Het 6^e land dat we aandoen tijdens onze reis is Laos. Een land wat jarenlang een franse kolonie geweest is, compleet plat gebombardeerd door de VS in de jaren 70 en nu onder Chinese invloeden probeert zijn economie te stimuleren. Dit laatste gaat echter alleen ten goede van China. Er worden bijv grote dammen gebouwd om voor energietoevoer richting China te zorgen. Al met al blijft Laos een van de armste landen in Azie en heeft het gelukkig zijn charme behouden. De franse cultuur komt heel sterk terug in de dagelijkse manier van leven. Waar het in andere Aziatische landen druk, vies en chaos is, is het in Laos relaxed, rustig en voor Aziatische begrippen netjes en schoon.

Vanuit Bangkok gaan we op 7 november met de nachttrein naar Ubon Ratchatani. Het is de bedoeling dat we met de bus verder gaan naar Pakse in het zuiden van Laos. Helaas heeft onze trein twee uur vertraging en missen we de bus. Optie 2 is dat we een taxi nemen en dat doen we dan maar. Een grensoverganging over land is weer een hele nieuwe ervaring. Nadat we ‘uitgechecked' hebben in Thailand moeten we 100 meter over een zandpad lopen voordat we ‘inchecken' in Laos. Eenmaal alle formaliteiten afgehandeld (wat overigens erg snel gaat, maar we wel een dollar zondagtoeslag moeten betalen en we nog steeds niet weten of dit in de broekzak van de douane gaat) regelen we weer een nieuwe taxi die ons naar Pakse brengt. Meteen als we de grens overgaan, merken we al dat het hier veel rustiger en armer is. Pakse, liggend aan de Mekong, is de grootste stad in Zuid Laos met 70.000 inwoners. Voor ons is het echter een groot dorp met weinig verkeer, wat een verademing na alle grote steden die we bezocht hebben. Al gauw vinden we een redelijk guesthouse waar we voor 6 euro overnachten. Daarna regelen we twee scooters voor de komende drie dagen. De rest van de dag slenteren we wat door Pakse, waar het ontzettend heet is.

De volgende drie dagen bezoeken het Bolaven Plateau (rondje Tad Lo, Sekong, Ban 52, Paksong, Pakse). Met de scooter rijden we in totaal 350 km door het zuidelijke platteland. Onderweg zien we de mooiste watervallen, de prachtigste dorpjes op palen (zonder electriciteit) en rijden we afwisselend door de jungle en koffieplantages. Het grootste gedeelte zijn de wegen breed, geasfalteerd en zijn we de enigen op de weg. De gemiddelde Laotiaan heeft namelijk geen auto hooguit een scooter. Op dag 2 moeten we echter 70 km over een dirty road. Dirty wordt je er inderdaad van. Na een dag op een graffel pad met grote gaten die omhoog en omlaag gaat zitten we van top tot teen onder een rode laag stof. Maar wat is het gaaf! Het grootste gedeelte van de weg komen we niemand tegen. De dorpjes zijn zo afgelegen dat we een grote attractie zijn.

In the middle of knowhere krijgt Vincent een lekke band. We beseffen dat we een gigantisch probleem hebben want de dichtsbijzijnde plaats is 35km verderop. Bovendien is het al 14.00 uur, nog zeker anderhalf uur rijden en om half zes is het pikkedonker. We rijden met de platteband nog een paar km door tot we in een gehucht komen met 20 houten hutjes, een heleboel kinderen en dieren, geen electriciteit en niets wat er op lijkt dat onze band geplakt wordt. Natuurlijk spreken de locals geen Engels en wijzen ze ons van links naar rechts. Gelukkig komen we op het geniale idee om het hotel te bellen (wonder boven wonder hebben we bereik) zodat zij kunnen vertalen. Op het moment dat Elke de mobiele telefoon bij een van de locals bij het oor houdt, doet deze van schrik een paar stappen achteruit. Duidelijk is dat ze nog nooit eerder een (mobiele) telefoon hebben gezien. Als ook nog eens blijkt dat de hoteleigenaar en local niet met elkaar kunnen communiceren omdat de local een dialect spreekt, zakt ons de moet in de schoenen. Wat nu!? Wonder boven wonder komt nog geen 15 minuten later een truck aangereden met de nieuwe voedselvoorraad voor het dorp. Er stapt een man uit, doet zijn hutje open en haalt een nieuwe band uit zijn hutje. Het is toch ongeloofelijk!! Ondertussen is het hele dorp uitgelopen en komt iedereen naar ons kijken. Terwijl de band geplakt wordt, spelen we wat met de kinderen en lopen naar een schooltje. Heel erg triest om te zien hoe dat hier gaat. De kinderen hebben geen schriften of pennen en er is 1 leraar voor twee klassen van 20 kinderen. Vincent probeert de kinderen les te geven (of eigenlijk muziek 'Schatje mag ik je foto?' te laten horen van zijn telefoon) en Elke maakt ondertussen foto's en laat deze aan de kinderen zien. Om 15.30 is de band geplakt en moeten we 1,80 euro aftrekenen voor de band. We geven de man een flinke fooi en proberen hem duidelijk te maken dat hij daarvan schriften en pennen moet kopen voor zijn kinderen.We komen precies om half zes aan in Paksong waar we het eerste hotel nemen wat we zien.

Op dag drie besluiten we na het zien van verschillende watervallen dat we doorrijden naar Wat Phu Champasak. Een tempel die op de Unesco wereld erfgoed lijst staat. Voordat we daar kunnen komen moeten we eerst de Mekong oversteken. Op dit punt is de Mekong echter 500 meter breed. Van twee boomstam kano's met een aantal planken eroverheen, hebben ze hier een veerboot gemaakt. Samen met nog een scooter worden we op de boot naar de overkant van de rivier gebracht. Een beetje wankel en spannend. Eenmaal bij Wat Phu champasak aangekomen is het tegen onze verwachting in, helemaal niet druk. Wel is het superheet en staat de zon hoog aan de hemel. Daarom maakt Elke gebruik van een paraplu tegen de zon haha! We zijn onder de indruk van deze mooie tempel. Op de weg terug moeten ook weer met de boomstam kano en om hier weer vanaf te komen is wel een beetje stuurmanskunst nodig. Vincent komt er nog redelijk af maar Elke rijdt bijna de halve lokale bevolking van de sokken. Toch kunnen ze er nog redelijk om lachen...

In de avond nemen we de nachtbus van Pakse naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. We hebben de ruimste plekken geregeld in de bus en kunnen waarempel languit liggen. Desalnietemin is het heel erg krap en slapen we maar een paar uurtjes. Om 06.00 's morgens komen we aan in Vientiane. Al gauw vinden we een acceptabel hostel en doen het de middag rustig aan. Wat we nog niet vermeld hebben is dat je in Laos heerlijke belegde baguettes kunt krijgen. Na alle noodles, rijst en Pad Thai smaakt het ons heerlijk! Na het heetst van de dag huren we een fiets en rijden we een rondje door Vientiane. We fietsen langs een aantal kleine Wats (Wat?? Ja een tempel), bezoeken de oudste tempel Wat Si Saket en bezichtigen het Pha That Luang. Dit laatste is een gigantische pagoda helemaal in goud gehuld, mooi!

Omdat Vientiane verder niet zo heel veel bezienswaardigheben heeft besluiten we de volgende dag alweer door te gaan naar Vang Vieng. Daar vinden we een goed hotel voor 10 dollar per nacht (heerlijke die gunstige dollar euro koers) met uitzicht over de Nam Song. Vang Vieng staat bekend om zijn vele lounge achtige restaurantjes (in een ouderwetse vorm) waar de hele dag de tv aanstaat met friends. En ja hoor inderdaad overal om je heen vindt je zulke tentjes. Niet helemaal onze smaak! Wat wel onze smaak is, is een dagje Tuben. Met een autoband de rivier af en ondertussen binnengehaald worden bij verschillende barretjes om domweg te zuipen. Om een lang verhaal kort te houden: We beginnen nuchter in bar 1 en ontmoeten twee Engelsen Jenny en Carl, we doen vier verschillende bars aan, slingeren aan touwen de rivier in en eindigen om half zeven nogal dronken in het donker bij de laatste bar in de rivier met onze autoband. Het leuke is dat we nog een uur terug moeten in de rivier in het donker naar Vang Vieng. We waren van tevoren door verschillende mensen gewaarschuwd voor het donker terug te zijn en hadden ons ook echt voorgenomen dit te doen. Tegen de tijd dat wij op de terug gaan, is werkelijk waar pikkedonker op het water en raken Jenny & Carl kwijt. Vincent beseft halverwege dat zijn waterdichte zak die hij om zijn nek had, kwijt is (of gestolen, weten we niet) met zijn horloge en camera erin. Omdat we geen idee hebben hoe diep het water is, stoten we regelmatig onze kont aan de stenen. We zijn heel erg blij als we na een uur de lichtjes zien!

Met een redelijke kater worden we de volgende dag wakker. Elke haar kater is stuk erger dan die van Vincent en terwijl Vincent nog wel zin heeft in een dagje Tuben geeft Elke aan dat ze dat echt niet trekt. We beginnen de dag dan ook maar met niets doen... Rond het middag uur begint de kater iets weg te trekken en besluiten we een fiets te huren en naar een grot te fietsen. Wie heeft dat nou bedacht?? Wat een klote stuk fietsen (zegt vooral Elke). Alsof dat nog niet genoeg is moeten 200meter een steile helling oplopen naar de cave. Helemaal bezweet komen we boven bij de ingang. Helaas is een grot in Laos niet zoals een grot in bijv. Frankrijk. 1. er is geen verlichting 2. er zijn geen vooraf uitgestippelde paden met aangelegde trappetjes 3. het kost ook niets. We dwalen een half uur door de grot in het donker waar we een paar keer gigantisch uitglijden. Het is wel een mooie grot met een boeddha beeld in het midden en het heeft ook wel zijn charme dat je zelf op avontuur uitgaat. Eenmaal beneden nemen we heerlijk een duik in de blue lagoon die vlakbij de grot stroomt en wassen alle modder van ons af.

Op maandag verlaten we Vang Vieng en vertrekken we met de bus naar Luang Prabang, een Unesco World Heritage City. Deze heeft de stad te danken aan zijn Franse Koloniale architectuur en de vele Wat's die er in de stad te vinden zijn. De 6 uur durende busreis gaat dwars door de bergen en is de ene bocht na de andere bocht.Gelukkig zitten we voorin de dubbeldekker bus zodat we een mooi uitzicht hebben. En dan zijn we in Luang Prabang en zijn we moe, moe van alle indrukken die we de afgelopen weken hebben opgedaan. De vieren dagen die we in Luang Prabang zijn, doen we het dan ook heel rustig aan. We doen ons tegoed aan teveel lekker eten (taart, cake etc mmmhh), drinken teveel wijn en Lao bier, nemen een heerlijke massage en zijn het grootste gedeelte van de dag op onze hotelkamer waar we 24 part 7 kijken. De nachtrust is alleen niet al te best... In nacht 1 begint er om half vijf een haan te kraaien onder ons raam, dag 2 heeft het lokale orkest een marathon van 10 tot 23, in nacht 2 gaat het orkest jawel om 04.30 weer verder met zijn marathon. Dit laatste zorgt ervoor dat alle toeristen om half vijf kwaad buiten staan. Helaas het mag niet baten want ze gaan gewoon door tot 10.00. En nee onze oordoppen kunnen hier niet tegenop. Natuurlijk zien we in de vier dagen ook nog wat highlights van Luang Prabang. We zien teveel tempels (en zijn nu ook officieel Wat Moe) en brengen een bezoek aan het Royal Palace. Verder slenteren we eindeloos door de straten van Luang Prabang want eerlijk is eerlijk, het is een prachtige stad.

Het leven in Laos heeft heel veel indruk op ons gemaakt. Ondanks dat het grotendeel van de bevolking echt arm is, lijken de mensen hier toch heel erg gelukkig. Laos is gelukkig niet, zoals andere aziatische landen, dichtbevolkt en vervuilt. Hier zie je nog gebieden die niet door het massatoerisme zijn bedorven en mensen die echt back to de basics leven.

Op vrijdag 20 november vliegen we naar Hanoi, Vietnam!