Waanzinnig Sydney

We weten niet was ons overkomt als we op Sydney airport aankomen. De lucht is fris, er zijn bijna geen mensen, het is schoon en vooral erg georganiseerd. We hebben een cultuurschok, maar dan andersom!! We krijgen ook meteen een schok van de prijzen! Een treinkaartje naar het centrum kost 15 euro, oei dat is een stuk duurder dan in Azie. Als we door de straten lopen richting ons hostel, weten we al dat we verliefd zijn op Sydney. Wat een super stad!! In ons hostel krijgen we een nieuwe schok. We bevinden ons namelijk tussen allemaal 16 tot 20 jarigen. Het merendeel is Engels die in hun koffer 16 paar jurkjes, hakken en beautycase heeft meegenomen. Helaas kunnen we nog niet inchecken in het hostel en we moeten nog minimaal 3 uur wachten. Ondanks dat we maar vier uur tijdsverschil hebben met Azie, hebben we een ontzettende jettlag. We hebben in de nacht gevlogen en vooral Elke heeft geen oog dicht gedaan. Het heeft namelijk flink geonweerd tijdens de vlucht en Elke die al last heeft van vliegangst stond natuurlijk stijf van de zenuwen. We slapen daarom wat in de tv kamer tot we in onze kamer mogen. Wederom een schok als we inchecken. Onze kamer met gedeelde badkamer, waar alleen een stapelbed in zit en een tv, is de minste kamer tijdens onze reis tot nu toe. Het vreemde is echter wel dat het ook meteen de duurste kamer is. Voor ons hokje betalen we namelijk 60 euro per nacht. Het fijne is wel dat we na vier maanden eindelijk zelf kunnen koken in de gezamelijke keuken. Op het menu staat ook een echte hollandse maaltijd; gekookte aardappelen, broccoli en worst. Dit smaakt zoo lekker na vier maanden rijst, noodles en pasta.

Op dag twee ontmoeten we de Nederlandse Irene tijdens het ontbijt en met zijn drieen lopen we via de Botanic gardens richting het Opera house. Wat een heerlijke stad is Sydney! Met de hoge gebouwen aan het water heeft het wel iets weg van New York. Het is alleen zo lekker rustig! We maken eindeloos foto's van het Opera house, het nationale symbool van Sydney. Na een lunch in het park lopen we door de harbour richting de harbour bridge. Vervolgens lopen we wat door de Rocks, de oudste wijk van Sydney.

In de avond hebben we afgesproken met Ilona & Carola, waar we in Nepal de trekking mee gelopen hebben. Het weerzien is net alsof we vrienden uit Nederland tegenkomen. We kunnen niet ophouden met praten. We plannen meteen de komende dagen die we samen in Sydney vol.

31 december, oudejaarsdag! Deze ziet er heel anders uit dan in Nederland. Hier wordt er namelijk door de bevolking geen vuurwerk op straat afgestoken. De mensen verzamelen zich hier romdom de harbourbridge om het gezamelijke vuurwerk te kijken. Dit willen wij natuurlijk ook en om 07.00 gaat voor ons de wekker. We hebben om 08.30 afgesproken om met een groep naar het Lady Maquieries park te lopen om vanaf daar het vuurwerk te bekijken. Dit park gaat om 10.00 open en sluit wanneer er 20.000 bezoekers zijn. Meestal is dit rond 12.00. Als we aankomen bij het park zien we een gigantische rij en we sluiten vrolijk aan. Ons kent ons blijkt in Australie want algauw zijn we met een groep van 18 Nederlanders, super gezellig! Om 11.30 kunnen we na 2 uur wachten eindelijk door de controle. Dit is nogal een spannende aangelegenheid want drank meenemen is verboden. Wij backpackers vinden dit natuurlijk onzin (aangezien de drankjes daar het drie dubbele kosten) en iedereen heeft op de meest creatieve wijn meegesmokkeld. Nou ja wijn kun je het eigenlijk niet noemen. Iedereen drinkt hier goon; een zeer goedkope (eigenlijk niet te drinken) wijn, verkocht in zakken. Onze goon hebben we onder andere in onze camelbag gestopt. De controle blijkt achteraf zeer mee te vallen en bijna iedereen is zonder schade aan de andere kant van het poortje gekomen. We zoeken snel een plekje wat niet echt meevalt. De mooiste plekken zijn al bezet door chinezen en zakjapanners die al vanaf 05.00 aan het wachten waren. Nu begint het 12 uur wachten! We brengen de tijd door met spelletjes, kletsen, eten en drinken en voor we het weten is het al 21.00. Om deze tijd wordt het kindervuurwerk afgestoken. Nadat we met zijn allen aftellen tot 0 gaat er een gigantisch vuurwerk van 8 minuten de lucht in. Op verschillende punten wordt er synchroon vuurwerk afgestoken. Wauw, we krijgen er kippevel van! De bedoeling is dat de kinderen nu naar huis kunnen om te slapen, terwijl de ouderen blijven voor het vuurwerk van 00.00. Deze is zo mogelijk nog spectaculairder! Het is zo bijzonder om met zoveel mensen af te tellen en het nieuwe jaar in te gaan. We wensen iedereen een gelukkig nieuwjaar en bellen/smsen nog even naar Nederland voordat we afscheid nemen en lekker ons bedje opzoeken.

De dag na oud & nieuw brengen we de dag grotendeels in het hostel door. Het plan was eerst om naar Bondi Beach te gaan maar ivm het slechte weer doen we dit toch maar niet. Helaas is het weer de volgende dag nog niet veel beter. Als we op de ferry stappen om naar Manly te gaan begint het namelijk keihard te regenen. Manly is een wijk in Sydney wat bekend staat om zijn laid back sfeer en mooie stranden. We willen hier samen met Ilona en Carola een wandeling maken van 10km. Dit worden er uiteindelijk 20 met een aantal fikse regenbuien op ons hoofd. Toch is de wandeling absoluut de moeite waard. We zien een groep dolfijnen zwemmen in zee! Aan het einde van de dag nemen we de bus terug naar de stad en belanden bij de Mac Donalds (dat hebben we wel verdiend). 's Avonds gaat we met zijn allen de kroeg/club in, gezellig! De dag daarop is weer een heerlijke klungeldag. We slapen lang uit, bezoeken een markt, maken een heerlijke salade en gaan lekker op tijd naar bed. We hebben namelijk voor de dag erop een auto gehuurd om naar de Blue Mountains te gaan. Dit nationale park ligt op 170km van Sydney en is makkelijk te doen als een dagtrip. 's Morgens halen we onze auto op, waar we net met zijn vieren in passen. Helaas voor ons is het wederom geen mooi weer. De Blue Mountains liggen gehuld in een dik pak mist en we zien dan ook helemaal niets. We vragen bij het visitor centre om een alternatieve wandeling in de buurt waar we wel wat kunnen zien. De aardige mevrouw van het visitor centre wijst ons op een wandeling in een kloof een paar km verderop. Vol goede moet beginnen we aan de 8 km durende tocht. Hoe verder we de kloof in gaan hoe minder mist er is en jawel we kunnen zowaar wat zien. Het lijkt net of we in Jurrasic Park zijn beland. Overal staan hoge varanen, stromen beekjes en zien we bomen die we nog nooit eerder hebben gezien. De wandeling is super mooi en ook wel pittig. Als we de kloof weer uitmoeten (lees naar boven) krijgen we een flashback naar Nepal. Intussen is het alweer 14.00 en na de lunch is het alweer aardig opgeklaard.

We besluiten alsnog onze orginele wandeling te gaan doen van scenic world naar ego point. Vanuit hier hebben we een mooi uitizicht op de three sisters, een driepuntige rotsvoormatie. Ondanks dat het al 16.00 willen we nog een wandeling doen in de kloof van 9km. De bedoeling is om vanuit de kloof met de steilste trein ter wereld weer naar boven te gaan. Helaas blijkt bij navraag de laatste trein om 16:50 omhoog te gaan. Dit betekent de laatste km weer ophoog lopen. Via een zeer steile erg lange trap lopen we de kloof in, zeker niet voor mensen met hoogtevreees! Pfff we hebben al heel wat kilometers in de benen! Als we om 17:15 bij de trein aankomen wacht ons een leuke verrassing. Ivm de drukte in het park kunnen we nog net met de laatste trein mee. De trein gaat in een hoek van 52 graden omhoog en dit is echt megasteil! Een heel aparte ervaring! Dan is het tijd ons autotje weer terug te brengen. Aangezien het autoverhuur bedrijf al dicht zit moeten we de auto ergens parkeren. Dit is nog niet makkelijk! We vinden uiteindelijk een plekje waar we tot 22.00 1 uur mogen parkeren en na 22.00 gratis. Wij bijven wachten tot 21.00 om de auto te verplaatsen indien nodig. Ilona en Carola gaan terug naar het hostel en brengen de auto morgenvroeg naar het verhuurbedrijf.Op 5 januari mogen wij namelijk onze Juicy Camper ophalen waarmee we in 25 dagen de oost kust naar bovenrijden!

Weerzien met familie in Thailand

Allereerst willen wij jullie natuurlijk een gelukkig en gezond 2010 wensen!! Wij zitten inmiddels alweer in Sydney waar we super vuurwerk hebben gezien bij de harbour bridge! Verder willen we nog even melden dat Elke haar telefoon heeft laten liggen in Cambodja... Haar nummer is niet meer te bereiken!! Eventuele smsjes voor haar verjaardag of voor nieuw jaar, zijn dan ook niet aangekomen!!! Nu het verslag van onze twee weken Thailand met de familie...

De reis van Cambodja naar Thailand kan vooral voor Elke niet snel genoeg gaan. De volgende dag komt Lieke, het zusje van Elke, namelijk aan in Bangkok. Alhoewel we de familie niet echt gemist hebben de afgelopen maanden, is het toch wel heel speciaal om ze weer te zien in Thailand. Elke slaapt de nacht slecht omdat de zenuwen op de een of andere manier toch toeslaan. De volgende ochtend wordt Lieke opgehaald door Elke op het vliegveld. Helemaal super om Lieke weer te zien! In het hotel zit Vincent al te wachten en samen kletsen we paar uurtjes bij aan het zwembad. Voor de lunch besluiten we de straat op te gaan en hier valt ons op hoe we al gewend zijn aan Azie. Lieke krijgt namelijk een ontzettende cultuur schok. De drukte, geuren en het leven op straat maken mega veel indruk op haar. Lieke slaapt die middag nog een paar uur ivm haar jetlag voordat we naar Ko San Road gaan. Hier eten we heerlijke pad thai bij een tentje waar we al eerder zijn geweest. We slenteren wat over koh san waar Lieke meteen al wat oorbellen en zonnebrillen scoort.

Na een goede nachtrust, die we alle drie nodig hadden, belanden Elke en Lieke aan het zwembad. Vincent besluit naar een groot winkelcentrum te gaan met electronica artikelen. In de middag komen Bert en Ria, de ouders van Elke aan in het hotel. Wat heerlijk is het toch allemaal bekende gezichten om je heen te hebben. Ondanks de flinke jetlag van Bert & Ria gaan we, na even bijgekletst te hebben, meteen op pad. We gaan met de skytrain naar de Lumpini Night Bazaar (avondmarkt) en laten de familie gelijk kennis maken met de thaise cultuur, dat wil zeggen aerobicen in het park, eten op straat, afdingen, drukte etc.

De volgende dag gaan we met zijn allen verder met cultuursnuiven en staan de highlights van Bangkok op het programma. Eerst met de stadsboot naar het oude gedeelte van Bangkok en daar bezoeken we de tempel van de slapende budha, dit is een gigantische budha van een meter of 50 lang en 10 meter hoog. We maken die ochtend wederom kennis met de verkooptechnieken van de thaise bevolking. Ze proberen ons te overtuigen dat op maandag de tempel en het royal palace dicht zijn en alleen toegankelijk voor de lokale bevolking. Vincent en Elke geloven hier echter geen snars van en besluiten gewoon door te lopen.

De bedoeling is dat je in plaats van het royal palace een tourtje bij hun of een van de vrienden boekt. En jawel hoor de tempel is gewoon geopend, geen enkel probleem en na het maken van een aantal foto's gaan we verder naar het Royal Palace. Wel vragen we nog even waar de ingang van het Royal Palace is.. Naast de cultuur shock voor de familie, komen ze ook in aanraking met de hitte van Bangkok. Geen wolkje aan de lucht en ruim 35 graden zorgt ervoor dat iedereen loopt de puffen en de flesjes water zijn dan ook verschrikkelijk noodzakelijk. De ingang van het Royal Palace blijkt helemaal aan de andere kant te liggen dan ons was gezegd, damm zijn we er toch gedeeltelijk ingetrapt......

Na drie kilometer door de brandende zon komen we op het heetst van de dag aan in het royal Palace, een gigantisch complex van tempels en musea. Door de warmte blijven we niet al te lang binnen want het is werkelijk waar niet vol te houden. We nemen een goede lunch in de airco en gaan terug naar het hotel om te relaxen aan het zwembad. Aan het eind van de middag bezoeken we het MBK. Dit grote winkelcomplex bestaat uit allerlei kleine winkeltjes waar vooral nep spul wordt verkocht. We eten 's avonds in een restaurant waar we de Aziatische barbeque aan de familie laten proeven. Deze valt geheel uit de smaak bij Lieke die later de avond nog een tosti eet bij de 7eleven. De familie heeft de dag al heel wat indrukken gehad maar Vincent & Elke nemen ze toch nog even mee naar Silom Street & Patpong. We slenteren de markt van Silom af en kopen een aantal souvenirs. Bert & Vincent zijn meer geinteresseerd in de mooie dames op Patpong die je naar binnen proberen te sleepen voor een pingpong show. Dit laatste doen ze voor de goede orde niet. We hebben al aardig wat kilometers in de benen en daarom nemen we een tuktuk terug naar het hotel. De twee tuktuks doen een wedstrijdje wie het eerst in het hotel is! Die van Vincent, Elke en Lieke wint!

We komen met zijn allen tot de conclusie, genoeg van Bangkok te hebben gezien. Bangkok is gewoon een gigantische Aziatische stad met weinig grote bezienswaardigheden. We spenderen de dag erop dan ook lekker bij het zwembad. Bert & Vincent willen echter nog wat electronica shoppen. Die avond staat weer een hele nieuwe ervaring op de planning voor de familie. We vertrekken namelijk met de trein naar het zuiden van Thailand. Alhoewel we ze al voorbereid hebben voor de rit, zijn ze toch enigzins geschokt. Onze oude dieseltrein is niet al te schoon, volgestouwd met reizigers en hun bagage en staat blank van de diesllucht. Na vertrek worden de bedden al snel opgemaakt en als de restauratie om 22.00 dichtgaat kun je niet veel anders dan maar gaan slapen. Ria staat nog voor een groot raadsel in het toilet. Het toilet wat bestaat uit een gat in de grond moet natuurlijk wel doorgespoeld worden na gebruik. Dit blijkt lastiger dan het is, waar zit immers de doorspoelknop? Na wat zoekwerk vindt Ria een pedaal op de grond en besluit daar op te trappen. Deze doet echter niet wat ze verwacht. Er komt namelijk een gigantische waterstraal uit een waterslang die haar kleddernat maakt. Gelukkig kan ze er zelf erg om lachen (en de fam trouwens ook). We hebben de laatste coupe in de trein en op de een of andere manier gaat onze coupe daarom gigantisch heen en weer. Van slapen komt dan ook niet veel en als we de volgende ochtend aankomen in Surat Thani zijn we kapot! We hebben nog een busrit van 3 uur voor de kiezen naar de west kant van Thailand. Na de busrit nemen we afscheid van Bert en Ria die naar Aonang gaan. Wij gaan met Lieke naar Railey. Ons eerst plan was om naar Koh Phangan te gaan om wat feestjes te bezoeken. Ivm de erg slechte weersvoorspellingen en onze eerdere ervaring op een ruwe zee op een catamaran wijzigen we onze plannen. Aangekomen op Railey vinden we al gauw een superleuk hotel met redelijk betaalbare bungalows. We gaan meteen naar het ontzettend mooie strand. Hier komen we voor, wauw! `s Avonds laten we Lieke kennis maken met de buckets. In een live bar drinken we teveel buckets en hebben we een super avond!

Op zondag morgen worden we te vroeg wakker door de wekker. Ons ontbijt is inclusief en die willen we natuurlijk niet missen. Met een flinke kater werken we ons ontbijt naar binnen. Na het ontbijt lijkt het ons beter toch maar weer te gaan slapen. Om 1 uur worden we wakker en gaan we maar weer naar het strand. Bert & Ria die maar 10 minuten verderop zitten met de boot komen ook nog even langs. Op het strand krijgen we bezoek van een grote groep apen. ‘S Avonds lijkt het ons beter om de avond ervoor niet over te doen aangezien we de volgende dag met de ferry naar Koh Phi Phi gaan. Fris en Fruitig zitten we dan ook op de grote ferry die ons in anderhalf uur naar Koh Phi Phi brengt. Op Koh Phi Phi aangekomen moeten we nog een kleine longtail nemen naar het hotel dat aan de andere kant van het eiland ligt. Deze kost maar liefst 20 euro voor een half uur en dat is voor Thaise maatstaven echt gigantisch duur. Phi Phi is de afgelopen jaren flink vercommercialiseerd en dit is aan de prijzen te merken ook. Verder is het een prachtig mooi eiland wat nog steeds zeer de moeite waard is om te bezoeken. Het weer is bewolkt en we hebben ons niet ingesemeerd. Dit laatste blijkt niet zo'n goede keuze want in het resort aangekomen blijkt dat Lieke haar rug goed verbrand heeft. Zelfs Elke die al aardig wat zon heeft gehad is flink verbrand. Ons resort is super de luxe (lekker een Holiday Inn) en wat doe je op zo'n bounty eiland? Tja maar weer eens op het strand liggen. Het resort ligt erg afgelegen en daarom is er 's avonds niet veel te doen. We vinden een goedkoop erg lekker tentje waar we kunnen eten want het eten in het resort is veel te duur voor ons.

Dag twee op Koh Phi Hhi bestaat niet zoveel anders dan uit luieren op het strand en eten en drinken. We krijgen op deze dag het nieuws dat Bert & Ria een flinke schoorsteen brand in huis hebben gehad. Gelukkig valt de schade uiteindelijk mee maar we zijn wel erg geschrokken. Op dag drie vinden het tijd voor wat actie, we boeken een longtail boot voor zes uur die ons naar een aantal mooie stranden op Phi Phi brengt. We willen vroeg weg (7uur) om de drukte op maya beach voor te zijn. Op dit strand is de film the Beach opgenomen. Alhoewel het een prachtige baai is, vinden wij het niet echt op de baai in de film lijken. Omdat we vroeg zijn kunnen we prachtig snorkelen. Eenmaal in het water lijkt het net of je in een aquarium zwemt, zoveel vis! Het volgende strand dat we bezoeken is Monkey Bay. Zo wit het strand in deze baai is hebben wij nog nooit gezien. Dit nodigt natuurlijk uit voor een uitgebreide fotosessie. We doen net of we gek zijn en poseren en springen op en over het strand/water. De longtail dropt ons daarna af op Tonsai, het toeristsche dorpje van Phi Phi. Als we vijf minuten door Tonsai lopen weten we al dat we een verkeerde keuze hebben gemaakt met het resort. We hadden beter in het veel leukere Tonsai kunnen zitten, maar ja je kunt niet alles van te voren weten! Na twee uurtjes Tonsai worden we weer teruggebracht naar ons resort waar we maar weer op het strand belanden. Wat is het leven toch zwaar!

Op 23 december is het Vincent zijn beurt om zijn ouders weer te zien. Hij gaat vanuit Phi Phi rechtstreeks met de ferry naar Krabi. Elke & Lieke nemen de ferry naar Koh Lanta waar we met de beide families kerst gaan vieren. Eenmaal op Koh Lanta aangekomen met de ferry is het nog een uur met de taxi naar ons resort. De laatste 2 km gaan over een weg (nou ja weg, zeg maar zandpad) die zo slecht is dat we maar stapvoets kunnen rijden. We hebben echt geen idee waar we belanden! Dan ineens vanuit het niets staat een prachtig resort, met maar 20 bungalows, midden in de jungle aan een privebaai. Dit is werkelijk waar paradijs. Terwijl Elke & Lieke het resort en de bungalow aan het ontdekken zijn, komen de ouders van Vincent aan op het vliegveld van Krabi. De reis van krabi naar Koh Lanta duurt 3 uur maar de familie Heijmer heeft natuurlijk genoeg te bepraten en te ouwehoeren. Wil & Evert denken bij het laatste gedeelte van de rit dat Vincent & Elke hun uitgenodigd hebben in een of ander aftanse budget accommodatie. Gelukkig zijn zij ook verrast als ze op het resort aangekomen. Die avond eten we wat met zijn vijven en kletsen we gezellig bij.

De dag daarna komen Bert & Ria ook naar het resort en maken we ons klaar voor het kerstdiner. Kerst vieren ze in Azie namelijk op de vierentwintigste 's avonds. Voor alle gasten van het resort is er een kerstdiner gemaakt en men is de hele dag al bezig met opbouwen. De avond loopt echter iets anders dan verwacht. Eerst krijgen we een voorstelling van een half uur met Thaise danseresjes. Leuk voor 10 minuten maar daarna vallen je ogen echt dicht. Dan krijgen we de mededeling dat we tot 12.00 een geweldige show te zien krijgen: een travestieten show! Wat? Nee he, 3 en een half uur travestieten kijken is niet echt wat we van een kerstavond verwachten. Als klap op de vuurpijl staat de muziek zo hard dat we geen fatsoenlijk gesprek met elkaar kunnen voeren. We proberen er maar het beste van te maken en hebben uiteindelijk nog veel lol! Zeker als Evert op het podium uitgenodigd wordt voor een interview en Bert later mee doet met dansen en het net lijkt of hij van het reef komt. Om half 12 (ze besluiten een half uur eerder te stoppen, gelukkig) wordt er nog wat vuurwerk afgestoken en wordt er een einde aan de avond gemaakt.

'S Nachts wordt Lieke verschrikkelijk ziek. Ongeveer vier uur lang hangt ze boven het toilet en weet ze niet of het eerst van onder of van boven eruit komt. Gelukkig kwam het niet van het eten want verder was er niemand ziek.

Op 1^e kerstdag brengen we de hele dag door op het strand, terwijl Lieke een dagje in bed blijft. 2^e kerstdag is Elke haar verjaardag! Er wordt een taart geregeld door Vincent en samen met de kadootjes voelt het toch echt wel als een verjaardag. De 27^ste vliegen Evert, Wil, Vincent en Elke terug naar Bangkok. Dit betekent dat na een aantal heerlijke dagen we weer afscheid moeten nemen. En we zullen eerlijk zeggen, dat is niet al te makkelijk... Ria, Bert en Lieke blijven nog twee nachten op het resort voordat zij naar Cambodja vertrekken. Op 2 januari vertrekken Bert & Ria naar Laos waarna zij op 12 januari terugvliegen naar Nederland. Lieke gaat na Cambodja nog een paar dagen relaxen op Koh Chang en zij vliegt 6 januari naar huis.

Voor ons, Evert en Wil is het nogal een uitdaging om terug te komen naar Bangkok. We missen namelijk bijna de vlucht omdat we verkeerd zijn geinformeerd door ons resort. De ferry komt namelijk veel later aan op Phuket dan verwacht. Daarnaast kunnen we door de drukte eerst geen taxi krijgen. Na veel aandringen vinden we eindelijk een taxi die ons in 30 min (normaal 45 min) als een gek naar het vliegveld brengt. En ja, we hebben de vlucht gehaald!

's Avonds lopen we nog even over Silom, waar we nog wat souveniers shoppen. Evert wordt net zoals Bert eerder nogal afgeleid door de mooie dames op Patpong. We moeten hem bijna meesleuren naar het hotel.

De laatste dag samen brengen we door aan het zwembad en aan het einde van de middag is het ook tijd om afscheid te nemen van Evert en Wil. Slik, nu zijn we zeven maaanden weer met zijn tweeen! Dat gevoel zijn we al snel weer vergeten als we op het vliegveld zijn. We gaan namelijk weer een nieuwe uitdaging tegemoed, Australie!!

Fijne Feestdagen!

De Mekong Delta & Cambodja

De Mekong is de derde grootste rivier van Azie en stroomt via China, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam richting zee. In Vietnam splitst de Mekong zich in twee grote rivieren en talloze kleine riviertjes; de mekong delta. De makkelijkste manier om de delta te bezoeken is doormiddel van een georganiseerde tour. Wij boeken een tweedaagse tour waarbij we de tweede dag met de boot naar Cambodja gaan. In de ochtend van 6 december vertrekken we met de bus richting Cat Bac, het grootste eiland van de Mekong Delta. Alhoewel de afstand maar 150 km is doen we er toch weer 3 uur over. Duidelijk is dat Vietnam een probleem heeft met de openbare wegen. De wegen zijn te klein voor het aantal voertuigen. In Cat Bac aangekomen, blijkt dat we niet de enige toeristen zijn. Bussen vol worden uitgeladen en in kleine boten gezet. Dit mag de pret niet bederven want het zien van het leven in de mekong delta is heel bijzonder. Krakkemikkige huizen langs de oever, oude boten overbeladen met groenten en fruit, mensen die zich wassen in de rivier, Prachtig!! Nadat we over de floating market hebben gevaren bezoeken we een aantal, speciaal voor toeristen gemaakte attracties. Niet echt onze smaak! We proeven de lokale honing, zien wederom hoe ze rijstwijn, rijstwafels en rijstpapier maken. Natuurlijk kun je bij elke tentje souveniers en lokale producten kopen....

We lunchen met twee Nederlandse meiden en een Nederlands echtpaar die we de dag ervoor al hebben leren kennen in de Cu Chi tunnels. Na de lunch heeft de tour nog een speciale verrassing. Een krokodillen farm (echt heel zielig, teveel krokodillen in heel vies water) en een super muzikale voorstelling. Bij dit laatste vallen we bijna in slaap....

In de middag splitst de groep zich en gaan wij met de bus (wederom 3 uur )richting Cau Doc, een plaats dichtbij Cambodja. Als we in het donker aankomen lijkt het nog wel een leuke plaats. Bij het lopen van een rondje herzien we deze gedachte. Het is er namelijk vies, heel erg vies...Bovendien worden we aggresief gestalkt door kinderen en worden bijna (express!) aangereden door een motor. We eten wat op de straat en gaan snel weer terug naar het hotel.

De tweede dag van de tour beloofd weer een lange dag te worden. Onze gids heeft bedacht om 7 uur weg te gaan en als verrassing krijgen we om 6 uur een wake up call. Na het ontbijt vertrekken we met kleine roeibootjes naar een Cham minority dorp. Dit dorp is geheel gevestigd op het water. Heel mooi op te zien hoe deze mensen leven. Vanaf half tien krijgen we een 8 uur durende boottrip voor onze kiezen naar Phnom Penh in Cambodja. Het eerste gedeelte tot aan de grens leggen we af in een redelijk grote boot. Eenmaal bij de grens aangekomen worden we overgezet in een klein bootje met houten bankjes. De grens overgang verloopt soepel en na de lunch blijkt dat we nog 4 uur op die kleine houten bankjes moeten zitten. Het uitzicht onderweg maakt gelukkig veel goed. Na nog een busrit van een uur komen we in Phnom Phen aan. Het eerste wat opvalt is het grote verschil tussen arm en rijk. Je ziet hier super de luxe auto's en villa's. Aan de andere kant leven de mensen in de meest krakkemikkige houten huisjes.

Die avond eten we bij Friends. Een restaurant wat als doel heeft om kansarme kinderen op te leiden in de hospitality wereld. Zo ontzetten leuk om te zien hoe gemotiveerd deze kinderen zijn! En we hebben tijdens onze reis nog niet zo lekker gegeten als hier! Super initatief!

De volgende dag besluiten we vroeg in de ochtend naar het S21 museum te gaan. Deze voormalige school is tijdens het regime van de rode khmer (met als leider Pol Pot) gebruikt als gevangenis en om mensen te martelen. We worden er helemaal naar van als we door het museum lopen en zien wat er allemaal gebeurd is op deze plek. Drie miljoen mensen zijn in drie jaar tijd (1976-1979) op gruwelijke wijze afgemaakt of verhongerd. Alle intellectuelen, geleerden, doktoren etc zijn koelbloedig gedood. En waarom? Waarschijnlijk om de rode Khmer bang was dat juist deze mensen in opstand zouden komen.

Na het museum gaan we naar de Killing Fields net buiten Phnom Phen. Hier werden alle gevangenen van de S21 naartoe getransporteerd om uiteindelijk afgemaakt te worden. In totaal zijn op deze plek 200.000 skeletten gevonden in massa graven. Het is zo ontzettend indrukwekkend wat we daar zien. In het monument hebben ze een groot gedeelte van de skeletten een rustplaats gegeven. Er staat een boom waar ze kinderen tegenaan sloegen om dood te maken. Verder zien we overal grote kuilen in de grond waar ze de skeletten hebben opgegraven. Enigzins aangedaan gaan we na een uur weer terug naar Phnom Penh om uit te checken in ons hotel. We hebben namelijk met Timothy & Christel afgesproken een nachtje luxe te doen in het InterContinental Phnom Penh. Wij hebben hun al eerder gezien in Hanoi, Hoi An & Ho Chi Min. We genieten heerlijk van het zwembad en eten wat met zijn vieren in een leuk restaurant aan de mekong.

Als de dag erop de wekker gaat, weten we dat we weer afscheid moeten nemen van de luxe.. Om 12.00 vertrekt onze bus (en wat voor een bus) naar Siem Reap. De vooroorlogse bus heeft gigantische groene leren stoelen die zo dicht op elkaar gepropt zijn dat zelfs Elke er niet eens tussenpast. Gelukkig is de bus niet vol en zoeken we net zolang totdat we de plekken vinden met de meeste beenruimte. Op de stopplaatsen onderweg worden we gestalkt door alle verkopers (meestal kinderen). Gek worden we ervan! We kunnen niet rustig de bus uitstappen of ze hangen (letterlijk) aan je. Het meest opmerkelijke is dat er gebakken vogelspinnen verkocht worden. De kinderen hebben levende vogelspinnen op hun shirt rondlopen om te laten zien aan de toeristen (natuurlijk voor geld).

In Siem Reap is het niet zo makkelijk een goed hotel te vinden. Onze tuktuk chauffeur rijdt ons naar een guesthouse waar hij waarschijnlijk commissie krijgt. We vinden het niet wat en vragen hem verder te rijden naar een ander hostel uit de lonely planet. Deze blijkt dicht te zitten. Het volgende hotel wat we bezoeken is heel sfeervol maar een beetje aan de dure kant. We besluiten na wat afdingen toch voor dit hotel te gaan. Als we onze tuktuk chauffeur willen betalen, wil hij een afspraak maken om ons de volgende dag rond te brengen in Angkor Wat. We slaan dit aanbod af aangezien we lekker met de fiets willen. De tuktuk chauffeur wordt hierop zo kwaad dat hij zonder dat we het ritje betalen wegrijd, heel vreemd!

De dag erop slapen we eerst lekker uit. Na het heetst van de dag pakken we de fiets om naar Angkor Wat te gaan. Dit inmens grote gebied is tussen de 8^e en 13^e eeuw het centrum geweest van de toenmalige Khmer beschaving. De verschillende hindoeistische en boeddistische koningen hebben in die tijd geweldig grote stenen tempels gebouwd in de jungle. In de 19^e eeuw waren de Fransen de eersten die Angkor Wat hebben herondekt. Het restaureren van de tempels heeft tientallenjaren geduurd en nog steeds zijn veel tempels in vervallen staat. We kopen een pas voor drie dagen zodat we voldoende tijd hebben om het complex rustig te bekijken en om veel foto's te maken.

Rond 14.00 komen we aan bij Angkor Wat, ‘s werelds grootste religieuse monument. Wat een indrukwekkend gebouw is dit zeg! De plaatjes en foto's die we van te voren hebben gezien waren al geweldig maar om het gebouw in het echt te zien is helemaal super! De enige teleurstelling is dat een groot gedeelte van de voorkant gerenoveerd wordt en gehuld is in een groen kleed. Niet zo mooi voor de foto's. We struinen de hele middag rond in Angkor Wat en praten wat met de monniken die in het complex rondhangen om hun Engels te verbeteren. Natuurlijk zijn de agressieve verkopers in Angkor Wat weer paraat. Zinnen als:

• Do you want a tuktuk?
• Do you want postcards?
• Want to have a cold drink, sir?
• You are very handsome, where are you from?
• If you buy, you buy from me okay?

kunnen we echt niet meer horen.. We laten ons wel overhalen een boek te kopen over de tempels van Angkor Wat. Een echt boek (dit keer geen kopie) voor maar $4 kunnen we niet laten liggen. We horen van verschillende mensen dat de zonsondergang bij Phnom Bakheng prachtig moet zijn. Om half vijf pakken we ons fietsje om daar naartoe te gaan. Helaas blijken we niet de enigen want als we de heuvel opgaan, lopen we samen in een colonnen met honderden toeristen. Als we dan ook nog niet het verwachte uitzicht zien op Angkor Wat hebben we het al gauw gezien. Nog voor de zonsondergang zijn we al beneden en fietsen we terug naar Siem Reap. Daar hebben we voor de laatste keer met Timothy & Christel afgesproken om wat te eten. Zij vertrekken namelijk de 14^e naar Australie. Na het eten willen wij iets proberen waar je in Nederland tientallen euro's voor betaald en in Cambodja 2 euro, namelijk met je voeten in een bak met visjes (Dr Fish). Deze visjes eten de dode huidcellen van je voeten en dit schijnt heel gezond te zijn. We kunnen vertellen, het is vooral heel erg raar! Elke heeft het nog niets een volgehouden om 20 seconden haar voeten in het water te houden. Vincent had echter na een halve minuut tientallen visjes aan zijn voeten zitten te sabbelen en heeft nog minuten genoten van deze speciale behandeling.

De indeling van de vorige dag beviel ons goed en daarom fietsen we de dag erop aan het begin van de middag naar Angkor Thom. Dit complex bestrijkt een oppervlakte van drie vierkante km. Als we door de gigantische toeganspoorten binnenkomen beseffen we hoe welvarend en ontwikkeld dit gebied wel niet heeft moeten zijn. In totaal leefden er 1,5 miljoen mensen, wat echt heel veel was voor die tijd. Middenin Angkor Thom staat de tempel Bayon met allemaal stenen gezichten. We kijken onze ogen uit en vinden het wederom geweldig. Vervolgens bezoeken we het Royal Palace gebied met een tempel die je aan v ier kanten kunt beklimmen. Elke ziet al in 1 oogopslag dat het haar veel te steil is. Vincent laat zich natuurlijk niet kennen en pakt de eerste de beste trap omhoog. Zelfs hij krijgt halverwege last van hoogtevrees op die kleine steile trappetjes. Elke ziet inmiddels dat er aan de achterkant een grote houten trap tegen de tempel is aangebouwd en is in de veronderstelling dat Vincent de trap wel heeft gezien voor de weg naar beneden. Vincent loopt echter driekwart de tempel rond en mist daardoor de trap. Hij neemt gewoon dezelfde steile trap aan de andere kant naar beneden en staat letterlijk doodsangsten uit. Als hij eenmaal beneden is en de trap aan de achterkant ziet kan hij er gelukkig om lachen.

De laatste tempel die we bezoeken is Ta Prohm waar de film tombraider is opgenomen. Deze tempel is bewust niet gerestaureerd om te laten zien hoe de fransen het hele gebied hebben gevonden in het begin 19^e eeuw. De bomen zijn letterlijk in en over de tempels heen gegroeid. Door deze kracht zijn de tempels grotendeels vervallen. Prachtig om te zien! Wel is het hier heel toeristisch en moeten we moeite doen de tourgroepen te ontwijken.

'S Avonds staan we voor een dilemma; gaan we wel of niet de zonsopgang kijken bij Angkor Wat. Uiteindelijk besluiten we van niet omdat massa's mensen hetzelfde doen en we toch geen mooie foto's kunnen maken ivm de restauratie. Echt zin om andere tempels te bekijken hebben we ook niet meer en daarom lassen we de volgende dag een rustdag in.

Op zondag 13 december vertrekken we naar Bangkok om vakantie te vieren met de familie!! Wij hebben er zin in!!

(Inmiddels zijn we alweer een week verder en zijn Bert, Ria en Lieke veilig overgekomen in Thailand. Na een paar dagen Bangkok zijn we nu in het zuiden van Thailand waar we heerlijk genieten van het strand, de zee en lekkereten en drinken)

Noisy Vietnam

Na het rustige Laos, is onze volgende bestemming Vietnam. We vliegen vanuit Luang Prabang naar Hanoi. Het vliegveld van Luang Prabang is echt wat je van een vliegveld van een relatieve kleine stad kunt verwachten. Eén landingsbaan, 2 incheck balie's, tickets die uitgeprint worden op een ouderwetse ratelprinter en bagage wordt met de hand in een kruiwagen gestopt die naar het vliegtuig wordt gebracht. Onze vlucht is redelijk, in een klein vliegtuig verneem je toch meer van het stijgen en landen..Ook is het vluchtschema niet echt belangrijk. Als iedereen er is, gaan we gewoon 45 minuten voor op schema weg.

Na 45 minuten komen we op Hanoi Airport aan. Omdat we een pickup hebben die uitgaat van een normale aankomsttijd moeten we ruim een uur wachten. Uitendelijk na een aantal telefoontjes komt iemand ons ophalen. Dat wil zeggen, hij geeft aan in welk busje we moeten gaan zitten die ons naar het hotel brengt. Een tip voor iedereen die naar het buitenland gaat, koop gelijk een simkaart op het vliegveld, dat maakt het regelen van vervoer, controleren van hostels op beschikbaarheid een stuk makkelijker en goedkoper. Helaas zitten we midden in de spits en doen we over 35km ruim drie en half uur. Inmiddels zijn we gewend aan vertragingen en verbazen we ons achteraf dat we niet één keer klagen en er alleen maar om lachen.

Hanoi is een gigantische stad met ruim 3,7 miljoen inwoners. We verblijven 2 dagen in het oude gedeeltje (old quarter) dat bestaat uit smalle straatjes vol met shops, restaurantjes en heel heel veel scooters. Ze kunnen hier eenvoudig op een tweebaans weg met ruim 15 scooters naast elkaar rijden. Elke straat heeft een eigen naam en daarmee zijn eigen handel. Zo zijn er straten met alleen maar schoenen of alleen maar vis, suiker, ijzerwaren, kruidengeneesmiddelen etc. Beide dagen dwalen we een beetje door het oude gedeelte en boeken we een boottrip voor de komende 3 dagen naar Halong bay.

Halong Bay lijkt op het karstgebergte in Yangshuo, maar dan in de zee. Halong bay bestaat uit meer dan 2000 kleine eilanden wat een spectaculair uitzicht oplevert. We maken een driedaagse boottrip om een aantal eilanden van dichterbij te bekijken. Het weer is inmiddels ook weer beter geworden. Van 20 graden gaan we weer richting de 26, wat het heerlijk vertoeven maakt op onze boot. Aan boort hebben we het gezellig met een stel uit Zwitserland, een tweeling uit Engeland, een broer en zus uit Australie, een verwend Duits stel en een Franse familie. Al het eten is inbegrepen en is bovenverwachting goed en uitgebreid. De eerste dag bezoeken we vismarkt op het water, een prachtige grot (surprise cave) en maken we een kayak tocht rond een aantal eilandjes.

Gelukkig is het water erg rustig (het lijkt op een biljartlaken in vergelijking met de golven tijdens de heltrip in Thailand) en kunnen we heerlijk slapen op de boot. De volgende dag gaan wij samen met de tweeling uit Engeland door naar Cat Ba Island. Dit is het grootste eiland van Halong Bay. Op dit eiland maken we een korte maar pittige hiking trip in het Cat Ba National Park. In de middag gaan we naar een verlaten, prachtig strand waar Elke de rest van de middag blijft relaxen. Vincent gaat met de tweeling naar Monkey Island waar ruim 70 apen leven die inmiddels 'gewend' geraakt zijn aan toeristen. We worden vooraf gewaarschuwd om niet te dicht bij te komen, niet zichtbaar voor de apen te eten en ze zeker niet van dichtbij in de ogen te kijken. Sommige apen kunnen namelijk agressief worden en gaan bijten (rabies is wel het laatste wat je wilt oplopen) Maar ja toeristen blijven toeristen en binnen 5 minuten wordt een dame aangevallen door een aap, gelukkig wordt ze niet gebeten. Een paar minuten later gaat een aap ervan door met een blik pringels, een andere aap drinkt de restjes uit een blikje cola light, terwijl een ongezonde aap een halve liter bier naar binnen werkt. Het levert wel lachende reacties op, maar waarschijnlijk zal er binnen een aantal jaar geen toerist meer komen zonder aangevallen te worden....zonde.......

's Avonds hebben we een gezellige avond in een lokale kroeg met de tweeling uit Engeland waar we een shotje slangenwijn te drinken krijgen (een rijstwijn waarin slangen en schorpioenen in zitten met een alcohol% van 60%). De volgende ochtend gaan we terug met de boot naar Halong City om daar met de bus terug naar Hanoi te gaan. Dezelfde dag vertrekken we met de nachttrein naar Danang, wat in de buurt ligt van Hoi An, onze volgende bestemming. De nachttrein is wel de minste tot nu toe, niet echt schoon en heel ouderwets....een beetje Oost Europees....de lakens worden niet verschoond maar recht getrokken of omgedraaid wanneer er nieuwe reizigers in komen. De Vietnamezen zijn maar een vies volk, waar wij netjes onze vuilnis van een nacht in de trein in een zak stoppen, gooit de conducteur deze bij het opruimen van de coupe gewoon uit de rijdende trein in de rivier die er langs koopt.

Hoi An staat bekend om zijn oude woningen en kledingszaken. Drie weken geleden stond deze stad nog volledig onderwater door een typhoon. Wij hebben geluk want we zien hier niets meer van terug. Volgens reizigers die we onderweg zijn tegengekomen, is dit de plaats voor het maken van pakken, schoenen etc.En inderdaad als we in Hoi An aankomen stikt het van de kledingzaken. Wat ons opvalt in Azië is als er één winkel een goed idee heeft en winstmakend is, er binnen een mum van tijd de hele stad het concept overneemt en er nog maar één soort handel wordt gedreven. S middags laten we na lang zoeken kleding maken. Het resultaat is uiteindelijk 2 winterjassen, een smoking voor Vincent en een galajurk voor Elke. Alles voor nog geen 150 euro, geen slechte deal vinden wij.. Ook halen we nog zelfgemaakte schoenen voor Lieke en Vincent. De schoenen voor Lieke kunnen we zelf samenstellen, het model, de kleuren, de stof ,en de veters,. De volgende dag gebruiken we om de jassen en pakken te passen en hier en daar is een aanpassing nodig. Het resultaat mag er zijn! We sturen alles in een pakketje naar Nederland. Nu maar hopen dat het aankomt!

Daarnaast huren we twee fietsen waarmee we naar het strand van Hoi An gaan. Helaas is het niet heel erg mooi weer en houden we het snel voorgezien. Als we terug komen gaan we maar weer eens naar de bakkerij (met heerlijke taartjes) waar we te vaak komen.

Vanuit Hoi An vliegen we op 27 november naar Nha Trang, liggend aan de kust in het zuid-westen van Vietnam. Hier vertoeven we 3 dagen aan zee met een lekker zonnetje en gaan we een middag naar een waterpark. Dit park is gebouwd op een eiland en bestaat uit een waterpark (20 verschillende glijbanen), een soort Sea World en een indoor videogames ruimte. Normaal gesproken kunnen hier wel 10.000 mensen terecht, maar als wij er zijn, zien we maximaal 50 toeristen. Heel bizar,dat dit uit kan.....

De volgende bestemming is Dalat, wat midden in de Central Highlands ligt. Volgens de Lonely Planet lijkt Dalat op de franse Alpen, deze vergelijking vinden wij niet helemaal terecht. De stad op zich is niet zo speciaal, maar vanuit Dalat kun je excursies boeken met de Easy Riders. Dit zijn lokale motorrijders, die er om bekend staan het echte Vietnam te laten zien. We boeken een 3 daagse trip door de Central Highlands met dezelfde Easy riders, waar Sjoerd en Esmee ook mee geweest zijn. In 3 dagen tijd doen we heel veel indrukken op en krijgen we inderdaad het echte Vietnam te zien. Een korte opsomming:

- een zijde fabriek, waar we zien hoe ze van de cocons zijde maken

- rupskwekerij, waar de zijde rupsen worden vetgemest

- bakstenenfabriek

- werkplaats waar bezems met de hand worden gemaakt

- bij lokale thuis waar rijstwijn wordt gemaakt

- houtsnijwerk

- rijstpapier

- koffie plantage

- katoen plantage, ja hier zitten de wattensbolletjes gewoon aan een plant

- peper plantage

- rubber plantage

- een bezoek aan een oorlogsveteraan

- een bezoek aan een minority village, waar we een stel van 98 en 103 bezoeken in hun traditionele huis

Al met al een hele ervaring en we komen eindelijk te weten hoe en waar alles wordt gemaakt of wordt verbouwd. Tijdens de 3 dagen vertelt een van de easy riders de historie over de oorlog met Amerika. We rijden over de Ho Chi Minh Trail, de route die gebruikt werd door de Vietcong voor aanvoer van voedsel en wapens vanuit het noorden naar het zuiden. Vanaf de motor zien we de gevolgen van de oorlog. Oorspronkelijk bestond Vietnam voor het grootste gedeeltje uit jungle. Na de oorlog is hier weinig meer van over gebleven. Door de grote hoeveelheid bombardementen zijn complete bossen weggevaagd (ook door het gebruik van chemische wapens). Op sommige plaatsen zie je de kraters van de bombardementen nog, echt een bizar gezicht. Nu wordt de grond gebuikt voor landbouw en groenteteelt. Na 3 dagen nemen we afscheid van Mui en Tanh, onze easy riders en gaan we met de bus verder naar Ho Chi Minh City (vroeger Saigon).

HCMC is de grootste stad van Vietnam met ruim 10 miljoen inwoners en (nog erger) ruim 6 miljoen scooters. Overal rijden die krengen en dat maakt oversteken knap lastig. Uiteindelijk werkt maar één ding, verstand op nul, blik op oneindig en dom doorlopen. De scooters gaan wel om je heen (hoop je). Stil staan moet je zeker niet doen, want dan weten zij ook niet wat te doen.In HCMC komen we nog meer over de oorlog te weten door een bezoek aan het War Museum en de Cu Chi Tunnels. Alles wat hier over de oorlog wordt verteld komt vanuit één kant. Constant hoor je hoe slecht Amerika was, wat voor een gruwelijke daden ze hebben gedaan en welke ‘knappe' technieken de Vietcong hebben bedacht om dit tegen te gaan.In tegenstelling tot vele mensen vinden wij HCMC wel een leuke en levendige stad. Misschien komt dit ook wel omdat we voor het eerst in Vietnam een rustig hotel waar we niet wakker worden gemaakt door:

- een lokaal orkest dat om 4.30 uur begint te spelen

- een stel honden dat ruzie maakt voor ons raam

- een nieuw te bouwen hotel, waar ze in het drill stadium zijn

- houtwormen die in de nacht de binnenkant van een stoel leegvreten

- anders bouwwerkzaamheden.

De Cu Chi tunnels bezoeken we de tweede dag. Dit ondergrondse tunnelstelsel was een van de redenen dat Amerika de oorlog nooit heeft kunnen winnen. De VietCong (VC) hebben dit stelsel op zo'n manier gebouwd dat ze in drie verschillende lagen konden verblijven, werken (munitie maken), gewonden verplegen en ook nog eens grote afstanden afleggen. De tunnels werden gebruikt om overdag in te verblijven en om dan 's nachts de Amerikanen aan te vallen (die geen idee hadden waar de VC vandaan kwamen). Pas aan het einde van de oorlog hebben ze de tunnels gevonden en daarna kapot gebombardeerd. Nog maar een klein gedeelte is overgebleven en dient nu als toeristische attractie. Het is wel erg indrukwekkend om de tunnels te zien. De tunnel die wij zien is 100 meter lang en begint met een toeristische afmeting, dat wil zeggen 1 meter hoog, halve meter breed en 2 meter onder de grond. Na 30 meter kun je eruit of doorgaan naar de volgende 30. De laatste 40 meter van de tunnel is nog volgens de oorspronkelijk afmeting (halve meter hoog, minder dag een halve meter breed en 5 meter onder de grond). Vincent heeft het met een andere toerist tot einde volgehouden, maar het werd wel knap krap aan het einde.Voordat we de tunnels ingaan heeft Vincent zich nog uitgeleeft met schieten. Hij kiest voor een AK47 (kent hij nog uit Counterstrike) en schiet 10 kogels. Tijdens het schieten heb je het gevoel dat je midden in de oorlog waant, wat een lawaai.

De volgende dag sluiten we Vietnam af met een tweedaagse trip door de Mekong Delta met als eindbestemming Phom Penh Cambodja. Hierover meer in het volgende verhaal.

O ja het is trouwens wel apart om geen pepernoot te hebben gezien.

Lovely Laos

Het 6^e land dat we aandoen tijdens onze reis is Laos. Een land wat jarenlang een franse kolonie geweest is, compleet plat gebombardeerd door de VS in de jaren 70 en nu onder Chinese invloeden probeert zijn economie te stimuleren. Dit laatste gaat echter alleen ten goede van China. Er worden bijv grote dammen gebouwd om voor energietoevoer richting China te zorgen. Al met al blijft Laos een van de armste landen in Azie en heeft het gelukkig zijn charme behouden. De franse cultuur komt heel sterk terug in de dagelijkse manier van leven. Waar het in andere Aziatische landen druk, vies en chaos is, is het in Laos relaxed, rustig en voor Aziatische begrippen netjes en schoon.

Vanuit Bangkok gaan we op 7 november met de nachttrein naar Ubon Ratchatani. Het is de bedoeling dat we met de bus verder gaan naar Pakse in het zuiden van Laos. Helaas heeft onze trein twee uur vertraging en missen we de bus. Optie 2 is dat we een taxi nemen en dat doen we dan maar. Een grensoverganging over land is weer een hele nieuwe ervaring. Nadat we ‘uitgechecked' hebben in Thailand moeten we 100 meter over een zandpad lopen voordat we ‘inchecken' in Laos. Eenmaal alle formaliteiten afgehandeld (wat overigens erg snel gaat, maar we wel een dollar zondagtoeslag moeten betalen en we nog steeds niet weten of dit in de broekzak van de douane gaat) regelen we weer een nieuwe taxi die ons naar Pakse brengt. Meteen als we de grens overgaan, merken we al dat het hier veel rustiger en armer is. Pakse, liggend aan de Mekong, is de grootste stad in Zuid Laos met 70.000 inwoners. Voor ons is het echter een groot dorp met weinig verkeer, wat een verademing na alle grote steden die we bezocht hebben. Al gauw vinden we een redelijk guesthouse waar we voor 6 euro overnachten. Daarna regelen we twee scooters voor de komende drie dagen. De rest van de dag slenteren we wat door Pakse, waar het ontzettend heet is.

De volgende drie dagen bezoeken het Bolaven Plateau (rondje Tad Lo, Sekong, Ban 52, Paksong, Pakse). Met de scooter rijden we in totaal 350 km door het zuidelijke platteland. Onderweg zien we de mooiste watervallen, de prachtigste dorpjes op palen (zonder electriciteit) en rijden we afwisselend door de jungle en koffieplantages. Het grootste gedeelte zijn de wegen breed, geasfalteerd en zijn we de enigen op de weg. De gemiddelde Laotiaan heeft namelijk geen auto hooguit een scooter. Op dag 2 moeten we echter 70 km over een dirty road. Dirty wordt je er inderdaad van. Na een dag op een graffel pad met grote gaten die omhoog en omlaag gaat zitten we van top tot teen onder een rode laag stof. Maar wat is het gaaf! Het grootste gedeelte van de weg komen we niemand tegen. De dorpjes zijn zo afgelegen dat we een grote attractie zijn.

In the middle of knowhere krijgt Vincent een lekke band. We beseffen dat we een gigantisch probleem hebben want de dichtsbijzijnde plaats is 35km verderop. Bovendien is het al 14.00 uur, nog zeker anderhalf uur rijden en om half zes is het pikkedonker. We rijden met de platteband nog een paar km door tot we in een gehucht komen met 20 houten hutjes, een heleboel kinderen en dieren, geen electriciteit en niets wat er op lijkt dat onze band geplakt wordt. Natuurlijk spreken de locals geen Engels en wijzen ze ons van links naar rechts. Gelukkig komen we op het geniale idee om het hotel te bellen (wonder boven wonder hebben we bereik) zodat zij kunnen vertalen. Op het moment dat Elke de mobiele telefoon bij een van de locals bij het oor houdt, doet deze van schrik een paar stappen achteruit. Duidelijk is dat ze nog nooit eerder een (mobiele) telefoon hebben gezien. Als ook nog eens blijkt dat de hoteleigenaar en local niet met elkaar kunnen communiceren omdat de local een dialect spreekt, zakt ons de moet in de schoenen. Wat nu!? Wonder boven wonder komt nog geen 15 minuten later een truck aangereden met de nieuwe voedselvoorraad voor het dorp. Er stapt een man uit, doet zijn hutje open en haalt een nieuwe band uit zijn hutje. Het is toch ongeloofelijk!! Ondertussen is het hele dorp uitgelopen en komt iedereen naar ons kijken. Terwijl de band geplakt wordt, spelen we wat met de kinderen en lopen naar een schooltje. Heel erg triest om te zien hoe dat hier gaat. De kinderen hebben geen schriften of pennen en er is 1 leraar voor twee klassen van 20 kinderen. Vincent probeert de kinderen les te geven (of eigenlijk muziek 'Schatje mag ik je foto?' te laten horen van zijn telefoon) en Elke maakt ondertussen foto's en laat deze aan de kinderen zien. Om 15.30 is de band geplakt en moeten we 1,80 euro aftrekenen voor de band. We geven de man een flinke fooi en proberen hem duidelijk te maken dat hij daarvan schriften en pennen moet kopen voor zijn kinderen.We komen precies om half zes aan in Paksong waar we het eerste hotel nemen wat we zien.

Op dag drie besluiten we na het zien van verschillende watervallen dat we doorrijden naar Wat Phu Champasak. Een tempel die op de Unesco wereld erfgoed lijst staat. Voordat we daar kunnen komen moeten we eerst de Mekong oversteken. Op dit punt is de Mekong echter 500 meter breed. Van twee boomstam kano's met een aantal planken eroverheen, hebben ze hier een veerboot gemaakt. Samen met nog een scooter worden we op de boot naar de overkant van de rivier gebracht. Een beetje wankel en spannend. Eenmaal bij Wat Phu champasak aangekomen is het tegen onze verwachting in, helemaal niet druk. Wel is het superheet en staat de zon hoog aan de hemel. Daarom maakt Elke gebruik van een paraplu tegen de zon haha! We zijn onder de indruk van deze mooie tempel. Op de weg terug moeten ook weer met de boomstam kano en om hier weer vanaf te komen is wel een beetje stuurmanskunst nodig. Vincent komt er nog redelijk af maar Elke rijdt bijna de halve lokale bevolking van de sokken. Toch kunnen ze er nog redelijk om lachen...

In de avond nemen we de nachtbus van Pakse naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. We hebben de ruimste plekken geregeld in de bus en kunnen waarempel languit liggen. Desalnietemin is het heel erg krap en slapen we maar een paar uurtjes. Om 06.00 's morgens komen we aan in Vientiane. Al gauw vinden we een acceptabel hostel en doen het de middag rustig aan. Wat we nog niet vermeld hebben is dat je in Laos heerlijke belegde baguettes kunt krijgen. Na alle noodles, rijst en Pad Thai smaakt het ons heerlijk! Na het heetst van de dag huren we een fiets en rijden we een rondje door Vientiane. We fietsen langs een aantal kleine Wats (Wat?? Ja een tempel), bezoeken de oudste tempel Wat Si Saket en bezichtigen het Pha That Luang. Dit laatste is een gigantische pagoda helemaal in goud gehuld, mooi!

Omdat Vientiane verder niet zo heel veel bezienswaardigheben heeft besluiten we de volgende dag alweer door te gaan naar Vang Vieng. Daar vinden we een goed hotel voor 10 dollar per nacht (heerlijke die gunstige dollar euro koers) met uitzicht over de Nam Song. Vang Vieng staat bekend om zijn vele lounge achtige restaurantjes (in een ouderwetse vorm) waar de hele dag de tv aanstaat met friends. En ja hoor inderdaad overal om je heen vindt je zulke tentjes. Niet helemaal onze smaak! Wat wel onze smaak is, is een dagje Tuben. Met een autoband de rivier af en ondertussen binnengehaald worden bij verschillende barretjes om domweg te zuipen. Om een lang verhaal kort te houden: We beginnen nuchter in bar 1 en ontmoeten twee Engelsen Jenny en Carl, we doen vier verschillende bars aan, slingeren aan touwen de rivier in en eindigen om half zeven nogal dronken in het donker bij de laatste bar in de rivier met onze autoband. Het leuke is dat we nog een uur terug moeten in de rivier in het donker naar Vang Vieng. We waren van tevoren door verschillende mensen gewaarschuwd voor het donker terug te zijn en hadden ons ook echt voorgenomen dit te doen. Tegen de tijd dat wij op de terug gaan, is werkelijk waar pikkedonker op het water en raken Jenny & Carl kwijt. Vincent beseft halverwege dat zijn waterdichte zak die hij om zijn nek had, kwijt is (of gestolen, weten we niet) met zijn horloge en camera erin. Omdat we geen idee hebben hoe diep het water is, stoten we regelmatig onze kont aan de stenen. We zijn heel erg blij als we na een uur de lichtjes zien!

Met een redelijke kater worden we de volgende dag wakker. Elke haar kater is stuk erger dan die van Vincent en terwijl Vincent nog wel zin heeft in een dagje Tuben geeft Elke aan dat ze dat echt niet trekt. We beginnen de dag dan ook maar met niets doen... Rond het middag uur begint de kater iets weg te trekken en besluiten we een fiets te huren en naar een grot te fietsen. Wie heeft dat nou bedacht?? Wat een klote stuk fietsen (zegt vooral Elke). Alsof dat nog niet genoeg is moeten 200meter een steile helling oplopen naar de cave. Helemaal bezweet komen we boven bij de ingang. Helaas is een grot in Laos niet zoals een grot in bijv. Frankrijk. 1. er is geen verlichting 2. er zijn geen vooraf uitgestippelde paden met aangelegde trappetjes 3. het kost ook niets. We dwalen een half uur door de grot in het donker waar we een paar keer gigantisch uitglijden. Het is wel een mooie grot met een boeddha beeld in het midden en het heeft ook wel zijn charme dat je zelf op avontuur uitgaat. Eenmaal beneden nemen we heerlijk een duik in de blue lagoon die vlakbij de grot stroomt en wassen alle modder van ons af.

Op maandag verlaten we Vang Vieng en vertrekken we met de bus naar Luang Prabang, een Unesco World Heritage City. Deze heeft de stad te danken aan zijn Franse Koloniale architectuur en de vele Wat's die er in de stad te vinden zijn. De 6 uur durende busreis gaat dwars door de bergen en is de ene bocht na de andere bocht.Gelukkig zitten we voorin de dubbeldekker bus zodat we een mooi uitzicht hebben. En dan zijn we in Luang Prabang en zijn we moe, moe van alle indrukken die we de afgelopen weken hebben opgedaan. De vieren dagen die we in Luang Prabang zijn, doen we het dan ook heel rustig aan. We doen ons tegoed aan teveel lekker eten (taart, cake etc mmmhh), drinken teveel wijn en Lao bier, nemen een heerlijke massage en zijn het grootste gedeelte van de dag op onze hotelkamer waar we 24 part 7 kijken. De nachtrust is alleen niet al te best... In nacht 1 begint er om half vijf een haan te kraaien onder ons raam, dag 2 heeft het lokale orkest een marathon van 10 tot 23, in nacht 2 gaat het orkest jawel om 04.30 weer verder met zijn marathon. Dit laatste zorgt ervoor dat alle toeristen om half vijf kwaad buiten staan. Helaas het mag niet baten want ze gaan gewoon door tot 10.00. En nee onze oordoppen kunnen hier niet tegenop. Natuurlijk zien we in de vier dagen ook nog wat highlights van Luang Prabang. We zien teveel tempels (en zijn nu ook officieel Wat Moe) en brengen een bezoek aan het Royal Palace. Verder slenteren we eindeloos door de straten van Luang Prabang want eerlijk is eerlijk, het is een prachtige stad.

Het leven in Laos heeft heel veel indruk op ons gemaakt. Ondanks dat het grotendeel van de bevolking echt arm is, lijken de mensen hier toch heel erg gelukkig. Laos is gelukkig niet, zoals andere aziatische landen, dichtbevolkt en vervuilt. Hier zie je nog gebieden die niet door het massatoerisme zijn bedorven en mensen die echt back to de basics leven.

Op vrijdag 20 november vliegen we naar Hanoi, Vietnam!

Bangkok, Zon, Zee (op de heftigste manier), Strand en Duiken

We zijn in het land van de glimlach, namelijk Thailand! Met een vlucht van Air Asia komen we op 25 oktober aan in Bangkok. De primitieve overnachtingen in Nepal hebben we even gehad en kiezen dan ook het lekker luxe Holiday Inn Silom waar we drie nachten blijven. Deze tijd besteden we grotendeels aan praktische zaken. Zo moeten de wasjes weer gedaan worden en moeten we uitzoeken waar we de komende weken gaan spenderen. De eerste avond in Bangkok brengen we een bezoek aan Silom street en de aangrenzende Patpong street, of zeg eigenlijk maar PingPong street. In de deze straat zitten namelijk de meeste clubs die PingPong shows aanbieden (voor de leken onder ons, thaise dames die allerlei ‘kunstjes’ kunnen met pingpong ballen). We worden constant aangesproken door mensen die ons naar binnen proberen te krijgen, deze mooie aanbiedingen slaan we helaas voor hun netjes af. Op dag 2 in Bangkok gaan we naar Koh San Road, ook wel de toeristen straat van Bangkok. Deze straat zit vol met hostels, restaurants en winkeltjes. We lopen de hele middag wat rond en eten heerlijk thais eten op plastic stoelen op straat. Voor deze geweldige maaltijd inclusief het altijd goed smakende Singha bier betalen we 4 euro in totaal. Alle cultuur en mooie fietstochten die je in Bangkok kunt doen laten we nu voorgezien omdat we 14 december weer terug zullen komen. Dan zullen we samen met Elke haar ouders en Lieke nog een paar dagen de tijd hebben om Bangkok te bekijken.

De volgende dag vertrekt onze airco bus om 06.00 naar Chumporn in het zuiden van Thailand waar we een overstap maken naar Koh Tao met de catamaran. Koh Tao is een van de kleinste bewoonde eilanden aan de oost kust van Thailand. Dit eiland is nog niet zo ontwikkeld als bijv Koh Samui en heeft daarom zijn charme nog behouden. Koh Tao staat bekend als de goedkoopste plek ter wereld om je duikbrevet te halen. Na twee maanden gaan we dan eindelijk relaxen en genieten van de zon, zee en het strand! En, Elke gaat haar duikbrevet halen! Vincent heeft problemen met zijn oren en mag daarom helaas niet duiken.

Rond 15.00 komen we na toch wel een lange reis (6 uur met de bus, 2 uur met de boot) aan in Koh Tao. Hier gaan we ons wel thuisvoelen de komende dagen! Elke moet om 16.00 meteen aan de bak voor de introductie van de duikcursus. In de bus hebben we Anna en Bjorn uit Zweden al ontmoet die ook dezelfde cursus volgen als Elke. Die avond brengen we met hun door en eten we wat samen. De daaropvolgende dagen is Elke met haar duikbrevet bezig en brengt Vincent de dagen door met luieren aan het strand, snorkelen en rondrijden op de scooter. Dit laatste blijkt niet echt spectaculair want in 10 minuten kun je de enige begaanbare weg in Koh Tao op en neer rijden.

De laatste dag van Elke haar duikcursus gaat de wekker vroeg in de ochtend want om 07.00 vertrekt de boot voor de laatste twee duiken.Vincent gaat dit keer ook mee om te snorkelen. Er is de vorige dag een whaleshark, walvishaai gespot en de verwachtingen zijn hooggespannen voor deze dag. Eenmaal aangekomen bij de duiikplek, Chumpon, horen we al van andere duikers dat de walvishaai er nog is! JIPPIE! Vincent zit enigzins teleurgesteld op de boot, te balen dat hij niet mag duiken. Nog geen twee minuten in het water zien we de walvishaai al, wat fantastisch! Dit gigantische beest (6m, overigens niet gevaarlijk want eet plankton en kleine visjes) beweegt zich traag voort in het water en we kunnen toch 1 meter dichtbij komen. Wat een geweldige ervaring is dit!! Nadat we na 45 minuten weer bovenwater zijn, zwemt Vincent enthousiast naar ons toe. Hij heeft het hele spectakel van bovenaf mogen aanschouwen! De tweede duik focussen we ons iets minder op de walvishaai want naast haar zijn er nog honderden andere mooie dingen te zien zoals tonijn, barracuda’s en bulsharks.Aan het einde van de middag vieren we een klein feestje want Elke is geslaagd voor haar Open Water duikcursus. Dit houdt in dat ze nu tot 20meter mag duiken.

Helaas zit onze tijd in Koh Toa er na vijf dagen op en vertrekken we met de ferry naar Koh Phangan voor de Full Moon Party. Omdat we bang waren dat alles volgeboekt zou zijn, hebben we al een bungalow gereserveerd. Als we met de taxi afgedropt worden kijken we elkaar enigzins paniekerig aan... Is het hier?? Via een een slecht en erg steil pad (ze zijn een weg aan het aanleggen) lopen we naar beneden. Tenminste dat is de bedoeling want na nog geen 50meter glijdt Vincent uit en haalt zijn been open. Na wat vloeken en tieren komen we aan bij een compleet verborgen bungalowcomplex met 8 hutjes, prachtig mooi, aan een privestrand. Het is voor ons alleen een beetje te rustig want we wilden juist mensen leren kennen om mee naar de full moon party te gaan. Foute keuze... onze bungalow, het uitzicht en de lieve eigenaren maken het echter weer goed.

Die avond huren we een scooter waarmee we Haad Rin gaan verkennen. Hier wordt al meer dan 20 jaar de zogenaamde Full Moon Party gehouden. Na het uitkomen van de film the Beach, is deze party een van de grootste attracties in Thailand. De weg naar Haad Rin is, hoe zullen we het omschrijven, nogal steil omhoog, steil omlaag. De eerste bult die we op moeten trekt ons scootertje dan ook niet en Elke moet zelfs afstappen zodat Vincent verder naar boven kan rijden. Elke heeft al snel besloten dat ze het helemaal niets vindt achterop een scooter op die steile hellingen. Haad Rin valt voor ons een beetje tegen. Ondanks dat tijdens de party’s topdrukte zou moeten zijn, vinden wij het erg rustig. Het overgrote deel van de aanwezige toeristen zijn dronken, te opvallende Engelsen en hierdoor lijkt het een beetje op de spaanse costa’s. Op Haad Rin beach zijn de pre-party’s al aan de gang en we lopen wat rond op dit prachtige strand. Na wat gegeten te hebben (trouwens onze slechtste maaltijd tot nu toe) gaan we terug met ons scootertje naar de bungalows. En ja hoor, op dezelfde steile weg gaan we samen met scooter onderuit....Behalve dan een paar blauwe plekken gelukkig niets aan overgehouden. En ons scootertje ook niet (denken we).

De volgende dag toeren we met de scooter over Koh Phangan. We gaan naar een waterval die eigenlijk geen waterval is omdat ie droog staat. We rijden door de palmbomen Jungle en bezoeken we Mae Haad, waar we een heerlijke fruitshake drinken bij een stranttentje.

Op de terugweg shoppen we nog snel wat nieuwe kleren voor de party vanavond en brengen onze scooter terug. Na een grondige inspectie van de scooter, vindt de eigenaar een miniscul krasje van nog geen halve cm en vindt hij dat we moeten betalen. Hier zijn we het natuurlijk niet mee eens en gaan flink in discussie. De eigenaar blijft maar herhalen dat hij het onderdeel moet vervangen (wat natuurlijk onzin is). We laten ons dan ook niet neppen en zeggen dat hij het onderdeel eraf moet halen en aan ons moet geven anders betalen we de 12 euro niet. Dit doet hij naar veel mokken en weten we zeker dat hij er geen geld aan verdient;)! ’s avonds eten we bij onze bungalow. Daar ontmoeten we toch nog twee Engelsen, die een andere verwachting hebben van de avond dan wij (drugs enzo)..Mmm misschien toch niet zulke leuke mensen om mee te gaan... Rond 22 uur stappen we in de taxi richting de full moon party en drinken onze eerste bucket op het strand. Voor de leken onderons, een bucket is een strandemmertje (zo’n een waar kinderen mee spelen op het strand), gevuld met ijs, 1 blikje frisdrank, 1 flesje redbull en een flesje sterke drank 0,4L (keuze uit, Samsong, Bacardi of Wodka). Dit gooi je allemaal bij elkaar in de emmer, rietjes erin en drinken maar! De aanblik van duizenden mensen feestend op het strand, de zee met palmbomen op de achtergrond en de muziek bezorgen ons wel even kippevel. Het feest verder vinden wij leuk, maar ook weer niet ZO leuk. De mensen proberen naar onze mening een beetje teveel hun best te doen om het leuk te vinden. Dit resulteert in te zatte mensen, vechtpartijen, naakte mensen etc etc. Om half drie begint het te regenen en houden we het voor gezien.

Het slechte weer van de vorige avond blijkt de volgende ochtend door te hebben gezet. De donkere wolken hangen boven het eiland en het waait behoorlijk. We hebben de catamaran en bus naar Bangkok voor die middag geboekt want de tijd die we hebben om Vietnam, Laos en Cambodja is al behoorlijk ingekort door onze trip naar het Zuiden van Thailand. Met een kwartier vertraging komt onze catamaran om 13.00 aan in de haven van Koh Phangan. Wat we dan nog niet weten is dat de komende 1 uur en 45 min een van de verschikkelijkste zullen zijn van ons leven.

Voordat we op de boot stappen lopen we langs onze favoriete ‘7 eleven’ en kopen daar nog even chips, m&m’s en blikjes cola light. Daarna lopen we richting de pier en zien de gevolgen van een full moon party. Achter ons ligt een Engelse (kan ook niet anders) jongen nog helemaal laveloos met op zijn hoofd een volledig verdeeld broodje gezond. Grapje van zijn vrienden. Op het moment dat hij wakker wordt gemaakt door een medewerker van de Lomparaya veerdienst, heeft hij door hoe er hij het afgelopen uur bij heeft gelegen. In een roes ontdoet hij zich van het broodje maar verwisseld de sticker die aangeeft dat hij naar Bangkok gaat met een tomaat. Zonder na te denken gooit hij de sticker weg en deze vindt zijn weg naar de zee. Zijn vrienden (verantwoordelijk voor het broodje) liggen helemaal dubbel en vragen aan hem hoe hij nu naar Bangkok wil. Iedereen lacht aan de kant. Uiteindelijk vindt de knakker nog ergens een sticker en kan hij toch nog mee. We zitten rustig te wachten tot de ferry komt. Met een beetje vertraging kunnen we aan boord en gaan ergens in het midden zitten. We kunnen niet buiten zitten wat dit is afgesloten (vanwege de golven blijkt later.....)

De boot vertrekt en we zitten beide een beetje naar de tv te kijken. Binnen 10 minuten veranderd de zee in een golfslagbad met golven van meer dan 4 meter. We zitten voor de komende uren in een achtbaan die maar niet stopt. We worden werkelijk van links naar rechts boven en beneden in onze stoel geworpen. Mensen om ons heen gillen en hebben allemaal van die gespannen koppies. Elke kan er (nog wel ) om lachen maakt rustig het blikje cola en de m&m’s open. Vincent begint ondertussen al behoorlijk te zweten en besluit in een soort van roes alles over zich heen laten komen. De bemanning is ondertussen zakjes aan het uitdelen en uit voorzorg pakt Vincent twee zakjes, al lijkt dit Elke nogal overbodig.

Nog geen 10 minuten later is het gegil overgegaan in paniek. Mensen gillen en huilen. Het overgrote deel is vooral aan het kotsten. Overal om ons heen horen we braak geluiden en het ene naar het andere zakje wordt gevuld. De bemanning doet niets anders dan de zakjes halen, lege zakjes uitdelen en toiletpapier uitdelen voor het afvegen van de mond. De geur is werkelijk waar verschikkelijk en Vincent heeft het gevoel dat hij een sauna zit, zo is hij aan het zweten. Na een uur lijkt het Vincent te veel te worden en zegt tegen Elke dat hij het niet lang meer kan volhouden. Dat is de druppel....maar dan voor Elke, die als eerst haar zakje moet vullen. Inmiddels heeft dit 80% van de boot al gedaan. Vincent probeert nog te ‘vechten’ tegen het overgeven, maar 20 minuten voor dat de boot Koh Tao aan doet is ook hij aan de beurt. Het lucht wel op. Gelukkig is Koh Toa niet ver meer. We zijn allebei doodziek en we gaan voor geen goud nog 2,5/3 uur verder met de boot naar Chumpron om dan nog eens 6 uur met de bus naar Bangkok te gaan. De beslissing is dan ook snel gemaakt om in Koh Tao van de boot te gaan....Op Koh Tao staat een groep mensen klaar om op de boot te gaan richting Chumpron. Allemaal vrolijke gezichten totdat de boot leegstroomt. Groene, gele, witte, bezweette gezichten en sommige mensen hebben de zakjes nog in de hand. Nee, ze hebben nu ook door dat het geen pleziertochtje gaat worden. Voor ons was het werkelijk HEL en zijn nog nooit zo slecht geweest........Nu zullen een aantal van jullie denken dat het aan de drank van de vorige avond ligt, maar de grootste nachtbrakers zitten te lachen en hebben nergens last van.

Tja en dan zijn we weer terug in Koh Tao. De dagen die we daar hebben kunnen we dan ook maar beter goed spenderen en daarom besluit Elke haar Advanced open water brevet te halen. Meteen Big Blue Diving opgebeld en ja hoor de cursus gaat gewoon door (ook met slecht weer) en we kunnen zo weer in ons kamertje inchecken. De rest van de middag/avond zijn we helemaal op en doen dan ook helemaal niets. Die nacht wordt het weer mogelijk nog slechter, het regent, onweert en waait de hele nacht keihard. ’s Ochtends zien we de ravage die de storm heeft achtergelaten. De hele binnenplaats is ondergelopen met water en de zeespiegel is een meter gestegen. Het gevolg is dat er geen strand meer is en de restaurantjes aan het water gedeeltelijk onder zijn gelopen. Elke haar cursus gaat gewoon door met in de ochtend een stukje theorie en in de middag twee duiken bij het huisrif (deze ligt in een baai waardoor het water nog redelijk rustig is). Het is zicht is alleen zo slecht dat er weinig moois te zien is onderwater en Elke en haar buddy Simon raken de instructeur twee keer kwijt onderwater. ‘s avonds eten we, samen met een Engels/Nieuw Zeelands stel die samen met ons op de helboot zaten, heerlijk Thais. We halen herrineringen op aan onze grootste nachtmerrie en wisselen nog wat reisverhalen uit.

De volgende morgen is het weer tijd voor een ochtendduik en omdat het weer een klein beetje beter is, kan de boot zelfs net buiten de baai aanleggen. Ook nu is het zicht weer slecht en is er een flinke stroming. Elke duikt wel tot 30meter en heeft daarmee een onderdeel van haar cursus afgelegd. ‘ middags komt de zon er waarempel doorheen en kunnen we nog een paar uurtjes op het ‘strand’ liggen. In de avond staat voor Elke nog de nachtduik op het programma. Heel bijzonder en ook wel een beetje eng om in het donker onder water te gaan. Een zaklantaarn is het enige licht wat je hebt en daardoor is het zicht erg beperkt. Wel weer een geweldige ervaring rijker. Nog beter is dat Elke zich vanaf nu Advanced Adventurer mag noemen.

We hebben de reispillen al klaarliggen als we de volgende morgen wakker worden. We MOETEN weer op de catamaran en zien er als een berg tegenop. De helse tocht is het gespreksonderwerp op het eiland en als we inchecken bij de ferry blijken we niet de enigen te zijn die er tegenop zien. Als de ferry een half uur te laat (betekent niet veel goeds want als de golven hoog zijn kan de ferry niet zo hard) binnenvaart kijken we allemaal volverwachting naar de mensen die van de boot afkomen. Helaas, komen mensen groen, bezweet en moe kijkend naar buiten. Een aantal mensen waarschuwd zelfs dat we beter niet op de ferry kunnen gaan. Dit belooft wat! Eenmaal op de ferry aangekomen krijgen we een flinke flahsback...We vinden één ding wel raar en dat is dat we naar buiten mogen. Dit doen we ook maar want dan kunnen we in ieder geval naar de horizon kijken en hoeven we niet de kotslucht van anderen te ruiken. Het grappige is dat er maar 20 mensen buiten zitten en als we aan de praat komen met de mensen om ons heen blijken veel van de mensen tijdens de stormddagen op de ferry te hebben gezeten. Allemaal hebben we besloten om buiten te zitten. Als de ferry begint te varen, worden de kotszakjes alweer uitgedeeld en we pakken ze gretig aan. Eenmaal op open zee zijn er flinke golven maar lang niet zo hoog als de vorige keer. We worden niet gelanseerd en kunnen de bewegingen aardig volgen door naar de horizon te kijken of zeg maar staren. Na een uur doen we inwendig al een klein dansje dat we het goed gaat. En als we na 2 uur heelhuids aankomen in Chumporn zijn we meer dan blij!! Na 7 uur in de bus komen we dan om 02.30 aan in Bangkok waarvanuit we de volgende dag met de trein naar Laos gaan!

Nepal: De Poonhill Trekking

Nepal: De Poonhill trekking.

Na de avonturen van Chitwan komen we in Pokhora aan. Ook hier is weer de vraag; 'hoe weten ze in godsnaam wie wij zijn en hoe weten wij waar we moeten overnachten?'. Gelukkig heeft Elke de naam van het hostel onthouden en staat er een mannetje met een bord Yeti Hotel klaar bij het busstation. Eenmaal in het hotel/hostel aangekomen hebben we een goede kamer met weer (gelukkig) een westers toilet. Elke haar buik is nog steeds niet in orde en de krampen worden steeds heftiger. De volgende ochtend is het nog steeds niet beter en we besluit Elke om een dokter op te zoeken. Vincent is een beetje huiverig over het dokterbezoek en denkt dat Elke beter nog een aantal dagen het aan kan zien, maar ja Elke is niet meer te overtuigen (omdat er een 6 daagse trekking aan zit te komen). Volgens de eigenaar van het hotel zit er een goede (gerenomeerde) dokter om de hoek. Dokter Paul is zijn naam en hij blijkt te beschikken over een hypermoderne voorzieningen, hmmmm. We komen in een kleine kamer terecht met een oud gordijn waarvoor zijn zoon/neef/andere kennis dient als receptionist. We zien dokter Paul nog niet en de receptionist vraagt wat de klachten zijn en of we een consult willen. De kosten zijn niet al te hoog (15$) en we besluiten een consult te wagen. Vanaf dat moment wordt ons toestemming gegeven om met dokter Paul te praten en mogen we ook achter het gordijn kijken J. De aardige dokter begint Elke gelijk te ondervragen en te onderzoeken met instrumenten uit het stenen tijdperk.......

Al gauw komt hij tot de conclusie, dat een stoeltest noodzakelijk is. De receptionist pakt een boterhamzakje en geeft deze aan Elke. Het vullen van een boterhamzakje lijkt toch lastiger dan verwacht en pas de volgende ochtend kunnen we het afleveren bij de receptionist die het direct naar een lab laat brengen. Binnen een uur (daar kunnen ze in Nederland wat van leren) hebben we de uitslag en mogen we weer bij dokter Paul naar binnen. Voedselvergiftiging waarschijnlijk na het eten van niet goed klaar gemaakte kip, is de diagnose. Elke krijgt 2 verschillende soorten antibiotica mee waardoor ze zich binnen een aantal dagen beter moet voelen. Toch vertrouwd Elke het niet helemaal en wordt het internet gebruikt om te kijken welke medicijnen ze heeft gekregen en wat de bijwerkingen zijn. Na een consult met mams en dokter Fons worden ze toch ingenomen. In Pokhara doen we het verder rustig aan, verkennen het centrum en eten we heerlijke pizza bij de lokale italiaan uit de Lonely Planet. We maken ook kennis met ons gidsje...Krishna, veel langer als 1.45m is hij niet, maar hij spreekt redelijk tot goed engels en ziet er uit als een echte berggeit.

Trekking dag 1:

Het beginpunt van onze trekking is Nayapul (1070m). Om daar te komen moeten we eerst anderhalf uur met de taxi vanaf Pokhora. Onderweg worden we regelmatig aangehouden door kinderen/pubers die een lokale variant op foekepotten doen. Het is namelijk een feestweek in Nepal en elke dag heeft een ander thema.

Als al onze permits gestempeld in Nayapul zijn, kunnen we gaan!. Via een slingerend pad langs de rivier die afwisselend naar boven en naar beneden gaat lopen we richting Tikhedunga(1500m) onze eindebestemming van de dag. Onderweg zien we prachtige rijstvelden (eigenlijk veel mooier dan in China) en mooie watervallen. In een kleine 3 en een half uur komen we aan in ons guesthouse, die ons overigens 100% meevalt. Daar ontmoeten we een heleboel medetrekkers. Binnen no time hebben we de grootste lol met Paul en Andrea (Amerikaans stel), Paul (Nederlander), Olivier (Duitser), Adam en Joanna (Amerikaans Stel), Beauty (Nepalese met Belgisch Paspoort) en Carola en Ilona (Nederlanders). We eten met zijn allen (best goed eten in de bergen, Pasta's, Pizza's en allerlei rijstgerechten.Verse groenten & fruit of goed vlees zit er helaas niet in) en kijken daarna naar een voorstelling van de lokale kinderen. Omdat het een religieus feest is, mogen de kinderen een aantal liedjes zingen en daar geld voor vragen. Na de voorstelling wordt er nog wat vuurwerk afgestoken. Om 9 uur liggen we allemaal in bed aangezien we de volgende dag een zware dag voor de boeg hebben.

Trekking dag 2:

Om 07:00 staan we weer paraat voor maar liefst 3300 treden omhoog... We zijn psychisch al redelijk voorbereid door alle andere reizgers die deze heldag al hebben moeten doorstaan. De hele groep heeft vandaag dezelfde eindebestemming namelijk Ghorapani (2750m). We vertrekken allemaal vlak na elkaar aan de zware dag. En ja hoor het is inderdaad pittig! De traptredes zijn eindelooos.. en flink stijl. Om de paar honderd treden zijn er rustpunten waar we dankbaar gebruik van maken. Het leuke is dat we iedereen van de groep steeds weer tegenkomen. Omdat het zo gezellig is maakt het de dag een stukje minder zwaar. Na drie uur trappen op denken we het wel gehad te hebben. Helaas blijkt dit niet zo te zijn de weg zet zich nog een drie uur voort door een elfenachtig landschap met prachtige watervallen (wederom omhoog). Na 4 uur lopen, lunchen we bij een tentje waar Ilona en Carola ook aanschuiven. Na de lunch hebben we nog eens 2 uur voor de boeg en hebben we eigenlijk geen zin meer. Toch nog even doorbijten! Gelukkig gaat de weg alweer naar boven en als we na 6 uur lopen eindelijk in Ghorapani aankomen hebben we geen benen meer over! In de avond drinken we nog wat met Carola en Ilona en liggen we wederom om 9 uur in bed.

Trekking dag 3:

Na een helse nacht (Vincent heeft last van zijn buik en heeft de hele nacht op en neer gerend naar het toilet en Elke lag te beven van de kou in bed) worden we allebei om 04.30 brakjes wakker. In de ochtend gaan we naar de Poonhill om de zonsopgang te zien. De tocht is wederom een klim van bijna 500 meter in 45 minuten tijd. Vooral Elke heeft het super zwaar en loopt vloekend en tierend de berg op. Het is hoogseizoen en daarom lopen we in een colonne met honderden andere mensen de berg op. Na de loodzware klim komen op de poonhill waar we de zon op zien komen. Helaas voor ons is het halfbewolkt. Toch is het zeker de moeite waard en het uitizicht op de Annapurna range is prachtig! Hier zien we ook weer de rest van de groep en maken we met zijn allen inclusief alle dragers en gidsen.

Helaas is de ochtend wandeling naar Poonhill niet alles voor vandaag. We hebben nog 4 en een half uur te gaan naar Tadapani (2600m). Na het ontbijt pakken we alle spullen weer bij elkaar en gaan we (jawel hoor) weer bergop. Het eerste stuk is een pittige klim naar een berg waar we prachtig uitzicht hebben. Daarna gaan we eindelijk naar beneden. Nou zou je denken dat dit een stuk makkelijker is. Niet voor de bovenbeenspieren en knieen. Vooral Vincent heeft het lastig op de steile en gladde stukken omdat hij een grote backpack draagt, dit zorgt ervoor dat hij instabiel wordt. Aan het einde van de middag komen we dan aan in Tadapani bij een guestshouse met geweldig uitzicht. We hebben het grootste gedeelte samen gelopen met Carola, Ilona, Paul, Andrea, Adam en Joanna, we zorgen dan ook dat onze gidsen hetzelfde guesthouse uitzoeken. In de avond wisselen we wat kaart trucs uit en nemen we afscheid va n Paul en Andrea die terug gaan richting Nayapul.

Trekking dag 4:

Eindelijk een dag waarbij we niet naar boven hoeven te lopen, tenminste dat denken we... Chomrong ligt namelijk op 2170m hoogte wat dus zou betekenen dat we 430 meter naar beneden moeten lopen. Zo zit het blijkbaar niet in elkaar. Omdat de bergen wat stijler worden, zijn de paden gemaakt langs de rivier. Het eerste gedeelte lopen we een heel stijl stuk naar beneden naar de rivier. Leuke verassing, als we de rivier overkomen moeten we minimaal ¾ weer naar bovenlopen. Een troost, de uizichten zijn weer overweldigend en we hebben het onderweg erg gezellig met Ilona & Carola. In de avond nemen we als toetje een zogenaamde snickeroll! Jawel, een snicker in deeggerold en gefrituurd! Mmmmhh die caloriebom hebben we wel verdiend!!

Trekking dag 5:

Vandaag nemen we afscheid van Carola, Ilona (die we waarschijnlijk weer in Sydney tegenkomen) en Adam en Joanna die hun weg vervolgen naar Annapurna Base Camp. Wij hebben volgens onze gids een makkelijke dag voor de boeg met een stop bij de hotsprings. Nog geen ander half uur later liggen we heerlijk met zijn tween in een warm water bad naast een bulderende rivier. These are the good things of life! Na een uur hijsen we ons weer in onze trekking kleding en hebben we volgens Krishna nog nog 2 en een half uur nodig om in Sali Bazaar te komen. Onderweg zien een eenzame backpack op de weg staan. Bij navraag blijkt deze backpack achter te zijn gelaten door een porter (drager) die te weinig betaald krijgt voor het zware werk dat hij moet doen). Als we 5 uur later eindelijk aankomen in Syauli Bazar, kunnen we onze gids wel schieten. Hij had zich even vergist in de tijd en dacht dat het dichterbij zou liggen...

Dag 6:

Omdat we de dag ervoor zolang gelopen hebben, is vandaag echt een makkelijke dag. In een kleine twee uur lopen we via een vlakke weg terug naar Nayapul waar we de locale bus terugnemen naar Pokhora.

Al met al was de trekking zwaar maar ook zeker helemaal de moeite waard. Het scheelt waarschijnlijk dat we al flink geoefend hadden (not!) en die ene wandeling van ruim anderhalf uur pfff van Lochem naar Diepenheim heeft toch zeker het verschil gemaakt J!!

Eenmaal terug in Pokhora willen we weer naar de Italiaan om nog een keer die overheerlijke pizza ham/rucola te nemen, maar helaas is de rucola op. No ja de kip/pesto is ook super en is helemaal lekker na zo'n trekking. We hebben inmiddels al afscheid genomen van Krishna. Een zeer goede gids op het kleine foutje na. De volgende dag hadden we allerlei culturele activiteiten kunnen ondernemen, maar we hebben lekker besloten om dat niet te doen. We gaan met een pondje naar een super luxe resort en voor een paar euro brengen we daar de dag door (in rust) aan een zwembad en laten een lekkere club sandwich met salade bezorgen. Ook hier geldt weer: These are the good things of life.....De volgende dag hebben we een lange busreis voor de boeg naar Kathmandu. We staan om 6.00 uur op en nemen de bus van 6.30 uur. De busreis zou 6 uur in beslag nemen, maar door een dodelijk ongeluk en wat lokale demonstraties doen wij er toch bijna 10 uur over, maar ja inmiddels zijn we wel wat gewend. In Kathmandu aangekomen gaan we terug naar hetzelfde hostel waar we één backpack hebben achtergelaten. Gelukkig ligt hij ernog. Na onze laatste Nepalese ruppies uit gegeven te hebben vliegen we de volgende dag naar Thailand, Bangkok.

Hierover in het voldende verhaal weer meer. Doordat het onmogelijk was om te internetten tijdens de trekking lopen we nog steeds een beetje achter met de verhalen en foto's. We hopen dit de komende week goed te maken.

Tot de volgende keer,

Vincent en Elke