We zijn in het land van de glimlach, namelijk Thailand! Met een vlucht van Air Asia komen we op 25 oktober aan in Bangkok. De primitieve overnachtingen in Nepal hebben we even gehad en kiezen dan ook het lekker luxe Holiday Inn Silom waar we drie nachten blijven. Deze tijd besteden we grotendeels aan praktische zaken. Zo moeten de wasjes weer gedaan worden en moeten we uitzoeken waar we de komende weken gaan spenderen. De eerste avond in Bangkok brengen we een bezoek aan Silom street en de aangrenzende Patpong street, of zeg eigenlijk maar PingPong street. In de deze straat zitten namelijk de meeste clubs die PingPong shows aanbieden (voor de leken onder ons, thaise dames die allerlei ‘kunstjes’ kunnen met pingpong ballen). We worden constant aangesproken door mensen die ons naar binnen proberen te krijgen, deze mooie aanbiedingen slaan we helaas voor hun netjes af. Op dag 2 in Bangkok gaan we naar Koh San Road, ook wel de toeristen straat van Bangkok. Deze straat zit vol met hostels, restaurants en winkeltjes. We lopen de hele middag wat rond en eten heerlijk thais eten op plastic stoelen op straat. Voor deze geweldige maaltijd inclusief het altijd goed smakende Singha bier betalen we 4 euro in totaal. Alle cultuur en mooie fietstochten die je in Bangkok kunt doen laten we nu voorgezien omdat we 14 december weer terug zullen komen. Dan zullen we samen met Elke haar ouders en Lieke nog een paar dagen de tijd hebben om Bangkok te bekijken.

De volgende dag vertrekt onze airco bus om 06.00 naar Chumporn in het zuiden van Thailand waar we een overstap maken naar Koh Tao met de catamaran. Koh Tao is een van de kleinste bewoonde eilanden aan de oost kust van Thailand. Dit eiland is nog niet zo ontwikkeld als bijv Koh Samui en heeft daarom zijn charme nog behouden. Koh Tao staat bekend als de goedkoopste plek ter wereld om je duikbrevet te halen. Na twee maanden gaan we dan eindelijk relaxen en genieten van de zon, zee en het strand! En, Elke gaat haar duikbrevet halen! Vincent heeft problemen met zijn oren en mag daarom helaas niet duiken.

Rond 15.00 komen we na toch wel een lange reis (6 uur met de bus, 2 uur met de boot) aan in Koh Tao. Hier gaan we ons wel thuisvoelen de komende dagen! Elke moet om 16.00 meteen aan de bak voor de introductie van de duikcursus. In de bus hebben we Anna en Bjorn uit Zweden al ontmoet die ook dezelfde cursus volgen als Elke. Die avond brengen we met hun door en eten we wat samen. De daaropvolgende dagen is Elke met haar duikbrevet bezig en brengt Vincent de dagen door met luieren aan het strand, snorkelen en rondrijden op de scooter. Dit laatste blijkt niet echt spectaculair want in 10 minuten kun je de enige begaanbare weg in Koh Tao op en neer rijden.

De laatste dag van Elke haar duikcursus gaat de wekker vroeg in de ochtend want om 07.00 vertrekt de boot voor de laatste twee duiken.Vincent gaat dit keer ook mee om te snorkelen. Er is de vorige dag een whaleshark, walvishaai gespot en de verwachtingen zijn hooggespannen voor deze dag. Eenmaal aangekomen bij de duiikplek, Chumpon, horen we al van andere duikers dat de walvishaai er nog is! JIPPIE! Vincent zit enigzins teleurgesteld op de boot, te balen dat hij niet mag duiken. Nog geen twee minuten in het water zien we de walvishaai al, wat fantastisch! Dit gigantische beest (6m, overigens niet gevaarlijk want eet plankton en kleine visjes) beweegt zich traag voort in het water en we kunnen toch 1 meter dichtbij komen. Wat een geweldige ervaring is dit!! Nadat we na 45 minuten weer bovenwater zijn, zwemt Vincent enthousiast naar ons toe. Hij heeft het hele spectakel van bovenaf mogen aanschouwen! De tweede duik focussen we ons iets minder op de walvishaai want naast haar zijn er nog honderden andere mooie dingen te zien zoals tonijn, barracuda’s en bulsharks.Aan het einde van de middag vieren we een klein feestje want Elke is geslaagd voor haar Open Water duikcursus. Dit houdt in dat ze nu tot 20meter mag duiken.

Helaas zit onze tijd in Koh Toa er na vijf dagen op en vertrekken we met de ferry naar Koh Phangan voor de Full Moon Party. Omdat we bang waren dat alles volgeboekt zou zijn, hebben we al een bungalow gereserveerd. Als we met de taxi afgedropt worden kijken we elkaar enigzins paniekerig aan... Is het hier?? Via een een slecht en erg steil pad (ze zijn een weg aan het aanleggen) lopen we naar beneden. Tenminste dat is de bedoeling want na nog geen 50meter glijdt Vincent uit en haalt zijn been open. Na wat vloeken en tieren komen we aan bij een compleet verborgen bungalowcomplex met 8 hutjes, prachtig mooi, aan een privestrand. Het is voor ons alleen een beetje te rustig want we wilden juist mensen leren kennen om mee naar de full moon party te gaan. Foute keuze... onze bungalow, het uitzicht en de lieve eigenaren maken het echter weer goed.

Die avond huren we een scooter waarmee we Haad Rin gaan verkennen. Hier wordt al meer dan 20 jaar de zogenaamde Full Moon Party gehouden. Na het uitkomen van de film the Beach, is deze party een van de grootste attracties in Thailand. De weg naar Haad Rin is, hoe zullen we het omschrijven, nogal steil omhoog, steil omlaag. De eerste bult die we op moeten trekt ons scootertje dan ook niet en Elke moet zelfs afstappen zodat Vincent verder naar boven kan rijden. Elke heeft al snel besloten dat ze het helemaal niets vindt achterop een scooter op die steile hellingen. Haad Rin valt voor ons een beetje tegen. Ondanks dat tijdens de party’s topdrukte zou moeten zijn, vinden wij het erg rustig. Het overgrote deel van de aanwezige toeristen zijn dronken, te opvallende Engelsen en hierdoor lijkt het een beetje op de spaanse costa’s. Op Haad Rin beach zijn de pre-party’s al aan de gang en we lopen wat rond op dit prachtige strand. Na wat gegeten te hebben (trouwens onze slechtste maaltijd tot nu toe) gaan we terug met ons scootertje naar de bungalows. En ja hoor, op dezelfde steile weg gaan we samen met scooter onderuit....Behalve dan een paar blauwe plekken gelukkig niets aan overgehouden. En ons scootertje ook niet (denken we).

De volgende dag toeren we met de scooter over Koh Phangan. We gaan naar een waterval die eigenlijk geen waterval is omdat ie droog staat. We rijden door de palmbomen Jungle en bezoeken we Mae Haad, waar we een heerlijke fruitshake drinken bij een stranttentje.

Op de terugweg shoppen we nog snel wat nieuwe kleren voor de party vanavond en brengen onze scooter terug. Na een grondige inspectie van de scooter, vindt de eigenaar een miniscul krasje van nog geen halve cm en vindt hij dat we moeten betalen. Hier zijn we het natuurlijk niet mee eens en gaan flink in discussie. De eigenaar blijft maar herhalen dat hij het onderdeel moet vervangen (wat natuurlijk onzin is). We laten ons dan ook niet neppen en zeggen dat hij het onderdeel eraf moet halen en aan ons moet geven anders betalen we de 12 euro niet. Dit doet hij naar veel mokken en weten we zeker dat hij er geen geld aan verdient;)! ’s avonds eten we bij onze bungalow. Daar ontmoeten we toch nog twee Engelsen, die een andere verwachting hebben van de avond dan wij (drugs enzo)..Mmm misschien toch niet zulke leuke mensen om mee te gaan... Rond 22 uur stappen we in de taxi richting de full moon party en drinken onze eerste bucket op het strand. Voor de leken onderons, een bucket is een strandemmertje (zo’n een waar kinderen mee spelen op het strand), gevuld met ijs, 1 blikje frisdrank, 1 flesje redbull en een flesje sterke drank 0,4L (keuze uit, Samsong, Bacardi of Wodka). Dit gooi je allemaal bij elkaar in de emmer, rietjes erin en drinken maar! De aanblik van duizenden mensen feestend op het strand, de zee met palmbomen op de achtergrond en de muziek bezorgen ons wel even kippevel. Het feest verder vinden wij leuk, maar ook weer niet ZO leuk. De mensen proberen naar onze mening een beetje teveel hun best te doen om het leuk te vinden. Dit resulteert in te zatte mensen, vechtpartijen, naakte mensen etc etc. Om half drie begint het te regenen en houden we het voor gezien.

Het slechte weer van de vorige avond blijkt de volgende ochtend door te hebben gezet. De donkere wolken hangen boven het eiland en het waait behoorlijk. We hebben de catamaran en bus naar Bangkok voor die middag geboekt want de tijd die we hebben om Vietnam, Laos en Cambodja is al behoorlijk ingekort door onze trip naar het Zuiden van Thailand. Met een kwartier vertraging komt onze catamaran om 13.00 aan in de haven van Koh Phangan. Wat we dan nog niet weten is dat de komende 1 uur en 45 min een van de verschikkelijkste zullen zijn van ons leven.

Voordat we op de boot stappen lopen we langs onze favoriete ‘7 eleven’ en kopen daar nog even chips, m&m’s en blikjes cola light. Daarna lopen we richting de pier en zien de gevolgen van een full moon party. Achter ons ligt een Engelse (kan ook niet anders) jongen nog helemaal laveloos met op zijn hoofd een volledig verdeeld broodje gezond. Grapje van zijn vrienden. Op het moment dat hij wakker wordt gemaakt door een medewerker van de Lomparaya veerdienst, heeft hij door hoe er hij het afgelopen uur bij heeft gelegen. In een roes ontdoet hij zich van het broodje maar verwisseld de sticker die aangeeft dat hij naar Bangkok gaat met een tomaat. Zonder na te denken gooit hij de sticker weg en deze vindt zijn weg naar de zee. Zijn vrienden (verantwoordelijk voor het broodje) liggen helemaal dubbel en vragen aan hem hoe hij nu naar Bangkok wil. Iedereen lacht aan de kant. Uiteindelijk vindt de knakker nog ergens een sticker en kan hij toch nog mee. We zitten rustig te wachten tot de ferry komt. Met een beetje vertraging kunnen we aan boord en gaan ergens in het midden zitten. We kunnen niet buiten zitten wat dit is afgesloten (vanwege de golven blijkt later.....)

De boot vertrekt en we zitten beide een beetje naar de tv te kijken. Binnen 10 minuten veranderd de zee in een golfslagbad met golven van meer dan 4 meter. We zitten voor de komende uren in een achtbaan die maar niet stopt. We worden werkelijk van links naar rechts boven en beneden in onze stoel geworpen. Mensen om ons heen gillen en hebben allemaal van die gespannen koppies. Elke kan er (nog wel ) om lachen maakt rustig het blikje cola en de m&m’s open. Vincent begint ondertussen al behoorlijk te zweten en besluit in een soort van roes alles over zich heen laten komen. De bemanning is ondertussen zakjes aan het uitdelen en uit voorzorg pakt Vincent twee zakjes, al lijkt dit Elke nogal overbodig.

Nog geen 10 minuten later is het gegil overgegaan in paniek. Mensen gillen en huilen. Het overgrote deel is vooral aan het kotsten. Overal om ons heen horen we braak geluiden en het ene naar het andere zakje wordt gevuld. De bemanning doet niets anders dan de zakjes halen, lege zakjes uitdelen en toiletpapier uitdelen voor het afvegen van de mond. De geur is werkelijk waar verschikkelijk en Vincent heeft het gevoel dat hij een sauna zit, zo is hij aan het zweten. Na een uur lijkt het Vincent te veel te worden en zegt tegen Elke dat hij het niet lang meer kan volhouden. Dat is de druppel....maar dan voor Elke, die als eerst haar zakje moet vullen. Inmiddels heeft dit 80% van de boot al gedaan. Vincent probeert nog te ‘vechten’ tegen het overgeven, maar 20 minuten voor dat de boot Koh Tao aan doet is ook hij aan de beurt. Het lucht wel op. Gelukkig is Koh Toa niet ver meer. We zijn allebei doodziek en we gaan voor geen goud nog 2,5/3 uur verder met de boot naar Chumpron om dan nog eens 6 uur met de bus naar Bangkok te gaan. De beslissing is dan ook snel gemaakt om in Koh Tao van de boot te gaan....Op Koh Tao staat een groep mensen klaar om op de boot te gaan richting Chumpron. Allemaal vrolijke gezichten totdat de boot leegstroomt. Groene, gele, witte, bezweette gezichten en sommige mensen hebben de zakjes nog in de hand. Nee, ze hebben nu ook door dat het geen pleziertochtje gaat worden. Voor ons was het werkelijk HEL en zijn nog nooit zo slecht geweest........Nu zullen een aantal van jullie denken dat het aan de drank van de vorige avond ligt, maar de grootste nachtbrakers zitten te lachen en hebben nergens last van.

Tja en dan zijn we weer terug in Koh Tao. De dagen die we daar hebben kunnen we dan ook maar beter goed spenderen en daarom besluit Elke haar Advanced open water brevet te halen. Meteen Big Blue Diving opgebeld en ja hoor de cursus gaat gewoon door (ook met slecht weer) en we kunnen zo weer in ons kamertje inchecken. De rest van de middag/avond zijn we helemaal op en doen dan ook helemaal niets. Die nacht wordt het weer mogelijk nog slechter, het regent, onweert en waait de hele nacht keihard. ’s Ochtends zien we de ravage die de storm heeft achtergelaten. De hele binnenplaats is ondergelopen met water en de zeespiegel is een meter gestegen. Het gevolg is dat er geen strand meer is en de restaurantjes aan het water gedeeltelijk onder zijn gelopen. Elke haar cursus gaat gewoon door met in de ochtend een stukje theorie en in de middag twee duiken bij het huisrif (deze ligt in een baai waardoor het water nog redelijk rustig is). Het is zicht is alleen zo slecht dat er weinig moois te zien is onderwater en Elke en haar buddy Simon raken de instructeur twee keer kwijt onderwater. ‘s avonds eten we, samen met een Engels/Nieuw Zeelands stel die samen met ons op de helboot zaten, heerlijk Thais. We halen herrineringen op aan onze grootste nachtmerrie en wisselen nog wat reisverhalen uit.

De volgende morgen is het weer tijd voor een ochtendduik en omdat het weer een klein beetje beter is, kan de boot zelfs net buiten de baai aanleggen. Ook nu is het zicht weer slecht en is er een flinke stroming. Elke duikt wel tot 30meter en heeft daarmee een onderdeel van haar cursus afgelegd. ‘ middags komt de zon er waarempel doorheen en kunnen we nog een paar uurtjes op het ‘strand’ liggen. In de avond staat voor Elke nog de nachtduik op het programma. Heel bijzonder en ook wel een beetje eng om in het donker onder water te gaan. Een zaklantaarn is het enige licht wat je hebt en daardoor is het zicht erg beperkt. Wel weer een geweldige ervaring rijker. Nog beter is dat Elke zich vanaf nu Advanced Adventurer mag noemen.

We hebben de reispillen al klaarliggen als we de volgende morgen wakker worden. We MOETEN weer op de catamaran en zien er als een berg tegenop. De helse tocht is het gespreksonderwerp op het eiland en als we inchecken bij de ferry blijken we niet de enigen te zijn die er tegenop zien. Als de ferry een half uur te laat (betekent niet veel goeds want als de golven hoog zijn kan de ferry niet zo hard) binnenvaart kijken we allemaal volverwachting naar de mensen die van de boot afkomen. Helaas, komen mensen groen, bezweet en moe kijkend naar buiten. Een aantal mensen waarschuwd zelfs dat we beter niet op de ferry kunnen gaan. Dit belooft wat! Eenmaal op de ferry aangekomen krijgen we een flinke flahsback...We vinden één ding wel raar en dat is dat we naar buiten mogen. Dit doen we ook maar want dan kunnen we in ieder geval naar de horizon kijken en hoeven we niet de kotslucht van anderen te ruiken. Het grappige is dat er maar 20 mensen buiten zitten en als we aan de praat komen met de mensen om ons heen blijken veel van de mensen tijdens de stormddagen op de ferry te hebben gezeten. Allemaal hebben we besloten om buiten te zitten. Als de ferry begint te varen, worden de kotszakjes alweer uitgedeeld en we pakken ze gretig aan. Eenmaal op open zee zijn er flinke golven maar lang niet zo hoog als de vorige keer. We worden niet gelanseerd en kunnen de bewegingen aardig volgen door naar de horizon te kijken of zeg maar staren. Na een uur doen we inwendig al een klein dansje dat we het goed gaat. En als we na 2 uur heelhuids aankomen in Chumporn zijn we meer dan blij!! Na 7 uur in de bus komen we dan om 02.30 aan in Bangkok waarvanuit we de volgende dag met de trein naar Laos gaan!