe als in westerse landen. De overleden persoon wordt naakt op een heilige berg gelegd (hoe hoger op de berg hoe belangrijker je bent). De cutter snijd met een mes de overleden persoon in stukken. Ondertussen zitten er al tientallen gieren te wachten. Als de cutter klaar is met snijden, vallen de gieren aan op het dode lichaam en na 10 minuten is er alleen nog maar een skelet over. De cutter hakt vervolgens alle botten incl schedel in stukken met suiker waarna dit ook weer aan de gieren wordt gegeven. Er blijft uiteindelijk niets over van het lichaam. Het idee achter de skyburial is dat het lichaam terugwordt gegeven aan de natuur en vooral aan de lucht. Tijdens dit proces is de ‘hoofd lama' bezig met zijn gebeden. Bij de skyburial zijn alleen vrienden, buren en verre familie aanwezig, directe familie is niet bij het proces aanwezig. Wij hadden het ‘geluk' dat er 10 overledenen waren dus de skyburial nam nogal wat tijd in beslag. Er was een autoongeluk geweest waarbij 7 vrouwen waren omgekomen. Hadden wij even ‘geluk' dat we het ongeluk vrijdag gezien hebben toen we naar Daocheng gingen. Het maakte het heel erg bizar dat we dit beiden meemaakten. Nadat drie lijken ‘opgeruimd' zijn houden we het voor gexzien. Met een beetje raar gevoel in de maag gaan we terug naar het hostel waar we eerst uitgebreid douchen.
Yes we gaan de bus weer in! En dit keer maar 7 uur (denken we). De bus die we nu nemen van Litang naar Kanding is een stuk ruimer dan de vorige bussen. We kunnen onze benen goed kwijt en we zitten achterin met wat meer toeristen wat het een stuk gezelliger maakt.
Wat we totaal niet verwacht hadden is dat de weg hier megaslecht is. Doordat er grote kuilen in de weg zitten worden we om de haverklap gelanseerd. De busreis is wederom prachtig en de landsschappen die we doorkruizen zijn niet te min. Alles gaat voorspoedig totdat we een bergpas gehad hebben en netjes vanaf 4600 meter naar beneden rijden. In in keer horen we luid gesis en een boel rook. Ja hoor, een lekke band! Alle mannen naar buiten om de band te verwisselen. Vincent wordt aangesteld om al het zware werk te doen. Ivm zijn postuur denken de chinezen ook meteen dat hij heel sterk is. Vincent blijkt iets te sterk voor de atributen die er waren om de moeren los te krijgen. Na moer 6 van de 8 breekt namelijk de stok af waarmee de moeren losgedraaid moeten worden. Gelukkig stopt er na een tijdje een truck die beter gereedschap heeft en na 2 en een half uur wachten kunnen we eindelijk de tocht vervolgen.
Om drie uur gaan we dan ook verlaat lunchen. We horen daar van onze medereigers uit een andere bus dat er wegwerkzaamheden zijn en dat de weg is afgesloten tot 17.00 en dat het daarna nog 2 en een half uur naar Kanding rijden is. Fijn, hier worden we blij van. Om kwart over vijf gaan we dan eindelijk weer verder. Gelukkig zijn er nog honderden andere bussen, auto's en trucks die dezelfde weg moeten hebben. We rijden in een grote colonne en schieten voor geen meter op. Iedereen probeert elkaar in te halen (alsof het enige zin heeft), van een eenbaansweg wordt een driebaaans weggemaakt en de weg is megaslecht. Dit is echt onvoorstelbaar! Ondertussen begint het te regenen, wordt het donker en hebben we zulke dikke mist dat er in Nederland een weeralarm voor afgegeven zou worden. We zien maar 4 ongelukken in het laatste stuk (en we zitten voorin de colonne) en zitten met kromme tenen in de bus. Eindelijk, 7 uur later dan verwacht komen we met een hele zere kont aan in Kanding. Na wat zoekwerk vinden we een goed hostel en kunnen we een paar uurtjes slapen.
De volgende dag hebben we weer een busdag, dit keer weer maar 7 uur.. De rit brengt ons naar Chengu de vijf na grootste stad van China met 4,1 miljoen inwoners. Gelukkig voor ons is de busrit dit keer ook echt maar 7,5 uur over veel betere wegen. We hebben een super hostel met veel faciliteiten waar we twee dagen gaan relaxen van de afgelopen week. We vergissen ons in de vluchttijden (7pm blijkt 7am te zijn). Gelukkig komen we hier de avond voor de vlucht achter. Helaas missen we hierdoor wel de Panda's, snik (en hierdoor hebben we geen I love my familie t-shirt foto in China want die wilden we voor de panda's doen)!
Liefs Vincent & Elke
PS: we lopen een paar weken achter met achter met de reisverhalen ivm het slechte internet in Nepal. Over een paar dagen in Bangkok zullen we de achterstand weer inhalen..
Via Dali & Lijiang naar Shangri La
Vanuit de Giggling Tree gaan we met lokale bus naar Guiling om daar met de trein onze reis voor te zetten naar Kunming (de grootste plaats van de provincie Yunnan). We hebben een hard sleeper geboekt voor deze treinreis van 18 uur. Tot nu toe hebben we alleen ervaring met een soft sleeper (een coupe voor 4 personen met allen een eigen bed). De hard sleeper valt heel erg mee, zeker omdat ons treinstel niet vol zit en we onze open coupe (biedt plaats voor 6 personen) maar hoeven te delen een Chinees stel. Zij spreken geen woord Engels en wij natuurlijk geen woord Chinees. Toch hebben we wel lol samen, helemaal nadat we er achter komen dat we zijn afgezet met een doosje tomaten. Wij betalen hier 10 Yuan voor (1 euro) terwijl er duidelijk een sticker op staat van 5 Yuan.
In Kunming aangekomen nemen we direct de bus naar Dali (nog eens 5 uur!!!) Kunming slaan we over, aangezien het een grote stad is met weinig bezienswaardigheden. Dali bestaat uit twee delen, het nieuwe gedeelte en de oude oorspronkelijke stad. Het hostel is in het oude gedeelte, dus moeten we eerst met onze backpak in een overvolle stadsbus. Na ruim 24 uur reizen zijn we het wel een beetje zat en moeten we door de regen op zoek naar ons hostel. Na wat omlopen komen in een mooi en kleinschalig hostelletje (en dat voor 12 euro per nacht J). In Dali zijn meerdere bezienswaardigheden, zoals de three pagodas en een groot meer en mogelijkheden tot hiking in de bergen. De regen gooit echter roet door het eten, waardoor we de anderhalve dag in Dali doorbrengen in cafe, beetje shoppen, eten, drinken en luieren. Ook wel lekker na alle activiteiten in Yangshuo. Wel brengen we een bezoek aan de locale markt. Natuurlijk verkopen ze hier groente, fruit, snacks, kleding etc, maar er blijken ook tandartspraktijken te zijn op de markt. Hoe moet je zo'n praktijk zien? Nou een parasol tegen de zon/regen, een campingtafel met daarop 3 soorten kunstgebitten, een stuk of 18 verschillende (tweedehands) tanden/kiezen en een bakje gedesinfecteerd water (het had volgens ons ook slootwater kunnen zijn, zo troebel). Naast de campingtafel staat een accu uit het jaar nul, die de stroom levert voor de boor. De tangen worden per keer met een stuk ijzerdraad op maat gemaakt. We weten werkelijk niet wat we zien.... Spontaan voelen we kiespijn opkomen.Verder zien we in de oude stad garages ingericht als een ziekenhuis. Het is toch onvoorstelbaar hoe de gezondheidszorg hier is.
Na 2 dagen Dali nemen we de bus naar Lijang. Aangezien het maar een 4 uur rijden is kiezen we voor het goedkoopste ticket. Dat hebben we geweten! We hebben de slechte plaatsen in een busje voor ongeveer 15 personen, namelijk 2 plaatsen op de achterbank. Nu lijkt dat niet zo slecht maar met beenruimte gemaakt voor chinesen wordt het al krap. Maar nu blijkt ook de plaatselijke krantvoorziening voor Lijiang vanuit Dali wordt meegenomen, worden de plaatsen wel heel krap en moeten we onze benen links,rechts langs de kranten ergens plaatsen.
Welkom in het Euro Disney van China (volgens ons). Je kunt de stad vergelijken met de combinatie Giethoorn, Volendam en Venetie. De stad bestaat uit kleine kanalen met werkelijk overal cafetjes en restaurants. Elk restaurant heeft zijn eigen volkszanger(es), karaoke of dansclubje. Wij bezoeken de stad in de avond en na een uur zijn we het al zat. Al die duizenden chinesen, souvenirs shopjes met allemaal dezelfde dingen, proppers om je in een restaurant te krijgen. We eten wat in een restaurantje aanbevolen door de Lonley Planet, maar de spare ribs van Vincent waren net kale ribs (geen vlees te vinden)....We verblijven gelukkig niet in Lijiang maar in een kleinere plaatse Suhe boven de stad. Deze stad is een Lijiang in het klein, maar gelukkig lang niet zo toeristisch en druk. We verblijven in een Guesthouse dat gerund wordt door een Nederlander.. Een aardige jongen, wel een beetje een groene (vegetarisch, maatschappelijk verantwoord type hippie).....maar wil alles voor ons regelen. De tweede dag huren we fietsen en gaan we naar het platteland. Dit blijkt een goede keuze te zijn. We zijn Suhe nog niet uit of we zien de locale bevolking aan het ploegen, mais kneuzen (of heet dat anders Henk/Wilmy??) en dat allemaal met de hand. Wat in Nederland met 10 minuten gedaan is, duurt hier minimaal één dag of langer. Het uitzicht is fantastisch en de mensen heel vriendelijk. We fietsen naar Baisha dat bekend staat om zijn doktor Ho (hij zou iedereen kunnen laten genezen door handopleggingen/ speciale behandelingen). Volgens de eigenaar van ons hostel zouden we hem niet kunnen missen, maar wij hebben geen dokter Ho gezien.
In Baisha worden we aangehouden door een oma van in de tachtig met een aantal boekjes in haar hand. Na het lezen ervan, blijkt dat zij buitenlanders uitnodigd om bij haar thee te komen drinken. Wij gaan ook met haar mee. Binnen een aantal minuten staat de thee, koekjes, snoep, nootjes voor ons klaar. Echt zo gastvriendelijk. Corresponderen met elkaar gaat een stuk lastiger maar uiteindelijk begrijpen we de foto's met haar familie en hebben we veel gelachen.
We worden nog even aan het werk gezet om het mais van de kolf te halen voor het avondeten, maar dat doen we met veel plezier. Het blijkt dat we mee moeten eten, maar dat aanbod slaan we (een beetje onbeschoft) gezien de tijd over. We gaan verder op de fiets naar een monestary (klooster) boven op de berg. Een aardige klim en gezien de hoogte waarop we zitten (2800 meter) behoorlijk zwaar. Eenmaal aangekomen worden er hoge bedragen gevraagd voor de entree ( meer dan 10 euro en dat is voor chinese begrippen veel te veel) en worden de tourbussen weer afgeleverd en besluiten dan ook onverrichte zaken weer terug te fietsen. Heerlijk een uur bergafwaats....
De volgende dag gaan we naar Shangri-la. Voor de meeste toeristen is dit het eindpunt voor de route Kunming-Dali-Lijiang-Shangri-la. Shangri-la staat bekend als het startpunt van het Tibetaanse gebied. Deze stad is nog niet zo toeristisch als Dali en Lijiang, maar we verwachten dat dit binnen 5 jaar wel anders is. Deze stad wordt veel gebruikt als startpunt voor de overlandse route naar Lhase (Tibet), maar gezien Tibet voor ons te lang dichtzit gaat het dat niet worden. In Shangri-la hebben we een leuk hostel gevonden in het midden van de oude stad. Doordat we de kamer op tijd hebben geboekt via het internet hebben we nog de standaard prijs van 12,50 euro per nacht en niet het dubbele wat nu wordt gevraagd tijdens de vakantie periode. We maken een wandeling door het oude gedeelte, belanden in een leuk tibetaans restaurant gerund door de lokale jeugd en Vincent eet hier een heerlijke Yakburger. Onderweg komen een zwitserse tegen die ook graag een monestary wil bezoeken. Wij hebben inmiddels vernomen dat de tempel in Shangri-la meer een museum is dat een klooster en de eigenaar van het hostel geeft aan dat het klooster in Benzilan (3 uur buiten Shangri-la) origineel is (en een stuk goedkoper). De zwitserse wil ook graag mee en zij kent nog een meisje uit Nieuw Zeeland die ook mee wil, waardoor we een mini bus met chauffeur voor 40 euro kunnen boeken die ons naar het klooster brengt en overal stopt waar wij maar willen.
De route is werkelijkwaar geweldig, met een geweldig uitzicht op de bergen, meren.De monestary is inderdaad erg indrukwekkend en absoluut niet toeristisch. Misschien nog 10 andere toeristen terwijl er waren.....We zien een aantal monniken aan het werk en het erg interessant om te zien hoe het monestary is opgebouwd en wat welke beelden betekenen. Op de terugweg hebben we veel lol met onze chauffeur die graag engels spreekt, maar dit wel wil leren. Aan het eind van de reis kent hij de volgende zinnen: 'I love you', 'Do you need a car?', 'Do you need a WC' (dit omdat de dames regelmatig hoge nood hadden en gewoon het bos ingingen).....De volgende dag vertrekken we naar Daocheng (Sichuan Highway), maar hier later meer over deze belevenis
Als laatste willen wij jullie bedanken voor de leuke reacties op onze site. We vinden het erg leuk om wat van jullie te horen, maar hebben nog geen tijd gehad om hierop te reageren......Graag blijven reageren;)...(dat houdt ons ook op de hoogte).....
Tot de volgende keer.....Groetjes Vincent & Elke
Ni Hao from Yangshuo
Ni Hao oftwel hallo! De hele dag begroeten we alle chinezen die we tegenkomen met de enige woorden Chinees die we onder de knie hebben. Vooral Vincent heeft een geweldige aantrekkingskracht op kinderen. Als hij Ni Hao roept beginnen ze meestal te lachen.
Vanuit Beijing pakken we op vrijdag 18 september het vliegtuig naar Guilin in zuid China om een week te relaxen na een toch wel stevig reis tempo van de afgelopen weken.Vanuit Guilin nemen we meteen de bus naar Yangshuo wat niet alleen een paradijs is voor backpackers maar ook zeker voor de chinezen zelf. Buiten Yangshuo op het chineze platteland midden tussen de rijstvelden en karstgebergten hebben we een fantastisch hostel geboekt. Het enige grote nadeel is dat het warm is! Heel erg warm, namelijk 38 graden overdag en 's nacht daalt het kwik niet verder dan 25 graden met een gigantische luchtvochtigheidsgraad. We hebben helaas GEEN airco pff!
De volgende dag lopen we eerst naar de Giggling Tree om te kijken hoe het daar is. We hebben van verschillende mensen gehoord dat dit een super hostel moet zijn en we wilden daar eigenlijk een hele week verblijven. Helaas voor ons zaten ze de eerste twee nachten al volgeboekt. De Giggling Tree ligt maar 2km van ons huidige hostel en dit lijkt ons een mooie wandeling om de omgeving te verkennen. Nog geen 5 minuten onderweg of de zweetdruppels lopen al overal langs ons lichaam, tjonge het is echt heet en dit om 11.00 uur 's morgens. De Giggling Tree blijkt inderdaad mooi maar is zeker te vergelijken met ons huidige hostel. We lopen de lange route via de rivier terug naar het hostel. We moeten de rivier oversteken en helaas is er geen brug aanwezig. Dan laten we ons maar overzetten met een bamboeboot! Anderhalf uur lopen in de hitte blijkt veel te lang maar we genieten van de prachtige omgeving. Halverwege nemen we dan ook dankbaar een jump in de rivier om af te koelen.
Elke heeft aan het einde van de middag een chinese kookles gepland staan. Voordat de (prive)les begint krijgt ze eerst een rondleiding over de lokale boeren markt. Elke kijkt haar ogen uit! De eerst hal ligt helemaal vol met groente en fruit die wij helemaal niet kennen, fantastisch! Bij de volgende hal wordt gewaarschuwd dat er dieren geslacht worden en of ze dit wil zien. Ach ja ,waarom niet? Wat een schok!! Er mogen daar geen foto's gemaakt worden maar wat een hel! De stank, de levende dieren in mini kooitjes met 35 graden, half ontlede dieren aan de muur en vooral heel erg onhygienisch!! De grootste schok komt als Elke een kooi met allemaal honden ziet met daarnaast een half geslachte hond en er net een uit de kooi wordt gehaald om geslacht te worden (het gejank van die hond is verschikkelijk). De rest is Elke bespaard gebleven want die heeft snel de uitgang opgezocht.
De kookles was verder super! De manier van koken is zoveel anders en veel kruidiger, echt leuk!
Het leven van een reiziger gaat niet over rozen! Elke wordt de volgende nacht goed ziek (buikloop) en beland de hele dag in bed. Ondertussen verhuizen we nog naar de giggling tree. Vincent gaat aan het einde van de dag nog even in zijn eentje naar de stad om wat door de winkelstraat te slenteren. Gelukkig voelt Elke zich de dag erop al een stuk beter maar nog wat slapjes. Dan wordt Vincent ineens ziek en herhaalt zich de vorige dag maar dan met Vincent de halve dag in bed! We waren maar wat blij dat beide hostels een normale toilet hebben. 's Middags nog even op de fiets naar de stad geweest, maar voor de rest lekker niets gedaan.
Op dinsdag zijn we allebei niet in topconditie maar besluiten we toch maar wat te gaan doen.We huren twee fietsen en gaan als eerste naar de Dragon Bridge. Van Karst, de eigenaar van de Giggling Tree, hebben we uitleg gekregen hoe we daar moeten komen. Het eerste deel van de route is nog verhard daarna moeten we een zandpad en de rivier volgen. Natuurlijk missen we de afslag! Gelukkig worden we direct geholpen door een lokale dame, die ons eigenlijk een tocht op een bamboe vlot wil aansmeren. We laten ons de wegwijzen en komen midden tussen de rijstvelden uit. Bij het volgende dorpje raken we weer verdwaald en nemen we een afslag op de gok. Deze lijdt ons naar een pad van 50cm waar we precies met ons fietsje op kunnen. We maken een geweldige route door het platteland. Onderweg komen we nog twee Nederlanders tegen en het laatste stuk fietsen we samen naar de Dragon Bridge. De Dragon Bridge is niet echt geweldig en daarom gaan we snel door naar Moonhill, een hoge karstberg met een gat erin die je kunt beklimmen. Via de grote weg fietsen we terug naar Yangshuo, waar we eigenlijk allebei al doodmoe zijn. Moonhill blijkt nog een half uur van Yangshuo af te liggen. Is dat even een tegenvaller! En dan nog 700 trappen omhoog lopen!! Pff wat een klim... We zijn allebei helemaal gesloopt als we boven zijn maar het uitzicht maakt alles goed! We kijken uit over de karstbergen en zien de dorpjes onder ons liggen. We gebruiken onze laatste energie om nog een etappe hoger te gaan (bovenop het gat in de berg) via een pad wat eigenlijk geen pad is. Het uitzicht is wederom geweldig! Na 700 traptredes naar beneden en nog eens 45 minuten fietsen zijn we op, maar wat een geweldige dag hebben we gehad!
Omdat we de vorige dag nog niet genoeg beweging hebben gehad gaan we vandaag kayakken. We worden met een busje opgehaald om naar een niet toeristisch gedeelte van de Li rivier te gaan. Er wordt ons medegedeeld dat het 3 uur kayakken is. Wij halen hier standaard 1/5 deel vanaf omdat we meestal sneller zijn dan de gemiddelde toerist. Onderweg zien we het landschap zoals het moet zijn; ongerept, lokale mensen aan het wassen in de rivier en waterbuffels langs de waterkant. We zien geen enkele andere toerist tijdens onze tocht, echt super! Na twee uur varen voelen we het al aardig in onze armen en bedenken dat we er toch wel bijna moeten zijn. Helaas voor ons, dit keer doen we er echt drie uur over! De tegenwind en de weinige stroming zorgen ervoor dat we vooral het laatste stuk flink moeten peddelen. Moe en voldaan komen we in de middag weer aan bij de Giggling Tree waar we de rest van de dag lekker niets doen.
Om 05.30 gaat op woensdag de wekker want we gaan ballonvaren!!! Een beetje zenuwachtig staan we 's morgens te wachten op het busje die ons op komt halen. Na een kort ritje zien we de luchtballonnen al gedeeltelijk klaar staan. Er zijn in totaal 5 ballonnen die de lucht in gaan. Wij mogen als eerst samen met 3 Australiers. In totaal zitten er incl. Bestuurder 6 mensen in het piepkleine bakje. Wat is dit gaaf! We stijgen terwijl het nog donker is en zien onderweg de zon opkomen. Het uizicht over het karstgebergte is werkelijkwaar geweldig.Tijdens ons ritje van een uur gaan 3x van 450 meter naar 6 meter. Heel vreemd en we knijpen hem toch wel een beetje, zou dit normaal zijn? Achteraf horen we dat dit te maken heeft met de luchtstromen, gelukkig. Onze landing is meer dan perfect! Op de een of andere manier zorgt onze bestuurder ervoor dat we precies tussen de rijstvelden op een pad van 1 meter breed landen. Wat een super ervaring is dit!! Vol adrenaline worden we weer terug gebracht naar de Giggling Tree waar we nog even het bed in duiken.
's Middags zoeken we ons reisplan uit voor de volgende twee weken. Helaas kunnen we Tibet niet in omdat de Chinese regering heeft besloten geen travel permits meer uit te geven voor buitenlanders ivm 1 okt (60jarig bestaan China). Dit zou betekenen dat wij pas vanaf 16 okt Tibet in kunnen. Helaas kunnen we hier niet op wachten omdat we een toch wel strak reisschema hebben. De eigenaren van de Giggling Tree hebben veel reiservaring opgedaan in China en hebben een alternatief voor ons. Via Dali en Lijiang besluiten we naar Shangri La te reizen om vanuit daar de Siyuan-Tibetan Highway te nemen naar Chengu. Deze route loopt over het Tibetaans Plateau en alhoewel het officieel niet in Tibet ligt voelen de mensen zich hier wel Tibetaans. Dit lijkt ons een mooi alternatief en na een middagje uitzoek werk zijn we dan ook helemaal enthousiast. Die avond blijkt ook Paula (de stalker van eerder J) in de Giggling Tree te slapen. Aangezien wij een familiekamer hebben en ze een dorm (zaal met meerdere bedden) heeft geboekt, nodigen we Paula uit om op onze kamer te slapen. Naast Paula hadden ook 3 kakkerlakken zichzelf uitgenodigd. Dit resulteert in de ene aaah in de andere. Nadat alle klamboe's hermetisch afgesloten zijn wordt het eindelijk rustig op de kamer.
Op vrijdag 25 september moeten we Yangshuo helaas verlaten want onze nachttrein van Guilin naar Kunming vertrekt in de middag. In de ochtend gaan we nog even het stadje in om wat souveniers te kopen en eten in te slaan voor de treinreis van 18 uur.
Tot de volgende keer !!
Nine Million Bicycles in Beijing
Wat een ontzettend gave stad is dit!! We hebben 6 dagen de tijd om te genieten van al het moois wat Beijing te bieden heeft. Het eerste wat opvalt is de grote van de stad. Beijing is namelijk net zo groot als Belgie en heeft 15 miljoeninwoners die vrolijk gebruik maken van alles dat het milieu vervuilt. Dit resulteert in een enorme smogwolk boven de stad, zo erg dat de pekinezen soms weken lang geen zon zien.
Op zondagmorgen 13 september komen we aan op het station van Beijing. We maken voor het eerst kennis met het goedkope taxisysteem van Beijing. De eerste drie km kost 10 Yuan (1 euro) en de volgende kilometers kosten 2 yuan per km. Een gemiddeld taxiritje kost dan ook niet meer dan 2,5 euro. Om even bij te komen van de lange treinreis hebben we twee nachten in het Holiday Inn geboekt(Elke heeft een paar kaarten meegekregen van het werk waarmee ze korting krijgt in de hotels). Heerlijk wat een luxe! We komen de hele dag niet weg uit het hotel en genieten van het zwembad, een overheerlijk buffet en niet onbelangrijk eindelijk een zacht bed!
De volgende dag is het tijd voor Sight Seeing Beijng. De infrastructuur is (mede dankzij de olympische spelen) erg makkelijk te gebruiken. Alles staat netjes in het Engels aangegeven en met de metro (per ritje 20 eurocent) komen we snel op de plaats van bestemming, Als we de metro uitkomen weten we niet wat we zien, we komen namelijk uit op TianMensquare, een gigantisch plein voor de verboden stad. Op het plein is duidelijk te zien dat ze bezig zijn met de voorbereidingen voor 1 oktober, china bestaat dan namelijk 60 jaar. We maken wat foto's en lopen richting de verboden stad. In de verboden stad wanen we ons in een heel andere wereld! We kunnen moeilijk omschrijven hoe mooi het was en hopen dan ook dat de foto's een goede impressie geven. Algauw merken we dat de afstanden hier inmens zijn en na een paar uur ronddolen in de verboden stad zijn we ook doodmoe. Achter de verboden stad ligt het Jingshan park waarbij je een prachtig uitzicht hebt over de verboden stad. We verzamelen de laatste energie en lopen de berg op. Zeker de moeite waard want de uitzichten zijn werkelijk waar fantastisch.
Op onze derde dag in Beijing bezoeken we het Summer Palace...... We dwalen door de kleine straatjes en lopen langs het water. Het klinkt een beetje afgezaagd maar ook hier is het wederom geweldig. We laten ons overhalen een boottochtje te doen over een van de kleine grachten en genieten van al het moois. We zitten met een heel lief oud echtpaar in het bootje. Oma is nog van de oude stempel en heeft voeten die de helft kleiner zijn dan normale voeten.
We nemen een tuktuk terug naar het metro station en gaan naar het olympische park. Echt heel apart om mee te maken. Het is net of de olympische spelen nog aan de gang zijn. Door de luidsprekers galmen de olympische nummers en vooral voor de chinezen zelf blijkt het een grote touristische attractie. Erg hangt een heel apart sfeer! Vincent bekijkt het birdsnest van binnen en Elke blijft buiten wachten. Het birdsnest is gigantisch!! Ongeloofelijk wat er door de Chinezen in neergezet tijdens de olymische spelen. We vragen ons wel af wat er allemaal voor heeft moeten wijken aangezien het olympisch park midden in het centrum ligt.
Die avond verhuizen we van ons luxe hotel naar ons hostel. Dit is toch wat gezelliger dan met zijn tween in het hotel. Het hostel ligt in een zogenaamde hutong, een laagbouw wijkje met allemaal kleine weggetjes waar de normale burger woont. In Beijing zijn veel van deze Hutongs weggevaagd door de regering om plaats te maken voor hoogbouw. In het hostel kunnen we fietsen huren en dat doen we dan ook voor de volgende dag.
Die ochtend willen we onze fietsen ophalen blijkt dat er een dubbele reservering is geweest voor de fietsen met als resultaat dat wij dus geen fietsen hebben. Uiteindelijk worden er twee gammele fietsen geregeld in de buurt waarmee we op pad gaan. Algauw blijkt 1 fiets echt te brak is om op te fietsen. We komen langs een ander hostel waar ze ook (goede!) fietsen verhuren en besluiten om er een extra te huren en ons oude barrel te laten staan. Het is een heel aparte ervaring om met de fiets door zo'n grote stad te fietsen. Echte regels zijn er niet, behalve dan dat je gewoon mee moet gaan met de flow! Geweldig! Als eerste fietsen we naar de Lama tempel. De enige overgebleven boeddistische tempel in Beijing.
Het valt ons op dat er maar weinig toeristen zijn in deze tempel. Het zijn vooral gelovige chinezen die hier komen en heel veel wierrook stokjes meenemen. Bij elke tempel steken ze een drietal stokjes aan (binnen de Lama tempel zijn er ongeveer 50 kleinere bidtempels) en buigen ze 3 keer, daarna gooien ze de stokjes in een brandkachel. Best wel indrukwekkend om dit een aantal keer te zien. We zien ook een aantal boeddistische monniken en krijgen een klein beetje een indruk van hun geloof en dagelijkse activiteiten.
Na deze tempel besluiten we een tocht te maken door de hutongs (de oorspronkelijke wijken/buurten van Beijing). Hier wonen de wat minder bedeelden van Beijing. Een aantal van deze hutongs zijn met de grond gelijk gemaakt om de spelen mogelijk te maken. Wij gaan er maar vanuit dat deze mensen goed terecht zijn gekomen. Fietsend door deze krijgen we wel een goede indruk van de stad. In vergelijking met de taxi of de ondergrondse, kun je je met de fiets snel verplaatsen. Na de hutongs en de bar street, die we helaas niet gaan aandoen (zag er wel erg leuk uit), gaan we verder naar een shopping mall in Beijing. Dit was best een aardig stuk fietsen en daar aangekomen wil iedereen wat aan je verkopen. Ze hebben hier echt alles (van nagemaakte I Phones tot zonnebrillen, kleding etc.) en iedereen maakt een ‘special price for you!!'. We kopen hier uiteindelijk een fake zwitsers zakmes, een pet voor Vincent en een shirtje voor Elke tezamen voor een kleine 13 Euro.....
Daarna is het genoeg geweest voor de dag en leveren onze fietsen in en eten een welverdiende pizza in het hostel. We overleggen waar we de chinese muur de volgende dag willen bezichtigen. In het hostel komen we aan de praat met Jonathan en Cathlein die ook de muur willen bezoeken. Na het uitwisselen van informatie besluiten we samen deze trip te maken, ook om de kosten te besparen. We gaan alles zelf doen met openbaar vervoer en zelf taxis regelen en hopen hiermee maximaal de helft te besteden van een georganiseerde trip.
De volgende dag staan we vroeg op (06.30) om bepakt naar de muur te gaan. Het zal een lange trip worden om bij ons beginpunt(Jinshanling) te komen, aangezien het 130 km van Beijing ligt. De trip naar Jinshanling duurt in totaal 3 uur. Eerst gaan we met de taxi naar het busstation en dan met de bus naar Meyun voor 1,50 Euro. Vanuit Meyun regelen we een taxi voor 20 Euro voor 4 personen die ons naar Jinshanling brengt, daarna zelf naar Simati rijdt en daar 5 uur op ons wacht en dan ons netjes naar Meyun terug brengt. In totaal 140 km en 7 uur en dat voor 20 Euro in totaal voor 4.....Echt ongelofelijk.
Bij de Chinese muur aangekomen nemen we de kabelbaan naar boven, zodat we niet eerst 45 minuten moeten klimmen om boven te komen. De tocht van 10 km over de muur zal nog zwaar genoeg worden. Boven aangekomen is het erg rustig en hebben we een prachtig uitzicht en dat zal de hele dag zo blijven. De tocht is fantastisch, een beetje zwaar en soms ook uitdagend, maar echt een schitterende ervaring. We denken dat de foto's voor zichzelf spreken.
De volgende keer meer over onze avonturen in Yangshuo!
De Trans-Mongolië Express deel 2
De volgende treinreis brengt ons in twee dagen van Irkoetsk naar Ulaan Bator. Hier komen we Paula ook weer tegen die heel toevallig bij ons in de coupe zit. Voor dit gedeelte hebben we een 2e klas coupe geboekt. Dit betekent dat we met zijn vieren de coupe delen. In dit geval is de vierde persoon Duitse Antje. Antje is vreselijk irritant (ze weet alles beter), houdt totaal geen rekening met anderen en ze stinkt ook nog eens. Gelukkig gaat ze op tijd slapen zodat we geen last van haar hebben. Paula en Elke zitten 's avonds gezellig aan de Wodka-jus en Vincent dient als barkeeper.
De volgende ochtend worden we wakker met de meest prachtige uitzichten. Om twaalf uur komt de melding dat we de trein uitmoeten aangezien we bij de grenspost zijn. Dit zou ongeveer 4 uur in beslag nemen. Wij snel alle spullen bij elkaar gezocht en om half een de trein uit. Het grensplaatsje blijkt een gat te zijn (of zeg maar een enorm gat). Tjonge wat gaan we hier vier uur doen? Na een beetje lezen en rondlopen mogen we om half vier de coupe weer in. In die vier uur heeft de trein alleen maar op het station gestaan en is er niets gebeurd (behalve dan dat twee treinstellen zijn ontkoppeld). In hemelsnaam waar wachten we toch op? De grenscontrole blijkt nog tot half zeven te duren. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze cabine wordt gechecked (zeg maar gerust even snel bekeken). Dit proces duurde uiteindelijk maar een half uur. Tjonge wat een bureaucratie.
Op naar de volgende controle post, die van Mongolie. Weer hetzelfde riedeltje alleen mogen we nu in de coupe blijven en gaat het iets sneller (‘maar' twee uur).
Op woensdag 9 september om half zeven 's morgens komen we dan eindelijk aan in Ulaan Bator, de hoofdstad van Mongolie. Ook nu worden we opgehaald en dit keer worden we naar het Terelj NP gebracht. Hier verblijven we twee nachten in een ger kamp. Alleen de rit naar het park is al betoverend mooi! Wat een prachtige landschappen heb je hier!
We worden ontzetten vriendelijk ontvangen door de familie die dit kleine gerkamp (8 gers) beheerd. We merken al meteen dat de Mongolen zoveel gastvrijer zijn dan de Russen, wat een verademing!
Onze ger is fantastisch! Al die mooie kleuren! We zijn blij met ons onderkomen. We hebben de ger ook nog eens voor ons tweeen want we blijken de enige gasten te zijn de komende twee nachten. We hebben volpensioen en inderdaad om 13.00 staat er een lunch voor ons klaar naar Europse maatstaven. Omdat wij de enige twee personen zijn in het gerkamp krijgen we volledige aandacht van de hele familie die het kamp runt. Ook als we aan het eten zijn wordt er van alle kanten gekeken (eigenlijk gestaard) of het eten wel in de smaak valt. Vincent wordt na de lunch uitgenodigd bij een van de hulpjes in zijn hut. De man wil graag Engels leren en vraagt of Vincent hem wil helpen in ruil voor een biertje. Terwijl Vincent zijn biertje drinkt neemt Elke een kijkje in de Ger van de familie zelf. Elke wordt meteen naar binnengevraagd en moet plaatsnemen. Ze krijgt een heerlijk kopje warme paardenmelk aangeboden en slaat deze (heel onbeschoft) af. Vervolgens krijgt ze ook een keihard op steen lijkend paardenkaas hapje. Om niet helemaal ombeschoft te zijn neemt ze deze wel aan. Echter krijgt ze er zelfs geen hapje vanaf omdat het echt keihard is! Bleh wat vies.
's Middags maken we een fantastische wandeling door de heuvels. Wat een prachtige uitzichten wederom! We genieten volop! Als de zon achter de bergen zakt wordt het al gauw kouder. Ook begint het in één keer keihard te waaien. Dit belooft wat voor de nacht in onze gertent! Na het eten doen we doen nog een spelletje Yahtzee en gaan we gauw slapen in onze ger!
Gelukkig we hebben de nacht overleefd! Om 06.00 word netjes bij ons in de ger de houtkachel aangestoken en hebben we het iets minder koud. Helaas is het weer niet veranderd en gaan we een gure dag tegemoed. Op het programma vandaag staan een ochtendwandeling en een uurtje paardrijden. Het paardrijden is 1 grote grap hahah! We worden allebei op een pony gezet en zijn allebei veel te groot voor de pony. We lopen drie kwartier in de kou een rondje rondom het gerkamp en dat was het! Hahah we hebben in ieder geval lol gehad.
De volgende dag gaan we terug naar Ulaan Bator om daar nog een dagje door te brengen voordat we op de trein naar Beijing gaan. In Ulaan Bator doen we wat praktische dingen zoals wassen, internetten en boodschappen. Aan het einde van de middag bezoeken we nog een oude boeddistische tempel.
Het laatste gedeelte van de treinreis brengt ons van Ulaan Bator naar Beijing. We vertrekken om 8 uur 's morgens en komen de volgende dag om 14.00 aan. Dit keer zitten bij ons in de coupe twee Noorse jongens. Op de een of andere manier belanden we wederom met een aantal mensen in de coupe waar we gezellig wijn, wodka en wiskey drinken. Een van de Noren heeft een gitaar mee en het duurt niet lang voordat we net z'n allen aan het zingen zijn. Voor we het weten zijn we bij de grensovergang van Mongolie naar China. Daar worden alle formaliteiten weer afgehandeld. De treinrails in China is iets kleiner dan in Mongolie. De onderstellen van de trein moeten daarom verwisseld worden. We worden met de wagon in de lucht getakeld waarna de treinstellen omgewisseld worden. Echt heel bizar om mee te maken.
Na een korte nacht slapen worden we brak wakker en krijgen we van een van de Mongoolse medereizigers een concert op een Mongoolse instrument. Helemaal geweldig om dit soort dingen mee te maken. Dan zijn we na 17 dagen eindelijk in Beijing!
Later meer hierover......
De Trans-Mongolie Express deel 1
De Trans-Mongolie Express is een aftakking van de orginele Trans-Siberie Express die helemaal van Moskou naar Vladivostok gaat. Wij gaan via Irkoetsk en Ulaan Bator (Mongolie) naar Beijing.
We beginnen eerst onze coupe maar eens een beetje in te richten. Vervolgens lopen we een rondje door de trein om te buurten met andere reizigers. In ons treinstel zitten vooral oudere reizigers. In
de tweede klasse blijkt een heel stel met Duitsers te ztten, een stel Nederlanders Wynanda & Renco, Paula die in haar eentje op wereldreis is en nog een Nederlandse familie.
Voor deze avond houden we het voor gezien en gaan we slapen.
Na een redelijke nacht (de bedden zijn keihard en dit zorgt voor de nodige kramp hier en daar) brengen we de dag door met lezen, nintendo DS'en, verhalen tikken en eten. Aan het einde van de middag besluiten we naar het andere treinstel te gaan om een biertje te drinken. We belanden uiteindelijk in onze coupe, drinken bier en Wodka en wisselen tot laat in de avond verhalen uit. Resultaat; einde van de avond zetten we iedereen (aangeschoten) de coupe uit.
De volgende twee dagen zien er niet veel anders uit dan de eerste twee dagen. De landschappen buiten zijn een beetje eentonig. Heel veel bossen, vlakke landschappen, arme boerendorpjes en lelijke wat grotere industriesteden. Onderweg mogen we er op langere stops (langer dan 10 minuten) uit de trein. Op de treinstations staan verschillende handelaren met eigengemaakt eten en drinken. Ook zijn er verschillende stalletjes met frisdrank, bier en instant noodels.
Op dag 5 om 07.15 locale tijd (5 uur tijdsverschil met Moskou en 7 uur tijdsverschil met Nederland) met een uur vertraging komen we aan in Irkoetsk. Deze stad ligt het dichtsbij Lake Baikal en is daarom een bekende stop voor reizigers. Lake Baikal is met een lengte van 636 km en breedte van 60 km breed het grootste zoetwatermeer van Europa en bevat ruim 1/5 van werelds niet bevroren waterreservoir.
Met Paula, die we in de trein ontmoet hebben, spreken we samen met de chauffeur af dat ze met ons mee rijdt naar Livtsjanka (plaatsje aan het meer). Het ritje duurt normaal ruim een uur, echter rijdt onze chauffeur gemiddelde 120km per uur over enorm hobbelige wegen en we zijn daarom in 45 min bij onze bestemming. Terwijl Elke kostmisselijk een stukje verderop staat, onderhandelen Paula en Vincent over de prijs van het ritje. De chauffeur wil namelijk in één keer geld hebben omdat Paula meereed. Wat een afzetter die kerel! Uiteindelijk betaald ze 15 euro, terwijl ze voor de bus niet meer dan 3 euro kwijt zou zijn. Paula wordt netjes bij haar hostel afgezet en wij worden bij ons verblijf ontvangen door de plaatselijke jacht opziender. We verblijven in een zelfgebouwd houten hutjes complex met douches buiten. Van binnen is de hut ouderwets met twee kleine (max 1.80m) bedjes. Alles is een beetje houtje touwtje, maar goed het werkt.
Aangezien we een korte nacht hebben gehad, slapen we eerst een paar uurtjes verder. Buiten is het (blijkt achteraf) -3 graden, het is dus niet gek dat we het koud hebben. Als we wakker zijn besluiten we eerst de buurt te gaan verkennen. Er is een prachtig mooi uitzichtpunt bij een skigebied. Dit lijkt ons een mooie wandeling voor deze dag. Buiten komen we onze ‘achtervolgster' Paula weer tegen ? en gaan we gezamenlijk naar dit uitzichtpunt. Onderweg nog even lekker geluncht met appelflappen een soort saucijzebroodje voor Vincent, heerlijk!
Voordat we aankomen bij het skigebied lopen we nog eerst even een stuk door een aangelegd pad door de plaatselijke flora en fauna. Vervolgens komen we aan in het skioord, waar we met zijn drieen naar boven met skilift gaan. Inderdaad het uitzicht is werkelijk waar geweldig. Aan de andere kant van de berg is het open kampioenschap downhill moutainbike van Irkutsk en omstreken gaande. We blijven nog even kijken voordat we weer teruggaan. Op de terugweg eten we een heerlijk gerookt Omul visje (lokale vis).
De volgende ochtend genieten we van het uitzicht op het Baikal meer. Om 12.00 uur worden we opgehaald door de taxi. Deze keer verloopt de rit een stuk rustiger. In Irkutsk hebben we een homestay geboekt. Wederom hebben we geen idee wat te verwachten. De deur wordt opengedaan door een vrouw redelijk op leeftijd, vanaf nu dan ook verder omschreven als ‘oma'. Behalve ons is er ook een spaans stel bij haar te gast. We vragen ons wel af waar oma slaapt aangezien alle bedden bezet zijn. Bij navraag slaapt oma op de bank in de woonkamer.
In het gastenboek staat dat oma heel gastvrij is en erg graag haar gasten verwend met eten. Dat blijkt inderdaad het geval. We hebben onze tassen nog niet uitgepakt of de thee, koekjes, stroopwafels, fruit, chocolade komen op tafel. Oma spreekt een aardig woordje engels en met wat gebaren komen we in een mum van tijd alles van haar en haar familie te weten. Ook krijgen we allerlei foto's te zien. Na een uur vinden we het even genoeg en gaan de stad in. Irkustsk heeft niet heel veel te bieden, wel weer een aantal kerken, maar naar Sint Petersburg en Moskou zijn we een klein beetje kerkmoe.....Er is er een lokale markt met alleen maar verse groenten en fruit. Hier doen we wat inkopen en we sluiten de dag met een bord lekkere pasta en een uurtje internetten.
De volgende ochtend krijgen we een zeer uitgebreid ontbijt van oma. Echt alles is aanwezig (zie de foto's). We worden verwend! De rest van de dag nog wat rondgelopen in de stad en ons ingelezen in China. Bij terugkomst zit oma alweer op ons te wachten. Ze wil heel graag een 'kleintje wodka en een kleintje vis' met ons doen.. Elke eet zich helemaal klem in de vis (echt heel lekker). ‘s Avonds worden we naar het station gebracht waar de trein naar Ulaan Bator op ons wacht. Daarover de volgende keer meer!
Corrupt Moskou
Corrupt Moskou
Na een redelijke nacht in de trein van St Petersburg naar Moskou komen we om 8.00 uur aan in deze gigantisch grote stad. We hebben gezelschap in onze coupe van een Russische student en een dikke rus die enorm stonk! Bah wat een vieze zweet geur had deze man bij zich!! Gelukkig verdween die geur wanneer hij zijn pyjama aan trok.
Eenmaal in Moskou aangekomen worden we meteen naar ons hostel gebracht. Jammer genoeg kunnen we nog niet in onze kamer (pas om 14.00). We besluiten onze bagage achter te laten en de stad vast in te gaan met de metro. Gelukig is het wederom niet duidelijk waar we zitten in de stad en waar we naar toe moeten. De metro blijkt ook nog een leuke uitdaging te zijn en als we na een uur bij het Kremlin aangekomen zijn, zijn we ook allebei moe en knap chagerijnig.
Het Kremlin is het politieke centrum van Moskou (of eigenlijk heel Rusland). Vanuit hier wordt Rusland al eeuwen geregeerd door Tsaren, Dictators en Presidenten. Op het Kremlin staan binnen de muren meerdere Kerken, Kathedralen en oude overheidsgebouwen. Deze worden strengbeveiligd door het leger en de politie.
We lopen wat rond op het Kremlin en bekijken de verschillende gebouwen van de binnen en buitenkant. Na wat twijfel kopen we (dure € 30 euro) kaartjes voor de Armoury. In dit museum zien we de mooiste juwelen, tafeldecoratie, jurken, koetsen en legeratributen uit de russische geschiedenis. Echt geweldig om te zien! Vooral de kronen van de tsaren en de koetsen hebben indruk op ons gemaakt. Helaas mochten we geen foto's maken.
Na wat in het park te hebben rondgelopen rondom het Kremlin besluiten we terug te lopen naar het Hostel en daar blijven we ook de rest van de dag. Dit is de eerst keer dat we in een hostel zitten en dat bevalt ons goed. Er zijn veel andere internationale jonge reizigers hier waar we ervaringen en tips mee uitwisselen.
De volgende dag nemen we wederom de metro naar het centrum. Dit keer hebben we al beter door hoe alles werkt. Het zonnetje schijnt gelukkig weer vandaag en de stad ziet er meteen een stuk mooier uit. We wandelen over het rode plein waar ze helaas een podium aan het opbouwen zijn voor concerten aankomend weekend. Dit zorgt ervoor dat we helaas geen totale indruk kunnen krijgen van dit gigantische plein.
Ons fototoestel maakt overuren op dit plein! Van de familie hebben we een opdracht gekregen voor vertrek. Maak in elk land waar je komt een foto met het t-shirt I Love My Family. Hierbij heeft Vincent aan het eerste land voldaan!
Dan besluiten we naar de graftombe van Lenin te gaan. Deze blijkt tot 13.00 open te zijn, het is 12.45 dus het zou nog net kunnen. De bewaking denkt daar echter anders over 'it's to late, you come back tomorrow'. Vincent legt uit dat we er morgen niet meer zijn en of hij geen uitzondering kon maken. Mmm... als we 200 Roebels (€4,40) pp aan de bewaker zouden betalen mochten we wel door (hoezo corrupt?). Vincent onderhandeld dat we voor 200 Roebels totaal door mogen. De bewaker geeft ons een pakje sigaretten waar we het geld een stukje verderop in moeten doen. Vervolgens moeten we naar hem teruglopen en het pakje sigaretten geven en waarempel we mogen doorlopen hahah! Echt heeeel corrupt!
De graftombe was heel erg indrukwekkend en bizar tegelijk! In de kelder van de tombe (met heel veel bewaking) ligt in het midden een man opgebaard. In de kelder is het helemaal donker en op zijn gezicht schijnt een of ander rood/witachtig ligt. Dit maakte het samen met de bewaking en het feit dat je niet mocht praten heel onwerkelijk. Heel apart om mee te maken!!
Als laatste deze dag gaan we naar de 'Arbat street'. Dit zou de beroemste straat van Moskou moeten zijn. Wij vinden het eerder een op toeristen ingerichte straat die niet veel bijzonders heeft.
Dan is het tijd om boodschappen te doen voor de Trans Mongolie Express! Bepakt met Noedels, crackers, groenten, fruit, chips, water en wodka komen we terug van de supermarkt. Om 19.45 worden we opgehaald om aan dit grote avontuur te beginnen!!
Hierover later meer.......